Fálkinn - 27.08.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
hann hafði sagt við þig. Með
fáeinum orðum sagði hún svo
frá samtali þeirra á málverka-
safninu-
— Jeg held varla að jeg geti
fyrirgefið honum ennþá, svar-
aði Doris og dró við sig svarið.
— Þú verður að gera það. Þú
veist að þetta hefir kvalið þig,
engu síður en Philip. Jeg hefi
heyrt að þú hefir stundum grát-
ið á nóttunni.
— Það eru bara taugarnar,
sagði Doris stutlaralega. Stund-
um finst mjer að Philip — sje
of góður handa mjer. Þú veist
hvað jeg meina, og fastur fvrir
og einrænn í skoðunum. Jeg er
ekki altaf viss um, að hann
elski mig.
— Þetta mundirðu ekki segja
ef þú liefðir heyrt lil hans í
kvöld, sagði Amy. —< Hann til-
biður þig, Doris!
— Kanske hann geri það,
þrátt fyrir alt, sagði Doris eins
og henni yxi hugur. — Jeg skal
reyna hvort jeg get fyrirgefið
honum.
Kvöldið eftir þegar þær komu
heim beið óhemjustór sælgætis-
askja til Doris í herbergi henn-
ar ásamt brjefi. Hún roðnaði
þegar hún las það.
— Philip er yndislegur, sagði
hún. — Hann er að bjóða mjer
í leikhúsið í kvöld og vill endi-
lega að þú komir líka, Amy.
— Það kemur ekki til mála!
svaraði hún. — Jeg hefi gert
mitt, og hvorugt ykkar mun
sakna mín.
— Jeg vildi óska að þú kæm-
ir líka, sagði Doris, en það var
ekki nein hrifning í röddinni.
— En ef þú ert við eitthvað
annað bundin, þá vitanlega. .. .
— Jeg hefi heilan hlaða af
frönskum stílum, sem jeg þarf
að leiðrjetta í kvöld, svaraði
Amy. — Jeg má ekki fresta því.
Klukkutíma síðar sat Amy og
nagaði blýantinn og sá þau fara
út um dyrnar. Doris hló og
hjalaði en Philip var hnarreist-
ur og prúðbúinn og auðsjáan-
lega upp með sjer af stúlkunni.
Ani}' kæfði andvarp niðri í
sjer er hún sökli sjer ofan i
bækurnar á ný en hún gat ekki
fest hugann við þær. Hún var
að hugsa um Doris, sem var
svo alsæl þessa stundina, en
var svo fljót að verða leið á
öllu undir eins ef ekki var eill-
hvað til dægrastyttingar. Og eitt
augnablik datt henni nokkuð
annað í hug: kaldir, sterkir
fingur, sem þrýstu hönd hennar
í dapra Ijósinu á málverkasafn-
inu, og djúp hreimþýð rödd,
sem hvíslaði fast við eyrað á
henni. En hún vísaði hugsun-
inni á bug.
— Kanske hefði jeg ekki átt
að sætta þau, sagði liún við
sjálfa sig. — Jeg er víst of fljót
á mjer. En jeg vil vera Doris
einlægur vinur, hvað sem á
dynur, og jeg hefi ekki snefil
af rjetti til að svo mikið sem
Imgsa um Philip.
Yiku siðar var Philip að fara
í verslunarferð á ný, í lengri
ferð en vant var.
Fyrstu dagana eftir að hann
fór hafði Doris nóg til að tefja
tímann, en svo fór henni að
leiðast. Amy gal ekki altaf ver-
ið með henni, og hún átti ekki
aðrar vinkonur.
Svo var það eitt kvöld, að
Doris fór í bíó og hristi hara
höfuðið þegar Amy spurði hana
ofur sakleysislega með hverjum
hún hefði verið. Og um kveldið
sá Amy, þegar liún sat í uppá-
haldsstólnum sínum úti við
gluggann, Doris skjótast út úr
dyrunum, eins og hun vildi helst
ekki láta sjá sig. Hún gekk
hröðum skrefum niður götuna.
