Fálkinn - 08.12.1939, Blaðsíða 12

12
F A L K I N N
• •
SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga EÍtir Blank Eísmann
6.
3EEE^©'
alsfólk. Betur að satt væri, þá þyrftum við
ekki að ]n-æla eins og viö gerum.
Tveir mennirnir ýttu drukkna ræflinum
frá.
Snautaðu á burt, flónið þitt og lofðu
þeim að vera i friði. Geturðu ekki sjeð það
á fötunum þeirra, að þau eru bændafólk
eins og við og fátæk eins og við?
En sá fulli maldaði í móinn.
Það er altaf liægt að ná sjer i föt með
því að stela þeim. Einn af mönnum Osin-
skis sagði mjer, að barónessa von Fransow
liefði flúið úr höllinni með ráðsmanninum.
Boris hló, eins og maðurinn befði sagt
meinlega fyndni.
Þú ert peninga virði, lagsmaður, sagði
liann. Heldurðu þá, að barónessan mundi
sætta sig við, að jeg tæki utan um hana,
eins og jeg tek utan um konuna mína núna?
Hann þrýsti henni fastar að sjer og faldi
andlit liennar við brjóst sjer — eins og
hann væri að gera að gamni sínu.
Orð bans voru gamansöm og hláturinn
var ekta, en Natasja fann bve bjarta bans
barðist og varð að stilla sig, að reka ekki
upp óp.
Karlmennirnir kjöftuðu, hver sem betur
gat. Loks kom einn þeirra með skynsam-
lega tillögu:
Það er best, að þau sýni okkur skil-
ríkin sin.
Já, liversvegna datt okkur ekki þetta
i hug fyr, tautaði annar.
Ef hann er flóttamaður og liún er
Ijarónessa, þá verðum við allir sammála
um, að aflienda Osinski þau og skiftum
verðlaununum.
En ef þau eru bændafólk eins og við
þá hjálpum við þeim til að fá liesta fyrir
vagninn sinn, svo að þau komist í kaup-
staðinn.
Natasja fanst eins og hyldýpi hefði opn-
ast, sem væri að gleypa liana og ráðsmann-
inn trúlynda. Nú var alt til ónýtis, flóttinn
þessi leikaraskapui', alt var árangurslaust.
Hiin lokaði augunum til þess að sjá ekki
sigurgleði bófanna, þegar þeir uppgötv-
uðu hver þau væru. Hún var búin við því,
að cflir örstutta stund mundu þeir hrífa
liana úr faðmi Boris og draga hana ósjálf-
bjarga á fund Nikita Abramitsj Osinski.
En í öllum látunum og hrópunum, sem
var eins og brimgnýr æðandi liafs, heyrði
hún rólega rödd Boris:
Gerið þjer svo vel f jelagar, hjerna eru vega-
brjefin. Og sannfærið ykkur nú um, að það
er ekki jeg, sem Osinski er að elta.
Natasja kipti upp höfðinu og sá að Boris
rjetti einhver blöð þeim sem næstir voru.
Þeir brifsuðu þau af honum, blöðuðu i
þeim og rýndu í þau.
Einn maðurinn, sem var læs, stafaði sig
fram úr nöfnunum og sagði svo:
Þetta er alt i lagi. Hann er bóndi eins
og við, en enginn flóttamaður. Hjerna stend-
ur svart á hvítu: Boris Petrovitsj og kona
lians, Olga Feodorowna.
Hinir rýndu i blöðin á eftir og endurtóku
nöfnin.
Getum við þá loksins fengið að vera i
frði, sagði Boris hlæjandi.
í einu vitfangi skiftu allir skapi. Hlátur
lians -smitaði. Druknu mennirnir tókust i
hendui' og fóru að dansa kringum þau tvö.
Þeir sóru og sárt við lögðu, að þeir skyldu
ckki gera þeim mein, því að þau væru
bóndafólk
Og þú skalt fá að vera í friði, kunningi.
I friði til að kyssa fallegu stelpuna þina eins
mikið og þú vilt.
Kystu haa snöggvast áður en við förum,
Boris Petrovits! Sjerðu ekki, livað bana lang-
ar til þess?
Natasja og Boris liorfðu óttaslegin hvort á
annað. Þau skildu bæði, að ef þau blýddu
ekki var leikurin tapaður.
-- Er það okkur voði þó bann kyssi mig,
hugsaði Natasja. Hún mintist þess, að þegar
þau voru börn höfðu þau kystst oftar en
einu sinni.
Svipur hennar, sem nýlegá hafði lýst
ótta, varð mildur. Hún roðnaði er hún leil á
æskuleikbróður sinn og bauð fram varirnar.
Boris þorði ekki að líta á liana. Hann sá
aðeins rauðar og fallegar varirnar, sem voru
fast við munninn á honum.
Svo þrýsti hann á þær kossi, andagtugur
eins og bann væri að taka á móti náðargjöf
af himnum. í nokkrar sekúndur gleymdu
þau öllu kringum sig, þangað til þau vökn-
uðu við sköll og hlátur mannanna í kring.
