Fálkinn - 06.08.1938, Blaðsíða 8

8
F Á L Ií I N N
Frank King':
Hax <& Bettf.
Ókunnugum virtust það hörmulegir
atburðir. En þegar betur var athugað,
var það það besta sem orðið gat
POMEHOY LÖGREGLUNJÓSNARl
og Molly O’Rourke sátu í stúk-
unni og klöppuðu af kappi. Molly
skemti sjer. Það var ekki oft, sem
hún lofaSi Pom að bjóða sjer á
skemtanir, því að það liafði talsverf
truflandi áhrif á sálarró hennar að
vera of mikið með honum. Hún elsk-
aði slarf sitt og vildi trauðlega
sleppa því, og hún vissi, að það staf-
aði liætta af Pomeroy hvað þetta
snerti. Svo að þó að bláu augun henn-
ar yrðu djúp og mild í hvert skifti
sem hún leit á hann, stilti hún sig
um að láta í ljósi tilfinningar sínar.
— Hjer getur maðúr sagt að sje
fult hús, sagði hún er hún leit yfir
salinn, sem var fullskipaður.
— Já, þetta er líka ágæt sýning,
finst þjer ekki?
— Jú, framúrskarandi. Hvað kem-
ur næst?
— „Max & Betty“, sagði hann. —
Trapes-fimleikarar.
— Jeg er nú eiginlega ekki hrifin
af þesskonar. Jeg er altof hrædd um
að þeir detti.
— Þeir gera það ekki. Þetta er alt
svo vandlega æft og undirbúið. Það
reynir bara á nákvæmnina.
Hljómsveitin fór að leika hressi-
legt göngulag, tjaldið kom upp og
sást nú inn á ieiksviðið. Þar var ekk-
ert nema tvær trapesrólur. Augna-
bliki síðar komu Max og Betty
inn, þau heilsuðu og fóru að Iesa
sig upp kaðlana upp i rólurnar.
— Þetta er fallegt par, livíslaði
Pomeroy.
Unga stúlkan sat grafkyr í rólu
sinni, en mótherji hennar sýndi hin-
ar ægilegustu listir. Áliorfendurnir
klöppuou í ákafa. En Molly leit und-
an. Hún hafði ekki gaman af svona
leik, og hún feldi sig ekki við and-
litið á nntnninum og fanst það skugga
legt og viðsjált.
Nú ljek hljómsveitin hraðar og
hærra og rólurnar sveifluðust ákaft
fram og aftur, en Max og Betty flugu
i loftinu og sveifluðu sjer ljettilega
og fimlega á milli rólanna, eins og
þau hefðu lifað alla sina æfi i trjá-
toppum.
Loks heyrðist trumbu hvinur, sem
boðaði að nú færi leikurinn að ná
hámarki sínu. Max hjekk á fótunum
í sinni rölu, með höfuðið niður, en
Betty bjó sig undir að steypa sjer
kollveltu milli rólanna.
— Jeg vildi óska, að hún gerði
ekki þetta, sagði Mólly. — Þarna er
ekkert net undir — hugsum okkur
að það mistækist.
— Það getur bókstaflega ekki mis-
tekist, sagði Pomeroy og brosti. Þetta
er alt svo nákvæmlega útreiknað.
Það tekst altaf, nema þau gerj ein-
hverja skissu. Líttu nú á! Sjáðu, nú
er hann farinn að róla sjer fram og
aftur. Trumburnar þögnuðu og fólk
sat grafkyrt og hjelt niðri í sjer and-
anum. Betty fór að hringsnúa sjer
í rólunni. Hún snerist hraðar og
hraðar um hendurnar þangað til hún
slepti alt í einu takinu — það var
eins og likami hennar hnipraðist
saman í bolta, sem hringsnerist i
öfugri kollveltu.
