Fálkinn - 12.04.1940, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
Ráðvendnin er fyrir öllu.
TWÍ ARY sal við skrifborðið eins og
■*" hún var vön og tönnlaði á jórt-
urteðri og las í bók, sem hjet: ,,/í
brúðurin að segja homim alt?“
Mary var lítil og lappastutt, ná-
lægt þrítugu. Kringluleit, sælleg og
rauðhærð. Og svo var hún bróðvel
gefin. Hún vissi til dæmis alt, sem
kvenfólk þarf að vita um karlmenn.
Hún vann fyrir móður sinni. Og
væri hún spurð, hvernig það væri,
að vera símastúlka á stóru gistihúsi
þó var svarið altaf:
„Ó, bara að maður gæti skrifað
bók um það!“
Mary var komin að bráðspennandi
kafla í sögunni, sem Inin var að
lesa. „Brúðurin stóð snöktandi og
þrýsti kinninni upp að öxlinni á
brúðgumanum en í sama bili
kom John Murfee. Murfee var stór
ogrdigur og meinlaus og hafði gam-
an af að seg'ja Mary lygasögur. í
þetta skiftið var hann ákaflega al-
varlegur:
„Nú fer jeg i dag, Mary, já það
geri jeg,“ sagði hann. „Þjer eruð
bráðdugleg stúlka og jeg er ekki sá
maður, að jeg virði ekki það, sem
vej er fyrir mig gert. Jeg hefi verið
hjer í mánuð — og aldrei haft á-
stæðu til að kvarta. Þjer hafið aldrei
gefið mjer vitlaust númer. Og það
kaila jeg kraftaverk. Þessvegna lang-
ar mig til sem lítinn þakklætis-
vott hm.“ Murfee stamaði, ræskti
sig og stakk 50 dollara seðli í lóf-
ann á Mary.
Mary starði á seðilinn, svo starði
hún á Murfee og svo aftur á seð-
ilinn.
„Nei!“ sagði hún .... „er hann
ófalsaður?“
„Hvort hann er!“ sagði Murfee og
brosti. „Ójú, og þjer hafið unnið til
hans, já, það hafið þjer sannar-
lega ..“
„Hjartans þakkir, herra Murfee!"
sagði Mary, „lijartans þakkir, en
jeg má ekki taka við honum, nei, í
alvöru talað .... nei.“
„Ilvaða bull, Mary — auðvitað get-
ið þjer tekið við honum, enga
flónsku, Mary ....“
Mary saup hveljur:
„Skiljið þjer mig það er nýi
gistihússtjórinn okkar, sem hefir
lagt þetta fyrir —- hann hjelt ræðu
yfir öllu starfsfólkinu hjerna um
daginn og sagði, að ef eitthvert okk-
ar tæki við vikafje, þá yrði okkur
sagt upp undir eins. Svo að jeg
EÍtir Mark HElIingEr
þori ekki að taka við honum, þó að
jeg fegin vildi. Þakka yður kærlega
fyrir. Það er söfn yðar gerðin.“
„Mjer er skítsama um, hvað mf.
Williams segir,“ sagði Murfee fyrir-
litlega, „við tölum ekki meira um
það.“
Mary hristi höfuðið og Murfee
ypti öxlum:
„Jæja, þjer hafið þetta eins og
yður sýnist, en um leið og jeg fer
út hjeðan, þá ætla jeg að missa seð-
ilinn. Vonandi verðið þjer til að
finna hann. Verið þjer nú sælar,
Mary!“
Hann fór. Og Mary sá seðilinn detta
niður á marmaragólfið. Hún flýtti
sjer að taka liann upp. Mary var
ráðvendnin sjálf. En hún var þó
ekki alveg vitlaus ....“
Allan daginn sat hún og var að
hugsa um þessa fimtiu dollara.
Þetta voru beinlínis auðæfi fyrir
hana. Hugsa sjer alt, sem maður
gæti keypt fyrir þá! En setjum nú
svo, að Murfee væri njósnari fyrir
Williams! Setjum svo að þetta væri
hrekkjabragð! Til þess að reyna
hana! Þá yrði hún rekin og fim-
tíu dollarar mundu ekki hrökkva
lcngi. Henni varð órórra og órórra
og lnin gleymdi alveg skáldsögunni.
Henni var eiginlega alveg sama,
hvort brúðurin sagði alt eða ekki
— hún liugsaði aðeins um, hvað hún
ætti sjálf að gera. En Mary var ó-
heimsk, eins og jeg hefi getið um
áður, og eftir hálftima hafði hún
fundið róðið. Það var svo einfalt
og lá svo opið við, að hún skildi
ekki, að hún skyldi ekki sjá það
undir eins. Hún ætlaði að afhenda
umsjónarmanninum peningana og
segja, að hún hefði fundið þó ó gólf-
inu. Umsjónarmaðurinn mundi
geyma þá í mánuð, og ef eigandinn
gæfi sig ekki fram, voru peningarn-
ir eign Mary. Og úr Jjví að Murfee
hafði „mist“ seðilinn, til þess að
Mary fyndi hann, var ekki líklegt,
að neinn eigandi gæfi sig l’ram.
Næsta mánuð varð Mary hrörleg
aí áhyggjum og eftirvæntingu. Hugs-
um okkur, ef einhver gerðist svo
ósvífinn að .... nei, það kom ekki
til mála. En þó var henni ljettir í
hvert sinn, sem einhver fór af gisti-
húsinu, án þess að fara með pen-
ingana hennar.
