Fálkinn - 07.10.1933, Síða 7

F Á L K I N N
7
Gljáandi
borðbúnaður
Stráið Vim í deyga ríu og nuddið borðbúnaðinn
með henni. Hnífar, gafflar og skeiðar, gljá sem
ónotaö væri eftir að hafa verið hrinsað með Vim.
Eyðir fitu og blettum, allt verður sem nýtt, sje
Vim notað.
W I |Ljj HREINSAR ALLT
Y I |Y| OG FÁGAR
LEVER BROTHERS LIMITED, PORT SUNLIGHT, ENGLAND M-V 2 34-3 3 IC
fram að segja henni sögur sín-
ar, Upp aflur og aftur, ýmist
með söniu orðunum eða ein-
hverjum orðamun og að sögu-
lokum tók hann liana jafnan i
faðm sjer.
En er fram liðu stundir urðu
sögurnar styttri og slitróttari.
Æfintýrin, sem hann liafði upp-
lifað fóru að sljóvgast í minni
l)om Luiz, alveg eins og þau
v hefðu aldrei gerst eða væri i-
myndun. Stundum lá liann all-
an daginn á fleti sínu sokkinn í
kyrð hugsananna. Hann vandist
hinu nýja lifi sinu og hjelt á-
fram að sitja uppi á klettinum,
en nú gáði hann aldrei til skipa.
Hannig liðu mörg ár og Luiz
gleymdi að nokkurntima yrði
hægt að komast heim, gleymdi
hinu liðna; jafnvel móðurmál
lians og hugur var jafn dautt
og lunga hans. Hann fór jafnan
heim í kofann á kvöldin, en
liann kyntist íiúum eyjarinnar
ekki frekar en hann hafði gert
kvöldið sem liann har þarna að
landii
Einu sinni mn sumarlímann
var liann iangl inni í skógi þeg-
ar alt í einu greip hann svo
undarleg ókyrð, að hann hljóp
út úr skóginum til sjávar.
Blasti þá við honum skrautlegt
skip fyrir akkerum. Hjarta hans
harðist ákaflega er hann liljóp
niður að fjörunni til að kom-
ast upp á klettinn sinn, en þeg-
ar þangað kom sa hann hóp
af sjómönnum og liðsforingjum
í fjörunni skamt frá. Hann faldi
sig bak við klettinn eins og
villimaður og hlustaði. Orðin
snurtu við minni hans og hann
fann, að komumenn töluðu
móðurmál hans. Gekk liann þá
1‘ram og reyndi að ávarpa þá
en kom ekki upp nema öskri.
Komumönnunum brá við og
hann öskraði aftur. Þeir gripu
til vopna sinna, en í sama bili
var eins og tunga lians losnaði
úr liafti og liann kallaði: „Iierr-
ar vægið þið mjer!“ Menn-
irnir ráku allir upp gleðióp og
skunduðu til lians. En þá varð
villimannseðlið aftur yfirsterk-
ara og liann lagði á flótta. En
þeim hafði von bráðar tekist
að mynda hring um hann og
nú föðmuðu þeir hann liver eft-
ir annan og hver spurningin
rak aðra. Þarna stóð hann í
miðjuin hópnum — nakinn og
nötrandi af hræðslu og skimaði
alt í kring um sig, ef ske kynni
að sjer yrði undankomu auðið.
„Verið þjer óhræddur“, sagði
gantall liðsforingi við hann.
„Reynið aðeins að muna, að
þjer eruð mannieg vera. Færið
honum kjöt og vín, þvi að hann
virðist hungraður og máttvana.
Og þjer — setjið hjer hjá okkur
og livílist meðan þjer venjist
aftur við að hlýða á mannamál
í stað þessa öskurs, sem þjer
hafið eflaust lært af öpunum“.
Menn færðu Luiz gómsætt vin
og báru honum kjöt og kex.
Hann sat þarna lijá þeim eins
og i draumi og át og fann
minnið smátt og sfnátt koma
aftur. Hinir átu og drukku líka
og skröfuðu og voru glaðir yfir
þvi að hafa fundið þarna landa
sinn. Þegar Luiz hafði snætt
nokkuð fann liann til undra-
vexðrar þakklætiskendar, alveg
eins og þegar villistúlkan liafði
gefið honum að eta forðum, en
auk þess fann hann nú til un-
aðar yfir hinu fagra máli er
hann heyrði og skildi og hinum
viðkunnanlegu mönnum, sem
löluðu við hann eins og bróður.
Orðin fóru nú að koma honum
á tungu alveg sjálfkrafa og hann
þakkaði fvrir sig, eins vel og
hann gat.
„Hvilið ])jer yður dálítið leng-
ui“, sagði gamli maðurinn, „og
svo getið þjer sagt okkur liver
þjer eruð og hvernig þjer hafið
komist hingað. Þá kemur hin
(iýrmæta gjöf, málið, aftur og
ekkert er dýrmætara en málið,
sem leyfir manni að gera sig
skiljanlegan, svo að maður geti
sagt l'rá höguin sínum og látið
í ljós tilfinningar sínar“.