Loks rjetti hún út hendurnar til
þess að grípa í mótleikara sinn —
og það heyrðist lágt andvarp frá á-
horfendunum. Max náði ekki til
hennar.
Þau uppgötvuðu þetta samtímis,
hann og hún. Þau gerðu það áem
þau gátu til að bjarga sjer, en það
var ofurlitið bil milli útrjettra liand-
anna á þeim. Hvítur líkami ungu
stúlkunnar þeyttist ofan á gólf og
lieyrðist dynkur, þegar liann nam
við jörðina.
Einhverjir hljóðuðu. Max þeyttist
ofan úr rólunni eins og köttur, lagð-
ist á hnjen hjá Betty og lyfti höfði
hennar. Tjaldið fjell og áliorfend-
urnir urðu óðamála og æstir.
Eftir augnablik kom leikhússtjór-
inn fram fyrir tjaldið og benti hljóm-
sveitinni að gera þögn. Hann sagðisl
ætla að tilkynna þá gleðifregn að
ungfrú Betty hefði ekki ineiðst al-
varlega, og að þetta slys þyrfti ekki
að eyðileggja fyrir áhorfendunum á-
nægju þeirra af sýningunni, sem nú
mundi verða haldið áfram.
Molly varp öndinni. Tjaldið var
dregið upp á ný og innan skamms
voru þau farin að skellihlæja að
skemtilegum aflraunamönnum.
jpYRSTA SKYLDUVERIÍ Molly þeg-
ar hún kom á Royal Hospital
inorguninn eftir, var að athuga riöfn-
in á þeim, sem höfðu verið lagðir
á spítalann frá því deginum áður.
Hún rak sig þá á nafnið frú Betty
Maxton, 22 ára, fjölleikari, sem hafði
verið lögð á spítalann seint um
kvöldið áður, vegna meiðsla í baki.
Þegar hún hafði farið yfir brjefin,
og brjefin til hennar voru oftast
mörg, því að lnin var forstöðukona
á spítalanum — fór hún inn á stof-
una þar sem Betty Maxton lá. í sama
bili og hún kom inn í stofuna var
verið að lcoma inn með sjúklinginn,
frá ljósmyndun i röntgendeildinni.
Hún vjek til liliðar til þess að burð-
armennirnir kæmust framlijá og i
sama bili kom Forest læknir út úr
lyftunni.
Alan Forest var, eins og allir á
spítalanum hugfanginn af ljósa hár-
inu á Molly og há-írska brosinu
hennar.
— Góðan daginn, ungfrú O’Rourke,
sagði hann og roðnaði litið eitt. —
Get jeg gert nokkuð fyrir yður?
— Mjer er hugleikið um sjúkling-
inn, sem verið var að fara með inn.
— Veslings barnið. Hún er sirk-
usstúlka og datt i gærkvöldi, segir
hún mjer og-------
— Já, jeg sá þegar það gerðist.
Þessvegna er mjer ant um hana.
— Þetta er einstaklega geðsleg
stúlka og virðist vera komin af betra
fólki en sirkusfólk yfirleitt. Jæja,
hún leikur nú aldrei listir í rólu
framar, livað sem öðru líður.
— Er það svo alvarlegt? spurði
Molly. Haldið þjer að hún verði
örkumla?
— Nei, það held jeg nú varla, en
hryggurinn er svo skemdur að jeg
býst ekki við að hún geti iðkað
fimleika frainar.
— En verður hún rólfær?
— Já hún mun geta hreyft sig
eins og annað fólk. En fimleika get-
ur hún áreiðanlega ekki stundað
framar.
— Hún missir með öðrum orðum
atvinnuna? Hafið þjer sagt henni
það?
— Nei, ekki ennþá.
Sjúklingúrinn var nú kominn i
rúmið sitt inni á stofunni. Hún hafði
verið sett i gipsumbúðir og gat sig
ekki hreyft. Nú var hún farðalaus í
framan og var talsvert ellilegri en
hún liafði aldur til. En Molly þóttist
geta lesið einskonar virðuleik út úr
andliti hennar, sjá þess merki að
hún væri kynborin.
