Fálkinn - 27.08.1938, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Það hefir stundum einkenni-
legar afleiðingar að skifta
sjer af málefnum annara. —
eftir tækifæri til að kynnast
yður.
Hún ldýddi og sneri aftur til
hans og stóð nú fyrir framan
liann og horfði á hann. Þetta
var í rauninni frekjuleg ósk,
en ef hann hjeldi áfram að
vera ósvífinn, skyldi hún geta
horgað honum í sömu mynt.
Hún kastaði stuttkliptu hárinu
SLETTIREKUHÁTTUR
AMY LAWSON gekk fram og
aftur í anddyri matsölunnar
og ljet eins og hún væri að lita
eftir, livort pósturinn liefði
komið með nokkuð hrjef til
hennar. En rjetta ástæðan til
þess að hún dokaði þarna við
var sú, að liún liafði sjeð Philip
Mead koma úti á götunni og hún
vildi vera i anddvrinu þegar
hann kæmi inn.
Amy liafði aldrei talað til
Philip, enda þó.tt hún hefði
sjeð hann býsna oft úr herberg-
isglugganum sínum, þar sem
hún bjó ásamt Doris Parker,
vinkonu sinni. En Amv var stað-
ráðin í að hitta hann núna og
lala við liann. Ilún hafði talað
i sig kjark til þcss í marga
daga.
Það þurfti sem sje kjark til,
því að allir vita hve vanþakk-
látt verk það er að reyna að
kippa málefnum annara í lag.
Að vísu hafði Amy verið
sáttasemjari alla tíð síðan móð-
ir hennar dó þegar hún var
álta ára gömul, og ljet henni
eftir þann arf, að ala upp tvær
minni systur sínar og einn bróð-
ur — að maður ekki minnist á
barnfóstruna, sem að vísu var
allra besta skinn, en ekki smá-
rgeðis húskross.
Amy hafði ávalt eftir megni
reynt að draga fjöður yfir það,
sem aðrir höfðu sagt í hugsun-
arleysi eða í bræði, og breytt
tárum í bros. Og nú, eftir að
systkin liennar voru orðin upp-
komin og hún hafði fengið þá
ósk sína uppfylta að ná i stöðu
í London, hjelt hún áfram að
vera sáttasemjari, henni var
blátt áfram runnið þetta í merg
og blóð.
Doris var lagleg og liún vissi
það, en hagaði sjer oft eins og
stúlkur, sem of mikið hefir ver-
ið látið eftir. Og Amy fanst
Philip í mörgu mina sig á föður
sinn, þegar hann stakk þumal-
fingrinum í vestishaudvegina
og sagði: Jeg hefi nú tekið
ákvörðun um þetta, barnið gott,
og það þýðir ekki að rökræða
þetta frekar við mig núna. Þú
getur eins vel talað við stólinn
þarna!
Amy fann brjef lil sín —
alveg óvænt — það var að heim
an. Hún lagði hanskana af sjer
á horðið í anddyrinu og opn-
aði umslagið. Svo heyrði hún
Philip stinga lyklinum í skrá-
argatið, og alt í einu dró úr
henni allan kjark.
Hún Iiljóp í áttina til stigans.
En þá mundi hún eftir hönsk-
unum og liljóp til baka til þess
að taka þá. Annar þeirra datt
á gólfið, en bún ljet liann liggja
og flýtti sjer að stiganum aftur.
Hún nam staðar er hún
heyrði rödd hans.
— Voruð það ekki þjer, sem
mistuð þennan? sagði liann.
Hún leit um öxl sjer. Ein-
hvernvéginn liafði hún búist við
að heyra alveg venjulega manns
rödd, en rödd Philips Mead var
bæði djúp og hreimfögur. Hann
lijelt á hanskanum í hendinni.
— 0, þakka vður innilega
fyrir, sagði Amy. — Viljið þjer
kasta honum til mín
Henni var blátt áfram ó-
mögulegt að tala við li'ann núna.
Hún liafði lialdið, að liann væri
alveg eins og karlmaður sem
hún þekti að heiman, en þeir
voru flestir fremur kjánalegir,
fanst henni. En hinsvegar þótt-
ist hún geta sjeð það á augum
þessa manns og brosi, að hann
liefði drengskap og mannslund.
— Nei, mjer þætti betra að
þjer kæmuð hingað til baka og
sæktuð hann, sagði liann. —
Jeg veit að þjer eruð Amy Law-
son, og jeg liefi lengi biðið
aftur og beið þess að liann
tæki lil máls. Djúpblá augú
liennar störðu jafn rólega inn
í gráblá augu hans, eins og
hans i liennar.
