Fálkinn - 20.10.1939, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn. 27
Drury tók sígarettu og bjó sig undir að
lilusta á söguna' til enda.
„Eins og þjer vitið,“ hjelt Stevens á-
fram, „þá mælla lögin svo fyrir, að við eig-
um að selja hreinar, fullgóðar og ófalsaðar
vörur, að viðlögðum sektum og refsing-
um. Laidlaw pantaði hjá okkur ýmsar lyfja-
vörur fyrir einum eða tveimur mánuðum
og voru þær seridar honum á venjulegan
hátt. Þetta var ekkert óvenjulegt — við fá-
utn pantanir frá lionum með nokkurra
vikna millibili, og svo heyrðum við ekkert
í málinu. En þegar við vorum að líta yfir
hirgðirnar uppgötvuðum við, að þarna hefði
verið afgreitt rangt efni. Sem betur fer er
ólíklegt, að það gæti dregið nokkurn dilk
á eftir sjer, en leiðinlegt var það samt.“
„Ójá, en þetta kemur ekkert erindi mínu
við, herra Stevens. Jeg þarf að vita, hvort
þjer liafið selt Laidlaw sykurkvoðu nýlega,
og ef svo er, þá live mikið og hvenær.“
„Tarna var skrítið. Það var einmitt syk-
urkvoðupöntunin, sem misgáningurinn varð
á.“
„Var það ?“
„Já. Við skulum lieldur koma inn í pant-
anadeildina til að komast fyrir þetta.“
Þeir fóru saman inn í stóran sal, þar sem
ekkert heyrðist nema glamur í ritvjelum.
Öðru megin var skilveggur úr gleri og I)ak
við þann sáust snöggklæddir menn vera að
búa um flöskur og bqggla.
„Náið þjer í viðskiftabók Laidlaws lækn-
is,“ sagði framkvæmdastjórinn við næstu
vjelritunarstúlkuna. „Hjer eru að mestu
leyti afgreiddar pantanir frá læknum og
lyfjabúðum og látnar ganga áfram til þeirra
sem l)úa um þær,“ hjelt liann áfram er
stúlkan var hlaupin af stað í erindið. „Þetta
eru marghrotin viðskifti, skal jeg segja
vður. Auk- Jæss að framleiða efnin, þá eru
tegundirnar svo margar af þvi sem beðið
er um, að oft þarf að fara i tólf geymslu-
herbergi til þess aS ná saman einni pöntun.
Hjerna er eitt dæmið.“
Stevens tók upp blað af einu horðinu.
„Þctta er læknispöntun. Hann biður um
bpmull og umbúðir þær eru upp á háa-
lofti. Svo vantar hann sex eða sjö tegundir
af lyfjaefnum, þau koma af annari hæð —
stálflösku með súrefni, hún er í kjallaran-
um, ein skæri, klóróformgrímu og brjef
með nálum — verkfæradeildin; svo sendir
hann þrjá hnífa i brýnslu og eina töng, sem
á að nikkelhúða, það fer á verkstæðið —
svo vill hann vita, liversvegna við höfum
ekki skrifað til góða hjá honum endursend-
ar umbúðir og loks biður hann okkur að
útvega sjer varalækni í júlí — þeir koma
til mín. Nú sjáið þjer, hversvegna við höf-
um svona marga skrifara."
Stúlkan kom aftur með lausblaðabók og
rjetti húsbónda sínum.
„Kanske við ættum heldur að koma inn
til min?“ sagði hann.
Drury kinkaði kolli. Honum fanst ekk-
ert gott að eiga að tala við mann í öllu
þessu glamri og skrölti.
„Jæja, livað viljið þjer þá sjá?“ spurði
Stevens um leið og hann ljet aftur dyrnar
og handljek bókina.
„Síðustu pantanir dr. Laidlaws hjá yður.
J)akka yður fyrir.“
„Hjerna er J)að. Þetta er sú siðasta,
hlaðsiða 129 — tvö pund af natrón, ])ús-
und aspíríntöflur, tvær únsur af pipar-
mintuolíu, pund al' ópíumupplausn eða
laudanum. Umbúðirnar merktar eins og
fyrirskipað er i lyfjalöggjöfinni. Svo koma
tvö gross af bláum pillum, hálf gallóna af
trjespíritus, tvö pund af klóróformi — J)etta
hlýtur að vera skotskur læknir. Skrítið er
að tarna, allir skotskir læknar nota svo mik-
ið af kTóróformi en ensku læknarnir vilja
ekki lila við ])ví. Þeir nota eter í staðinn —.
Sex metrar af grysjuvef, tveir pundspakk-
ar af horax og eilt pund af sykurkvoðu.
Pantað í síma 21. febrúar og afgreitt 22.
febrúar. Var ])að þetta, sem þjer vilduð
vita?“
, .Tá,“ svaraði Drury og sperti eyrun þeg-
ar sykurkvoðan var nefnd. „En hvað var
um þennan misgáning, sem þjer mintust á
áðan?“
„Já, það var einmitt sykurkvoðan. Laid-
law fjekk hana ekki. Hann hefir eflaust
haldið, að það væri svkurkvoða sem hann
fjekk, en það var „lævulose“.“
Drury fanst hann vera að sökkva ofan í
hvldýpi. Úr þvi að Laidlaw hafði ekki fengið
svkurkvoðuna þá hafði hann eklci gefið hana
inn. Og þá var ómögulegt að vjefenga úr-
slit blóðrannsóknarinnar.
XVII. kapítuli.
ÞRIÐJA RANNSÓKNIN.
„Hvað er „lævulose“?“ spurði Drury
mæddur.
