Fálkinn - 06.08.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
— Jæja, það er bót í máli. Hvernig
er hún fyrir hjartanu?
— Jeg hefi ekkert heyrl minst á
það. Það er víst ekkert að l)vi.
— Jú, það er það — eða rjettara
sagt hefir verið. En liún hefir verið
góð í eitt eða tvö ár. En það hlýtur
að hafa tekið á hana að verða fyrir
geðhrifunum í gærkvöldi.
— Jæja, þjer getið nú komist að
raun um það síðar i dag, að lienni
liður vel, lir. Maxton. En jeg ætla
að biðja yður um, að segja mjer nöfn
foreldra hennar og heimilisfang
þeirra í Warwickshire.
Roberl Maxton kiptist við.
— Het'ir hún sagt yður eitthvað
um sína hagi?
— Já, og mjer finst sjáli'sagt að
láta foreldra hennar vita um slysið.
— Jeg er viss um, að liún hefir
neitað að segja yður nafn foreldr-
anna.
— Já, þar hafið þjer rjett að mæla.
— Þá get jeg ekki sagt yður það
heldur, sagði Maxton og brosti —
brosið var óviðfeldið. — Ef liún vill
halda þvi leyndu verð jeg að fara
að vitja hennar í því.
Molly horl'ði hugsandi á hann. Hún
fann að hann var henni l'jandsam-
legur og andúðin sem hún hafði á
honum í gærkvöldi varð sterkari.
Það var einhver harðneskja i aug-
unum og þrælslegir drættir kringum
munninn, svo að lienni varð flökurt
er hún horfði á það. En meðan hún
liorfði á hann fanst henni ekki liún
sjá neitt sem benti á að bann væri
forfallinn drykkj’umaður, eins og
konan lians hafði gefið í skyn.
— Jeg get þá ekki fengið yður tit
að segja mjer það?
— Nei, því miður — ef þjer viljið
fá þessháttar upplýsingar er best að
þjer spyrjið konuna mína.
Molly horfði vandræðalega kring-
um sig og hugsaði um hvað hún ælti
að taka lil bragðs. Það var máske
heimskulegt, en hún gal ekki varist
því að hugsa um, hvort atburðurinn
í gærkvöldi hefði orðið fyrir ósjálf-
ráða slysni, eða — að yfirlögðu ráði.
Augu hennar staðnæmdust við ar-
ininn — á glóðunum lá ofurlitil gler-
pípa rauðglóandi, sem auðsjáanlega
bafði verið fleygt í eldinn fyrir
stuttu. Hún skelfdist og leit aftur á
Maxton. Hún þekti þessar glerpípur
af spítalanum — þær voru utan af
deyfingalyfum, sem notuð voru til að
dæla í fólk. Var maðurinn morfínisti?
Hann var með bera handleggi en
hún gat ekki sjeð neina díla eftir
sprautustungur'. Henni varð ljettara.
— Jæja, nú skal jeg ekki tefja yður
frekar, sagði hún.
-— Mjer var engin töf að þessu,
ungfrú. Jeg skal minnasl á þetta við
Betty þegar jeg sje hana í dag.
Molly fór aftur á spilaiann og hún
var hrygg og óróleg. Hún hafði ekk-
ert að styðjast við, en samt þóttisl
tiún viss um, að hjer væri eitflivað
meira í efni en augu sáu. Hún fór
þegar til Forests læknis.
— Hvað er að hjartanu i frú Max-
ton? spurði hún.
—. Ekki neitt.
— Maðurinn hennar segir mjer, að
hún hafi verið veik fyrir hjartanu.
Hann þykist viss um, að slysið í gær
hafi haft áhrif á hjartað.
Forest læknir hló. — Manninuúi
hennar skjátlast, sagði liann örugg-
ur. — Hjartað i henni er eins heif-
brigt og í yður og mjer.
Molly fór aftur inn á skrifstofuna,
settist og fór að athuga skjölin fyrir
framan sig. Robert Maxton hafði
logið að henni. Eða hafðj honum
skjátlast sjálfum?
Hún reyndi að sökkva sjer niður i
starf sitt, en þessi spurning vildi
ekki víkja. Hún einsetti sjer að tala
við Maxton aftur þegar harin kæmi
að heimsækja konuna sina.
