Fálkinn - 27.01.1939, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 27
Manndrápseyjan.
„Það vilÞsvo til að jeg er einn í hópi
fólks, og innan hóps þessa hóps liefir verið
framið morð. Einhver okkar, ef til vill ekki
einliver í þessum lióp, en einhver á eyjunni
hefir framið ódæðið. Sjálfsmorð kemur ekki
lil mála. Veslings konan, sem liggur dauð
hjer uppi á lofti, liefir verið slegin í höfuðið
með þungu harefli. Við getum ekki komist
að raun um, hver framið hefir ódæðið,
nema með því að rannsaka málið. Mjer er
ekkert keppikefli að stjórna þeirri rannsókn,
eins og þjer virðist halda. Sannast að segja
er jeg svo sjálfselskur að liugsa fyrst og
fremsl um að verja sjálfan mig.“ Hann
horfði í kringum sig. Hr. Ahtee var enn æst-
ur og skelfdur. Dayne var sá eini sem virtist
vera rólegur. „Látið mr. Dayne stjórna rann-
sókninni.“
„Kemur ekki til mála,“ greip Elmore fram
i, „það verður að vera maður, sem hægt er
að reiða sig á. Jeg get ekki sagt, að jeg sje
hrifinn af mr. Antliony, en liann virðist þó
halda sönsum. . . .“
„Aðstaðan er sjerstaklega erfið,“ hjelt
Trent áfram, „af því að við getum hvorki
komist til lands eða fengið aðstoð þaðan.
Við verðum sjálf að taka málið í okkar
liendur þangað til liægt er að gera yfirvöld-
unum aðvart. Hin framliðna liefir legið
marga mánuði í moldinni áður en yfirvöldin
koma hingað. Þið munið skilja, að þetta mál
vekur athygli um land alt, og jeg vil mælast
til þess, að þið hættið öllu dægurþrasi og
ýfingum, þegar svo merkilegt mál liggur
fyrir.“ Hann leit snöggvast á Elmore. „Mun-
ið, að við eigum öll að mæta fyrir rjetti.“
„En morðinginn er sloppinn,“ hrópaði
Ahtee, „við skulum nú fyrst og fremst reyna
að handsama hann.“
„Sloppinn? Getur nokkur okkar sloppið?“
spurði Trent.
Stofan var i hálfrökkri nema ofurlítill
blettur næst arninum, var flöktandi hirta
frá eldinum. Stúlkurnar, sem annars voru
vanar að gæta þess að kveikja á ljósunum
i tæka tíð stungu saman nefjum frammi í
eldhúsinu, hræddar eins og aðrir.
Málarinn Anthony frá Boston var orðinn
eins og annar maður. Það var eitthvað fast
og óbifandi við hann, sem enginn hafði tekið
eftir áður. Vangamynd hans, með arnarnef-
ið og stóru hökuna, kom skýrt fram við
bjarmann af eldinum. Alt i einu rjetti hann
upp fingur.
„Hluslið þið!“ sagði hann, eins og hann
heyrði ógeðfelt hljóð, sem hin ekki lieyrðu.
Allir urðu forviða og biðu með óþreyju.
Nú heyrðist fyrst ofur óglögt en svo betui'
og betur, reglulegt ,dunk, dunk, dunk, dunk,‘
eins og staf væri pjakkað í hált tíglagólfið.
Þetta var merkið, sem altaf hafði hoðað
komu gömlu konunnar, sem nú lá dauð uppi
á lofti. Illjóðið varð sterkara og sterkara,
Erissa rak upp hljóð og sýndi ekki snið á sjer
til þess að forða sjer undan armi Cleeves,
sem nú hringaðist utan um hana.
„Sjáðu!“ hvíslaði hún.
Höggin hættu. Þarna í stiganum fyrir ofan
þau, undir bogadyrunum inn í billiardsalinn
og í bjarmanum frá bláu ljósi, sem logaði
dag og nótt, stóð frú Hvdon Cleeve, teinrjett
og hnarreist.
