Fálkinn - 27.01.1939, Side 8

8
F Á L K I N N
ÚTAF EINUPENNY
]yr ERKILEGUK STAÐUH! sagði
A Mellanby rannsóknarfulltrúi
begar lögreglubifreiðin snarstöðvað-
ist svo að ískraði í hemlunum.
— Bjuggust þjer við að sjá safn-
byggingar, George? svaraði Bryson
umsjónarmaður urn leið og hann
rjetti úr sjer og steig út úr bílnum.
Klukkan var tvö eftir miðnætti —
hráslaga þoka og umsjónarmaðurinn
var syfjaður og úrillur. Honum fanst
taka í hnjúkana, að láta myrða sig
á þessum tíma sólarhringsins. En
lýsing Mellanbys stóð beima. Love-
lock Lane var merkilegur staður
þröngt, skuggalegt og mannlaust sund,
þó að það lægi að tveimur aðal um- «
ferðagötunum í London.
Lögregluþjónn i einkennisbúningi
kom að bílnum og heilsaði Bryson
undirmannlega — hann þekti hann
auðsjáanlega í sjón.
— Er það þelta hús hjerna, sir.
sagði hann. Númer seytján.
- Eruð þjer einn?
Já, Fawcelt umsjónarmaður er
nýfarinn. Það var hringl til hans
at aðalstöðinni og hann beðinn að
fara annað — hann bað mig að segja
yðúr að hann kæmi aftur seinna.
— Hvar er líkið?
— Jeg skal sýntt yður það, sagði
lögregluþjónninn og gekk á undan
inn um þröngar dyrnar að nr. 17.
Húsið var lítið og skuggalegt
stofa og eldhús niðri og tvö lítil
svefnherbergi uppi. Milli eldhúss og
stofu var brattur stigi upp á loftpall
og þar voru svefnherbergjadyrnar
sín til hvorrar handar.
Lögregluþjónninn gekk á undan
inn í eldhúsið. Bryson staðnæmdist
á þröskuldinum og skimaði í kring
um sig.
A skítugu gólfinu iá lík af manni,
hálfvegis undir borðinu. Höfuðið var
í blóðpolli. Þarna inni voru þrir
furustólar, eitt borð, gamall hæg-
indastóll, stór hornskápur, þvotta-
skál og eldavjel. Við þilið á móti
.gíugganum stóð gamall hrosshárs-
sófi.
— Ekki virðisl hann hafa veriö
drepinn vegna dýrgripanna hjer,
sagði Mellanby, sem stóð hjá hús-
bónda sínum.
-— Það er ekki gott að vita, svar-
aði Bryson umsjónarmaður og steig
varlega inn í elhúsið til þess að at-
huga likið nánar. Þetta var stór og
digur maður, á að giska um fimtugt
— órakaður og óhreinn og i bláum
fötum slitnum. Hann var með klút
um hálsinn en ekki flibba.
Klúturinn var gegndrepa af blóði
hægra megin. Undir hægra eyranu
var svöðusár.
— Ilefir lögreglulæknirinn kom-
iö hingað? spurði Bryson og leit á
lögregluþjóninn.
— Já, hann kom með Fawcett
umsjónarmanni. Hann sagði að mað-
urinn hefði dáið af blæðingu úr
hnífstunga, sem hefði skorið sundur
slagæðina.
— Hann hefir ekki verið dauðu.i'
lengi. Mintist læknirinn nokkuð á
hve lengi hann hefði verið dauður?
— Hann var drepinn slundvíslega
tuttugu mínútur yfir eitt, — fyrir
tæpum klukkutíma.
Bryson horfði livast á hann:
Hvernig getið ])jer verið viss um
tímann?
— Af því að jeg heyrði hann
hljóða — það var jeg sem fann hann
og hringdi á stöðina. Jeg var að
ganga hjerna niður sundið þegar jeg
heyrði ógurlegan hávaða hjerna inn-
an úr húsinu. Það var hann, sem
velti um stóluin og reyndi að kalla
á hjálp en röddin var svo hryglu-
kend og varð veikari er á leið. Jeg
flýtti mjer inn og fann hann deyj-
andi á gólfinu.
- Sáuð þjer engan annan?
blokk, se°Igarnsspotti og tómt um-
slag, áritað: Mr. J. Appleyard, Love-
Icck Lane 17, London W.C. Umslag-
ið var stimplað í Brighton.
Auk þess fann hann silfurúr, sem
gekk enn, tiu shillinga seðil, átta
shillinga og sex pence í smáu og ó-
hreinan vasaklút.
— Það er lítið á þessu að græða,
tautaði Mellanby.
— En það er samt það, sem ekki
er hjerna, sem ruglar mig, George.
Hvað eigið þjer við?
Hugsið þjer yður um, George.
Það kemur oft fyrir, að gaman er tekið
sem alvara. En sem betur fer er það
sjaldgæft að morð hljótist af.
— Nei, ekki nokkra lifandi sál.
