Fálkinn - 08.12.1939, Side 6

G
F Á L K I N N
Brnðkaup s-
dag'iiFÍiiii
eftir Carles Haydn.
f~jERHARD liafði setið langan
'w* klukkutíina og talað um dag-
inn og veginn, en beðið ineð óþreyju
skýringarinnar á því, að hún skyldi
hafa heðið hann að koma.
Hann skildi auðvitað, að eitthvað
var á seiði. Hann hafði veitt sinæstu
sviphrigðuni hennar nána athygli og
gat sjer þess til, að ekki væri alt
nieð feldu.
Hún hafði gert hoð eftir fyrver-
andi unnusta sínum, og maðurinn
hennar var ekki lieima. Þessar stað-
reyndir voru nægar til að vekja
furðu hans og forvitni.
Og svo koin það.
Hún talaði ákaft og var óðamála,
alveg eins og hún væri hrædd um,
að hann tæki fram í fyrir lienni,
áður en him hefði lokið máli.
„Okkur lenti í orðasennu og John
fór. Það var ekki mjer að kenna og
jafnvel þótt jeg eigi sökina á sumu,
sem sagt var, þá gekk hann nú samt
of tangt. Um leið og hann æddi út
sagði hann, að jeg þyrfti ekki að
eiga von á sjer aftur, fyr en jeg gerði
boð eftir sjer. Og það get jeg vitan-
lega ekki gert.“
„Hversvegna ekki?“
Gerhard bar spurninguna fram í
mjög vingjarnlegum tón.
„Vegna þess, að hann hafði enga
ástæðu til að fara. Hann sagði ýmis-
legt, sem hann hefði alls ekki átt
að minnast á. Hann mintist meira
að segja á skilnað.“
Það brá skugga á andlit Gerliards.
„Heldurðu að honum hafi verið
alvara?“
„Jeg veit ekki---------“
Maðurinn í sófanum reyndi að
hafa hemil á röddinni.
„Ef slíkt ætti að koma fram —
Mildred, þá veistu að jeg er hjer.
Jeg hefi altaf elskað þig.“
„Jeg veit það. Þessvegna gerði jeg
þjer orð — til þess að biðja þig um
að hjálpa mjer“.
„Þú elskar hann ennþá?“
„Já.“ Augu hennar voru óeðlilega
hjört og gljáandi, er hún hjelt áfram:
„Þú ert yndislegur. Enginn maður
er eins og þú. Enginn maður gæti
komið mjer til að vera eins opin-
ská. Og jeg þarf á hjálp þinrii að
halda, núna undir eins------“
„Hversvegna einmitt núna?“
„Það er 5. október í dag. Á morg-
un er brúðkaupsdagurinn okkar. Og
jeg hefi grun um, að ef sá dagur liði
án þess að nokkurt orð komi frá
John, þá rtíuni hann aldrei koma
aftur.“
„Geturðu ekki skrifað honum?“
„Nei, ekki eins og ,nú er ástatt.
Jeg veit að þú elskar mig, og þess-
vegna ætla jeg að spyrja mig að dá-
litlu...sem jeg veit að er ómögu-
legt. En þú ert mín eina von. Jeg
ætla að biðja þig um, að fara til John
og minna liann á, að það sje brúð-
kaupsdagurinn okkar á morgun. Jeg
hugsa, að honum þyki vænt um mig
ennþá. Og máske getur brúðkaups-
dagurinn vakið tilfinningar lians aft-
ur, svo að hann fari að hugsa sig
um. Þá ætla jeg lika að láta undan.
Skilurðu mig? Heldurðu að þetta
þýði nokkuð?“
Allan Gerhard sá alveg, hvernig i
málinu lá. En á svip hans var ó-
mögulegt að sjá, hvað honum bjó í
brjósti.
Konan, sem hann elskaði, konan,
sem hann hafði mist og sem hann
hafði gert sjer von um að vinna
aftur, fyrir nokkrum mínútum, var
að biðja hann um, að koma sættum
á milli sín og mannsins hennar.
Það var ekki aufúsuverk, en hánn
sá örvæntingarsvipinn á andlitinu á
Jienni og fann live sárlega mikið
lienni var niðri fyrir.
„Jeg skal gera það sem jeg get,
Mildred. Þetta verður auðvitað erfitt.
Jolin hefir altaf verið afbrýðisamur
gagnvart mjer. En við skulum nú
sjá til. Jeg býst við að jeg finni
liann í klúbbnum.“
Hún hneigði sig þegjandi og tók
háðum höndum um hendi lians.
„Mjer þykir svo vænt um, að þjer
skuli þykja vænt um mig, Allan.“
Hann lokaði dyrunum á eftir sjer
og hún settist við gluggann og starði
út á götuna. Það var verið að kveikja
á ljóskerunum og margt fólk á gangi.
Þarna sat hún og augun voru mild
og vonglöð. Hún treysti því, að Allan
mundi takast að1 endurheimta mann-
inn, sem hún elskaði.
Morguninn eflir fór hún snemma
á fætur. Hún var á nálum.
Þetta var fimti brúðkaupsdagurinn
hennar. Sá fyrsti, sem hún hafði ekki
vaknað við Iilið mannsins síns.
I-Iún gekk eirðarlaus stofu úr stofu
og beið eftir liringingu eða öðru lífs-
marki frá manninum sínum.
Klukkan varð bæði níu, tiu og
hálfeljefu....
Þá var dyrabjöllunni hringt. ■—
Hún þaut sjálf til dyra og opnaði.