— Jeg er viss um, að vður
grunar livað það er, sem mig
langar til að tala um við yður,
lijelt liann áfram með sömu
djúpu lágu röddinni. — Það
er viðvíkjandi Doris. En við
getum ekki talað saman lijerna
í anddyrinu. Viljið þjer ganga
með mjér ofurlitinn spöl hjerna
upp eftir götunni?
— Nei, þökk, svaraði • hún
fljótt. Allir gluggar út að göt-
unni eru eintóm augu.
— Og allar hurðir lijer i hús-
inu liafa eyru, svaraði liann. —
En jeg má til að tala við yður.
Viljið þjer hitta mig einhvers-
staðar síðar? Við getum hitst á
málverkasafninu.
Amy fjelst á það. Það var
skrítið þetta, að hann skyldi
liafa ávarpað hana einmitt þeg-
ar hún hafði reynt að laka í
sig kjark til að tala við liann
um þrætuna, sem Doris hafði
haft svoddan raun af síðustu
vikuna. Amy liafði ekki þótst
viss um það fyr en nú, livort
þessi maður væri samboðinn
Doris. En ef hann langaði
til að segja lienni, að honum
þætti það miður sem orðið var,
og ef liajin gæli greitt úr sund-
urþykkjunni að lala við hann
á málverkasafninu, þá var ekki
nema sjálfsagt að gera það —
fanst Amy. Þessvegna kinkaði
hún kolli til samþykkis og fór
upp í herbergið sitt til þess að
fá sjer matarbita og fara í ann-
an kjól áður en hún færi.
Á málverkasýningunni fundu
þau sófa, sem stóð afsíðis, og
þar gátu þau talast við í næði.
— Jeg vildi feginn mega segja
Saga eítir HUMPREY PURCELL
þú við þig, sagði hann, — því
að Doris hefir talað svo oft um
þig, að mjer finst jeg þekkja
þig eins vel og. hana. . . . Amy,
viltu ekki reyna að fá liana til
að fyrirgefa mjer. Jeg liefi reynt
að biðja liana fyrirgefningar
sjálfur, en hún vill ekki lilusta
á mig, og jeg get eklci á lieilum
mjer tekið síðan.
— En þú hefir líka liagað
þjer ósæmilega gagnvart lienni,
er ekki svo, spurði Amy.
— Jú, jeg liefi víst gert það,
svaraði liann. — En jeg get elcki
að þvi gert þó jeg sje afbrýðis-
samur. Ef hún liefði sagt mjer
fyrirfram, að hún ætlaði á dans-
skemtun með þessum náunga
— Norman Ellis, liefði verið
nokkuð öðru máli að gegna. En
það sem ergði mig mest var að
heyra það af munni Ellis sjálfs.
Amy var honum fyllilega
sammála í lijarta sinu. Það
liafði ekki verið fallegt af Doris
að fara úl að dansa við Nor-
man Ellis þegar Philip var ekki
í bænum, án þess að segja bon-
um það.
— Jeg skal lala um þetta við
Doris, sagði hún og furðaði sig
á hvernig Doris gæti staðist
svona djúpa innilega rödd. —
Jeg skil ekki í öðru en hún
sansist á það, Philip.
— Þú ert gull af manneskju,
Amy! sagði liann og tók fast
og hlýlega í hendina á henni.
Jeg er viss um, að hún fyrir-
gefur mjer, ef þú leggur gott
orð inn fyrir mig. Og nú skul-
um við skoða málverkin.
Amy var komin heim aftur
á undan Doris og lmipraði sig
í uppáhaldsstólnum sínum og
var að liugsa um hve glöð Dor-
is yrði þegar hún lieyrði það,
sem Amy hafði að segja henni.
Vesalings Doris litla, sem altaf
var reiðubúin til að grípa livert
gamanið, sem henni bauðst og
of stolt til þess að viðurkenna
eftir á, að sjer hefði yfirsjest!
Amy hugsaði ávalt til Doris,
sem „Doris litlu“ þó að þær
væru alveg jafn gamlar. Af
einhverri ástæðu fanst lienni
hún vera eldri og þroskaðri.
Doris var þreytt þegar hún
kom heim og fleygði sjer á
gamla sófann.
— Jeg liefði þurft að fara í
heimsókn til ættingja! sagði
hún.
— Þú getur nú losnað við
það í framtíðinni ef þú vilt
sjálf, sagði Amy. — Doris, jeg
hitti Philip í dag, og liann bað
mig um að segja þjer, hve leið-
ur hann væri yfir þessu, sem