Fálkinn - 23.09.1933, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
Tilkynning frá Strætisvögnum Reykjavíkur h.f.
Hálftímabíllinn ekur frá
Lækjartorgi, suður Laufásveg til
Hafnarfjarðar, niður Vesturbrú,
suður á endastöð og til baka
upp Reykjavíkurveg til Reykja-
víkur, niður Laugaveg, á Lækj-
artorg.
Farmiðar fyrir íullorðna 50
aura og 25 aura fyrir börn inn-
an 12 ára aldurs.
Frá sama tíma falla niður
sumarferðirnar í Kópavog.
ATH.: Athugið að burtfarartím-
inn frá Hafnarfirði verð-
ur framvegis kl. 15 mín.
yfir réttan tíma og 15
mín. fyrir réttan tíma.
Stöðugar ferðir
með vögnum
okkar milli
Reykjavíkur og
Hafnarfjarðar.
Verður fyrst um sinn farið
frá Lækjartorgi hvern virkan
dag kl. 6 */2 árdegis og frá Hafn-
arfirði kl. 7*4 árd.
Fara bifreiðarnar síðan á
hálftíma fresti, allan daginn.
Síðasta ferð frá Lækjartorgi kl.
11V2 síðd. og frá Hafnarfirði kl.
12l/4 á miðnætti.
Á helgidögum hefjast ferðirn-
ar frá Lækjartorgi kl. 9 árd., en
annars er tilhögunin sú sama.
Sá bíllinn, sem fer frá Lækj-
artorgi á heila tímanum, ekur
inn Hverfisgötu, upp Barónsstíg,
suður Hafnarfjarðarveg, niður
Reykjavíkurveg í Hafnarfirði,
suður að spítala (endastöð).
Þaðan um Vesturbrú, niður
Laufásveg, á Lækjartorg.
slíkar mannætur. 1 Englandi er hann tíu
fet yfir jörð.
Þjer eruð einn! Og þrjú hundruð á
móti. Röddin var kurteislega háðsleg.
—■ .Tá, það véit jeg einmitt, hrækti Maine
út úr sjer. Reiðiroði kom í ándlit hans og
augun brunnu. Á þvi augnabliki hafði ein
hugmynd gripið Maine heljartökum —
hryllileg hugmynd — en hann var svo stál-
hertur, að á öllum vandastundum sem þess-
ari, hlýddi líkami hans sálinni ósjálfrátt.
Það, sem hann ætlaði sjer áð frámkvæma,
var svo hræðilegt en jafnframt svo rjett-
mætt og svo vel að gagni, að hann var i
engum vafa um, að það væri rjett, nje held-
ur hikaði hann við að framkvæma það.
—- Fyrir fimtán árum , sagði hann harka-
lega, -— fóru jeg í fangelsi fyrir að myrða
yður! Og jeg tók út refsinguna. Jeg hefi
þegar greitt gjaldið fyrir að drepa yður. Þá
skiljið þjer kannske livað jeg er að fara?
Eftir vorum lögum má engan mann dæma
tvisvar til dauða fyrir sama glæpinn.
— Vorst galopnaði augun, er hann snögg-
lega skildi meininguna i orðum Maines.
Hann rjetti sig upp í stólnum til þess að
hlaupa á hinn hættulega mótstöðumann
sinn. En svo langt komsl hann aldrei, því
kúlurnar mættu honum .á miðri leið. Maine
hleypti á hann skotunum með grimmdai’svip
i ísköldum augunum. — Eitt — tvö — þrjú
— fjögur — fimm — sex. Kúlurnar þutu
hver af annari i stóra skrokkinn á Vorst og
Maine gat sjeð hann taka viðbragð við hverja
þeirra. Bergmál heyrgist í salnum um leið
og reykjargusurnar komu úr byssunni, hyer
af annari. Vorst ‘fjell saman á stólnum og
greip fingrunum um hjartað. Fótur hans
skrikaði úr sporinu þar sem hann stóð og
liann valt á gólfið, og ógurleg skelfing skein
út úr hálfbrostnum augunum.