Morðinginn hlýtur að hafa komisl
undan út um bakdyrnar áður en jeg
kom inn. Umsjónarmaðurinn sendi
lögregluþjóna hjer uin alt nágrennið,
en morðinginn hefir komist undan.
— Þetta mun vera morðvopnið,
sagði Bryson og sparkaði í hníf með
trjeskafti, sem lá hjá likinu. Það var
stór búrhnifur, alblóðugur.
— Lá hann þar sem hann iiggur
núna, þegar þjer komuð inn?
— Já, jeg hefi ekki hreyít við
neinu hjer inni nema manninum
sjálfum, til þess að athuga hve sár
hann væri og hvort jeg gæti nokkuð
hjálpað. Það gat jeg ekki. —- Hann
dó án þess að segja eitt einasta orð.
— Var útidyrahurðin læst?
— Nei, jeg tók bara i lásinn og
gekk beint inn.
— Hm! Bryson tók hnífinn upp
á oddinum, athugaði hann lauslega
og lagði hann svo á borðið. —
Við skulum láta hann liggjft
þarna þangað til fingrafaramaður-
inn kemur. Eftir dálitla stund bætli
hann við: — Er þetta yðar umdæmi?
Hvað heitið þjer, lögregluþjónn?
— Hartley.
— Getið ])jer sagt mjer nokkuð af
myrta manninum, Hartley?
Já, dálitið. Jeg hefi haft gát á
honum undanfarið. Hann hjet Jack
Appleyard, var skilinn frá konunni
og atvinnulaus. Jeg meina — hafði
ekki neinn fastan starfa. Hann var
leppur fyrir Chariton gamla, veð-
málamangarann. Gekk milli kaffihús-
anna og fjekk fólk til að veðja á
hesta. Hann drakk meira en hann
hafði gott af og þegar hann hafði
unnið veðmál var hann ósinkur á
aurana.
— Hann hafði auðsjáanlega verið
laus á fje heima fyrir líka, sagði
Bryson og laut niður og tók nokkra
pennya sem lágu á gólfinu.
— Jeg tók auðvitað eftir þessum
koparhlunkum, sagði Harley, en jeg
vissi að Scotland Yard hafði verið
gert orð og þessvegna lanst mjer
best að lireyfa ekki við þeim, fyr en
menn kæmu þaðan.
Bryson kinkaði kolli eins og hann
væri að hugsa um eitthvað annað.
— Sjö penny-hlunkar, tautaði hann
hugsandi. Gáið að hvort þeir eru
fleiri.
Eftir nokkrar mínútur hafði Mell-
anby fundið einn penny undir sóf-
anum og lögregluþjónninn tvo fram
við dyrnar.
—• Það verða tíu, sagði Bryson og
hlóð pennyunum á borðið hjá hnífn-
um. — Hafið þjer athugað líkið,
Hartley?
— Nei, Fawcett umsjónarmaður
sagði að þjer munduð koma og sjá
fyrir þvi. Hann sagði mjer að snerta
ekki á neinu.
— Gott og vel, sagði Bryson og
fór að kanna vasana á líkinu. Árang-
urinn var: stuttpípa, tóbak og eld-
spitur, tveir blýantar, lítil pappírs-
Þjer hafið sjeð eins mikið og jeg.
Dagblað lá hjá eldavjelinni.
Bryson tók það upp — það var
Evening Clarion frá deginum áður.
Tvö/blöð, með síðutölunum 7, 8.
13 og 14 vantaði.
Smásaga eftir
Þetta getur ])ýtt nokkuð eða
ekkert, sagði Bryson.
Við verðum að leita uppi hús-
bónda Appleyards, kunningja hans,
veðmálamangarann sem hann vann
lijá, konuna hans o. s. frv. tautaði
Mellanby.
— Það getur líka verið að morð-
inginn bafi þegar náðst þó jeg efist
um það, sagði Bryson. Hann gekk
út að bakdyrunum.
Ljáið mjer vasáljó.sið yðar.
Georg, sagði hann. Hann lýsti með
því múrvegginn kringúm portið.
Bakdyrahurðin stóð i hálfa gátt og
hann var á leið inn aftur þegar hann
staðnæmdist alt í einu. Portið var með
steinsteypugólfi, en viða var steypan
á burt, eftir slit og elli og kom mold-
in þaí úpp úr. I moldinni sá liann
far eftir skósóla en niður úr sóla-
l'arinu sást annað far, um 3 senti-
metra í þvermál og kringlótt,
Mellanby, sem hafði farið á eftir
yfirmanni sinum út i portið sá að
hann lá þar á hnjánum og var að
skoða farið í ákafa, við ljósið frá
vasaluktinni.
— Hvað er þetta, mr. Bryson?
Bryson stóð upp. - Litið þjer á
það sjálfur,/ en komið ekki við neitt.
Við verðum að taka gipssteypu af
þessu.
— Hvað er þetta kringlótta?
spurði Mellanby. — Jeg hefi aldrei
sjeð svona stóra sólaspara —- þetla
hlýtur að hafa verið fest undir sól-
ann.
— Hversvegna?
