Fálkinn - 06.08.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 4
Manndrápseyjan.
Cannell vill kenna mjer að ríða og spila
polo, þá get jeg ekki hugsað mjer neitt
skemtilegra.“
„Ágætt,“ sagði Phyllis og ljómaði af fögn-
uði. „Segðu já, langamma — gerðu það fyr-
ir mig.“
Það fór svo, að frú Cleeve Ijet tilleiðast.
Hún tók að sjer að verða í Manndrápsey
um sumarið og hafa gát á, að eigandinn
gerði ekki skissur í samkvæmissiðum. Það
var svo mikil hætta á, að hleypa óheppi-
legu fólki að. Frú Hydon Cleeve fór undir
eins að romsa nöfn á fólki með tignum
nöfnum og rúði af því alla æru og mann-
orð með sömu fimi og krakki blæs af biðu-
kollu.
„Bara að þetta rekist ekki á,“ tautaði
mr. Athee, „jeg hefi nefnilega þegar boðið
sex—átta manns, sem jeg hitti í New York.
Þjer segið að Georg Barkett sje þorpari og
nú vill svo illa til, að hann, kona hans og
sonur, koma hingað í næstu viku.“
„Jeg amast ekkert við því að vera innan-
um þorpara,“ svaraði frú Hydon Cleeve,
„og jeg hefi þekt Barkettsfólkið í mörg ár.
Það lá við að mamma hennar Phyllis gift-
ist George Barkett. Og jeg rjeri að þvi öll-
um árum. Ekki svo að skilja að mjer fjelli
við hann; en dótturdóttur mín var þá í
klónum á samviskulausum dóna.“
Phyllis leit upp og varð forvitin. Hún
hafði aldrei heyrt þetta áður. Hin fagra
móðir hennar, sem hafði farist við bifreið-
arslys fyrir tíu árum á Long Island, var
fyrir hennar sjónum undursamlegasta
manneskjan, sem hún hafði nokkru sinni
þekt. Svo það var þá eitthvað, sem skraf-
skjóðan, langamma hennar, hafði getað
þagað yfir.
„Þetta hefir þú aldrei sagt mjer,“ sagði
hún með ávítunarhreim í röddinni.
„Jeg hugsá svo lítið um það og jeg get,“
svaraði gamla konan og virtist sökkva sjer
í endurminningar frá fortíðinni. „Flestir
ungu mennirnir frá þeim tínia voru í þess-
ari kliku frá Long Island, sem var alkunn
fyrir útreiðar og veiðar. Þeir riðu sínum
eigin hestum við sýningarnar. í Manassas,
í Morristown, í Newport og allstaðar. Flestir
þeirra voru duglegir strákar, óprúttnir, en
í rauninni allra bestu skinn. Barkett var
góður reiðmaður, en það var hann líka,
maðurinn sem hún giftist, Dick Cannell. En
hinn, sá sem endilega vildi ná í hana —
hann var nú af öðru sauðahúsi.“
„Hvernig?" spurði mr. Athee.
„Því göfugri sem fjölskyldan er,“ svaraði
hún, „þvi svartari verða svörtu sauðirnir í
fjölskyldunni. Þegar sonur af góðu fólki
legst i spillinguna verður hann verri en þeir
verstu. Svo var það um þennan dóna. Hann
hafði rangt við í spilum. Hann tók við pen-
ingum af giftum konum, sem voru vitlaus-
ar í honum. Hann falsaði nafn föður síns.
En drottinn minn — hvað hann sat fallega
á hesti! Hvað hann.var ljómandi fallegur
og vel að manni. Þeir hötuðu hvor annan,
hann og George Barker. Georg var hærri
og gildari — hann reið á stærstu hestunum
— og einn daginn lenti þeim saman í áflog-
um i Casino i Newport. Það er orðinn einn
af sögulegustu viðburðum þar. Jeg hugsa
að Russel Periton hefði drepið hann, ef
Dick Cannel og einhverjir fleiri hefðu ekki
gengið í milli. Jeg horfði á þetta. Jeg hafði
aldrei sjeð morð uppmálað í andliti nokk-
urs manns fyr en jeg leit framan í Russel
Periton. Hann sór að hann skildi ná sjer
niðri á George, þó svo að það tæki heilan
mannsaldur“.
