Fálkinn - 26.10.1935, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
r
►
t
Enginn gat sjeð andlitið á mjer
þegar út kom, svo var myrkrinu
fyrir að þakka. Og það varð mjer
til hamingju, fann jeg sjálfur. Liðs-
foringinn kom til mín.
„Vitlaust hús“, sagði hann kald-
ranalega. „Njósnararæfillinn getur
ekki þekt húsið aftur í myrkrinu“.
Vitlaust hús .... og fyrir þessa
vitleysu hafði jeg lifað nokkra
klukkutíma í geigvænlegasta kvíða.
Liðsforinginn lýsti á úrskifuna
sina með eldspitu.
„Fimtán mínútum fleygt lil ónýtis.
Jæja, það er ekkert að segja við því.
Við vorum að fá stórtíðindi með
frjettamanninum okkar. Vopnahljes-
samningarnir hafa verið undirskrif-
aðir“.
Jeg heyrði fjelaga mina æpa af
gleði.
Vitlaust hús, hugsaði jeg. Mikil
hamingja var að það skyldi vera
vitlaust hús. Annars hefði jeg ef til
vill orðið svarið við spurningunni:
Hver verður sá, sem síðastur fell-
ur ....
FRÁ ABESSINÍU.
ójafn leikur er það, sem háður er
á vigstöðvunum i Abessiniu, þar sem
eigast við evrópeisk menningarþjóð,
búinn öllum nýtisku hergögnum og
hálfgerð „frumþjóð“, sem að visu
er meðlimur í þjóðbandalaginu, en
senniiega mest vegna þess, að hún
varð kristin löngu á undan ýmsum
Evrópuþjóðum, og hefir þótt ýmsa
kosti menningarþjóða til að bera.
ítaljr hafa ráðist á þessa þjóð —
sem þeir að vísu áttu í stríoi við
áður og biðu herfilegan ósigur fyrir
árið 1896, við Adua í Abessiníu. Þvi
verður ekki neitað, að meðfram
hafi það vakað fyrir ítöiumi, á hinni
nýju metnaðaröld þeirra, undir
stjórn Mussolini, að hefna þess ósig-
urs. Svo mikið er víst, að her ítala
hafði með sjer minnismerki um
Italina, sem fjellu við Adua, er þeir
gerðu atlöguna að borginni og tóku
hana, nú fyrir nokkrum vikum.
En þessi viðureign Abessiníu-
manna og ítala virðist ætla að
draga annan og meiri dilk eftir
sjer. Þvi að sjálfsögðu, þá mundi
það ekki raska svo mjög rónni i
Evrópu yfirleitt, þó að ítalir slátr-
uðu Abessiniumönnum og Abessiniu-
inenn ítölum, suður í fjöllum Aust-
ur-Afríku. En vegna þess, að báðar
þjóðirnar eru i þjóðbandalaginu,
varð það að skerast í leikinn, því
að lög þess mæla svo fyrir, að það
eigi að vera æðsti aðili og úrskurð-
andi í deilumálum allra þeirra
þjöða, sem bandalagið skipa. Það
hefir nú að vísu verið svo, að ýmsir
aðilar þjóðbandalagsins hafa haft
frammi ójöfnuð og rangsleitni án
þess að bandalagið skærist þar i
mál, og hafa ýmsir leyft sjer að
segja, að bandalagið væri máttlausi
„pappírsgagn“. En í þe'ssari deilu
hafa Bretar lagt lóðið á metaskál-
arnar og heimta, að þjóðbandalagið
bregðist ekki skyldu sinni. Þess-
vegna er ekki annað fyrirsjáanlegt,
ef ítalir fara sínu fram í Abessiníu,
en að beitt verði refsiákvæðum
bandalagsins, viðskiftabanni banda-
lagsþjóðanna á ítali og jafnvet
hernaði. Mun bráðlega verða úr því
skorið, hvort ítalir skirrast þess, að
slíta Evrópufriðnum, eða hvort frið-
samlegar sættir takast enn í þessu
deilumáli, sem er það lang alvar-
legasta, sem komið hefir upp í
heiminum síðan 1914, að heims-
styrjöldin braust út.
Á efri myndinni er uppdráttur af
Abessiníu. En á þeirri neðri sjást
hermenn, sem eru að biða eftir að
komast inn í einu járnbrautarlest-
ina, sem til er i landinu, brautina
inilli Djibouti, í franska Somalilandi
og Addis Abeba, höfuðborgar Abess-
iniu,
Nýjasta „fenomenið" á sviði ^öng-
listarinnar er Zúlukaffi sunnan úr
Johannesborg i Suður-Afriku. Hann
heitír du Bless og er kornungur.
Þektur leikhússtjóri frá Paris var
staddur í Johannesborg er hann
heyrði roskinn strók standa á götu-
horni og syngja. Hann varð svo hrif-
inn af rödd lians og hann kallaði
hann til sín — og ljet liann syngja
fyrir sig einan. Viltu koma með
mjer til Evrópu, Bless, og læra að
syngja, spurði leikhússtjórinn?
Veistu hvar Evrópa er? Já, já, svar-
aði svertinginn, Evrópa er í Ame-
ríkut Nú, þeir fóru saman til Paris
og þar liefir Bless lært að syngja.
Hann kvað vera alveg framúrskar-
andi söngmaður, sem bráðlega verð-
ur heimsfrægur, segja frakknesku
blöðin.