En setjum nú svo, að Murfee iðr-
aðist eftir rausnina? Ef hann eyddi
nú öllum peningunum sínum og
yrði blankur? Og kæmi svo einn
góðan veðurdag og heimtaði pen-
ingana aftur. I rauninni hafði hann
fullan rjett til þess. Hann hafði mist
peningana á gólfið. í hugaræsingn-
um gleymdi hún því alveg, að Mur-
fee vissi ekki, að hún hafði afhenl
umsjónarmanninum peningana.
Þegar mánuðurinn var liðinn voru
taugarnar í Mary alveg að bila.
Síðasta daginn var liún kölluð inn
til hótelsstjórans. Henni varð ljett-
ara. Enginn hafði gefið sig fram
sem eiganda. Svo að peningarnir
voru hennar eign. Og hún mundi
fá hrós fyrir ráðvendnina.
Hún brosti er hún kom inn í
skrifstofuna til mr. Williams. For-
stjórinn brosti líka. Hann stóð upp
frá skrifborðinu og rjetti henni
hendina.
,,Mary,“ sagði hann ofur blíður,
,,|)að er mikil ánægja, að hafa mann-
eskju eins og yður i þjónustu sinni.
Eins og þjer vitið krefst jeg fyrst
og fremst ráðvendni af starfsfólki
mínu. Ráðvendnin er fgrir öllu,
jjað er mitt einkunnarorð, og þjer
hafið sýnt, að þjer eruð ráðvönd
i starfinu. Jeg tel mjer sóma að yð-
ur, Mary. Margir aðrir mundu hafa
freistast lil að halda peningunum.
Þjer gerðuð það ekki. Þjer gerðuð
það eina rjetta — skiluðuð þvi, sem
þjer áttuð ekki. Sem lítinn l>akk-
lætisvott langar mig til að gefa yð-
ur fimm dollara i ofanálag á ]$aup-
ið i þetta sinn. Þjer getið talið það
sem gjöf frá gistihússtjórninni
vitanlega."
Mary starði mállaus á fimm doll-
ara seðilinn, sem forstjórinn stakk
i lófann á henni.
„Hjartans þakkir, herra Williams,“
gal hún loksins stunið upp úr sjer,
„en jeg hefði gaman af að vita ....
hver tíndi peningunum?"
Williams lagði hendina á öxlina
á henni og brosti:
„Það gerði jeg, stúlka góð. Þetta
var ekki annað en prófraun á yður,
skiljið þjer jeg misti seðilinn viij-
andi rjett hjá skiftiborðinu yðar, fil
þess að sjá, hve ráðvönd þjer vær-
uð ....“
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
liOt) SAMTlBABlNWAR
fiugusí u. Nackensen
Hindenburg og Ludendorff eru
komnir undir græna torfu, en sá
þriðji af aðalhershöfðingjum Þjóð-
verja úr heimsstyrjöldinni lifir enn
og er nú kominn yfir nírætt. Það er
Anton Ludvig Friedricli Mackensen,
maðurinn, sem barði eftirminnileg-
asl á Rússum, Serbum og Rúmenum
i heimsstyrjöldinni.
Mackensen fæddist á óðalssetrinu
Leipnitz í Wittemberg 6. desember
1949. Faðir lians var stórbóndi og
vildi láta soninn taka við af sjer,
en þegar stríðið við Frakka hófsl
árið 1870 gegndi Mackenssen her-
þjónustu sem sjálfboðaliði og hjelt
nú áfram á hermenskubrautinni,
varð ylirlautinánt hjá keisaranum.
Árið eftir var hann aðlaður og hækk
aði nú sifelt í tigninni og varð ridd-
araliðshershöfðingi og hæstráðandi
17. hersins 1908. Hann varðist með
llindenburg í orustunni við Tannen-
berg og Gumbinnen og varð hæst-
ráðandi 9. hersins haustið 1914.
Sigraði Rússaher við Lodz um sama
leyti, en vorið eftir tók hann við
stjórn 11. hersins og rak Rússa úr
Galizíu, náði Lvow af Rússum og
var þá gerður marskálkur, í júni
1915. Um haustið lagði hann Serbiu
undir Þýskaland og Rúmeníu að
mestu leýti sumarið eftir og sat þar
út styrjöldina til þess að gæta lands-
ins. En þegar vopnahljeð varð haust-
ið 1918 fjell hann í hendur sam-
herjanna, sem höfðu hann í haldi
um hríð og fóru með hann til Grikk-
lands, en her hans fjekk heimfarar -
leyfi.
Siðan ófriðnum lauk hefir von
Maclcensen elcki skift sjer af stjórn-
málum. Þó vita menn það, að hon-
um þótti mikill skaði að missa keis-
arann og jafnan var hann svarinn ó-
vinur Weimar-lýðveldisins. Sat hann
nú lengst um á búgarði sínmn, þar
sem hann er ennþá og harmar horfna
tima. Ekki gekk hann i nasistaflokk-
inn þegar hann náði völdum, en er
þó sáttur að kalla við IJitler, og við
hátíðleg tækifæri sýnir hann sig og
er þá jafnan í sínum gamla her-
stjóraeinkénnisbúningi og með mar-
skálksstafinn í hendi. Þýska þjóðin
hefir gleymt honum þó að hann væri
um skeið vinsæjasti maður þjóðar-
innar, að Hindenburg einum undan-
skildum.
Sonur von Mackensen kom hingaö
til íslands fyrir nokkrum árum og
ferðaðist þá víða um land, og hefir
skrifað nafnið sitt á bita í gamla
sæluhúsinu á Hveravöllum. Hann
hefir undanfarið verið sendiherra
Þjóðverja i Rómaborg.
Litill, finskur borgari bíður lest-
arinnar, sem á að flytja hann upp
í sveit,