Fálkinn - 22.12.1939, Qupperneq 51

F Á L K 1 N N
45
=<=^~F
30
SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga EÍtir Blank Eismann
1.
3BEEE^©|
inn bæíti hún vi'ð og reyndi að brosa: l)im-
itri von Platonoff num einhverntíma launa
þjer riluilega fyrir alt, sem þú hefir gert
fyrir nnnustu lians.
Verið þjer sælar, barónessa!
Bíddu við, þú verður að fá eitthvað að
horða áður en þú ferð. Þú hefir ekki fengið
vott nje þur.t síðan í gær, og liver veit live-
nær þú færð mat næst.
Hún tók hikarinn, sem hún haf'ði verið
að drekka úr, fylti liann og rjelti honuin.
Hann tók við honnm með skjálfandi
hendi, bar hann að vörunum og drakk hann
hægt í hotn, með lokuðum augum, og hug-
leiddi, að nú snertu varir lians sama stað-
inn, sem varir hennai' hefðu snert áðan.
Og aftur rifjaði liann upp sælustundina
er varir þeirra höfðu mætst.
Skyldi viðskilnaður sá, sem nú fór i liönd,
verða æfilangur viðskilnaður? Svo mundi ef-
laust verða, el' honuni tækist ekki að finna
föður liehnar og koma honuin til flóttamann-
anna. Þvi að ef svo færi að það tækist ekki,
mundi hún vitanlega hraða ferð sinni til
París lil mannsins, sem liann hataði.
En að hann vrði hjerna og ljeti kylfu
ráða kasti, hvort baron Frarizow fyndi dóttur
sína eða ekki ? Yrði lijerna og nyti návistar
hennar þarna i flóttamannahúðunum, eins
og gjöf af himnum?
Natasja rendi engan grun í hugrenning-
arnar að baki hins háa og hvelfda ennis.
Hún fvlti aftur hikarinn, rjetti honum brauð
og egg og þakkaði honum einu sinni enn fvr-
ir alt, sem liann hafði gert fyrir hana.
Jeg stend i þakklætisskuld við þig lil
æfiloka, Boris Petrovitsj. Ef þú ljettir líka
síðustu áhyggjunum af mjer og færir mjer
föður minn hingað heilu og höldnu, þá er
ekki sú ósk til af þinni hendi, sem jeg vil
ekki uppfylla.
Ekki sú ósk til? endurtók liann
og starði á hana.
Já, þá vil jeg uppfylla allar óskir þín-
ar, sagði hún aftur.
Og ef jeg ......
Hann varð forviða yfir dirfsku sinni og
hætti í miðju kafi og flýtti sjer út úr skál-
anum. Natasja star'ði rugluð á eftir honum
liana fór að renna grun í, hver háleitasta
ósk lians væri. Hún sneri ósjálfrátt trúlof-
unarhringnum sínum og hugleiddi orðiri.
sem Dimitri hafði sagt, er hann dró hann á
fingur henni: Nú ert þú mín, og ekkert
afl á jarðríki skal geta skilið okkur að!
Ekkert afl á jarðríki, endurtók hún i
hálfum hljóðum og strauk sjer um ennið.
I sex langa mánuði hafði hún ekki orðið
vör við neitt lífsmark frá honum. Var það
svo að skilja, að hann hefði gleymt henni?
Hún gekk út í dyrnar og veifaði lil Boris,
sem var að stíga á hestbak. Hann þreif stóru
loðhúfuna af höfðinu og veifaði á móti.
I lún stóð lengi og starði á eftir honum og
í hvert sinn, er liann sneri sjer í lmakknum
og leit við, rjetti hún upp hendina og veifaði.
Hjarta hennar var þungt sem blý. Hvernig
átti hún að afbera næstu stundir og jafnvel
marga daga, þangað til hún hitti föður sinn.
Hún gat ekki skilið það.
En þegar hún flevgði sjer á hálmfletið,
örmagna eftir hina hræðilegu viðburði, tók
miskunnsamur svefninn liana í faðm sjer og
ljet hana glevma öllu mótlæti. Hana dreymdi
að hún stæði sem brúður við altarið og þeg-
ar hún vaknaði aftur eftir margra tima
styrkjandi svefn, var hún með hros á vör-
unum.
Hálfrugluð tók hún höndunum um höf-
uðið. Hvað hafði liana dreymt? Það var
ekki Dimitri Platonoff, sem stóð við hliðina
á lienni og kraup á knje mcð henni við
gráturnar. Nei, ekki Dimitri heldur Boris
Petrovitsj.
1111
\ ört ímerk ið,
sem allir geta treyst:

Benzín
„5nlarljós“ [Utater U/hite]
Jarðolía
rúótnrstEinnlía [fyrir dráttarujelar ng trilluhátaj
□g hinaruiöurkEndu ..EssDlubE" smurningsDlíur, sem brzgtast Ekki uiö hita ogkulda.
m
FYRIR VERKSMIÐJUR OG IÐNAÐARFYRIRTÆKI |
Eigum fgrirliggjandi Dg útuzgum mzö litlum fgriruara ýmsar iðnaöaralíur:
„ M I n ER fl L 5 K„ - terpzntínu, uöx, asfalt Dg flzira.
HID ÍSLENZKA STEINOLÍUHLUTAFÉLAG.
5ímar: 1958 og 4958. Símnzfni: 5tzirmlía.
SiMftuuiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Hræfareldar.
Mannsæfin á sjálfsagt eftir að
lengjast til ínuna á komandi áruni.
A öllum öldum hafa menn getið um
fólk, sem varð yfir liundrað ára.
En varlega skyldi maður treysta siign-
um um gamalt fólk frá 17. öld, þvi
að þá trúðu menn að lífselíxir væri
til, sem gæti lengt lifið fram úr öllu
hófi. — Gullgerðarmaðurinn frægi,
Nicolas Flamel, sagðist vera ódauð-
legur, og kvaðst geta látið yngja
sig upp, hvenær sem honum sýndist.
Og á 16. öld var prentuð bók, sem
hjet ,,Artephius“, og kvaðst höfund-
ur bókarinnar vera 1025 ára. Atli
Húnakonungur hafði lifað 124 ár,
þegar hann giftisl i annað sinn, en
brúðkaupsnóttina dó hann af blóð-
spýtingi.
Nú á dögum ganga líka sögur um
ólrúlega gamalt fólk. Vorið 1933 lás-
um við í blöðunum um La-Tching-
Jen, elsta manninn í Kína, sem þá
var nýlátinn, 256 ára gamall. Og um
Zoro Aga, Tyrkjan, sem sálaðist 145
ára gamall, eftir að hafa gengið i
hjónaband fyrir skömmu.
Eu jafnframt þessum ýkjusögum
eru til staðfestar skýrslur um fólk,
sem náð hefir háum aldri. Það liggja
lil dæmis fyrir sannanir um 12 menn,
sem allir hafa verið uppi siðan á
17. öld og urðu yfir 150 ára. Sá clsti
þeirra varð 185 ára, en sá yngsti
skildi við þennan heim, er liann var
151. árs. Af þessum Metúsalemum
voru átta ungverskir, einn sænskur
og þrír enskir.
í skólunum í New York hefir
þýskukenslan verið minkuð um
þriðjung siðan nasistar komu til
valda í Þýskalandi. — Börnin þar
eru lirædd um að ef þau heyrist tala
þýsku, muui Hitler koma vestur —
og frelsa þau!