Meðan hann var að segja
þetta fór ungur sjómaður að
raula lag og svo söng hann vís-
iii- um manninn, sem fór yfir
hafið, en unnustan sat lieima
og grátbændi sjóinn, vindana og
himininn um að segja honum
að koma aftur, og var bæn
stúlkunnar sögð með hinum
viðkvæmustu orðum. Svo sungu
ýmsir aðiir eða fóru með kvæði
líks efnis, en blærinn varð sí
og æ viðkvæmari. Öll voru
kvæðin um þrá eftir ástvinun-
um, um skip sem sigldu á burl
i fjarlægð og um hættulegu
veðrin. Loks voru allir orðnir
gagnteknir aí' minningunum
um heimilið og ástvinina heima.
Dom Luiz hágrjet, hann var
sviðandi sæll í eymdinni sem
hann liafði lifað en lauk nú á
svo gleðiríkan hátt. Hann grjet
\egna þess að honum fanst þetta
alt vera eins og draumur, sem
hann óttaðisl að ekki mundi
verða að veruleika.
Loks stóð gamli liðsforinginn
upp og sagði: „Jæja, piltar, nú
skulum við skoða eyjuna sem
við hofum fundið hjer í úthaf-
inu en fyrir sólarlag hittumst
við allir hjer aftur og róum ti)
skips. I nótt ljeltum við akker-
um og siglum svo áfram í guðs
náð. Þjer, vinur minn“ — hann
sneri sjer að Luiz - „ef þjer
eigið hjer nokkuð fjemætt, eða
el' það er eitthvað sem yður
langar til að hafa með yður til
minja, þá komið með það hing-
að og bíðið okkar hjer rjett fyr-
ir sólarlag,“.
Sjómennirnir dreifðust nú út
um eyjuna en Dom Luiz hvarf
heim í kofa villistúlkunnar. Því
lengra sem hann komst áleiðis
því seinni varð hann í spori og
i sífellu var hann að velta því
fyrir sjer hvernig hann ætti að
gera stúlkunni skiljanlegt, að
nú vrði hann aftur að yfirgefa
liana. Hann settisl á stein og
bráut heilann um þetta, því
ckki gat hann horfið á burt
án þess að sýna stúlkunni, sem
liann hafði lifað með í tíu ár
neinn þaklætisvott. Hann rifjaði
upp fyrir sjer alt sem liún liafði
gert lionum gott, hvernig hún
hafði alið önn fyrir honum og
veitt honum húsaskjól og þjón-
að lionum með líkama og orku.
Svo fór hann inn i kofann, sett-
is hjá henni og talaði margt og
bar óðan á, eins og hægra væri
að sannfæra hana með þvi móti.
Hann sagði lienni að nú væru
komnir menn að sækja sig og
hann yrði að sigla burt til þess
að sjá nauðsynlegum málum
borgið og taldi upp fjöldann
allan. Svo tók hann hana í faðm
sjer og þakkaði henni fyrir alt,
sem lnin hefði gert og lofaði
henni að koma bráðum aftur
og slaðfesti þetta alt með liá-
tiðlegum eiði. Þegax- hann hafði
lalað svona lengi tók liann eftir
þvi að hún hlustaði grandgæfi-
lega, en án þess að skilja eða
renna grun í nokkurn lilut. Hon-
um gramdist þetta, misti þol-
inmæðina, en endurtók svo alla
ræðuna með miklum tilburðum,
en stappaði niður fætinum af ó-
þreyju. Hann mintist þess alt
í einu, að nú væri skipverjar
að leggja af stað, mundu ekki
bíða eftir lionum, svo liánn rauk
til dyra i miðri ræðunni og
skundaði burt.
En enginn var kominn enn,
svo harin settist og beið. En sú
lxugsun hrjáði liann að líklega
mundi vilta stúlkan ekki hafa
fyllilega skilið það sem liann
sagði viðvíkjandi burtför þeirri,
sem hann væri neyddui' til. Og
þetta fansl honum svo hræðilegt
að alt i einu tók hann til fót-
anna heim i kofann, til þess að
útskýra þetla einu sinni enn.
Hann fór þó ekki beina leið inn
heldur gægðist gegnum rifu lil
að sjá hvað hún liefði fyrir
stafni. Hann sá að hún liafði
íevtt nýtt gras í fletið til að
gera það mýkra handa lionum
i nólt; hann sá að liún var að
taka lil ávexti handa lionum að
eta og nú lók hann eftir því
i fyrsta sinn, að hún hafði tínl
saman úrganginn handa sjálfri
sjer — þá sem voru smæstir
eða blettóttir cn valið ])á falleg-
ustu handa honum — alla þá
stóru og gallalausu. Svo settist
hún, hreyfðist ekki fremur en
höggmynd og beið eftir honum.
Alt i einu fanst Dom Luiz hann
Framhahl á hls. 12.