Fálkinn - 22.12.1939, Síða 32

2G
F Á L K I N N
Jóladraumur
Óla litla.
T^ETTA VAR á jólanóttina.
Öll önnur börn voru fyr-
ir löngu farin í háttinn með
hjartað fult af jólagleði. Þau
höfðu sofnað með öll leikföng-
in og gjafirnar kringum sig.
ÖIi einn var ekki sofnaður.
Hann hafði nefnilega borðað
full mikið.
Gætið þið nú að! Óli hafði
verið skelfingar átvagl, en þetta
aðfangadagskvöld hafði alveg
keyrt um þverbak. Nú lá hann
þarna í rúminu eins og her-
maður í valnum og bólginn
maginn á honum barðist við öll
þau kynstur af jólagraut, hangi-
keti og jólasælgæti, sem hann
hafði hámað í sig um kvöldið.
Sjerstaktega hafði grjónagraut-
urinn orðið fyrifferðarmikibt,
því að Óli hafði jetið tvo kúfaða
diska, til þess að ná í möndluna
í grautnum. Svo að hann gat
varla gert sjer von um rólega
jólanótt.
Nú skiíluð þið ekki halda, að
ÓIi hafi verið að ge,ra sjer rellu
út af því, hve leiðinlegt for-
eldrum hans mundi þykja, að
eiga svona átvagt fyrir son.
Ónei, það sem olli honum
mestrar áhyggju, var tithugsun-
in um alt gáða sælgætið á jóla-
trjenu, sem hann hafði orðið
að leyfa.
Hann mátti til að fara inn í
stofuna, þar sem jólatrjeð stóð
og athuga sælgætið betur, og áð-
ur en hann vissi af, var hann
kominn inn í stofu að jóla-
trjenu, sem stóð þar Ijóslaust í
horninu.
T-JAAW kveikti á fáeinum kert-
um til þess að sjá alla dýrð-
ina betur.
Kertaljósin depluðu augun-
um, alveg hissa. Hvað kom til,
að nokkur skyldi fara að vekja
þau um miðja nótt. Og það
lagði frá þeim fölan bjarma á
andlitið á Óla.
— .7z/, það var svo sem auð-
vitað, að þetta væri hann Óli.
Þau höfðu svo sem vitað það
síðan í gærkvöldi, þegar hann
var að ganga kringum trjeð,
að honum bjó einhver hrekkur
í hug. Meðan allir voru að gleðj-
ast yfir fallega trjenu og sungu
svo fallega, höfðu girndarfull
augun í stráknum flökt grein
frá grein svo að alt, sem ætt
var á jólatrjenu, fór að skjálfa.
Óli hafði ekki tekið undir fyr
en sungið var: „Fyrst skoðum
við trjeð og svo etum við af
því“, og þá söng hann svo trölls-
lega, að ein af stóru hjartakörf-
unum hafði brostið af sorg, svo
að allar piparhneturnar höfðu
lirunið á gólfið og hljóðað eins
og þegar gat kemur á bauna-
poka.
— Jú, kertin þektu svo sem
hann Óla átvagl!
Og nú runnu stór stearín-tár
niður vangana á kertunum við
tilhugsunina um að nú mundu
bráðum vera taldir dagarnir
fallegu súkkulaðitelpnanna í
silf urpappírsk jólunum, sem
glitruðu svo fallega þegar kert-
in horfðu á þau.
TUt? VORU góð ráð dýr! Lithi
^ ^ leikandi eldtungurnar teygðu
sig og tyltu sjer á tær til þess
að ná upp í grenigreinarnar,
sem voru upp yfir þeim — og
það fór að koma reykjarlykt.
..— Æ, æ! ætlið þið að brenna
mig, kveinaði jólatrjeð. — Fær
maður ekki einu sinni að vera í
friði á sjálfa jólanóttina.
— Nei, það er einmitt það,
sem þú átt ekki að fá, sögðu
kertin. —- Þjer væri nær að
vakna og reyna að verja okkur.
Én það er af Óla að
segja, að hann sá fram á
að þó maginn gæti ekki
tekið við meiru, þá væri
nóg rúm í vösunum á nátt-
fötunum hans, og svo fór
hann að troða góðgæti i
þá. —
Fn þá fyrst var nú úti
friðurinn.
Jólastjarnan teygði sig
og horfði móðguð á litla
ræningjann. Þetta athæfi
tók út yfir allan þjófabálk.
— Þetta skaltu hafa,
sagði jólatrjeð og gaf Öla
duglega utanundir með
stóru greininni sinni.
En Óli var ekki af baki
dottinn og hjelt
áfram að ræna.
— Varaðu þig!
Skot! var sagt
einhversstaðar
uppi í trjenu og
svo rigndi hnet-
um, appelsínum