Fálkinn - 12.03.1938, Blaðsíða 6

6

F Á L K 1 N N
Eign Jaroslaves Kreks.
Eftir Josef Schwadron.
Úti á einu horninu á torginu
slóð Jaroslav Krek vfir sex grís-
mn, seni allir höfðu fengið pest.
Hann liafði selt þá slátrara ein-
uin í Praha og fengið gott verð
fyrir. Þarna sein hann stendur
nieð ístruna út i loftið, og lirukk
ur í lágu enninu undir snoð-
kliptu llrafnsvörtu hárinu, hefir
lionuni víst aldrei dottið í liug
að liugsa til fólksins í Praha,
sem á að jeta pestarfleskið og
verður veikt af jiví og kanske
deyr. Hann er altai' að liera
þykka, rauða lúkuna nieð stuttu
bjúgnafingrunum up]) að lijart-
anu — því að til vinstri, í vasa
innan á vestinu, geymir Jaro-
slav veskið silt. Þegar hann
gengur út á götuna á morgnana
fálmar höndin ávalt upp á
bringu til hægri. Þegar hann
sjer einlivern sem liann þekkir
eða einhver heilsar lionum, þá
grípur hann ávalt hreifanna til
veskisins, eins og til að vernda
það. Alt sem gerist í sál og lík-
ama Jaroslavs Kreks endur-
speglast í þessari einu hreyf-
ingu handarinnar upp að vesk-
inu. Honum er fróun og yndi
að þessu. í þvi efni er Jaroslav
Krek altaf samur og jafn.
Þegar Jaroslav Krek labbaði
á burt af svínatorginu, eftir
haþpaverslunina góðu, og
þrammaði út Taborsljettuna og
þaðan inn á stíginn gegnum
skóginn, kom tölralegur prang-
ari í humátt á eftir honum.
Eða eitthvað í þá áttina. Jeg
veit ekki með vissu hverskonar
maður það var með digurt kvist-
]irik i liendinni. Það getur
reyndar liafa verið betlaravöl-
ur. Maðurinn með prikið tók
af sjer krók við eina bugðuna,
svo að hann komst upp á stíg-
inn aftur nálægt tuttugu skref-
um fyrir framan Krek. Þar
beið hann bak við gilda eik.
Þegar Krek kom á móts við
eikina reigði maðurinn sig aft-
urábak og tvíhenti þunga prik-
ið. Hann sagði ekki neitt og
spurði ekki neins, en barði
prikinu eins fast og bann gat í
ennið á Krek. Grísasalinn glenti
npp skjáinn og greij) hendinni
vinstra meginn að brjóstinu og
svo datt Jaroslav á grúfu ofan
i grasið. Dauður. Ræninginn
sneri lionum upp, tætti upp vest-
ið á honum, fann veskið, stakk
peningaseðlunum á sig, en
fleygði miðunum, víxlum og
skuldabrjefum og öðru sem
hánn hafði ekkert við að gera.
Svo hvarf hann inn í kjarrið í
skóginum, eins og tjald hefði
verið dregið fyrir.
Kyrð í skóginum .... Krek
lá þögull á bakið. ístran á lion-
um stóð upp í loftið eins og fjall.
Þröstur boppaði tif og frá á
fjallinu og listi lag — eins og
lionum þætti gaman. Svo kom
ofurlítil gola og miðarnir, víxl-
arnir, skuldabrjefin og alt það,
dansaði kringum hinn látna . .
Dálítill þunnur seðill sogast
ii])]) með vindinum — blærinn
nam liann á burt með sjer og
liann líður upp í loftið blá vfir
IJraga eins og blár fugl ......
Bak við skuggaliverfið við
Moldá er hlykkur á svörtu múr-
Sandgata. Fúnir og skítugir
unum, þar er hin æfagamla
Schneider er einn í veröldinni en
hann elskar alt sem lifsanda
dregur. Ef til vili vegna þess að
hann er orðinn einn. Hann liýsir
lifandi verur í stofunni sinni og
elur önn fyrir þeim. Heimilis-
fólk hans er liundur og köttur
og tveir glógulir kaiiarífuglar.
Kanske lalar hann við þá líka.
Og ek-ki má gleyma öllum fá-
tæku börnunum í garðinum.
Með beru og skitugu lappirnar
og skolott, jarpt eða svart hár-
stríið. Hann spilar fyrir þau
allan daginn. Þau dansa og
syngja. Oft hnígur armurinn
með boganum niður á lærið.
mundi þekkja aftur svarta hús-
ið í Sandgötu. Það er hvítmálað
og glaðlegt. Börnin eru að leika
sjer í garðinum. Þau eru í skóm
og hlýjum sokkum, mislitum
ullarfötum og með skinnhúfur
- sem þau geta dregið niður
fyrir eyrun þegar kaldi Bæ-
heimsvindurinn ber að dyrum.
Allir fá mjólk og bveitibrauð.
Nýi húseigandinn horgar alt.
