Fálkinn - 29.10.1938, Side 13

F Á L K I N N
13
l m 3 4 5 m 6 7 8 1381 9 10
m \m n i i M m
12 13 M 14 m 15 m 16 17
m 18 m 19 m 20 K
21 22 M 23 24 m m 25 2G
27 28 29 m 30 31 32
13 m 34 m 35 •
ðf Ml36 m 37 m m
18 39 m 40 m 4 1 42 43
14 45 m 46 47 —_
18 m m 4 9 | 50 |§> 38f 51
SVÁ 5S 1 53 m m 54 3§f
»5 f>0 m 57 58 m 59 1 m 60 61
m m 62 1 1 m m
13 m 64 m 65 m 66
Krossgáta Nr. 288.
Skýririg, lárjett.
1 eldsneyti. 3 í fjárhúsi. (i. stafur.
9 hitagjafi. 11 leiðin. 12 taug. 14 haf.
15 sjór. 16 loka. 18 ögn. 20 helja. 21
frjó. 23 timabiís. 25 kunna við sig.
27 skips. 30 blíSkar. 33 ljós. 34 kaf-
alds. 35 grasflöl. 36 bátur. 37 gryfja.
38 peninga. 40 tignaS. 41 tónverk.
44 fljótari. 46 þvingun. 48 skógar-
guS. 49 sefa. 51 þrír eins. 52 hand-
legg. 54 undin. 55 1 ítilfjörlegur. 57
rösk. 59 mannsnafn. 60 for. 62 flík-
in. 63 á húsi. 64 skrif. 65 lireyfast.
66 matur.
Skýring, lúðrjett.
2 dýr. 3 snáSar. 4 röS. 5 býsn. 6
stafur. 7 skriSdýr. 8 grasiS. 10 fletta.
12 hægS 13 bítur. 16 ráSning. 17
fjöldi. 19 skeyti. 22 dranginn. 23
óskaSir. 24 veiSina. 26 saumurinn. 28
viS lieyskap. 29 dýr. 31 grafa. 32 ró-
aS. 38 trje. 39 á fílum. 42 kjarri.
43 mannsnafn. 45 vorkennir. 47 stór-
grýtiS. 50 fæddi. 53. spurSi. 54 vagn-
inn. 56 fiskur. 58 stefna. 59 púki. 61
hægt.
Lausn á Krossgátu Nr. 287.
Ráðning, lárjett.
1 vor. 3 kló. 6 þel. 9 bál. 11 Kjal-
vegur. 12 eff. 14 aum. 15 inn. 16 kal.
18 járn. 20 agar. 21 móa. 23 óSs. 25
íss. 27 aflanum. 30 kaSlana. 33 rali.
34 nepju. 35 anar. 36 tönn. 37 áman.
38 hrúa. 40 annir. 41 gapa. 44 jafn-
aSi. 46 nautnir. 48 Ari. 49 nón. 51
S. R. N. 52 nekt. 54 annna. 55 agn.
57 næg. 59 óSu. 60 rær. 62 matarsalt.
63 ást. 64 raf. 65 all. 66 gat.
Ráðning, lóðrjett.
2. orf. 3 Kjaran. 4 iaun. 5 ólm. 6
þei. 7 egna. 8 lungaS. 10 ára. 12 eim-
ar. 13 fjall. 16 krían. 17 losar. 19 áS.
22 ófagrar. 23 ómennin. 24 skjáinn.
26 snarpir. 28 altan. 29 unnaS. 31
aumra. 32 langt. 38 bjaga. 39 úfinn.
42 ansar. 43 arnar. 45 auknar. 47
urmull. 50 óm. 53 tæta. 54 aSal. 56
gys. 58 gaf. 59 ósa. 61 æpa.
FltÆG FJÖLLEIKAHÚSSTJARNA,
Lydia Hill aS nafni, giftist ekki alls
fyrir löngu soldáninum af Jahore í
Indlandi, sem er mjög voldugur
fursti. Vakli þessi gifting feikna at-
hygli í Englandi. Myndin, sem er af
Lydiu Hill er tekin viS höfnina i
Marseille, þegar hún er á leiS heim
til London, frá Singapur.
LIFIR BARN LINDBERGHS?
Símskeyti tii sænskra blaSa, frá
Bruxelles herma, aS hjón ein í
Belgíu fullyrSi, aS þeim sje í fóstri
drengur á áttunda árinu, og sje
þetta sonur Lindberghs, sá sem rænt
var og taliö var aS Richard Haupt-
mann liefSi drepiS. Fasistamálgagn-
iS Pays Reel varS fyrst til aS birta
l'regn þessa í Belgiu. Hjónin segja,
aS þýskur prestur hafi faliS þeim
drenginn til fósturs. Nokkru síSar
hafi drengurinn veriS aS skoSa
myndir m. a. af Albert konungi og
EFTIRLÆTISSTJARNA MUSSOLINI.
ítalska leikkonan Isa Miranda, á-
trúnaSargoS Mussoiini, varS heldur
en ekki fyrir vonbrigSum í Holly-
wood, þar sem hún var ráSin til aS
ieika aSalhlutverkiS í stórri kvik-
mynd. Þegar hún var nýbyrjuS á
starfinu, var lilutverkiS tekið af
henni og fengiS Claudette Colbert.
af Lindbergh. HafSi drengurinn þá
hent á Lindbergh og sagt: „Þarna
er pabhi“! SíSar hafSi honum veriS
sýnd mynd af Richard Hauptmann
og hafSi hann þá sagt: „Þetta er
vondi maSurinn!“
Drengurinn segir, aS tveir menn
hafi sótt sig og hjetu þeir Walther
og John, en annars er framburSur
hans mjög óljós. — Þýski prestur-
inn, sem kom drengnum fyrir, fuli-
yrSir aÖ drengur þessi sje þýskur
og sjeu foreldrar hans efnuÖ. Hann
vill ekki trúa sögunni.
og Ijet hann aðallega lifa á leifum af vöfl-
um og ónýlu kaffi, sem gestir hennar leifðu.
