Fálkinn - 27.01.1939, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
ins — og gerði fyrstu heimskuna.
í stað þess að taka alt blaðið reif
hann aðeins út það blaðið, sem seg-
ir frá ummælum Keswicks og þóttist
liafa fyrirbygt allan grun. En jeg
komst einmitt á sporið út af þessum
blaðsíðum, sem vantaði í blaðið.
Jeg er tortrygginn að eðlisfari og
það fyrsta sem jeg gerði var að
kaupa eintak af blaðinu og lesa ít-
arlega síðurnar, sem hafði vantað.
Jeg leitaði ekki að neinu ákveðnu,
en undir eins og jeg sá frásögnina
af pennyunum — og? bafði sjeð eld-
liúsgólfið með öllum koparnum
sá jeg að jeg var á rjettri leið.
-4- í rauninni eru þetta bara til-
gátur, sagði Mellanby.
— Finst yður það. Munið eftir
farinu út i portinu.
,lá, jafnvel þó það — -
— Skiljið þjer ekki hvernig þetta
hefir gerst? Appleyard dó ekki eins
fljótt og morðinginn hafði húist við.
Hver veil nema morðinginn hafi
meira að segja heyrt AppJeyard opna
götudyrnar. Hvað sem öðru leið
varð hann að komast undan eins
fljótt og unt var. Hann greip penny-
inn og blaðið sem liann hafði riíið
úr dagblaðinu og þaut út um bak-
dyrnar út í portið. Þjer hafið máske
veitt því athygli, að þröskuldurinn
i bakdyrunum er óvenjulega hár?
í flýtinum lirasaði maðurinn um
þröskuldinn og misti peninginn.
Hann skoppaði út í portið, maður-
inn heyrði i honum liljóðið og ef
til vill hefir hann eygt hann Jika i
skímunni úr eldhúsglugganum.
Hvernig munduð þjer stöðva pening
sem veltur áfram, George?
Með því að stíga á hann.
— Það gerði morðinginn líka. En
því miður var moldin rök og mjúk,
svo að greinilegt far sást eftir skó-
inn og líka eftir peninginn.
— Já, það er nú gott og blessað,
sagði Mellanby, en það segir okkur
ekkert um hver morðinginn er eða
hvar hann er niðurkominn. Hvað
eigum við að gera?
Jeg ætla að sima í nokkra staði
og siðan förum við heim og sofum
í nokkra klukkutíma.
— Eigum við ekki að halda af
stað og leita að ntorðingjanum?
— Nei, sagði Bryson og geispaði.
— Hann kemur til okkar.
I^T ÁLÆGT klukkan níu um morg-
uninn mætti Mellanby á litlu
skrifstofunni hjá Bryson í Scotland
Yard. Bryson var ekki kominn og
Mellanby skálmaði óþolinmóður
fram og aftur um gólfið. Hann var
lögreglumaður al' gamla skólanum,
skyldurækinn og áhugasamur og
hann gat ekki varist að Iiugsa um,
að þessi biðtimi skyldi fara til ó-
nýtis. En fyrirskipun umsjónar-
mannsins hafði verið stutt og skýr:
— Farið þjer heim og sofið í
nokkra tima, hafði hann sagt klukk-
an 4 í morgun. Og hittið mig á skrif-
stofunni klukkan niu. F-rir þann
tinia' getum við ekki gerl neitt.
Svo að Mellanby var nauðuaur
einn kostur að bíða'.
Bryson kom klukkan 10. Kringl-
ótta rjóða andlitið var alt eitt bros
er hann sá hve starfsbróðir ha s
var súr á svipinn.
—- Góðan daginn, George, sagði
hann. Þú munt ekki hafa stigið öf-
uga fætinum á undan út úr bólinu í
rnorgun?
Mellanby svaraði ekki l>essu óvið-
ei"andi spaugi.
Hvað eigum við nú að gera,
un.sjónarma'f'ur?
— Fáið yður sigarettu, hún róar
taugarnar. Skiljið þjer — morðing-
inn hefir ekki hugmynd um, að við
þekkjum til sjaldgæfu peninganna
frá 1884. Hann getur ekki vitað að
okkur gruni, að Appleyard hafi átt
einn af þessum sjaldgæfu pening-
um, og að hann var myrtur vegna
þessa penings. En hvað gerir morð-
inginn þegar hann hefir komist yfir
svona pening?
— Reynir að seÞa hann.