Það fór hrollur um Phyllis. „Og mömmu
þótti vænt um hann?“
„Hann var djöfullega aðlaðandi,“ fnæsti
frú Hydon Cleeve. „Jeg veitti kampavín
þegar jeg heyrði látið hans og bauð jafn-
vel óvinum mínum.“
„Áttuð þjer óvini?“ spurði mr. Athee.
„Hann, Russel Periton, var einn þeirra.
Það var jeg sem sagði forstjóranum i Cas-
ino frá ýmsu smávegis, sem hann þorði
ekki að skjóta skolleyrunum við. Hann
skammaðist aldrei við mig — eins og
George. Hann kunni mannasiði. Hann sagði
bara brosandi, að jeg væri á listanum“.
„Listanum?“ spurði Phyllis.
„Listanum yfir þá, sem að hans áliti
höfðu komið illa fram við hann.Jeg get
fullvissað þig um að okkur ljetti mörgum,
þegar við heyrðum, að hann hefði verið
drepinn í slagsmálum í Kowloon, portú-
galska spilavítinu fyrir handan ána, við
Hong Kong.“
Athee hristi höfuðið. Það virtist hrella
hann að heyra talað um slíka mannvonsku
og hryðjuverk. „Jeg er ekki vanur þrætum
og slagsmálum“, sagði hann, „en jeg á bágt
með að skilja, hvernig vesæll manngarmur
gat farið að skjóta yður skelk í bringu
einn.“
„Það kemur kanske af því, að það er
geðveiki í Peritonsættinni. Það var oft vit-
firring í augunum á honum. Jeg get varist
ofbeldi og hefi aldrei hræðst kraftana, en
— ------“ Hún þagnaði alt í einu.
„En hvað?“ endurtók mr. Athee.
„Mjer sámar að jeg skuli aldrei geta
losnað við hjátrúna úr æskunni. Jeg er
fædd í St. Louis, þegar þar var ekta suður-
rikjabær, og svertingjastúlkurnar sem hirtu
um okkur smituðu okkur með sömu hræðsl-
unni, sem þær liöfðu sogið i sig í frumskóg-
unum, sem fróma fólkið í Boston hafði
frelsað þær úr.“
„Barnæsku minni var gjörspilt með öfga-
fullum sögum, sem vinnukonan hennar
móður minnar tróð i mig,“ sagði mr. Athee.
„Jeg var myrkfælinn og jeg var hræddur
við skóginn, hræddur við skuggann minn.“
Hann hugsaði sig um og gaut hornauga til
húsmóðurinnar og hló tilgerðarlega. „Jeg
verð að gera játningu — það er ekki laust
við að jeg sje hræddur við Manndrápsey.
Já, jeg er það í raun og sannleika. Þegar
jeg heyrði fyrst allar sögurnar sem sagðar
voru þaðan þá hló jeg. Jeg sagðist ætla að
byggja mjer þægilegt hús, sem væri svalt
á sumrin en hlýtt á vetrum, fylla það með
góðum kunningjum, eiga góða daga þar og
hlæja að öllu saman. En nú er jeg ekki
eins öruggur.“
„Hvaða bull er þetta!“ sagði frú Cleeve.
„Aldrei mundi jeg láta slikt hræða mig.“
Það var auðsjeð, að mr. Athee kunni ekki
við, að það væri hlegið að liræðslu hans.
