Fálkinn - 27.08.1938, Blaðsíða 12

12
1' Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 7
Manndrápseyjan.
ar eins og skip við stjóra. „Þetta trje þarna
í miðjunni er kvprustrje Gabbuts. Það eru
vist stormarnir sem bafa gert þau svo
kræklótt, því að þau eru yfir tvö hundruð
ára gömul. Á gömlum myndum, sem jeg
náði i á uppboði í London er Gabutts
sýndur með ákaflega langa bandleggi. Þeg-
ar bann hafði drukkið romm var það uppá-
halds iðja hans að taka fyrir kverkarnar
á mönnum. Litið þið á trjeð hans þarna,
ineð löngu greinunum, sem teygja sig eftir
barkanum á nágrannanum. Næsta trjeð er
Embro\v,“ hjelt Athee áfram, „sá sem þeir
kölluðu prestinn, því að bann bafði svo
gaman af að lesa útfararritúalið fyrir fórn-
arlömb sín áður en liann stútaði þeim. Það
var sagt að Fratton gæti aldrei fyrirgefið
prestinum allar málfræðisvillurnar í eld-
búslatinunni lians. Hann var mentaður og
mikill smekkmaður þessi Fratton frá Exe-
ter College! Hann þoldi ekki báværa menn
um borð lijá sjer. Helst vildi hann hafa Iijá
sjer menn, sem tungan bafði verið skor-
in úr.“
„Ágæt hugmynd!“ tók frú Cleeve fram í.
„Jeg kann vel við Fratton. Áfram með
smjerið!“
„Hann ljet smíða sjer lítið en hrað-
skreytt barkskip í Providence. Hann lagði
aldrei til orustu með öskri og óhljóðum
eins og svo margir af bans nótum, lið
hans barðist þegjandi. Venjulega gerði
hann atlögurnar snennna á morgnana. Það
hlýtur að hafa verið óhugnanlegt er þessir
þöglu bófar komu alt i einu á vettfang og
breyttu veislugleðinní í reikningsskapar-
stund.“
Athee sneri sjer að Dayne. „Þjer hljótið
að Iiafa lieyrt getið um Fratton. Það var
hann sem sór, að hann skyldi klippa skegg-
ið af „Svartskegg“. Milvain lautinant drap
„Svartskegg“ árið 1718, bann misti höfuðið
en hjelt skegginu. Það er ýmislegt um
Fratton í liinurn gömlu brjefabókum „Pro-
vidence Company.“
„Mjer þætti gaman að lieyra alla söguna
af honum,“ sagði Phyllis.
„Það er rjett hjá yður,“ svaraði Athee.
„Jeg segi ekki vel frá, ástæðan er víst sú,
að mjer er umhugað um það sem jeg er
að segja frá. Jeffy Fratton fæddist ein-
hverntíma á siðari hluta seytjándu aldar.
Hann var fjórði sonur aðalsmanns eins í
Devonshire, sem hefir alið svo marga æf-
intýramenn og sent þá út í heiminn, svo
sem Francis Drake og Hawkins. Bestu sjó-
menn okkar eru þaðan komnir. Jolm Avery,
sem jeg liefi minst á áður, var einn þeirra.
Hann var sonur veitingamanns skamt frá
Plymouth. Avery var allra rjettsýnasti mað-
ur í fyrslunni.“-
„En það er Fratton, sem okkur langar að
heyra um,“ sagði Phyllis
Athee leit á hana áður en liann svaraði,
eins og honum þætti, að tekið væri fram í
fyrir honum.
„Ef John Avery liefði ekki verið til hefði
Fratton aldrei orðið sögulegur maður. Jeg
verð að segja frá með minni aðferð. Jeg
skal játa, að mjer er ekki sjerlega lagið að
útmála sögur, en jeg fullvissa yður um,
að jeg fer enga óþarfa útúrdúra.“
„Afsakið þjer,“ sagði Phyllis og brosti til
hans, svo að Dayne andvarpaði af öfund.
