Fálkinn - 15.02.1936, Qupperneq 12

12
F Á L K 1 -N N
Mazaroff-morðið.
DULARFULL LÖGREGLUSAGA
EFTIR
J. S. FLETCHER.
Mercliisonsættinni skaut mann af Mur-
dochsættinni — þó ekki til bana“.
„Það er talað um þetta enn þann dag í
dag“, skaut mr. Elphingstone inn í, „það
eru ýmsir í Marrasdale, sem muna þetta
enn“.
„Alison Murdoch, sem er þögul og dul“,
hjet Sllieila áfram, „hefir ai^ðvitað þekt
Mazaroff aftur á kránni, þar sem hún var
til aðstoðar og liefir einsett sjer liefndir í
þessari gömlu ættardeilu undir eins og hún
fengi færi á. Hún hefir líka sjeð Mazaroff
fara út um kvöldið og halda leiðina til
Reivers Den — og síðan hefir hún tekið
byssu Musgraves á stofuveggnum og hefir
elt Mazaroff og drepið hann“.
„Bíðið þjer augnablik“, tók Maythorne
fram í og leit á lögreglumennina tvo. „Er
nokkur svipur með móður yðar og Alison
Murdoch ?“
„Hann er alls ekki litill“, svaraði Sheila.
„Þær eru jafn háar og mjög svipaðar i vaxt-
arlagi — þær eru mjög svipaðar".
„Hafi þær nú til dæmis verið -líkt klædd-
ar —“
„Það eru þær mjög oft“, svaraði Sheila,
„af þeirri einföldu ástæðu að Alison Mur-
doch hefir árum saman að því er jeg
best veit — gengið í fötunum, sem móðir
mín var hætt að nota! Og ennfremur vildi
jeg gelja þdss, að \jeg liafði eina ástæðu
enn til að gruna liana. Af því að það var
á allra vitorði, að gesturinn á Hrossagauks-
kránni var vellauðugur maður, og af þvi að
Alison Murdoch er mjög ág'jörn og aura-
sjúk, get jeg mjög vel hugsað mjer, að hún
hefði ekki sett það fyrir sig að ræna hann
á eftir. Svona er hún —“
„En nú keniur það sem mestu varðar af
öllu, ungfrú", sagði Corkerdale. „Hverju
svaraði hún ásökun yðar?“
„Hún neitaði auðvitað, og þóttist aíar
móðguð“, svaraði Sheila, „og hún var að
því komin að rjúka út til þess að kvarta
úndan mjer við mr. Elpliingstone. En svo
hugsaði hún sig um og sagðist fremur ætla
að taka saman föggur sínar og hverfa á
burt af gistihúsinu. En jeg gat nú sjeð við
því! Jeg sagði bara í fáum orðum, að ef
hún reyndi að fara á hurt áður en jeg lyki
máli mínu, þá mundi jeg undir eins ná i
lögregluna. Og svo hjelt jeg langa ræðu yf-
ir henni og sagði að lokum, að agatnælan
hennar hefði fundist á morðstaðnum, og
loksins eftir að jeg hafði hótað henni að of-
urselja hana lögreglunni, játaði hún, að hún
vissi — dálítið“.
„Jæja!“ sagði Maythorne, „svo að hún
vissi þá — dálitið".
„Já, og svo sagðist hún eiga bróður í bæn-
um, í Harrow Road, og bað okkur að koma
með sjer til hans, svo að hún gæti ráðfært
sig við liann. Svo skyldi hún eftir á segja
okkur alt sem hún vissi. Við fengum okkur
bifreið hjerna á hominu og Alison Murdocli
sagði bílstjóranum hvert aka skyldi. Jeg
veit vel hvar Harrow Road liggur út i Padd-
ington Green, en við ókum langt, langt fram
lijá. Loks stigum vjer út úr bílnum —“
„Afsakið þjer eitt augnablik, ungfrú“, tók
Manners fram í, „þjer munuð ekki hafa
orðið varar við, að annar bíll hafi — elt
vkkur?“
„Jú, jeg Lók einmitt eftir bifreið, sem
staðnæmdist hinumegin á götunni, dálítið
lengra undan“, svaraði Sheila. Svo geng-
um við dálitinn spöl áfram götuna“, hjelt
hún áfram, „snerum síðan niður hliðargötu
og þaðan inn i ennþá þrengra sund og þar
var bæði dimt og draugalegt. Við staðnæmd-
ustum fyrir framan hús eitt, og Allison Mur-
doch bað okkur um að bíða þar fáeinar
mínútur. Það gerðum við og eftir fimm
mínútur kom hún aftur og sótli okkur. Það
var ennþá draugalegra inni í liúsinu en fj'rir
utan það. Hún fór með okkur inn í svefn-
herbergi, sem sneri út að garðinum og log-
aði þar gastýra ein. Svo bað hún okkur um
að bíða. Svo fór hún — og við höfum ekki
sjeð liana síðan“.
Corkerdale, sem ennþá hringsneri þum-
alfingrunum í sífellu, leit nú í fyrsta sinni
af Sheilu. Hann horfði hugsandi og spek-
ingslega upp í loflið, eins og þar væri eitt-
hvað stórmerkilegt að sjá. Manners sagði
aðeins eitt orð, hátt og skýrt.
„Gildra!“
„Já“, svaraði Sheila. Við áttum heldur
ekki betra skilið. Við heyrðum að hurðinni
var aflæst utan frá og það var eins og slag-
brandi úr járni væri skotið fyrir. Jeg rauk
út að glugganum og reif gluggatjaldið til
liliðar en sá þá, að þykkir hlerar voru fyrir
glugganum' að utanverðu, en gluggakrók-
arnir voru negldir með gildum nöglum.