Svo sleptu þau, vandræðaleg og rugluð.
Hvorugt þorði að líta á liitt. Þeim fanst það
báðum ljettir, er veitingakonan kom inn og
sagði, að nú væru liestarnir komnir fyrir
sleðánn.
Þau settust þegjandi bhð við hlið og þegj-
andi óku þau út í biksvarta nóttina.
En þau fundu bæði, að hugur þeirra var
allur bundinn við einkennilegt atvik. Og þeg-
ar axlir þeirra snertust eða bendurnar und-
ir skinnfeldinum þá rann blóðið örara í æð-
um þeirra.
6‘. KAPÍTULI
Eftir ótrúlega erfiðleika komust þau loks-
ins að landamærunmn. Þau höfðu vilst livað
éftir annað. Og það liafði komið bylur, svo
að minstú munaði að þau yrðu úti. Allir veg-
ir voru horfnir í kaf og sleðinn sökk sum-
staðar svo djúpt, að liestarnir urðu að taka
á því, sem þeir áttu til.
Eldbjarmar úti við sjóndeildarhring-
inn mintu þau í sífellu á hætturnar, sem
þau voru stödd í. Þorpin í kring stóðu i
björtu báli.
Og samt, þrátt fyrir hættur og þrátt fyrir
þrevtu þrátt fyrir alt óskaði Boris þess,
að þessi sleðaferð tæki aldrei enda. Hann
fann ekki bitran kuldan og næðinginn á
höndum og fótum. Hann dró loðhúfuna nið-
ur á ennið og starði tindrandi augum fram-
undan.
Hann ljet sig skýjafarið á loftinu engu
skifta. Honum fanst hann vera staddur i
sólskini á sumardegi, því að í bjarta sínu
var bann svo glaður, að alt liið ytra gleymdist
Meðan bann stýrði sleðanum með æfðri
liendi allar krókaleiðirnar, var aðeins em
hugsun til í sál hans: að bann hefði baft
þessa ungu fallegu stúlku, sem sat við lilið-
ina á honum, í faðmi sjer og kyst rjóðar
varir bennar. Þá stuttu sælustund hafði ban-
um fundist bimaríki vera á jörðu.
Síðan þann dag, er bann sá Natösju aftur
eftir tveggja ára fjarveru, bafði hjarta bans
brunnið af ást til liennar. Seint og snemma,
vakandi og sofandi, hafði bann dreymt um
leiksystur sína úr æsku, sem nú var orðin
fullvaxta stúlka, fögur og yndisleg eins og
engill frá Paradís.
Dreymt um liana, þangað til sá dagur
rann upp, að hún trúlofaðist barón Dimitri
von Platonoff.
Þá staðrjeð bann að yfirgefa böllina og
flytjast burt, langt burt til þess að leila
gleymskunnar. En þegar liann svo stóð and-
spænis von Franzow barón, og lionum varð
Ijóst, að ef liann færi á burt mundi liann
aldrei fá að sjá Natösju framar — þá gal
bann ekki komið upp nokkru orði. Og svo
varð liann kyr.
Engan grunaði liversu hin Vonlausa ást
tærði bann. Hann lifði aðeins fyrir þau fáu
augnablik, sem liann gat gert sjer von um
að sjá Natösju — þó ekki væri nema i
fjarlægð. Að sjá liana var eins og snivrsl á
hjartasár hans.
Og ef liann var svo heppinn, að fá að
balda í ístaðið bjá lienni, taldi liann það
liámark þeirrar gæfu, sem lijer gæti hlotist
í lifinu.
En nú nú liafði það atvikast svo, að
hann hafði fengið tækifæri til að leggja lif
sitt í sölurnar fyrir hennar líf, og þess-
vegna dreymdi liann — á þessari nætur-
feið uni snæþakin öræfin um hamingju,
sem var svo að sjá, að bann bafði aldrei
dirfst að hugsa í þá átt.
Kossinn hafði töl'rað hann, svo að hann
hafði gleymt, að hún var af aðalsættum, en
hann fátækur bóndi. Æfintýrið liafði orðið
veruleiki. Hver veit liver vissi nema sá
dagur rynni upp, að hann þyrði að tala við
bana um ást sína, og....
Natasja andvarpaði: Hvað Dimitri tek-
ur það sárt, þegar hann frjettir, að upp-
reisnarmennirnir liafa rænt Franzow-höll-
ina!
Æfintýralandið livarf sjónum Boris
varð Iiörð og köld raunvera. Svipiirinn varð
harður, liöndin greip fastar um taumana,
og nú fengu bestarnir að kenna á keyrinu
í fyrsta sldfti.
Hann hefði getað blegið að sjálfum sjer
liátt og hæðilega. Þarna sat liann og
dreymdi um sæludaga — með henni, og
bún hún var að liugsa um unnusta sinn!
Frá liennar sjónarmiði hafði kossinn ekki
verið annað en leikaraskapur, sem hún varð
að taka þátt i til þess að bjarga lífi sinu.