Hvað hún var nett og „smart“
hugsaði Amy, i hvíta kjólnum
og með grænan hálsklút og lít-
inn kollhatt.
Amy þurfti að skrifa mörg
brjef og sat þessvegna við glugg
ann, því að það var farið að
skyggja. Sólin gylti skýin niðri
við sjóndeildarhringinn og Amy
starði með hrifningu á sólarlag-
ið. Henni varð litið ofan á göt-
una. Hún var nærri því tóm.
Hún sá ekki aðra en einn mann
og stúlku í hvítum kjól, sem
stóðu saman á götuhorni og
töluðust við. Þau tókust í liend-
ur og þarna í rökkrinu sá luin,
að maðurinn faðmaði stúlkuna
að sjer. Hún ljet undan en eftir
slutta stund sleit hún sig úr
faðmlögunum hlæjandi, og
hljóp áleiðis að húsinu. Amy
sá grænan hálsklút og grænan
hatt!
Hún stóð enn í glugganum
og gat varla trúað sinum eigin
augum. Hún leit aftur til horns-
ins. Nú kom maðurinn gang-
andi í hægðum sínum eftir
gangstjettinni, um tuttugu metr-
um á eftir Doris. En það var
ekki þessi maður sem hafði
kyst Doris að skilnaði. Sá ný-
komni var i frakka. Hann ská-
sneiddi götuna og stefndi að
húsinu. Það var Philip!
Doris kom flumósa inn í her-
bergið, æst og kát.
— Þú mátt trúa þvi að jeg
hefi skemt mjer, hrópaði liún.
— Jeg var á dansskemtun i
tennisklúbbnum og. . . .
Hún þagnaði alt í einu er
hún sá augnaráð Amy. Hurð
heyrðist skell í lás niðri.
— Heyrðu, hvað gengur að
þjer barn? Langar þig ekki að
jeg segi þjer frá dansinum? Þú
ert vísl ekki veik, Amy?
— Nei, ekki vitund, sagði
Amy. Jeg sat og var að skrifa
i rökkrinn og fjekk ofbirtu í
augun þegar þú kveiktir. Það
var Philip, sem var að láta
aftur lmrðina núna.
Philip! Doris varð náföl og
settist. — Nei, það gat ekki
hafa verið hann.... Philip er
í Glouchestershire. . . . Það var
ekki Philip, Amy! Þú sagðir
það að gamni þínu, var það
ekki? Þú satst í glugganum og
sást Norman Ellis og mig....
og....
Hún gat ekki lokið setning-
unni, þvi að hún vissi, að Amy
hafði það ekki til, að gera svona
að gamni sínu.
— Amy, livað á eg að gera?
hrópaði hún. Heldurðu að hann
hafi sjeð okkur? Þetta var alt
Norman að kenna. Jeg sagði
að hann mætti ekki kyssa mig.
Heldurðu að Philip hafi sjeð
það, Amy? Hvernig á jeg að
fara að gefa skýringu á þessu?
Amy kendi í brjósti um hana.
Fyrir augnabliki hafði hún ver-
ið gröm þessu sumarfiðrildi. En
liarmur Doris var svo ekla, að
hún mátti til að reyna að hugga
hana.
Og Amy lnigsaði um annað
jafnframt. Hún hugsaði lil þess,
hve sárt Philip mundi hafa tek-
ið þetta, ef hann liefði sjeð það.
Hann elskaði Doris og treysti
lienni.
— Bara að hann hafi ekki
sjeð mig, sagði Doris upp aftur
og aftur og tárin runnu niður
kinnar hennar.
— Jeg held varla að hann
liafi sjeð það, sagði Doris með
semingi, því að henni fanst erf-
itt að segja ósatt. — Að minsta
kosti er jeg viss um, að hann
hefir ekki getað sjeð greinilega
hver það var. Þetta gat verið
hvaða stúlka sem vera skal og
hvaða strákur sem vera skal.