„Eins og jeg sagði var Avery i fyrstu
lieiðarlegur maður, hann var stýrimaður á
skipi frá vesturströndinni, sem Spánverj-
ar liöfðu leigt til að vaka yfir hagsmunum
sínum í Suður-Ameríku. Mjór getur oft orð-
ið mikils visir hjer í lífinu. Ef að jeg til
dæmis, þegar jeg var ungur--------“ Athee
sal augnablik bugsandi. „Nei, æskuminn-
ingar mínar verða að bíða. Við skulum
snúa okkur aftur að Avery. Ef Spánverj-
arnir befðu borgað honum kaupið, mundi
liann máske aldrei hafa dregið upp fánann
með hauskúpunni og krosslögðu beinunum.
En þeir svikust um að borga ensku sjó-
mönnunum og þá tók Avei-y og fjelagar
hans skipið — það hjet „Karl II.“ og sigldu
frá Coruna til Madagaskar, sem var fund-
arstaður allra sjóræningja.“
Fyrsta afrek Averys var að handtaka
stórmógúlinn, sem mr. Dayne mintist á áð-
an. Sjaldan liefir sjóræningi náð i aðra eins
bráð. Allir fjársjóðir Indlands, gull, smar-
agðar, rúbínar og demantar fjellu í hend-
ur þeirra. Og það var lagt svo mikið kapp
á að ná í Avery og hina kátu kumpána
bans, að þeir þorðu ekki að koma í nokk-
ura höfn í Evrópu. Hvert haldið þið að
þeir liafi farið?“ Hann horfði brosandi og
íbygginn kringum sig. Frú Cleeve fanst
sem snöggvast, að það væri ómögulegt ann-
að, en þessi maður hefði einhverntíma ver-
ið skólakennari. „Minnist þess, vinir mínir,
að þetta gerðist árið 1695. Hvert sigldi
Avery með herfang sitt? Þið getið ekki
getið þess? Á jeg að segja ykkur það?
Hann sigldi hing,að.“
„Hvað meinið þjer?“ spurði Barkett. „Til
Norður-Ameríku?“
Athee hló sigri lirósandi.
„John Avery sigldi hingað á núverandi
landareign mína, sem var eign lians i Jiá
daga — til Manndrápseyjar. Avery seldi
„Ivarl II.“ í Providence og sigldi fram og
aftur með strönd New Englands á bark-
skipi. Jeg hefi minst á barkskip Frattons.
Nú, það var Avery, sem átti það fyrst. Það
voru peningar í New England. Hjer lifðu
enskir aðalsmenn eins og konungar. Og
beima fyrir voru margir, eins og vinur minn
Bellamont lávarður til dæmis, sem böfðu
samúð með sjóræningjunum, þegar þeir
herjuðu á strandir fjandmanna landsins.
Nú kem jeg loks að Jeffy Fratton. Það var
maður, sem ykkur fellur við.Hann liafði
það sem sjóræningjana vantaði, siðfágun
og mentun. Jafnvel Avery kapteinn var al-
veg mentunarlaus maður, stýrimannafræði
var honum bulinn leyndardómur, bann
hafði fengið yfirstjórnina fyrir það bvað
hann var djarfur og snarráður.
Fratton bafði ágæt sambönd í Englandi.
Þegar hann neitaði að verða prestur og yf-
irleitt gera nokkuð nema drekka og spila,
var hann sendur liingað til Maine, með
meðmælabrjef til Georges, sem var aðal-
maður konungsins hjer í Maine.“ Ahtee
sneri sjer að Cleeve Cannell. „Þessi Georg-
es átti voldugan óvin þar sem var Cleeve,
George Cleeve, sem sennilega er forfaðir
ættar yðar. Fratton kunni illa við sig
lijerna. Mainebúar höfðu orðið fyrir púrí-
tana-álirifum frá Massacliuselts, og púritan-
ar kunnu illa við káta og lífsglaða unga
menn eins og hann var. Þarna varð einvígi
og kvennarán og Fratton lenti í fangelsi.