— Vitanlega. Og það eru ekki
margar verslanir fyrir gamla pen-
inga. Hver einasta af þessum versl-
unum hefir fengið heimsókn af lög-
regluþjóni um leið og hún opnaði
í dag.
— En ef hann fer nú til veðlánara
með peningana?
- Það gerir liann ekki. Munduð
þjer gera það? Getið þjer hugsað
yður nokkurn veðlánara, sem mundi
lána 100 pund út á gamlan og slit-
inn penny? Aðeins sjerverslan r,
sem hafa ákveðna kaupendur, kaupa
svona pening. Og það veit morðing-
inn eins vel og við.
í sama bili hringdi siminn á skrif-
borðinu og Bryson tók hann.
— Halló, hvað segið þjer — herra
minn trúr — já, jeg skal koma undir
eins!
Það var skrítin svipur á Bryson
þegar hann lagði af sjer símtólið.
— Fimm manns hafa verið teknir
fastir fyrir að reyna að selja penny
frá 1884. Þrjár konur og tveir karl-
menn. Fjórir eru á Benwell Road
Station og einn á Telford Street
Station. Þetta hefði jeg átt að hugsa
úl í.
Og klukkan ekki nema tiu, sagði
Mellenby og brosti sakleysislega. —-
Klukkan sjö í kvöld verður hver ein-
asti fangaklefi í London setinn.
Bryson var að ganga út að dyr-
unum en sneri við og sagði:
— Þjer hafið víst rjett að mæla.
Mellanby. Og svo skellihló hann.
TjEIR SEM haklið liafði verið eftir
Banwell Road Station, voru all-
ir látnir lausir með miklum afsök-
unarbónum. Þeir höfðu allir sömu
söguna að segja — þeir höfðu lesið
fi'ásögnina í Evening Clarion, höfðu
leitað að pennyum frá 1884 og fund-
ið þá.
Bryson þurfti ekki að tala nema
örfáar mínútur við hvern af þessum
reiðu borgurum til þess að sann-
færast um, að enginn þeirra þekti
neitt til morðsins á Jack Appleyard.
Þegar Br.vson hafði lokið við að
vfirheyra þá ók hann ásamt Mellan-
by á Teleford Street Station.
Lögreglulijónninn sem sat þar á
fremri skril’stofunni kinkaði kolli til
Bryson. — Það er enginn vafi á,
að það er liann. Hann heitir Charlie
Gibbs. Við þekkjum talsvert til hans.
Hai.n var drykkjubróðir Jack Apple-
yards, þeir voru altaf saman. Jeg
hefi hringt til Scotland Yard og beð-
ið þá um að bera fingraförin á
hnífskeftinu saman við fingraför
hans.
Bryson andafi djúpt. — Hafiö
þjer fingraförin hjá yður, Mellanhy?
Mellanby kinkaði kolli.
— Gott. Þá skulum við fara inn og
tala við Charles Gibbs.
Hinn grunaði hafði ekki verið
settur í varðhald en sat á biðstof-
unni. Lögregluþjónn hjelt vörð á
ganginum fyrir utan.
Góðan daginn, Gibbs, sagði Brv-
son.
Maðuriun gaut til hans augunum
eins og mannýgt naut. Þetla var lítill
krangi, með hvarflandi augu og hafði
ógeðfelt viðmóti
— Hvað viljið þjer mjer?
Mig langar til að fá lánaðan
hægri skóihn ýðar.
Maðurinn horfði forviða á Bry-
son, en þegar hann endurtók skipun
sina, var honum naúðugur einn kost-
ur að taka af sier skóinn.
Bryson bar skóinn við gipssteyp-
una. Hann fjell alveg við hana.
í sama hili kom lö 'regluþjónn inn
með skilaboð frá Scotland Yard.
Það voru finaraför Gibbs, sem voru
á hnífskaftinu.
Bryson sneri sjer að Gibbs.
—■ Það þýðir vist ekki að malda
í móinn gegn fingraförunum og skó-
farinu og bölvuðum penny-inum. Jeg
skil bara ekki hvernig þiu fóruð að
uppgötva þetta. Jeg drap Appleyard
vegna þessa penny, sent je- hafði
lesið um i Evening Clarion. Það
var tilviljun að við sáum greinina,
blaðið lá útbreitt á borðinu. Apple-
yard notaði aldrei öðruvísi borðdúk.
— Þegar jeg hafði stungið hann
ólmaðist hann öll ósköpin svo að
jeg varð að komast á burt sem fyrst.