Þetta var hræðilegt. Jeg hamaðist og lamdi
á dyrnar en það kom ekkert svar. Eftir svo
sem klukkutíma var hlera í þilinu skotið
til hliðar og hönd kom inn, sem ljel körfu
detta niður á rúmið. Svo var hleranum skol-
ið aftur og lokað forsvaranlega. Karfan var
full af mat — miklum og góðum mat
ennfremur voru í henni tvær flöskur af
góðu rauðvíni, glös og' tappatogari, en ekki
sáum við nokkurn mann í tvær nætur og
tvo daga. Um kvöldið kom ný karfa inn um
lúuna og var varpað inn svo snögglega að
við fengum ekki ráðrúm til að grípa í hend-
ina eða líta inn i lierbergið hinumegin“.
„En hvernig*komusl þið út?“ spurði May-
thorne.
„Núna i kvöld, þeg'ar við vormn að því
komnar að kafna af loftleysi — hafði jeg
þó fyrir löngu mölvað rúðu í glugganum,
það verð jeg að viðurkenna — heyrðum
við alt í einu mannagang við dyrnar. Slag-
brandinum var skotið frá, lyklinum snúið
í hurðinni og svo heyrðum við fólk hlaupa
irá dyrunum og hurðarskelli í fjarska. Við
flýttum okkur út, það var aldimt í húsinu
og hvergi heyrðist liljóð. Við komustum
fljótlega út á götuna og náðum í bifreið —“
„Og jeg þori að veðja um það, ungfrú“,
sagði Corkerdale yfirlætislega, „að þjer lil-
uð livorki á húsnúmerið eða hurðarspjald-
ið?“
„Nei“, svaraði Sheila. „Við vorum altof
fegnar að sleppa úr prísundinni til þess að
ökkur dytti slíkt í hug. En —“
Hurðin að svefnlierbergi frú Elphingstone
laukst upp og hjúkrunarkonan gægðist inn.
„Frú Elphingstone biður herra Elphing-
stone og ungfrú Sheilu að koma inn til sín“,
sagði hún.
Að vörmu spori sátu lögreglumenúirnir,
Maythorne og jeg eftir einir.
Maythorne stóð upp, gróf hendurnar i
buxnavösunum og horfði spvrjandi á Cork-
erdale.
„Jæja?“ sagði hann.
Corkerdale brosti — benti með höfðinu
að dyrunum, sem Elphingstone og Sheila
voru nýfarin inn um.
„Jeg trúi ekki öllu þessu þvogli", sagði
Corkerdale. „Kerlingabækur".
Jeg spratl upp eins og naðra við þessi orð
og sneri mjer fokreiður að lögreglumann-
inum.
„Hvern fjandann dirfist þjer að segja?“
sagði jeg. „Efist þjer um orð ungfrú Merchi-
son.
Lögreglumaðurinn leit á mig eins og
kennari litur á óknyttinn skóladreng. Hann
reyndi ekki að leyna fyririitningu sinni.
„Verið þjer rólegur, Holt“, sagði May-
Ihorne. „Corkerdale meinar —“.
„Jeg meina, að liversu satt sem þessi ungá
stúlka hefir sagt — og það hefi jeg aldrei
efast um, að hún segði satt eftir bestu vit-
und — þá trúi jeg ekki á sakleysi gömlu
konunnar. Þetta liefir alt verið ráðið milli
liennar og Alison Murdoch, og livað brott-
náminu viðvíkur, þá er það eingöngu
skrípaleikur, til þess að gefa hinni færi á
að sleppa á burt. Bownas varð þrándur i
götu þessara fyrirætlana ög þessvegna hefir
illþýðið lokkað hann inn í dimma sundið
og drepið hann. Frú Elpliingstone er með
í leiknum, og hvorki Manners eða jeg förum
út lijeðan fyr en við höfum fengið nánari
skýringu á málinu“.
Það sauð i mjer gremjan og jeg var altaf
að líta á Maythorné. En í sama bili var bar-
ið á dyrnar og þjónn einn kom inn.
„Er mr. Maytliorne staddur hjerna?“
spurði hann og svipaðist um í stofunni. „Það
er sími til yðar, — einhver (iotlingley, sem
vill tala við yður“.
22. KAPÍTULI: HRAÐLESTIN.
Maythorne flýtti sjer út og ljet mig sitja
eftir með lögreglumennina og reiðiníi
sjóðandi niðri í mjer. Corkerdale, sem hafði
setið hjá Manners og verið að livísla að
honum, snjeri sjer nú að mjer.
„Jeg get vel skilið, að það geti fokið dá-
lítið í yðnr öðru hvoru, mr. Hölt“, sagði
Corkerdale ámælandi og afsakandi í senn.
„Þjer sem eruð ástfanginn af ungu stúlk-
unni því að það getur maður sjeð með
hálfu auganu, og-----“ .
„Gerið svo vel, að blanda ekki nafni ung-
frúarinnar í þessa sálma“, sagði jeg. „Og
minu ekki heldúr!“
„Það getur nú reynst erfitt, finst yður
ekki ?“ svaraði hann brosandi og fór að tala
um malið almént.
Skömmu síðar stakk Maythorne höfðinu
inn í gættina.
„Holt!“ sagði liann og dró mig út á gang-
inn og lokaði hurðinni. „Það eru skilaboð
frá Cottingley. Hann hefir haft nánar gæt-
ur á eimskipafjelagsskrifstofunum síðustu
tvo daga og unnið eins og húðarjálkur. Og
nú hefir hann loksins komist að dálitlu!