Kanske var það John — —
Einkennisbúinn sendill stóð við
dyrnar. Hann brosti um leið og hann
afhenti henni blómvönd. Hún kvitt-
aði i bókina hjá honum og hljóp
aftur inn i stofuna.
Hún sleit seglgarnið og reif um-
búðapappírinn af blóinvendinum og
lijarta hennar barðist ákaft.
John hafði ekki gleymt brúðkaups-
deginum. Altaf var hann sami öði-
ingurinn. Þarna var nákvæm eftir-
líking af brúðarvendinum hennar:
Rósir. liljur og túlípanar.
Það fylgdi ekkert brjef, en þetta
var vottur þess, sem hún liafði von-
að. Þetta var nóg.
Hún liringdi til lians. „Kemurðu
heim, John? Núna.'...?“
„Strax, elskan mín. Undir eins...“
Alt var komið í samt lag aftur.
Hún þekti svo vel hreiminn í rödd
mannsins síns. Sá, að nú var alt
gott. Hættan liðin hjá. Guð blessi
brúðkaupsdaginn og brúðkaupsvönd-
inn.
En ineðan Jolin skundaði heim i
faðm konunnar, sem Allan Gerliard
elskaði, stóð Allan við' gluggan heima
hjá sjer og starði á ofurlítinn miða.
Það var kvittun frá blómaverslun
og þar stóð:
„Blómaverslunin La France. — Til
dr. Allan Gerhard. — An: 1 brúðar-
blómvöndur .... 35 dollara".
Maðurinn, sem er að enda við að
kaupa brunatryggingu: — Og ef
liúsið mitt brennur svo á morgun —
livað fæ jeg þá?
Umboðsmaðúrinn: — Minst þrjú
ár í tugthúsinu.
— Mamma, má jeg fara í dýra-
garðinn?
— En það uppátæki! Að biðja um
að lofa sjer að fara í dýragarðinn
núna, þegar hún Milla frænka er gest-
ur hjá okkur.
— fiaö samííðapinnar: —
Játmundur Járnsiða.
Núverandi hæstráðandi breska
hersins er gamall stríðsmaður. Hann
var fyrsti enski flugforinginn, sem
steig á land í Fraklilandi í ágúst
1914 eftir að heimsstyrjöldin liófst,
en eigi var hann þó neinn nýgræð-
ingur i þeim sökum, því að hann
var i Búastríðinu sem tvítugur und-
irliðsforingi. Hershöfðingi varð hann
39 ára gamall, en er nú 59. Því var
spáð fyrir honum, að hann mundi
verða afreksmaður á vígvelli, en
siðri á herstjórnarskrifstofunum. —
Iteynslan hefir sýnt, að hann var
góður á báðum stöðunum. Hann er
ekki aðeins stórmenni í verki, held-
ur einnig líkamlega stór. 1.95 in. á
hæð og vegur 114 kíló.
Sir Edmund Ironside hefir orðið
frægur fyrir fleira en herkænsku
og þá einkum það, hve mikill mála-
maður hann er. Auk enskunnar tal-
ar liann 15 tungumál, þar á meðal
persnesku. Hann dvaldi i Persíu
heimsstyrjaldarárin sem skipulags-
maður Persahers. Þar kallaði hann
einn góðan veðurdag óbreyttan liðs-
mann fram úr fylkingunni og gerði
hann að liðsforingja, og ljet hann
um leið lofa sjer, að vera ávalt lilýð-
inn shainum i Persíu. Árið 1917
fjekk liann brjef frá þessum sama
manni, sem bað liann um að leysa
sig frá hollustuheitinu. Hann var þá
orðinn forsætisráðherra í Iran (Pers-
íu) og kvað stjórn shains leiða til
landsauðnar. Sir Ednnind varð við
óskinni og Riza Pahlevi, því að sá
var maðurinn, varð shah í Iran og
kom landinu úr kútnum.
Frá Suður-Afríku eru margar sög-
ur til um afrek sir Edmunds Iron-
side og sömuleiðis frá Rússlandi, er
hann var sendur þangað tif þess
að liindra, að Þjóðverjar þvergirtu
fyrir vistaflutninga til herliðs sam-
lierja í landinu. Síðan var hann um
tíma í Danmörku og þaðan fór hann
ti! Tyrklands. 1928 fór hann sem
bershöfðingi til Indlands og var þar
þrjú ár, og þangað fór hann aftur
eftir stutta veru heima. Um tíma var
hann liæstráðandi í Gibraltar, end-
urbætti vigið og lagði til þess 250.000
kr. úr eigin vasa. Gerði Jiann þar
sprengjutryggar hvelfingar fyrir 15.-
000 manns.
Sir Edmund er talinn glaður mað-
ur og skemtinn og ganga ýms tilsvör
lians um alt England. — Nú gegnir
þessi maður sömu stöðu, sem sir
John French gegndi þegar heimstyrj-
öldin hófst. Hann er „Inspector Gen-
eral, Oversea Forces.“
Næsta tölublað sem út kem-
ur af Fálkanum verður
Jólablað
FÁLKANS
56 síður, msð skrautlegri
kápumynd af Öxarárfossi á
Þingvöllum í þrem litum á
forsíðu.
Afar fjölbreytt að efni, með
sögurn, greinum og fjölda
mynda.
LandsiBs stærsta og
langsamiega besta jöla-
blað, sem alUr verða
að lesa.
Eitttavað fyrir aOa
tam á hvert einasta heimíli.
Kostar aðeins eina kr.
Þessvepa ódýrasta jólablað
landsins.
Nánar auglýst í dagbiöðun-
um um útkomudag.
Mnnið að kaupa
það í tíma.