Hann á enn heima uppi á loft-
inu lijá dýrunum sínum. Hann
er enn í gamla slilna frakkan-
um. En nú er hann altaf á
ferli í vetrarkuldanum um þessi
dimmu sund í þessari drauga-
legu borg, þar sem sumir þjást
og svelta. Hvort liann hittir
mannsbarn eða kvikindi þá gef-
ur bann því mat, hjálpar, hugg-
ar, varðveilir, hjargar lífum.
Það þekkja hann allir í fátækra
liverfinu ])ví að hann er þar alt-
af á ferli í svarta frakkanum
sínum, i kuldanum undir stjörn-
um vetrarnáttanna i Pralia.
Fiðlan hans er orðin hljóð.
Hann hefir ekki lengur neinn
tima til að leika á liana. Lífs-
verurnar sem hjálpar þurfa eru
svo margar .... Ilvað er nú
orðið af biturleikanum, sem á-
sótti hann áður?
Jeg var nærri búinn að
gleyma .... En það gerði eigin-
lega minst til — Jaroslav Krek.
Já, Jaroslav Ivrek. Þetta mál
fór eins og öll slík mál eru vön
að fara. Fyrst var leitað að
morðingjanum, en liann fanst
ekki. Svo kom að því að skifta
búinu. Frænka Jaroslavs Kreks,
scm átti næturknæpu í Pardubitz
gaf sig fram og reyndist að vera
eini lögerfingi Kreks. Krafa
hennar var viðurkend af rjett-
inum. Eignir Kreks voru skrif-
aðar up]) og rannsakaðar gaum-
gæfilega, viðskiftabækur hans
og brjefaskifti lesið niður í kjöl-
inn. Svo að allir sem skulduðu
lionum ])eninga yrðu látnir
borga erfingjanum í Pardubitz
þá. Svo rákust þeir á í bókun-
um: Greilt fyrir seðil nr. 12,
fimta flokk i Peningahapp-
drættinu ....
Jeg má ekki láta næturknæp-
una girnilegu í Pardubitz tefja
mig. Jeg verð að liverfa aftur
til Sandgötu, í Praha. Því að nú
vofa rangindin yfir.
A aðfangadagskvöld voru
fimtiu börn gestir við ljómandi
fallegt jólatrje hjá Sebaldusi
Schneider. Ilann stóð í miðjum
barnabópnum og augu barn-
anna ljómuðu eigi síður en öll
marglitu Ijósin. Ilann hafði
stungið fiðlunni undir hökuna.
Þá var barið harkalega á dyrn-
ar. Lögreglufulltrúi með upp-
brettan kragann og tveir ein-
kennisbúnir menn þrömmuðu
inn á mitt gólf. Fulltrúinn lagði
höndina á öxlina á Sebaldusi:
— Þjer eruð Sebaldus
Schneider?
Sebaldus kinkaði kolli.
leiguhjallar lianda fátæka fólk- Gx-ábláa augnatillitið verður fjar-
inu. Riku dúkagei'ðareigend- rænt. Hver sem gæti veitt bless-
urnir, gler- og perlugei'ðaliöld- uðum dýrunum og vesiings börn
arnir bafa fyrir löngu flutt inn unum gleði, mikla gleði — bless
í borgina, í nýju bverfin þar uðum ungunum þeinx arna.
sem loftið er golt og hreint og Mjólk, góða og hvíla nxjólk . .
garðar á milli húsanna. En Bláhvítt pappirsblað keinur
þarna í Sandgötu eru svalir bú- flögrandi inn unx gluggann og
staðir til ennþá. Á fjórðu hæð þegar Sebaldus lítur niður ligg-
i bakhúsi við svart bús býr ur blaðið á hnjenu á honum,
Sebadus Sclineider, fiðluleikari eins og það vildi nudda sjer
á eftirlaunum. Stofugluggarnir upp að honum. Falleg kona í
lians snúa beint á móli falleg- bláunx silkiklæðum er máluð á
um sumarhimninum. IJvernig seðilinn. Hún lieldur á gnægta-
á jeg að lýsa þessum merkilega horni og það velta dúkatar og
fiðlara? Stutt, grátt skegg leilc- peningaseðlar út úr horninu.
ur um rauða hökuna og langur Happdrætlisseðill núnxer 12,
hryggurinn er boginn franx og fimti flokkur í peningahapp-
Iíka út á hlið. Hann er altaf i drættinu. Sebaklus Schneider
svörluxu og nærskornum fi'akka, strýkur brotin úr seðlinum. Svo
lika þegar liann er lieima hjá tekur liann dagblaðið. Bara að
sjer. Ermarnar ná fram á lmýtt- gamni sínu! Seðill númer 12,
ar bendurnar og augun eru fimti flokkur — bafði unnið.
björt og grá eins og vatnið í Slærsta vinninginn. 500.000
Moldá. Þessi mildu augu lesa tjekkneskar krónur. Sebaldus
sig áfram gegnum lögin, þegar Schneider beið í átta daga. Svo
liann situr allan guðslangan vitjaði liann um pningana.
daginn og flettir nótnablaði eft- Mjólk .... lianda ungunum.
ir nótnablaði um leið og hann --------
spilar á fiðluna sina. Sebaldus Nú liður- hálft ár. Enginn