Jeg greip pennyinn og var kominn
út að dyrum þegar jeg mintist dúks-
ins. Ef einhver glöqgur lögreglu-
þjónn sæi greinina og pennyana
á gólfinu mundi hann skilja ástæð-
una til morðsins.
Svo tók jeg blaðið með mjer. Jeg
gaf mjer ekki tíma til að tína sam-
an pennyana, því að jeg heyrði að
tekið var i götudyrnar. f flýtinum
rak jeg mig á þröskuldinn og misti
pennyinn, sem skotraðist út i portið.
En jeg fann hann aftur.----------
— Hvernig?
— Jeg steig á hann. Að hverju er-
uð þjer að hlæja? Jeg komst undan
og væri frjáls maður ef jeg hefði
ekki verið tekinn i myntverslun
Goldbergs.
Lögregluþjónn fór með hann inn
i fangaklefa. Það var meðaumkvun-
arsvipur í gráum augum Brysons,
er hann horfði á eftir honum.
—- Veslings manngarmurinn. Hann
hafði ekki hugmynd um það. ...
— Um hvað?
-—: Um dálítið sem mig hefir grun-
að síðan alt þetta fólk var tekið fast
í morgun, svaraði Bryson og fór í
símann.
— Halló, er það mr. Brian Kes-
wick? Þetta er Bryson umsjónar-
maður í Scotland Yard. Nei —■ ekk-
ert í þá áttina — það var viðvikj-
andi ummælum yðar um sjaldgæfa
peninga í fyrradag, — pennya, sem
voru slegnir 1884. —
— Svo-o. Hvernig atvikaðist það?
Herra minn trúr! Já, þakka yður
fyrir, herra minn.
Hann lagði af sjer simann og
sneri sjer til Mellanby.
Keswick cr fokvondur sagði
hann. — Hann segir að það hafi
verið skýrt algerlega rangt frá ræðn
hans. Segir að blaðið eigi að birta
ræðuna orðrjetta eftir handritinu
biðja hann fyrirgefningar. Blaða-
inaðurinn hafði tekið upp hjá sjálf-
um sjer, að lagfæra ræðuna. Hann
hefir nú verið rekinn.
— En hvernig gat hann misskilið
manninn svona herfilega.
— Það er ofurlítill flugufótur fyr-
ir þessu. Keswick sagði, að margir
tryðu á söguna um gullbarrann og
pennyana, sem voru slegnir 1884 og
eftir að hafa minst á þá sögu hafði
hann sagt í gamni, að 1884-j3enny
væri nærri því jafngildi átta punda.
— Eru þeir það?
— Auðvitað. Þjer getið reiknað
það sjálfur. 12 í 1884 gerir 157 shill-
ings — og ef þjer deilið því með 20
koma út 7 pund og'17 shillings.
— En hvernig gat blaðamaðurinii
fengið 100 út úr átta?
— Hann segist alls ekki hafa skil-
ið þetta sem gaman — og mig furð-
ar ekki á þó að hann misskildi
þennan orðaleik. Honum heyrðisl
Keswick segja áttatíu pund, og svo
jafnaði hann það upp í liundrað.
Greinin hafði ekki verið lesin yfir
af ritstjórafulltrúanum áður en hún
var sett — en nú hefir maðurinn
verið rekinn.
Mellanby þagði stundarkorn. Svo
sagði hann alt i einu:
— Þetta var djöfullegur leikur,
gagnvart manninum, sem var drep-
inn fyrir þennan eina penny.
— Já, og líka gagnvart kunningja
hans, sem nú verður hengdur fyrir
þennan sama penny. Það er rjett
hjá yður, Mellanby. Það er djöful-
legur leikur.
Fjársjóður Kidds kafteins.
Kaupmaður i Plymouth, mála
flutningsmaður í London og miðlari
í Glasgow hafa myndað með sjer
fjelag til þess að leita uppi fjársjóði
Kidds kapteins, eins liins frægasta
sjóræningja er uppi hefir verið og
var liengdur í London árið 1701 fyr-
ir margvísleg hermdarverk. Þykjast
lieir hafa sannanir fyrir, að fjár-
sjóðirnir sjeu fólgnir á Salvage-evju,
fyrir sunnan Madeira og segjast hafa
komist yfir svo nákvæman uppdrátt
af staðnum, að þeir þykjast vissir
um, að koma til baka úr ferðinni
með hundrað miljón krónur að
minsta kosti.