Óhygðin frá sögunum um Manndrápsey
greip þau öll. Það var þá satt, að þessi hölv-
aði blettur dró að sjer sálir framliðinna og
batt þær við jörðina?
„Æ, jeg afber þetta ekki,“ hljóðaði Phyllis
og þrýsti andlitinu að öxl Daynes. Hinu-
megin við hana stóð Ahtee og starði náfölur
á háu, þögulu konuna í stiganum.
„Hvað er það sem þú afherð ekki?“ spurði
frú Hydon Cleeve með rödd, sem tvímæla-
laust var af þessum lieimi. „Hvaða uppátæki
er það að sitja hjer í myrkrinu! Eruð þið að
segja draugasögur?“
„Nei, við erum að upplifa draugasögur,
frú,“ svaraði Ahtee, og röddin var bitur.
P'rú Hydon Cleeve leit kringum sig, for-
viða á þessu óðagoti, sem koma hennar vakti,
og yfir hinum innilegu atlotum barnabarna-
barna sinna.
„Auðvitað er jeg lifandi,“ svaraði hún
margendurteknum spurningum Phvllis. „Því
skyldi jeg ekki vera lifandi? Jeg er ekki
nema áttatíu og fjögra, nógu gömul til að
vera skynsöm en ekki til að deyja. Jeg —
drepin — ónei! Ilvað áttu við með því?“
„Frú Cleeve,“ sagði Trent, „við erum öll
afar óróleg yfir þvi, sem borið hefir við
hjerna i dag síðdegis. Vinnukonan yðar er
dauð.“
„Hvað það er likt henni Tilly að lirökkva
upp af, þegar liún veit að jeg get ekki náð
mjer i aðra stúlku.“
„Frú Cleeve,“ sagði Ahtee ásakandi, „er
þetta það eina, sem þjer hafið um þelta
hryllilega morð að segja?“
„Morð! Hvað segið þið? Hefir Tilly verið
myrt? Jeg trúi þessu ekki.“ Frjettin virtist
hafa afarmikil áhrif á hana. IJún hneig nið-
ur á stól, það var eins og ellin sligaði hana.
„Stúlkan yðar hefir að sögn verið myrt
með þungu barefli.“
„Að sögn?“ endurtók frú Cleeve. „Vitið
þjer það ekki?“
„Við ljetum mr. Antliony rannsaka þetta
og skoða likið. Jeg þoli ekki sjálfur að koma
nærri ofbeldisverkum, það líður yfir mig. En
þegar jeg segi, að við höfum falið mr. Antli-
ony þá er það kanske ekki rjett að orði kom-
ist. Hann virlist vera mjög áfram um að taka
hana að sjer.“
„Þetta er ekki rjett hjá yður,“ sagði Dayne.
Þjer báðuð hann sjálfur um að gera það.“
Mr. Ahtee leit heiftarlega til verjanda
Anthonys. „Jeg bað hann ekki að fara með
okkur á villigötur, en það hefir hann gert.
Hann hlýtur að hafa vitað, að það var ekki
frú Cleeve, sem lá á gólfinu þarna uppi, og
samt hefir hami látið okkur líða allar þessar
óþörfu kvalir, með þvi að láta okkur halda,
að við hefðum mist hana.“
„Þetta var fallega sagt af yður,“ sagði frú
Cleeve, ekki laust við kaldhæðni. Svo sneri
hún sjer að Anthony Trent og brosti.
Gamla konan hafði fengið áminningu um,
að hún var ekki jafn sterk líkamlega og áð-
ur var; hún fann að hún þurfti stuðnings
við og hélt sig hafa fundið hann hjá Anth-
ony. „Og hversvegna, má jeg spyrja, sögðuð
þjer fólkinu ekki satt frá?“
„Jeg geri ráð fyrir, að það muni baka
okkur öllum óþægindi, ef við getum ekki
leitt í ljós hver framið hefir morðið. Og jeg
vænti að fá ofurlitla vishending í þá átt við
að sjá hvernig og hver einn tæki því, er hann
kæmist að raun um, að frú Cleeve væri lif-
andi.“
„Og með leyfi að spyrja: Hafið þjer orðið
nokkurs vísari?“ spurði Ahtee.