Ef það hefði ekki verið fest
við sólann mundi ])að liggja í farinu
ennþá. Fótafarið er alveg nýtt, jeg
þori að véðja um, að það er eftir
morðingjann.
— Þjer eruð glöggasti maðurinn í
allri lögreglunni, sagði Bryson alvai-
legur. Getið þjer sjeð holuna í mold-
inni þarna alveg við kringlótta far-
ið — eins og eftir fingurgóm.
— Jú, jeg sje það. Hvað er um
það?
— Hugsið þjer yður um, George.
Hugsið þjer yður um.
Bryson brosti, svo Ijet hann aft-
ur bakdyrnar og fór inn í eldhúsið.
— Mjer hefir dottið dálítið í hug
og nú ætla jeg að sjá hvort hægt er
að nota það. Þjer verðið kyr hjerna,
George, og sjáið um að enginn fari
út í portið, fyr en gipsmynd hefir
verið tekin af sporinu. Jeg get ekki
biðið þangað til morðnefndin kem-
ur.
pFTIR KLUKKUTÍMA kom hann
■*-' aftur. — Hefir nokkur verið tek-
inn fastur? spurði Mellanby.
— Nei, það var heldur ekki hægt
að búast við því. Maður hefir ekk-
ert að styðjast við.
Bryson dró dagblað upp úr vas-
anum. Það var Evening Clarion frá
deginum áður. Hann braut sundur
blaðið og benti á blaðsíðu sjö.
— Hjerna er skýringin á þvi að
blaðið vantaði í, sagði hann. Og
Mellanby las:
„Dýrmætur enskur peningur!
100 pund fyrir einn penny.
Mr. fírian Keswick, formaður at-
þjóða-bankasambandsins sagði i
samsæti í gær frá ýmsum sjald-
gæfum peningum. Eftirtektarverð-
ust var sagan um pennyinn sem
var mótaður 188b. Þegar verið var
að móta þessa pennya, datt gull-
burri ofan í bræðslupottinn. Eigi
að síður voru pennyarnir úr þess-
am giillblendingi látnir i umferð,
en voru kallaðir inn nokkru síðar.
Mr. Keswick vildi ekki ábyrgjasl
hve mikils virði þessir pennyar
væri nú, en svo sjatdgæfir væ.ru
þeir bó, að mynlsafnarar mundu
Green Howard
með glöðu yeði borga 100 pund
fyrir þá. Við ráðum því lesendum
vorum til að rannsaka vel kopar-
penina sina. Það er ekki á hverj-
um degi, sem maður fær 100 pund
fyrir einn penny.“
Herra minn trúr! sagði Mell-
anby. Er þetta satt?
Það veit jeg ekki, svaraði Bry-
son, - enda kemur það okkur ekk-
ert við. En það varpar birtu yfir
málið. Það er varla vafi á því, að
Appleyard hefir verið myrtur út af
einum penny.
Hvernig dettur yður það í hug?
Tveir og tveir eru fjórir,
George. Jeg hugsa mjer ])að svona:
Appleyard og morðinginn sátu sam-
an hjerna og annar þeirra las grein-
ina í blaðinu. Eins o” flestir mundú
hafa gerl i þeirra sporum tóku þeir
fram pennyana sem þeir áttu til þes
að athuga hvort þar væri ekki penny
frá 1884 og svo illa vildi til að
A))ple''ard átti einn.
í ákafanum gleymdu þeir hinum
pennyunuin, sem duttu á gólfið. En
það er aukaatriði. Þegar jeg tæmdi
vasa Appleyards og sagði að jeg
væri mest hissa á því sem ekki var
þar, hugsaði jeg til smápeninganna
á gólfinu. í vösunum voru átján og
hálfur shilling í seðlum og sillri en
ekki einn einasti koparskildingur.
Af einhverjum ástæðum hafði hann
tekið allan koparinn úr vösunum.
Mjer datt fyrst í hug að þeir hefði
verið að spila, en þarna voru engin
spil. Mjer datt i hug að þeir hefðu
orðið ósáttir i spilum, og — —-
- Jeg skil, sagði Mellanby.
Kringlótta farið undir sólanum. —
- Er eftir penny — pennyinn sem
olli öllu saman. Það er auðsjeð að
Appleyard var fátækur maður, og
það er morðinginn, kunningi hans
víst Jíka.
Hundrað pund voru auðæfi
fyrir þá. En Appleyard átti þennan
penny. Kunningi lians hefir um-
hverfst af öfund fyrir sumra
manna sjónum er einn shilling stór-
fje og hundrað pund ógurleg auð-
æfi. Enginn vissi pð Appleyard átti
þennan penny — hann hafði ekki
vitað ])að sjálfur fyr en liann fór að
skoða koparinn. Og maðurinn fjell
fyrir freistingunni.
Hann hafði eitt vopn við hend-
ina — brauðhnífinn. Svo læddist
hann aftan að fórnardýri sínu, rak
hnífinn í hálsinn á honum og þreif
pennyinn.
í skelfingunni mintist hann blaðs-
l