Doris ljetti. — Einhverntíma
skal jeg segja Philip frá þessu
öllu, sagði liún — en jeg get
það ekki núna. Hann hefir svo
einkennilegar hugmyndir um
hvað sje sæmandi og hvað ekki,
Þegar þær fóru að hátta var
Doris rjett búin að gleyma þess-
um atburði og brosti við til-
hugsunina mn hve skemtilegt
hefði verið á dansinum með
Norman Ellis. Amy lá vakandi
löngu eftir að Doris var sofnuð.
Henni hafði tekist að gera Dor-
is rólega, en þar með var ekki
alt búið. Því að hún var sann-
færð um, að Philip hafði sjeð
þennan koss og var einráðin i
að afstýra því, að hann ámælti
Doris fyrir.
Daginn eftir reyndi hún að
ráða ráðum sínum, en það var
ekki fyr en eftir að hún hafði
drukkið nónkaffið sitt ein —
Doris haí’ði farið að heimsækja
frænku sina — að henni varð
Ijóst til hvaða hragðs hún skyldi
taka. Ilún heyrði Philip blístra
í næsta herbergi. Hún gat auð-
vitað ekki beðið hann að koma
með sjer út að ganga — þá
mundi hann undir eins gruna
margt. En hún gat verið á hött-
unum og farið út þegar hann
færi.
Hún settisl og beið.
Skömniu eftir klukkan átta
fór hann út, og Amy sem hafði
farið á eftir, gekk fram á hann
áður en hann hafði gengið fim-
tíu metra.
— Nei, ert það þú, Philip!
Hún virtist forviða.
Hann sneri sjer við og horfði
á hana þögull og undrandi. Því
að Amv liafði farið í hvítan
silkikjól og var með grænan
klút um hálsinn!
— En, hvernig liður þjer,
Amy, gat hann loksins stunið
upp. — Jeg vissi ekki að þú
varst heima.
— Nei, það er jeg ekki held-
ur. Jeg er einmitt á leiðinni að
hitta kunningja minn.
— Má jeg fylgja þjer svolítið
á leið, sagði hann. — Jeg fór
út til þess að fá gott loft og
kaupa mjer tóbak.
Amy reyndi eftir megni að
finna umtalsefni. — Jeg er að
hugsa um að fara að spila tenn-
is aftur, sagði hún loksins.
— Það var ágæt hugmynd,
sagði hann.
— Jeg var á dansskemtun i
tennisklúbbnum í gærkvöldi,
hjelt hún áfram. — Það var
beinlínis stórhátíðlegt og jeg
skemti mjer svo Ijómandi vel.
Þau gengu framhjá skraut-
garði, og án þess að segja orð
tók Philip í handlegginn á
lienni og leiddi hana inn í garð-
inn.
Amy leit á hann og sá að
hann kipraði saman varirnar.
Það leil'traði úr augunum á
honum. Eitthvað hlaut að hafa
mistekist í áforminu, sem henni
fanst svo sniðugt. En hann gal
ekki hafa sjeð andlitið á Doris
í gærkvöldi. Þegar hún sagði að
það hefði verið hún sjálf, sem
hefði farið i tennisklúbbinn
úafði hann enga ástæðu til að
efast um það. Hún varð að fá
hann til að trúa því hvað
sem það kostaði.
Þau voru komin að bekk,
sem stóð afsíðis undir stórum
trjám, og hann bað hana um
að setjast.
— Svo að það varst þú, sem
stóðst á götuhorninu i gær-
kvöldi? sagði hann.
— Já, svaraði hún án þess
svo mikið sem depla augunum,
— .leg heyrði að þú komst rjett
á eftir. Þú munt ekki liafa hald-
ið að það væri Doris?
— Jeg verð að viðurkenna að
jeg hjelt það.
Amy hló dátt.
— Þú ert tortryggnasti mað-
urinn sem jeg hefi nokkurn-
tíma þekt, sagði hún. — Hvern-
ig geturðu húist við að nokkurri
stúlku geti þótt vænt uni þig,
þegar þú hugsar bara það sem
ljólt er, um þá sem þú þekkir.
IJann var lengi að troða píp-
una sina og kveikti í henni.
— Amy, sagði hann að lok-
um. — Hversvegna gerðirðu
þetta?
Framh. á bls. ÍL