CKÖMMU EFTIR hádegið hringdi
dyravörðurinn til hennar og
spurði. hvort hún hefði tima til að
tala við mann sem hjet mr. Lawson.
Þessi maður var málaflutningsmað-
ur, digur, liávær og allmikill á lofti.
— Mjer er sagt að jeg fái ekki að
heimsækja einn af skjólstæðingum
mínum, sagði hann undir eins og
liann kom inn.
— Það er alveg rjett, mr. Lawson.
Það er brot á spítalareglunum að
leyfa heimsóknir utan heimsóknar-
tímans.
— En jeg er önnum kafinn, og hefi
gert mjer ferð hingað.
Við höfum mikið að gera lijer á
spitalanum líka. Þessvegna höfuni
við reglugerðir.
— Nú, jæja. Það slumaði dálítið í
inr. Lawson. — Kanske þjer getið
lijálpað mjer. Skjólstæðingur minn
er frú Maxton, sem var lögð hjerna
inn í gærkvöldi. Jeg las um slysið
í blöðunum og gerði mjer ferð hing-
að til að sjá livernig henni liði.
— Þakka yður fyrir, líenni liður
sæmilega.
— Já, en, hm, — það eru ekki all-
ir sem kunna við sig á spítala. Mjer
datt i lnig. að hún vildi máske held-
ur fá einkahjúkrun.
— Jeg liugsa ekki að þjer þurfið
að hafa neinar áhyggjur útaf frú
Maxton, hr. Lawson. Og livað sem
öðru líður þá býst jeg ekki við að
bún hafi efni á, að fara á einka-
sjúkraliús.
— Bfnil Herra minn trúr! Ilún sem
er nýbúin aá erfa hálfa miljón!
—- Hún — nýbúin — tivað?
— Faðir hennar, sir Roger de
Courcey aðmíráll, Courcey Park,
Warwickshire dó fyrir tveimur dög-
Lim og arfleidi hana að mestum hluta
eigna sinna. Það kom flestum á óvart,
því að hann hafði áður gerl liana
arflausa. Jeg veit annars lítið um
það mál, en geri aðeins eins og fyr-
ir mig er lagt.
— En — það liefir hún alls ekki
minst á við mig. Halriið þjer að hún
viti um þetta?
— Auðvitað veit hún jiað. Jeg
hringdi á leildiúsið í gær og sagði
níanninum hennar af því. Þjer getið
ímyndað yður að hann hefir ekki
þagað yfir öðrum eins tíðindum við
konuna sina.
— Það virðist ekki sennilegt. •—
Molly datl ekkert annað i hug að
segja i bili. — Jæja, jeg skal nú tala
við frú Maxton aftur, og ef þjer
viljið gefa mjer símanúmerið yðar
þá skal jeg hringja lil yðar á eftir.
— Þakka yður fyrir. Þjer skuluð
sem sagt ekkert spara. Jeg er per-
sónulega reiðubúinn lil að leggja
fram alt sem þarf.
Mr. Lawson fór og Molly sat eftir
og starði á nafnspjaldið hans, er
vaxandi hryllingstilhugsun fór um
hana. Hún var viss um, að Robert
Maxton hafði ekki minst á arfinn við
konu sína. Hversvegna? Var J)að —
Molly gal varla náð andanum — var
það þessvegna sem slysið varð i gær-
kvöldi?
Þetta var ln-æðileg tilhugsun. Og
nú séttist Molly þráðbéiri upp I stóln-
iim og knýtti hnefana. Litla glerpip-
an sem hún liafði sjeð í eldinum
fjekk nýja, ömurlega þýðingu.
Lengi sat hún eins og stirðnuð og
föl, svo fór hún í símann og hringdi
á Colladium,
—- Halló, sagði liiiii — þetta er
Itoyal Edwárd Hospítal. Viljið þjer
gera svo vel og segja mjer nafnið á
lækninum, sem var sóttur til frú
Maxton í gærkvöldi?
-— Edward Harvey, læknirinn okk-
ar lijerna.
— ]>i)kk. Molly hringdi af og
hringdi síðan til Ilarvey læknis. Það
var fálm út í loftið, en ekki að vita
að það yrði árangurslaust.
