Fálkinn - 01.05.1937, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Á VERÐI. hafa eftirlit með innflutningi i land-
Heimafloti Breta er nú nær allur á ið. Hjer sjest á einn fallbyssukjaft-
verði við strendur Spánar til þess að inn.
HRYLLILEG MORÐTILRAUN.........
í vetur heyrðist norks útvarpsstöð
tilkynna eitt kvöld, að maður að
nafni Alfred Björnenak væri á leið
til Festvág i Lofót og ætlaði sjer að
drepa tengdaföður sinn þar, Lars
Svendsen að nafni. En enginn i Fest-
vág heyrði útvarpsópið og siminn
var lokaður. Lögreglan var send til
að veita manninum eftirför, en náði
honum ekki á leiðinni. Þegar hún
kom liafði Björnenak hleypt af skot-
um gegnum gluggann hjá Svendsen
og sært hann svo, að hann lá með-
vitundarlaus á gólfinu. Hann lifði ])ó
tilræðið af. Hjer á myndinni sjest
luisið í Festvág og er kross við glugg-
ann, sem Björnenak skaut gegifum.
Tilræðismaðurinn sjest á litlu mynd-
inni.
Bómull er mest notaða efnið i alla
vefnaðar- og prjónavöru. Um 90%
a': öllum fatnaði, sem notaður er i
heiminum er úr hónmll að öllu eða
nokkru leyti. Á móti hverjum 500
kg. sem notuð eru af bómull í ver-
öldinni eru aðeins notuð 21 kíló af
silki og 125 kíló af ull.
----x----
Þess minna sem hjartað er þvi
liraðara slær það. Hjartað í fílnum
slær 25 slög á mínútu, í lieilbirgðum
rranni fullorðnum um 75 slög og i
barni 90 slög og nýfæddu barni 140.
Hjartað í kanínunni heí'ir 150 slög á
minútunni og i músinni 175.
----x----
Lord Howe-eyjan, sem er 575 km.
austur af Ástralíu er vist sannkölluð
paradís. Þessi fallega eyja er ekki
nema 20 ferkílómetrar á stærð og
þar lifa um 150 manns, sem eiga eyj-
una i sameiningu. F'ólkið lifir á þvi
að tína fræ af villipálmum og þarf
ekki að vinna nema tvo tíma á viku
til þess að hafa í sig.
----x----
Á síðari árum hafa oft komið fram
á uppboðum i París málverk, sem
sögð liafa verið eftir fræga listamenn
en reyndust vera stælingar — og all-
ai eftir sama manninn. Lögreglan
fann höfundinn, sem heitir Jean
Trottjn og Elie Gordoti „vinnuveit-
anda“ hans. í fórum þeirra fundust
77 tilbúin málverk, merkt ýmsum
listamönnum, svo sem Utrillo, Dau-
mier, Renoir og Monet.
einu sinni að liún hefði verið drepin. Jeg'
nú jæja, nú veit jeg það“.
„Þú hittir Iiann á skrifstofunni hjá Her-
mann?“
„Hvað áttu við?“
„Það er talið, að þú hafir verið á skrif-
stofu hjá manni, sem heitir Hermann, í 57.
götu, frá ldukkan um það bil 3 til nálægt 4
síðdegis, þennan dag'. Að minsta kosti hefir
lögreglan sagt mjer það“.
„Það er líka rjett“, sagði hann. „Það er að
segja, þetta er sagan, eins og þú þekkir
liana. En það var þetta, sem í rauninni
skeði: Þegar mjer tókst ekki að hitta Wyn-
and nje fá neinar upplýsingar um hann á
Ilotel Plaza, og þegar jeg liringdi á skrif-
stofuna mína og til Júlíu til þess að reyna
að fá nánari upplýsingar, gafst jeg upp við
hann og labbaði á skrifstofu Hermanns.