Hann inti greinilega frá heimilisáhyggj-
um sínum og áheyrandinn hlýddi á með
athygli. Honum þótti slæmt að heyra, að
Trent skyldi þurfa að fara til Harbour Bar
en það var bót í máli, að hann ætlaði að
koma bráðum aftur.
Trent nam staðar fyrir utan stór skraut-
hýsi. Hurðinni var lokið upp af manni, sem
har það ntan á sjer, að liann væri bryti.
Hann var að reykja vindil, sem ekki var
lakari en sá, sem Curtis Weld gaf Trent
þegar hann fór, en sýndi ekki á sjer snið
að ætla að hjóða manninum inn. Trent
tróð sjer framhjá honum og settist í djúpan
stól í anddyrinu.
„Jeg er með áríðandi brjef frá mr. Curtis
Weld í Boston til frú Hydon Cleeve á Fratt-
oney.“ lióf hann máls, „og af því að mjer er
sagt að þjer hafið verið bryti hjá mr. Ahtee
datt mjer í hug að spyrja yður, hvernig
hægast mundi vera að koma brjefinu til
skila.“
„Það rjettasta sem þjer getið gert,“ sagði
hrytinn, sem nú virtist verða meðfærilegri,
„er að hiða til vorsins og selja það þá í
póst.“
„Já, það hafa einhverjir fleiri ráðlagt
mjer það.“ Trent ætlaði sjer ekki að eyða
líma i að rökræða við brytann hvernig hæg-
ast mundi að lenda við eyjuna. Tilgangur-
inn með heimsókninni var að komast að
því, hvað hrytinn og fjelagar hans hefðu
orðið hræddir við þar úti. „Það er leiðin-
legur staður, þessi Frattoney?" sagði hann.
„Hún heitir rjettu nafni Manndrápsey,
og mjer hefir aldrei dottið i hug, að jeg
gæti orðið eins feginn að losna lir góðri
stöðu og jeg varð þegar jeg losnaði þaðan.
Næturnar þar voru lireinasta víti,“ sagði
hann liátíðlega. „Þegar trjen fara að lifna
við og ganga «m í myrkrinu, |)á er svei
mjer ekki geðslegt að vera þar.“
Eins og allir í hans stjett, var brytinn
vanur að nota klæðahurð fólks og bifreiðar
sem mælikvarða á það. Fatnaður Trents
vakti enga lotningu hjá honum og ljóti hi 11-
inn fyrir utan því síður. Hann tottaði vindil
húsbónda síns og settist beinl á móti
gestinum.
„Hvaða erindi eigið þjer við frú Cleeve?“
spurði hann. Hann bar virðingu fyrir kerl-
ingunni. Hún var vel að sjer um skyldur
þjónanna og hafði ágætt vit á vínum. Hann
vissi að hún var í fjárkröggum.
„Það eru einkamál,“ sagði Trent.
„Já, svo er það altaf kallað þegar um
peninga er að ræða. Eftir minni meiningu
er frú Cleeve tigin og göfug kona.“
„Henni mundi þykja vænt pm að heyra
það,“ tautaði Trent á milli tannanna. „Jeg
kem ekki til að krefja hana um lje heldur
til þess að afhenda henni fje frá mr. Curtis
Weld.“
„Henni veitir víst ekki af því. llún var
æst í að spila upp á peninga, og það var
ekki við lambið að leika sjer þar sem mr.
Ahtee er. Það er leiðinlegt hennar vegna,
að þjer skuluð ekki geta komist út. En yðar
vegna þá gleður það mig. Þegar jeg sit
hjerna í ró og næði og reyki góðan vindil,
finst mjer það beinlínis fásinna að vera að
tala um drauga og vofur. En þarna úti
fanst mjer ægilegt stundum.“
„Af hverj u ?“
„Það var þessi Fratton," sagði brytinn.
„Hann var upprunalega aðalsmaður, en
erkibófi að innræti. Hann svelti og fraus
í hel þarna á eyjunni, og svo skrifaði hann
langa hannfæringu á latínu, sem mr. Ahtee
geymir í peningaskápnum sínum. Hann
kallaði Manndrápsey gröf sína og formælti
öllum, sem stigi þar fæti sínum á land. Og
jeg.verð að segja, að sú formæling Iiafði
áhrif. Barkett drap Jaster veslinginn, ungi
Barkett hefði drepið unga Jaster ef hann
hefði getað, og frúrnar hötuðust og Dayne
flengdi lærisveinínn sinn, Elmore yngri.
Jeg er ef til vill svartsýnn á þetta, en það
er nú trú mín, að þegar vorar verði ekki
nokkur lifandi sál eftir á Manndrápsey.
Þessvegna var það sem jeg fór. Jeg sá livað
verða vildi. Frú Cleeve var farin að hata
mr. Ahtee, vegna þess að hann græddi af
lienni, og mr. Ahtee ógnaði dóttur sinni,
og stundum horfði liún svo heiftarlega á
hann, að jeg er viss um að hana sárlangaði
til að reka hnif á kaf i bakið á honum.“