.— Er það Edward Harvey læknir
Þetta er ungfrú O’Rourke á Royal
Edward Hospital. Mig langar til að
bera upp fyrir yður dálítið einkenni-
lega spurningu. Þjer voruð sóttur þeg-
ar frú Maxton datt i fjölleikahúsinu
i gærkvöldi.
— Já, hún meiddist mikið.
— Gáfuð þjer henni morfín?
— Já, hún hafði svo nriklar kvalir.
— Þjer munuð víst ekki sakna
glerpipu úr veskinu yðar, læknir?
— Það var skrítið að þjer skylduð
spyrja mig að því. Jeg hjelt að jeg
befði inist veskið eins og það var.
en þegar jeg spurði í Colladium í
morgun þá var það þar.
— Og vantaði ekkert í það?
Ekki held jeg það.
— Vilduð l)jer gera svo vel að
gæta að því?
— Já, það er ekki nema sjálfsagt.
Molly beið milli vonar og ótta og
eftir dálitla stund kom Harvey
læknir aftur í símann.
Já, þetta var skrítið. Mig vantar
glas með „digitalis“-töflum. Er eitl-
hvað að?
— Nei, en það gæti orðið það. Jeg
hringi til yðar síðar. Þakka yður
fyrir, læknir.
„Digitalis"! Eftir að liafa talað um
veikt hjarta. Molly var skjálfhent er
hún liringdi tii Scotland Yard og bað
um að fá að tala við Pomeroy lull-
trúa.
— Pom, lijer er nokkuð hi’æðilegt
i uppsiglingu. Geturðu komið til nrin
í dag?
— Já, sjálfsagt. Um klukkan tvö.
En lieyrðu annars, það er komið að
hádegisverði. Getum við ekki borð-
að saman? Þá geturðu sagl mjer livað
um er að vera.
— Jú. Sæktu mig þá eftir kortjer.
JjEGAR ROBERT MAXTON kom síð-
degis !iI þess að heimsækja kon-
una sína var hún i hliðarherbergi
við slóru stofuna, sem hún hafði
legið í fyrri partinn. Hann stóð augna
blik kyr og horfði á liana, svo laut
hann niður og kysti hana.
— Hvernig líður þjer, elskan nrin?
— Ekki mjög illa, þakka þjer fyrir.
— Jeg get ekki skilið hvernig þetta
atvikaðist í gærkvöldi. .leg hefi kval-
ist þegar jeg hefi liugsað um það.
— Þú skalt ekki setja það fyrir
þig, þelta var bara óhapp. Sestu
niður og talaðu við mig. Hvernig
gengur það á leikhúsinu?
Maxton settist og fór að þreifa á
vestisvösúm sínum.
— Jeg verð að halda áfram einn,
fyrsta kastið, þaiigað til jeg finn
einhverja í staðinn fyrir þig. Þvi þú
verður víst hjerna um tíma.
— Jeg býst við því. Sestu svolitið
nær. Jeg sje ()ig ekki þarna.
Bak við standskerminn við hurð-
ina inn að stóru stofunni stóðu þau
Molly og Pomeroy. Þau kíktu gegn-
um ofurlitla rifu og höfðu gát
livað gerðist inn í sjúkralierberginu
og andlitið á Pomeroy varð alvarlegt
meðan liann liofði.
— Þú hefir rjett að mæla, livislaði
hann lágt. — Það er best að við för-
um inn.
— Já. Molly tók í handlegginn á
honum. — En láttu mig um það —
er það ekki?
— Gott og vel.
Robert Maxton leit undrandi upp
er þau komu inn.
— Góðan daginn, sagði hann. Jeg
þefi ekki spurt Betly en hvort--------
— Það er ekki þörf á því. Bláíi
augun í Molly voru hörð eins og
tinna. — Við höfum fengið að vita
alt sem við óskum að vita um hana
— hjá Lawson, málaflutningsmanni
hennar.
— Hvað hefir hann sagt yður?
spurði Maxton og starði á Molly.'
— Það, sem jeg ætla nú að segja
konunni yðar, svaraði Molly. Heyrið
l)jer frú Maxton — jeg hefi frjettir
að færa — slæmar lrjettir. Faðir yð-
ar dó fvrir tveimur dögum.
0
— Ó, það — það vissi jeg ekki.