„Ekki er það teljandi.“
„Jeg skil ekki hvernig nokkrum gat skeik-
að á Tilly og mjer,“ sagði frú Cleeve. „Að
því er mjer skilst á ykkur hafið þið sjeð mig
velta mjer í blóði mínu. Þessi álagaeyja hefir
gert yklcur hálfvitlaus.“
Phyllis svaraði henni: „Tilly hlýtur að
hafa vitað að þú kæmir ekki aftur inn i
herbergið þitt, er það ekki?“
„Jú, jeg fór inn í billiardsalinn til þess að
leggja kabal, sem mr. Anthony hafði kenl
mjer, af því að jeg var ekkert syfjuð, Tilly
vissi það, það er áreiðanlegt.“
„Jeg fór upp til að vekja þig og segja þjer
að teið væri komið á borðið,“ hjelt Phyllis
áfram, „og fann, að jeg lijelt þig, á gólfinu."
„Var lnm þá í fötum af mjer? Já, auðvit-
að. Hún hefir þótst viss um að hafa herberg-
ið fyrir sig sjálf. Jeg ætla bara að vona, að
það hafi ekki verið svarti flauelskjóllinn
minn, sem hún kaus til að láta myrða sig í?“
„Jú, það var hann,“ sagði Phyllis og kink-
aði kolli, „hún var svo hrifin af kniplingun-
um á honum og liermelinskinninu. Og hún
var með fallegu hettuna þína líka.“
„En hvað gerðuð þið til að hefna mín,“
spurði gamla konan, „likast til ekki neitt?
Þið settust hara hjerna við arininn og hrós-
uðuð happi að liafa sloppið sjálf, hugsa jeg.
Hver var morðinginn? Jeg meina ekki morð-
ingi Tillv, en morðingi minn?“
Við hjeldum eins og eðlilegt var, að Tilly
hefði gert alvöru úr hótununum,“ sagði
Dayne, „við vissum að þjer voruð hrædd við
hana.“
„Bull, ungi maður, jeg hefi aldrei verið
hrædd við Tilly.“
„Mr. Alitee sagði að þjer væruð það.“
„Þjer misskiljið, jeg sagði að Tilly hefði
liótað hefndum. Mjer fanst eðlilegt að við
luigsuðum þetta.“
„Ef til vill. En nú liggur það fyrir að
ganga úr skugga um, liver hefir drepið Tilly,
og livar jeg á að sofa í nótt. Jeg hefi átt nógu
margar andvökunætur hjerna það sem af er
og langar ekki til að láta Tilly ónáða mig.“
„Þjer getið fengið ibúð Jasters.“
„Önei, jeg ætla mjer ekki að sofa í myrts
manns rúmi. Jeg vil heldur herbergi Bar-
ketts.“ Hún sneri sjer að Trent. „Jæja, mr.
Anthony, hver er morðinginn?“
„Jeg er svo ókunnugur hjerna, þjer ættuð
heldur að spyrja mr. Alitee.“
„Það er ekki um að villast,“ frú Cleeves
svaraði spurningunni sjálf. „Það getur ekki
verið um annan að ræða en þrælinn hann
Maims. Hann liefir altaf haft í hótunum við
hana.“
Dayne tók hugmyndina á lofti. „Enginn
hefir sjeð Maims síðan í morgun. Þá sagði
hann við Briggs, að hann ætlaði ekki að
vinna meira, og að hann vissi ekki sitt rjúk-
andi ráð. Briggs sá hann í skóginum við polo-
völlinn. Það væri rjettast að handtaka hann
undir eins.“
„Hann cr ekki hættulegur úr þessu,“ sagði
frú Cleeve, „það var hún Tilly sem liann
hafði á móti. Þau liötuðu hvort annað.“