Fálkinn


Fálkinn - 05.11.1938, Page 9

Fálkinn - 05.11.1938, Page 9
F Á L K I N N 9 villu, þar sem þú ert að ryðja ann- an veg? — Alveg rjett, jeg er brjálaður, svaraSi Pavel. En hann leit ekki í augun á bróS- iu' sínum. — Já, hann er að byggja sjer villu og nýjan veg, brjálaSur er hann og ungur, hver botnar í honum, svaraSi Jelina og kysti burt tor- tryggnina af manni sinum. Vegamennirnir brutust áfram, sveittir og syngjandi. Trje fjellu, steinar ultu út í lyngiS, mölin úr skurSinum myndaði dökkar rákir meðfram vegarbrúnununi og trjáræt- urnar þrjóskuðust gegn öxunum meS tágum sínum. Allan timann eggjaði Pavel menn sína: — Þegar sumarið er úti er verk- inu lokið! En svo ók Jelina einu sinni eftir veginum stöðvaði liest sinn rjett hjá verkamönnunum og kallaði hlæjandi til Pavels: — Pavel, þú átt að koma ein- samall. — Og Pavel sendi verkamennina burtu, hjelt eflir öxi og skóflu, járn- karli og haka og byrjaði svo ein- samall að ryðja veginn. Jelina stóð oft á tröppum villunn- ar og horfði hlæjandi út í sjóndeild- arhringinn. Ennþá sást ekki neinn koma. Pavel var langt í burtu. Sjerðu livað jeg er lagleg, sagði Jelina einu sinni við mann sinn. Þá kom í ljós í skóginum ný dökk rák, rjett lijá gamla veginum. Þar var Pavel að verki.... ruddi veginn af kappi. Hann bað um lengri daga, bað um að sumarið yrði sem lengst. Jeg sje, svaraði maðurinn, án þess þó að sjá nokkuð. Jelina rak upp skellihlátur og nas- vængir hennar titruðu. Á hverjum morgni kom Jelina út á tröppurnar og horfði hlæjandi út að sjóndeildarhringnum. Hún vagg- aði likamanum í sólskininu. Hægt, og næstum án þess að eftir yrði tekið, nálgaðist dökka rákin í grænum skóginum, þegar Pavel, ungur, ákafur, ástfanginn og ósveigj- anlegur ruddi sjer braut í áttina til Jelinu. Hann trúSi á lifið og veginn sinn og nafnið á veginum var kær- leikur. Altaf þegar sólin kom upp á morgnana, var Pavel byrjaður á vinnu sinni. Oft klifraði hann upp í trjátopp, til aS sjá hversu nálægur hann nú væri Jelinu. Fjarri, fjarri. Villan var eins og lítill snjóblett- ur efst á hæðinni. Stundum tendr- aði kvöldsólin bjarta neista á glugga- rúðum villunnar og þá veifaði Pavel hendinni. Jeg kem, jeg kem! Bróðir Pavels ók framhjá við og við, 'en Pavel lygndi aftur augunum og svaraði altaf á sama hátt, þegar bróSir hans ávarpaði hann: Alveg rjett, brjálaður er jeg! Vinnan fór illa með hendurnar á Pavel; það komu ör á þær og þær urðu æ ljótari. Skegg hans óx og föt hans urðu að tötrum, en ýmist hlæjandi eða grátandi braust hann áfram gegnum skóginn.... ruddi kærleiksveginn sinn í áttina til Jel- inu, til þessa seiðkvendis. í hjarta hans bjó dýrleg dirfska: Hvert trje, sem fjell færði hann nær! Sjerhver dagur, sem rann upp kom með þessi boð: Nú hefir þú komist lengra en í gær! Og milli trjátopp- anna niðuðu eggjunarorð vindsins: Til hafsins, til hafsins, yfir hafið! Trjen i'jellu, steinarnir ultu út í lyngið og mölin og leirinn úr skurð- inum hrúgaðist upp meðfram vegin- um. Jelina var nú næstum allan dag- inn úti á tröppunum, og á rauðum vörum hennar hafði brosið stirðnað. Hún var þreytt á speglinum, tjörn- HJÁ PÝRAMIDUNUM. Rjett utan við hina frægu pýra- mída í Egiptalandi eru smá bænda- ínhi og tilbreytingarleysinu í aug- tim manns síns. Hún leit fegurð sína í öðru ljósi en fyr. . . . virtist hún enn meira sannfærandi en nokkru sinni áður. Jelina vissi, að sumarið var rjett á enda. Pavel var ennþá langl í burtu, en liann braust áfram sem óður i átt- ina til Jelinu, til lífsins. Úr fjarlægum fylgsnum skógarins komu nú kvöldin æ fyr og dimmari að tjaldi Pavels, og hann varð að bíða lengur og lengur eftir morgnin- um. En hann færðist lika æ nær villunni. Nú sást hún úr trjátoppun- um svo greinilega. . . . villan, með tröppurnar sem vissu út að hafinu. Pavel gekk seint, hann átti i höggi við trje, rætur og steina, en áfram braust hann eins og sigur- vegari. Hann átti ungt og sterkt hjarta. Hann vissi, að einu sinni ælti hann að leiða Jelinu út að haf- inu, meira að segja yfir hafið, og nálægð þess dags jók honum kraft. Birta sólarinnar dró úr þreytu hans, verkaði eins og örfandi blíðuatlot, og Pavel fann, að ekkert gat hindrað hann, því að hjarta hans var ungt. — Alveg rjett, jeg er brjálaður! hrópaði Pavel altaf til bróður síns. Og svo kom haustið. Á heiðbjörtum morgni sá Pavel Jclinu aka burt frá vilhinni. Hann hljóp lengi samhliða vagninum, eftir sínum