„Það er önnur tegund af svkri, en mjög
lílc sykurkvoðu.“
„Gat Laidlaw hafa tekið eftir misgán-
ingnum?“
„Nei, efnin eru mjög lík að sjá og þau
eru sömuleiðis lik i raun. Það er ekki hægt
að gera greinarmun á þeim með venjulegri
efnarannsókn. Efnasamsetningin er sú
sama og það er ekki hægt að finna mun á
þeim nema með ljósskoðun.“
„Þá hefir Laidlaw notað þetta efni án
þess að vita það, i stað sykurkvoðunnar,
sem hann pantaði.
,,.Tá.“
„Og sá sem hefði reynt að efnagreina það
mundi hafa komist að raun um, að þetta
væri sykurkvoða, eins og hann bjóst við.“
„Já, nema því aðeins að hann notaði „pol-
arimeter" ljósbrotsáhaldið, sem jeg mintist
á. Sje efnarannsókn eingöngu noluð, verða
úrslitin þau sömu fyrir háðar sykurteg-
undirnar."
„Gott,“ sagði Drury ánægður. „En mað-
ur getur fundið muninn með „polarinmeter?"
„Já undir eins. Ef þjer hiðjið efnafræðing
að rannsaka sykur fyrir* yður, þá notar
hann jafnan þetta áhald, til þess að þekkja
þessar tvær sykurtegundir í sundur.
„En ef maður spyrði hann hvort sykur-
kvoða væri eða ekki, í líffærum þar sem
„lævulose“ kemur aldrei fyrir, mundi hann
þá nota ljósbrotaáhaldið?“
„Nei, þá mundi efnafræðilega aðferðin
duga.“
„Þakka yður fyrir, herra Stevens. Þessar
spurningai1 munu koma vður kynlega fyrir
sjónir, en ef þjer lesið blöðin næstu vik-
urnar þá nninuð þjer fá ráðninguna á þeim.“
Drury kvaddi og flýtti sjer á næsta póst-
hús og sendi þaðan símskeyti til James
Martin á St. Martha Hospital, London:
Frestið rcinnsókninni. Mikilvægar nýrri
upplýsingar fyrir hendi. Kem næstu lest.“
Fjórum klukkutímum síðar var Drury
aftur staddur á rannsóknarstofu sir James
Martins og beið hans með óþreyju, en liann
var önrium kafinn í fyrirlestrarsalnum fvr-
ir innan. Drury heyrði gegnum lokaðar
dyrnar rödd hans. Klukkan sló fjögur og í
sama bili hætti fyrirlesarinn að tala, það
heyrðist skrjáfa i blaðaheftum stúdentanna.
Dyrnar opnuðust og sir James kom inn.
Fyrirlesarinn stakk á sig hlöðum sínum
og fór að þvo krítina af höndum sjer.
„Jeg fjekk skeytið yðar, Drury,“ sagði
hann. „Það var hvorki haus nje liali á því,
en jeg gegndi yður í blindni. Hvað er nú á
seiði?“
„Jeg vildi fyrirhyggja, að þjer eydduð
þessum sýnishornum, sir,“ sagði Drury.
„Eyða þeim? Eruð þjer að gefa í skvn,
að jeg sje ekki fær um að ákvarða sykur-
kvoðuinnihaldið í þeim?“
„.Tá, sir,“ svaraði Drury, hinum til mik-
illar furðu, en tónninn var svo alúðlegur,
að sir James sá ekki ástæðu til að reiðast.
„Út með það, maður? Hversvegna gat
jeg ekki ákveðið sykurkvoðuna?“
„Vegna þess að liún er engin.“
„Hvernig stóð þá á þvi, að það munaði
minstu, að sykurinnihaldið reyndist við
fvrri tilraunina nær því alveg eins og það
átti að vera?“
Drury skýrði honum nú i fáum orðum
frá hefnd vikadrengsins lijá Barclav &
Stevens, og að Laidlaw hefði fengið annað
en hann hað um.
„Mikið skratti eruð ])jer góður snuðrari,“
sagði sir .Tames með aðdáun. „Skyldum við
þá vera á rjettri leið eftir alt saman? Jeg
geri ráð fyrir, að það sje best að ganga úr
skugga um það sem fyrst?“
Hann opnaði skáp og tók fram pappa-
öskju.
„Hjerna eru sýnishornin, sem jeg tók
þegar likið var grafið upp í annað skifti,“
sagði hann. „Við skulum fara með þau upp
á rannsóknastofuna á efri hæðinni, því að
jeg hefi ekki „polarimeter" hjerna niðri.
Og auk þess eru svona rannsóknir ekki
mitt meðfæri. En við vorrim lieppnir að
þessi misgáningur skyldi verða,“ hjelt hann
áfram meðan þeir voru að ganga upp stig-
ann. „Ef Laidlaw liefði fengið það sem
hann pantaði, hefðum við ekki getað sann-
að neitt — maður hefði aðeins orðið að
byggja á likum, og það tekst ekki altaf vel,
fyrir tólf manna kviðdómi.“
„Það væri nú tíka mál til komið, að
liepnin færi að verða með okkur. Hingað
til höfum við ekki haft neitt nema skap-
raun og mótlæti."
Sir James sneri sjer lil aðstoðarmanns
er hann liitti þarna uppi og sagði: „Viljið
þjer spyrja Slieldon prófessor, livorl jeg
megi tala við hann?“
Aðstoðarmaðurinn jótaði og flýtti sjer á
hurt og innan skamms kom liár maður í
livítum slopp út úr einum dyrunum.
„Þarna er prófessorinn,“ sagði sir James.
„Góðan daginn, Sheldon. Viljið þjer gjöra