Hann sat í klefanum og beið þess að verða
sendur aftur til London, þegar John Averv
kom siglandi með fjársjóði stórmógúlsins.
Af því að Fratton var frá Devonshire gerði
hann Avery boð að finna sig. Þegar Avery
heyrði að fanginn væri aðalsmaður og hefði
verið settur undir lás af því að hann væri
lífsglaður og mesli áflogaliundur, hjálpaði
hann honum til að flýja. En þessi líknar-
starfsemi Averys varð honum sjálfum að
falli. Avery faldi Fratton lijerna á Mann-
drápsey. Hann hafði hann með sjer í sam-
drykkju, sem haldin var einmitt á sama
blettinum og þetta hús stendur á. Jeg sje
alt þetta fyrir mjer í huganum. Aver>r leiðir
höfðingjann, sem ekki liefði virt liann við-
lits, ef þeir liefðu liitst á Piymouth Hoe.
Avery, sjóræninginn, ljek velgerðarmann
frænda hans dýrðar Dartingtons lávarðar,
lærðs manns frá Oxford, glæsilegs spraði-
bassa, sem hafði slarkað með helstu son-
um ættjarðar sinnar og spilað við þá. í
barnæsku liafði Avery sjeð aðalsmenn, þeg'-
ar vagnar þeirra staðnæmdust fyrir framan
veitingakrá föður lians og þeir komu inn til
þess að fá sjer ölkrús. Hann hafði sáröf-
undað þá af fallegu hestunum, dýrmætu
silki- og flauelsskikkjunum, sem menn af
lægra bergi dirfðust ekki að íklæðast. Og
nú, nú var bann virktarvinur og drykkju-
bróðir eins þeirra manna, sem hann hafði
öfundað í barnæsku“.
„Hvernig vitið þjer að húsið liggur ein-
mitt þar, sem sjóræningjarnir hittust?“
spurði Jaster frá Filadelfía; hann var veild-
aður og taugaslitinn maður, en hafði ganran
af að láta á sjer bera i öllum viðræðum.
„Jeg á uppdrátt af Manndrápsey, sem
Fratton gerði. Og þetta hús hefir verið sett
á sama blettinn, með stærðfræðilegri ná-
kvænrni. Þar senr jeg sit var klettur áður,
senr kallaður var lrásæti Averys. Þar sem
þjer sitið, hr. Jaster, sat.faðir Enrbrow,
fullur af ronrnri og' úfinn í skapi yfir því,
að Avery skyldi gera svo nrikið stáss að
óviðkonrandi nranni og utanveltubesefa.
Þar senr nrr. Barkett situr nú og reykir
vindilinn silnr, sat einu sinni bátsnraður,
Rauði-Pjetur að nafni. Rauði-Pjetur lrafði
eflaust orðið fyrir hrakningunr af hálfu
lrinna ráðandi stjetta, því að hann stóð
upp og ánrælti foringja sínunr fyrir, að
lrann lrefði hleypt ókunnunr manni að og
látið hamr fá að hnýsast i leyndardóma eyj-
unnar. Ilún hefir verið jafn afskekt og tor-
veld uppgöngu þá og nú.“
„Hvaðan hafið þjer allan þennan þvætt-
ing?“ spurði Barkett.
„Frá rjettarskýrslum i London, sem eru
yfir hundrað ára ganrlar og af játningum,
sem voru seldar á götunum fyrir einn
penny. Þegar dauðadæmdir sjóræningjar
biðu þess að þeir yrðu fluttir á aftökustað-
inn gengu þessar játningar út eins og gló-
andi gull.“
„Það er rjett,“ sagði Dayne. „Jeg hefi les-
ið nokkrar þeirra.“
„Rauði-Pjetur var kjaftfor og þeir voru
svo margir, sem tóku nrálstað lians, að Jolrn
Avery varð hræddur undir niðri. En við
vitum að hann var snarráður og djarfur,