Hún gekk að rúminu og brosti til
sjúklingsins.
— Góðan daginn, sagði hún. —
Jeg var i Colladium í gærkvöldi og
sá yður hrapa. Það var hræðilegt
óhapp.
Hún brosti alúðlega til hennar en
Betty Maxton svaraði því engu.
— Jeg er ekki viss um, að það hafi
verið neitt óhapp, svaraði hún loks
þurlega. — Þjer voruð að tala um
mig við læknirinn, var það' ekki ?
hjelt hún áfram.
— Jú.
— Segið mjer hvað hann sagði.
Nei, þjer þurfið þess reyndar ekki.
Jeg veit, að jeg kem aldrei framar
í róluna á æfinni.
— Það er nú eins og jeg segi. Jeg
finn það —’á bakinu á mjer. — En
verð jeg rólfær aftur?
— Jeg skal segja yður livað Forest
læknir sagði. Molly settist við rúinið
hjá henni. — Þjer verðið albata og
getið gert allar eðlilegar hreyfingai'.
— En ekki nógu fær fyrir róluna
aftur?
— Nei.
— Æ, jeg er fegin því. Orðin brustu
út úr henni, eins og á móti vilja
hennar. Þetta — þetta hefir verið
víti.
— Kanske þjer viljið segja mjer
ofurlítið frá því?
— Hvaða ástæða væri til þess?
— Yður gæti máske verið stoð i
því.
— Mig getur ekkert stoðað. Jeg
hefi verið flón, það er alt og sumt.
Það liafa fleiri þá sögu að segja
en jeg.
Molly brosti aftur. — Jeg er for-
stöðukona lijerna, sagði hún. —-Það
er mitt hlutverk að fá að vita sem
mest um sjúklingana. Jeg veit af
reynslu að margir þeirra þjást miklu
meira á sálinni en líkamanum. Og
jeg reyni að hjálpa þeim.
— Jeg skal segja yður alt, sagði
Betty Maxton, — og þá getið þjer
sjeð sjálf, live lieimskulega jeg liefi
farið að ráði minu.
— Ef-aldréi væri neinn, sem færi
heimskulega að ráði sinu væri heim-
urinn undarlegur staður.
— Það er fallega sagt af yður, en
það stoðar mig lítið. Jeg ætla ekki
að nefna nöfn, en jeg er komin af
gamalli óðalsætt í Warwicksliire.
Yður finst vist látalæti að nefna
það, er ekki svo?
— Nei, það lá við að jeg gæti
mjer þess til. Haldið þjer áfram.
— Jeg hefi eiginlega ekki margt
að segja. Jeg hitti Robert Maxton í
næturklúbb í London. Jeg varð lion-
um að bráð — varð alveg vitlaus
eftir honum. Fólkið mitt vildi auð-
vitað ekki heyra minst á, að jeg
giftist honum. Faðir minn gerði mig
arflausa, eftir bestu fyrirmynd. En
það skifti engu máli. Jeg setti ekkert
i'yrir mig. Við giftumst.
— Þjer hafið engan giftingarhring?
— Það gelur maður ekki þegar
rnaður vinnur i rólunni.
— Vissuð þjer þá livað fyrir yð-
ur lá?
— Nei, jeg hafði ekki hugmynd um
livað Roberl var. Og mig dreymdi
ekki um að spyrja liann um fjárhags-
ástæður hans. Og þegar jeg komst að
raun um, að hann var fjölleikamað-
ur sagði jeg við sjálfa mig, að mað-
ur yrði að bjarga sjer eins og besl
gengi. Hvorugt okkar átti nokkurn
eyri. Jeg var dugleg í leikfimi og
fór nú að æfa mig, til þess að geta
aðstoðað hann.