eigin vegi, og hrópaöi: Þú kemur hingað aftur, þú kemur. . . . næsta sumar. ... Jelina! Þú bíður enn eftir mjer? Sjáðu hvað vegurinn er kominn langt, hann byrjar við hafið, vegurinn okkar, sem liggur út í heiminn! Og Pavel hljóp samhliða vagnin- um alt til götunnar, er lá til bæjar- ins, þreyttur og móður og hafði hnept vinnuskyrtunni frá sjer, glað- ur og hamingjusamur: — Jelina, sjáðu bara, livað jeg er kominn langt! Svo skriðu skýin eins og risa- skjáldbökur yfir himininn. Það rigndi stöðugt. Pavel fór til borgar Jelinu. Og áður en nýtt sumar var runnið upp með nýjum gróðri, áður en vor- ið hafði eytt fönnunum af h’æðun- um, var Pavel byrjaður á verkinu býli. Á myndinni sjást brunnar, þar sem vatn er tekið til að vökva með á ný .... hraustur, ungur, örugg- ur og óbilandi. Aftur fjellu geislar sólarinnar við fætur Pavels, og nú voru þeir eins og glóandi jarðæðar, sem höfðu graf- ið sig gegn um mosadyngjurnar. Þegar Jelina ók siðan til villu sinnar á hinu nýja sumri, var Pavel kominn langt upp í heiðarnar. Enn hljóp hann meðfram vagninum eftir sínum eigin vegi og hrópaði til Jel- inu: — Jeg kem! Þú bíður? Jeg kem, jeg kem! Bak við hafið bíður okk- ar nýr heimur og nýtt líf! Jelina hló framan i hann og veif- aði mjallhvítri hendinni. Svo varð Pavel þess vís dag nokk- urn, er hann klifraði upp í trjá- topp, að einn af veggjum villunn- ar liafði verið málaður rauður,’ eins og kvöldroðinn hefði lagt sig fram um að fela hvítleik villunnar. Pavel veifaði hendinni og hróp- aði: Hjeðan af verður hún altaf rauð! Ekkert stóðst fyrir Pavel. Væri trje í vegi fyrir honum, feldi hann það með öxinni, og skóflan gróf upp djúpar rætur þess. Væri steinn fyrir, velti járnkarlinn honum út í Jyngið eða Jiá skóflan gróf hann djúpt niður, því að járnkarl, öxi og skófla ljeku jafnt í höndum Pavels. Jelina sá að dökka rákin nálgaðist í skógarjaðrinum. Og liún liló. Öll villan hafði fengið hárauðan lit og augu Pavels sáu nú greinilega kon- una, sem stóð á tröppum hennar. Alt í einu datt Pavel í liug, hvers- vegna Jelina hefði látið rauðmála villuna sína: Það var til þess að ljómi hennar fengi ennþá betur notið sin upp við vegginn, þegar hún stóð á tröppunum og vaggaði líkama sínum. Oft kom þreytan Pavel að óvörum, en unga hjartað hans þreyttist ekki. Það megnaði altaf að örfa hann upp, þegar hendurnar titruðu af þreytu og ])egar kujen bognuðu við þyngstu áreynsluna, eða þegar bakið átti erfitt með að rjetta úr sjer eftir skurðgröftinn. Og svo var það einn morguninn, þegar sólin var enn rauðari en húsið á hæðinni, eftir að hafa losað jörðina ef þnrkar ganga. En þeir eru oft hreinasta plága á þessum slóðum. sig úr greipum fjarliggjandi trjá- toppa, einn morgun, þegar hjarta Pavels gaf honum síðustu hvatning- arorðin, og þegar skóflan fjell af sjálfu sjer úr liendi hans, þá var veginum lokið. Jelina kom út á tröppurnar, vagg- andi hvítum líkama sínum, nakin, þyrst í sól. Hún hló, en hláturinn dvínaði fljótt. Pavel settist neðan við hæðina, og bak við hann lá vegurinn til hafsins. Hann lá eins og dökk rák gegn um skóginn. Pavel hló. Hendur hans voru blóð- ugar, slceggið úfið, föt hans tötrar, en í augunum leiflraði gleði sigur- vegarans. Hann hló og horfði djarf- lega á Jelinu, en Jelina hló ekki og huldi ekki nekt sina, því að hún trúði ekki sínum eigin augum. Pavel stóð á fætur og byrjaði að ganga upp brekkuna með útbreidd- um örmum, hlæjandi.... með Jelinu fyrir augunum, og það var bjánalegt ungæði og brennandi þrá i augna- ráðinu. Jelina sá hann koma. En þegar hún sá ljótar, sprungnar og nagl- rifnar hendurnar, blóðhlaupin aug- iin, hrukkótt andlitið, skítuga fæt- urna, tötrana og dökkbrent brjóstið, flýði hún æpandi upp tröppurnar og augnaráð hennar lýsti þeim til- finningum, er henni bjuggu i brjósti. Og Pavel skildi alt. Hann gekk hægt upp tröppurnar, horfði út á fjarlægt hafið, sem lá svo fjarri, að liilling þess gat alveg eins stafað frá bláleitum skýjunum og eftir dökku vegrákinni frá hæðinni til hafsins. Hún var löng .... löng, og er hann horfði á hana þaðan, kom hún honum ókunnuglega fyrir sjónir. Pavel gelck niður brekkuna og byrjaði á verkinu á ný. En nú lagði hann ekki veginn að villunni, held- ur að dimmu skógartjörninni, sem nú hafði hætt að dreyma endur- speglun livítu villunnar. Og ilmrík linean lagði undir sig þögulan veginn.

x

Fálkinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.