Röddin var beinlinis hvöss þegar hann
svaraði: „Þjer fáið eflaust tækifæri til að
reyna hugrekki yðar, frú.“
„Hvað er eiginlega að liræðast þar?“
„Jeg veit ekki“, svaraði hann. „Og það
gerir einmitt ilt veiva. Jeg þykist að visu
ekki vera sjerlega hugrakkur — annars er
oft gert of milcið úr hugrekki manna — en
jeg hugsa að jeg geti tekið mótlætinu með
eins mikilli stillingu og fólk flest. En það
hlýtur að vera voðalegt að finna, að dauð-
inn liggi allstaðar í leyni fyrir manni.“
„Varla finst yður það?“
„Dómgreind mín trúir því ekki. Þegar jeg
sit hjerna í þessari notalegu stofu, finst
mjer jeg vera sannfærður um að þessar
hugmyndir sjeu bæði heimskulegar og
hlægilegar. En jeg var eina nótt þarna úti.
Erissa var í New York og verkamanna-
skálarnir voru svo sem kílómeter frá liús-
inu. Jeg sá ekki neitt og heyrði ekki neitt.
Tunglið var i fyllingu og öldurnar niðuðu
við klettana; en mjer varð sífelt órórra
eftir því sem á leið. Mjer fanst þær liljóta
að vera sannar, allar þessar sögur, sem hafa
myndast um Skalla skipstjóra og Drauga-
Fratton.“
„Fegin er jeg að jeg skyldi ekki vera
þar,“ sagði Erissa og saup hveljur. Hún leil
til Phyllis. „Þjer eruð víst ekki hræddar
við nokkurn hlut?“
„Jeg held varla að jeg vildi vera ein um
nótt i Manndrápsey", svaraði hún, „eftir
að hafa heyrt frásögn mr. Athee.“
Hún leit bláum augunum á miljónamær-
inginn. „Jeg hefi oft lieyrt talað um Fratl-
oney, en jeg hafði ekki hugmynd um, að
hún væri heitin eftir sjóræningja. Jeg lijelt
að þelta væri indiánanafn. Mig hefir oft
langað að sjá þessa ey, en það var ómögu-
legt að komast þangað fyr en þjer ljetuð
gera einstigið.“
„Fratton sá fyrir því“, sagði Athee.
„Mennirnir hans sprengdu og klufu bjarg-
ið þangað til það varð ókleift. Rjett við
húsið er kyprusviðarrunnur. Hvert trje er
fyrir mann, sem Fratton drap og dysjaði
þarna. Það voru trjen sem gerðu mig
hræddan. Hafið þjer nokkurntíma tekið
eftir, hve lifandi trje geta verið á nætur-
þeli, þegar þau banda greinunum eins og
löngum handleggjum? Mjer fanst kyprus-
trjen seilast eftir mjer með löngum fálmur-
um þegar jeg fór hjá þeim.“
„Þetta er nú ekki annað en heimskulegt
heiðingjahjal,“ sagði frú Hydon Cleeve ó-
þolin.
Mr Athee leit alvarlega á hana. „Eruð
þjer viss um það? Jeg var lika þein'ar skoð-
unar áður en jeg hafði verið einn á Mann-
drápsey. Sofið þjer vel, frú?“
„Nei,“ svaraði hún stutt, „það gerir fólk
ekki á mínum aldri. Hversvegna spyrjið
þjer?“
Einhverja nóttina þegar þjer eruð alein
vakandi í húsinu skuluð þjer drepa tím-
ann með því að horfa á kyprustrjen hans
Frattons. Þá munuð þjer sjá, að þau ganga
í hring kringum húsið og banda og ógna
yður með greinunum.“
„Þjer ætlist víst ekki til að jeg trúi
þessu ?“
„Ekki strax,“ svaraði liann, „ekki fyr en
þjer hafið sjeð það sjálf eins og jeg.“
Yfirbragð hans breyttist. „Það er víst
annars ekki rjett af mjer að vera að bjóða