Hann er námaverkfræðingur, einn af skjól-
stæðingum minum. Jeg hafði nýlega lokið
við að búa út samþyktir fyrir lilutafjelag
handa honum, og við þurftum að gera
nokkrar smábreytingar á þeim. Þegar jeg
kom í 57. götu fansl mjer endilega eins og
einhver clti mig, — þú þekkir þá tilfinning.
Jeg gat ekki hugsað mjer, að nokkur maður
liefði ástæðu til að skyggja mig, en hins-
vegar er jeg málaflutningsmaður, og þetta
gat altaf komið til mála. Undir öllum
kringumstæðum vildi jeg gjarnan ganga úr
skugga um þetta, svo að jeg gekk austur
eftir 57. götu, og yfir í Madison Avenue en
samt var jeg' ekki viss í minni sök. Jeg tólc
eftir litlum og glænepjulegum manni, sem
mjer fanst jeg hafa sjeð nálægt Hotel Plaza,
en . Mjer fanst fljótlegast að ganga úr
skugga um þetta með því að taka míer
leigubil og svo gerði jeg það og bað bíl-
stjórann að aka austur. Það var of mikil
umferð þarna til þess að jeg gæti sjeð,
bvort litli maðurinn eða einhver annar tæki
hil til þess að elta mig, svo að jeg sagði bil-
stjóranum að aka suður 2. Avenue og nú
gekk jeg úr skugga um, að gulur leigubíll
elti mig. Og þegar við staðnæmdumst við
rauða ljósið á einu liorninu, sá jeg Wyn-
and. Hann sat i leigubíl, sem ók vestur 55.
götu. Mjer þótti þetta ekki neitt sjerlega
kynlegt: Við vorum nokkrar búslengdir
frá hústað Júlíu, og jeg taldi það sjálfsagl,
að hún kærði sig ekki um að jeg vissi, að
hann hefði verið hjá henni, þegar jeg
hringdi. Og nú mundi hann vera á leiðinni
á Hotel Plaza til að hitta mig. Hann var
aldrei sjerlega stundvís. Svo hað jeg bíl-
stjórann um að aka vestur, en við Lexing-
ton Avenue — við vorum aðeins um 50
metra fyrir aftan Iiann — beygði bíll Wyn-
ands í suður. Það var ekki áttin til Plaza,
og ekki einu sinni áttin á skrifstofu mina,
svo að jeg hugsaði með sjálfum mjer, að
bann gæti farið til helvítis, og fór aftur að
veita eftirtekt bílnum sem elti mig. Og svo
var það ekki meira. Jeg horfði aftur fyrir
mig alla leiðina til Hermanns, og sá engin
merki þess að neinn elti mig“.
„Hvað var klukkan, þegar þú sást Wyn-
and?“ spurði jeg.
„Hún hefir verið 15 til 20 mínútur yfir
þrjú. Hana vantaði 20 mínútur í fjög-
nr, þegar jeg kom til Ilermanns, og jeg
geri ráð fvrir, að það bafi verið 20—25 mín-
útum siðar. Jæja, skrifari Hermanns, Louse
Jacobs — unga stúlkan, sem jeg var með
þegar jeg bitti þig í gærkvöldi - sagði mjer
að bann hefði verið innilokaður á fundi all-
an eftirmiðdaginn, en að liann mundi
sennilega losna eftir nokkrar mínútur. Það
gerði bann líka og jeg atbugaði plöggin
með honum og hefi verið að þvi 10-—15
mínútur og svo fór jeg á skrifstofuna
mína“.
„Jeg tel vist, að þú hafir ekki verið svo
nærri Wynand að þú hafir getað sjeð, hvort
hann var í æstu skapi, hvorl liann með úr-
festina, livort það var púðurlykt af honum
eða þessháttar?“
„Nei, jeg sá hann á hlið rjett i svip, er
hann fór framhjá, en þú skalt ekki lialda,
að jeg bafi verið í vafa um, að það var
hann“.
„Það dettur mjer ekki í lnig. Haltu bara
áfram“, sagði jeg.
„Hann bringdi ekki aflur. Um klukku-
tíma eftir að jeg var kominn á skrifstof-