— Maðurinii yðar vissi það. En
hann þagði yfir þvi við yður.
— Það er ekki satt, greip Maxton
fram i.
— Hann leyndi yður líka öðru,
sem jeg liugsa að gleðji yður. Faðir
yðar fyrirgaf yður og tók yður i sátl
áður en hann dó.
— Ó — Betty barðist við grátinn
— það þykir mjer vænt um að heyra.
— Og liann Ijet yður eftir tals-
vert af peningum. Lawson málaflutn-
ingsmaður talaði við manninn yðar i
gær og sagði honum af þvi.
— Aldrei hefi jeg heyrt aðra eins
lygi, hrópaði Maxton og spratt upp.
— Ætlið þjer að gefa i skyn að ....
— Þetta er Pomeroy fulltrúi frá
Scotland Yard, hjelt Molly áfram
kuldalega. — Hann ætlar að taka
yður fastan fyrir morðtilraun.
— Þjer eruð brjáluð.
— Æ, nei! Rödd Betty Maxton var
kveinandi. — Það mundi hann aldrei
gera.
— Auðvitað ekki. Þetta er vitfirr-
ingslegasta ákæra, sem jeg hefi nokk-
urntíma vitað! Maxton sneri sjer
fussandi að Pofneroy; — Takið þjer
mig fastan undir eins, ef þjer þorið!
— Biðið þjer augnablik! Rödd
Molly var hörð og skipandi. — Við
höfum ekki sannanir fyrir því, en
við höfum sannanir fyrir dálitið
öðru. Þegar þjer sáuð, að fyrsta morð
tilraun yðar mistókst, j)á lögðuð þjer
þegar á ráði'n um nýja tilraun. Með-
an læknirinn var að stumra yfir
slasaðri konunni yðar stáluð þjer
veskinu hans og náðuð þar í glas
með „digitalis“-töflum. Auðvitað urð-
uð þjer að fara fint i að myrða kon-
una yðar á opinberum spítala og
yður fanst þvi hentugast að nota
„digitalis". Það er lijartalyf, en taki
maður of mikið af því veldur það
hjartaslagi. Og það þurfti ekki að
vekja neina grunsemd þó að konan
yðar dæi af hjartaslagi eftir svona
alvarlegt áfall — sjerstaklega ekki
eftir að þjer liöfðuð búið mann und-
ir þetta með því að gefa í skyn, að
hún hefði liaft hjartasjúkdóm áður.
Maxton varð öskugrár í framan
en reyndi einu sinni enn að Ijúga
sig frá öllu sanian.
— Þetta er hræðilegasti lieilaspuni,
sem jeg hefi heyrt á æfi minni, sagði
hann. — Eins og jeg befði verið
svo heimskur að — —
Molly tók vatnsglasið, sem stóð á
borðinu við rúmið og rjetti honum
það.
— Þjer ljetuð „digitalis“-töflurnar
nýlega ofan í þetta glas til þess að
leysa þær upp. Og svo ætluðust þjer
til að konan yðar drykki úr glasinu.
Ef að jeg er að fara með þvætting
l)á skuluð þjer sanna það með því
að d.rekka úr glasinu.
Maxton starði á hana augnablik
og andlit lians ummyndaðist af fúÞ
mensku. Svo snérist hann alt í einu
á hæli, liljóp að gluggánum og út
um hann og ofan brunastigann.
Pomeroy gekk liægt út að glugg-
anuni og borfði niður.
— Jú, maðurinn minn tók á móti
honum þarna niðri, sagði liann.
Molly hafði snúið sjer að konunni
í rúininu, sem bvorki liafði hrært
legg nje lið.
— Þykir yður nú vænt um, að
þjer getið farið heim, —, án þess að
rjúfa samninginn fyrir yðar leyti?
spurði hún.
Augu Betty Maxton voru full af
tárum.
— Jeg veit ekki hvernig jeg fæ
þakkað yður, stamaði hún. Jeg hefði
aldrei getað trúað að þetta gæti far-
ið svona — það er undursamiegt.
Viljið þjer gera móður minni orð
og segja lienni----------
— Jeg er búin að því, sagði Mollý.
brosandi. — Hún er á leiðinni hingT
að, eins fljótt og lestin kemst.