Fálkinn - 20.10.1939, Blaðsíða 2

2
F Á L K I N N
I NFE5Tfl BLflÐI FRLKF1N5
verðar grein um síðustu keisaradrotningu Rússlands og
börn hennar, sem sættu þeim grimmu örlögum að vera
tekin af lífi ásamt keisaranum, í rússnesku byltingunni.
Þá er saga eftir Max Löw, sem heitir „Gamla umdæmið“
og önnur styttri eftir Allan Dunn: „Enga mjólk í dag“.
Fjöldi nýrra stríðsmynda verður í blaðinu, og grein um
herafla stórþjóðanna. Hver er næsti maðurinn á bls. 3?
Framhaldssögunni lýkur í næsta blaði og hefst þái
nýja sagan: „Sundruð hjörtuFálkinn þykist vita fyr-
irfram, að lesendum muni þykja vænna um þci sögu,
en nokkra aðra framhaldssögu, sem þeir hafa lesið.
Fylgist vel með henni.
KAUPIÐ FÁLKANN! GERIST ÁSKRIFENDUR!
Gullbrúðkaup áttu 18. þ: m. Árni Gíslason yfirfiskimatsmaður
og Kristín Sigurðcirdóttir á Isafirði.
GAMLA BIO
MEISTARAÞJÓFTJRINN.
Þegar nefndur er meistaraþjófur-
inn, dettur mörgum i hug manns-
nafn, sem hljóðar Arséne Lupin. .
Margir hafa heyrt hans getið, og
þeir sem hafa lesið söguna um As-
réne Lupin gleyma honum aldrei.
Iin það er einmitt ])essi fræga saga,
um „gentleman-þjófinn", sem kvik-
myndin byggist á.
Sú sama saga er orðin „klassisk"
fj rir tugum ára. Arséne Lupin hef-
ir lifað í meðvitund manna, sem
einn „heiðarlegasti þjófur“ — ef
h.ægt er að komast svo að orði, án
Jjess að minnast á opinberar álögur
sem verið hefir uppi í hundrað
ár. —
Efni myndarinnar yrði mjer hreint
ofurefli að rekja. Bæði y.rði sá
utdráttur of stuttur, til þess, að full-
nægja þeim, sem ekki hafa lesið
söguna — Arséne Lupin. Og um
leið of langur og leiðinlegur til þess,
að gefa áhorfendum myndarinnar
nokkra hugmynd um, hvað i henni
gerðist.
Þessvegna tek jeg þann kostinn,
að segja aðeins frá ytra umhverfi
myndarinnar. Hún er tekin á kostn-
að Metro-Goldwyn Mayer undir leik-
stjórn George Fitzmaurice, en þrir
menn hafa samið leikritið, og hirði
jeg ekki að nefna þá, vegna þess,
að jeg heid að enginn þeirra sje
sjerstaklega frægur.
Hitt er vert að nefna, að viður-
cign Steve Emerson (Warren Willi-
ams) og de Grissard greifa, — sem
hefir orðið fyrir 250 þúsund doll-
ara þjófnaði í myndinni — við
meistaraþjófinn, sem leikinn er af
Melwyn Douglas, er prýðilega gerð.
Handrit hefir jafnan áhrif á frá-
sögn, hvort sem hún er sögð í prent-
uðu máli eða með myndum. Yfir-
burðir myndanna kviku eru oft
])eir, að hægt er að segja frá meiru
með ijósmyndavjelinni, en æðstu
blaðamenn heimsins gætu hermt
með frásögn. Og „Arséne Lupin“ er
cnginn eftirbátur i því tilliti, eins
og það fólk, sem kemur í Gamla
Bió, þegar farið verður ;ið sýna
myndina, nnin sannfærast um.
UM DNBINN
□b þnuBnuEBirifi
— Það eru álög á sumum mönn-
um, að þeir hugsa áður en þeir tala,
segir Gamaíel við mig. Það er þessi
bráðskemtilegi maður, sem jeg þekti
vel um það leyti, sem við fórum að
afla okkur mentunar. Fyrst varð
hann rakari, en hætti því, vegna
þess, að honum þótti svo leiðinlegt
að tala við óskynsama menn. Svo
keypti hann hlut í mótorbát og stóð
sem útgerðarmaður í Símaskránni.
Það voru engin peningar eftir af
bátnum, eftir vertíðina. Þá varð
hann kaupfjelagsstjóri, en kaupfje-
lagið fór á bausinn.
— Hvað ertu að tala um, Gama-
iel? sagði jeg.
— Nú skilurðu ekki mælt mál,
eða ertu heyrnarlaus, Tobías? Eða
á maður að‘ þurfa að lirópa þetta,
svo að það skiljist?
— Nei, fyrir alla lifandi muni
skaltu ekki hrópa hærra. Fólkið,
sem gengur fram hjá okkur er farið
að staldra við, og hitt, sem geng-
ur í sömu átt og við, er ýmist farið
að flýta sjer eða hægja á sjer.
— Já, til þess að vera nær okk-
ur. Skilurðu ekki það? Og það er
einmitt þetta, sem gerir það að
verkum, að jeg er orðinn að manni.
Jeg hefi, svo að segja, persónulegt
segulmagn — það sjesl ekki frem-
ur en annað seguhnagn eða raf-
magn, en það er jafnvíst og að
kompásinn vísar í norður, að þar
sem jeg fer, þar staðnæmist fólkið.
— Ha, kompásinn — í norður?
sagði jeg svona álíka hratt eins og
bóndi úr Ölfusinu.
— Nei, sagði jeg norður. — Ilvað
vorum við annars að tala um? Ha,
kompásinn — nei, afsakaðu ef jeg
hefi sagt norður —jeg meinti vitan-
lega suður.