-I— Það var fallega gert, sagði
Molly.
— Finst yður það? Mjer fanst jeg
ekki eiga annars úrkostar. Jeg gerði
þetta að minsta kosti. Og við urðum
fim, eins og þjer sáuð í gærkvöldi.
Ef Robert hefði verið öðruvísi —
en það dugir nú ekki að tala um
það. Hann er ekki öðruvisi. Jeg
komsl brátt að raun um hvílíkt flón
jeg liafði verið. Ástarbálið bran 1 i
fljótlega út — frá beggja liálfu. Við
liöfum •— Jiað er rjett svo að við
höfum getað hangið saman.
— Þjer sögðuð að Jiað liefði verið ,
víti?
— Já, það er ekkert spaug að
svífa í rólunni og vita, að maðurinn
sem maður á líf sitt undir er hálf-
fullur, og að Jiað er jafnlíklegt að
hann taki ekki á móti manni eins
og hann.geri Jiað.
— Vár það svoleiðis sem Jiað at-
vikaðisl — í gær?
— Það lield jeg. Að minsta kosti
þýkir mjer vænl um, að það er af-
staðið. Jeg hefði ekki getað afborið
þetta stórum lengur. Taugarnar í
mjer eru orðnar ónýtar. Og nú — ja,
maður hefir ekki lil mikils að hlakka.
— Elskið þjer hann ennjiá?
— Ekki vitund. En, Betty Maxton
brosti angurblítt — verslun er versl-
un, er ekki svo? Og það verð jeg að
unna honum sannmælis um, að liann
tók ekki framhjá mjer. Meðan hann
heldur sinn hluta samningsins held
jeg minn.
— Já, jeg skil. Molly stóð upp.
Fjölskylda yðar ætti að fá að vita
hvernig komið er, finst yður Jiað
ekki?
— Henni finst sjer það óviðkom-
andi. Jeg er ekki framar dóttir föð-
ur míns.
— Nei, að vísu. Jeg kem bráðum
til yðar aftur.
íyjOLLY var hugsandi er hún fór
aftur inn á skrifstofuna. Ein
æfin enn sem hafði farið i hundana,
af ástæðulausu stærilæli. En var það
ástæðulaust? Var það í rauninni ekki
lofsamlegt, að unga stúlkan vildi
standa við sinn liluta samningsins?
En hvað um það — eitlhvað varð
að gera. Fjölskylda hennar í War-
wickshire yrði að fá að vita hvernig
komið var, og að Betty gæti ekki
unnið fyrir sjer hjer eftir. Ekki
mundu foreldrar hennar vilja láta ,
hana svelta. Molly var ekki vön að
hnýsast um annara liagi en eins og
á slóð Jiarna fanst henni liað vera
skylda að taka i taumana. Hver veit ,
nema Robert Maxton segði lienni
fæðingarnafn konunnar og heimil-
isfang foreldra liennar. Að minsta
kosti væri reynandi að spyrja.
Húii fjekk sjer bifreið á gistihúsið
i Bayswater þar sem Maxton liafði
lekið tvö herbergi á leigu. Robert
Maxton var snöggklæddur og á flún-
elsbrókum, er hann tók á móti henm.
— Jeg vona að þjer afsakið útgang-
inn á mjer, sagði hann. Jeg var að
æfa mig.
Molly fanst, að ef maðurinn henn-
ar liefði orðið fyrir alvarlegu slysi
fyrir vangá hennar mundi hún naum-
ast liafa lnigsað um æfingar undir
eins daginn eftir.
— Jeg er forstöðukonan á Royal
Hospítal, sagði hún stutt í spuna, —
og mig langaði lil að tala við yður
nokkur orð um konuna yðar.
— Hvernig líður henni? Hvers-
vegna fjekk jeg ekki að koma inn lil
hennar í morgun?
— Hún er ekki hættulega veik.
Læknirinn er ánægður með hana.