Main hlóð aftur hyssu sína með fingrum.
sem voru eins kaldir og stöðugir og stálið.
sem þeir hjeldu um. Ilann liorfði með dimrn-
um svip á líkið á gólfinu.
— Þá hef jeg loks framið glæpinn, sem
búið var að refsa mjer fyrir, sagði hairn
við sjálfan sig. Og sá dómstóll er ekki lil í
landinu, sem gæti dregið nrig til áhyrgðar.
Jeg borgaði fyrir fram.
Hann rannsakaði nákvæmiega hlaðna byss
una og stakk henni aftur í vasa sinn. Siðan
tók hann öryggisgrímuna af líkinu og hag-
ræddi henni á sínu eigin andliti. Næsl dró
hann skrokfíinn til og kom lionum fyrir bak
við háan lilaða af kössum. Það sem éftir
var verksins fór fram í hendingskasti. Hann
tók hverl pappírshlað al' skrifborðinu. Þar
var fult af efnaformúlum og lieilar lirúgur
af uppskriftum viðvíkjandi sýklagróðrinum
ög fyrirsagnir um nýjar eiturtegundir. Ein-
hver merkasti fundurinn var heil skrá yfir
móteitur, því í öllum rannsóknum sinum
hafði Vorsl haft reiðu á þeim sýklum, sem
verkuðu móti hinum, sem hann var að
rækta. Annar eins vísindamaður á þessu
sviði og dr. Hollis gat rannsakað þessi skrií .
flokkað þau og með liæglegri aðstoð fram-
leitt móteitur gegn næstum hverjum sjúk-
dórni, sem Jaan Vorst hafði breitt út.
Siðgsta verkið var allra viðhjóðslegast.
Hanii þrýsti grímunni fast á sig og gekk
hringinn i kring i salnum og leysti úr læð-
ingi hinar hræðilegu drepsóttir, sem þar
voru lokaðar niðri i flöskum og öðrum ílál-
um. Hann tók lokið af glerhólkunum,
braut slútana af flöskunum, mölvaði stóru
glerkrukkurnar og geymana, tók tappa úr
blýlokuðum glerpípum, opnaði kassa og ljet
innihaldið vera opið. Hann stjakaði við lieil-
um röðum af krúsum, svo þær duttu á gólf-
ið og fóru i mjel. All eitrið, sem hafði ver-
ið ætlað til þess að drepa miljónir manna
lá nú opið i Joftlitlu rúmi, sem ekki var
neina 100 skref á lilið. Hver ferþumlungur
þessa rúms var nú þakinn dauðanum í liundr
uðum mynda. Hvert feiTet geymdi nóg af
viðbjóðslegu eitri til að drepa lieila borg.
Loftið var daunilt og velgjulegt af drepandi
eitri.
Siðan drap hann ljósin og setti leiðsluna
úr lagi. Hann stakk skrúfjárni yfir enda-
skrúfurnar á aðalrofanum og i sama bili
hlossuðu mörg huudruð lampar upp og
brunnu sundur. Aðalvaríð sjálft sprakk með
gusu af bláum rafneistum og alt rúmið varð
koldimt. Main lók slrrúfjárnið og reif allan
var-útbúiiaðinn af veggnum. Hann rykti
honum og reif hann frá, þangað til liann
lijekk á einum vír við vegginn.
Þá hrá liann upp vasaljósi sínu og flýtti
sjer að leynihurðinni. Á henni voru
margar læsingar og hann liraut viljandi í
þeim lyklana og sneri upp á þær þangað
til þær brotnuðu og skektust. Hann flýtti
sjer að útgagninum, opnaði lilemminn og
skreið úl. Hann faldi sig og beið yzt i
göngunum.