— Ja, hann sýnir náttúrlega jafn-
vel suður og norður, ef vísirinn er
á honum, sagði jeg.
— Þarna komuð þjer einmitt með
það. — Ef vísirinn er á honum! En
það er meiningin, nefnilega, að
vísirinn er á mjer.
— Ha?
— Verið þjer ekki að hvá, Tob-
ías. Jeg hefi talað fyrir fullu Varð-
arahúsi margsinnis, og fyrir sjálf-
stæðum ungmennum i allra besta
veðri — langt fyrir utan bæ. Og
heilar síður í blöðunum eru stund-
um eftir mig.
— Nei, nú eruð þjer að skrökva?
— Sög&uff þjer að jeg væri að
ljúga.
— Nei, jeg spurffi hvort þjer vær-
uð ekki að skrökva.
— Jú, ætli maður þekki það ekki,
djesk.... keldublóðsháttinn í ykk-
ur. Að spyrja og segja ha.... ])að
er mátinn. Þið eruð altaf að hugsa
um, hvað þið eigið að segja. Jeg
segi all formálalaust, og el' jeg eyddi
mínum dýrmæta tíma til þess að
vera að hugsa, nmndi jeg ekki koma
neinu í verk.
— Ha?
— Nú hváið þjer aftur, Tobías.
Vitið þjer það ekki, að fyrst og
fremst er það glæpur, að hvá núna
•i stríðstímunum, og þar að auki er
það böl fyrir þjóðina, að tefja mig.
— Var jeg að tefja yður, fyrir-
gefið þjer.
- Töf eða ekki töf, það er auka-
NYJA BIO
,,V ANDRÆÐABÖRN".
Kvikmynd þessi segir sögu, sem
jafnvel sumu fólki í Reykjavík væri
gott að sjá og skilja. Að vísu er um-
hverfið annað, aðalpersónan i mynd-
inni — vandræðabarnið sjálft — er
fimtán ára gömul miljónamærings-
dóttir, sem mikið dálæti hefir verið
haft á (Bonila Granville), en sum-
part fyrir óaðgæslu móður hennar,
scm flestum stundum sínum ver til
heimboða og heimsókna, og sum-
part fyrir annir föður síns, liefir
telpan orðið útundan hvað uppeldi
snerti. Ekki var því þó um að kenna,
að henni var ekki sjeð fyrir öllu,
>em hægt var aö fá keypt fyrir pen
inga. Það vantaði aðeins eitt; heim-
ilislífið sjálft og þátttöku foreldra
i uppeldi barns síns. „Truflaðu mig
ekki — hvaða óskapar kynstrum af
dóti hefirðu nú hlaðið lcringum
þig. . . .“. Þetta eru orðin, sem telp-
an heyrir oftast af munni foreldra
sinna, sem hafa svo mikið að hugsa.
Telpan sjálf, sem er engu miður
gefin en börn flest — á hennar aldri
— verður vctndræffabarn. Ekki þó á
þann hátt, sem tíðast er skilið við
þetta orð á íslensku. Hún verður
það að öðru leyti. Um ])að efni get
jeg verið stuttorður. Myndin sýnir
áðeins, hve miklu góðu um uppeldi
barns má til vegar koma, og hve
miklu rangt uppeldi getur spilt. Nú
er, á síðustu áru einmitt farið að
gefa þessum málefnum meiri gaum
en áður, og þessvegna er verulegur
fengur að myndinni. Ekki aðeins
fyrir fólkið sem á börn sjálft, heldur
lika fyrir unga fólkið, sem ekki er
búið að dagsetja giftingu eða barn-
eignir. Ef alt fer með feldu eignast
það börn einhverntíma — þegar
slríðið er búið, eins og súmt fólk
segir núna — og getur af þeirri
mynd lært að firrast þau vandræði,
sem Roberta litla Morgan, auðkýf-
ingsdóttirin, lenti i.
Myndin er tekin af Warner Bros
og er Arthur Lubin leikstjóri. Hljóm-
lístinni stjórnar Leo F. Forbstein.
En auk Bonita Granville, sem áður
er getið, leika i myndinni Dolore
Costello og Nathalia Moorhead.
atriði. Je má ekki vera að tala við
yður. En lieyrið ])jer, hjerna er að-
göngumiði, og úr ])ví að þjer segist
hafa svona litið að gera, þá getið
þjer slöngvast niðureftir.
— Aðgöngumiði að hverju?
— Nú, ])jer vitið ekki einu sinni
þetta. Þessi aðgöngumiði. er að dyr-
um himnaríkis, eða hvað þeir nú
kalla það... . Gerið þjer svo vel.
Og svo hvarf liann fyrir hornið
.... Og svo hrópaði hann í fjar-
lægð:
— Til himnaríkis!
í sama bili hitti jeg gamla konu
úr Skuggahverfinu. Hún var að tala
um drenginn sitt, sem væri í sigl-
ingum. — Og hver veit nú hvenær
Þjóðverjarnir taka hann? sagði hún,
og það var angist í röddinni.
— Við erum hlutlaus ])jóð, sagði
jeg. Við megum ekki gera ráð fyrir
því, að það sjeu Þjóðverjar, frekar
en aðrar þjóðir, sem söktu skipun-
um íslensku.
Hún sagði dálítið meira, og mint-
ist eitthvað á síðuslu styrjöldina,
sem kölluð var heimsstyrjöld. Þá
var hann Gisli sonur hennar ekki
farinn að sigla, en maðurinn henn-
ai druknaði af skipinu, sem skotið
var.
Jeg hafði bæði meira gagn og
umhugsunarefni, að ])ví að fylgjast
með konunni niður Laugaveginn, en
Gamalíel upp eftir honum.
Mjer er alvara.
Tobías.