Fálkinn - 12.04.1940, Blaðsíða 9

F A L Iv 1 N N
9
Að niinsta kosti var Isidro að luii'sa
uni Dolores Costelle þegar Malon
liitti hann í flugvjelaskálanuni. „Hve-
nær stendur til að leggja upp, Garc-
ia? Eða finst yður kanske leiðinlegt
að þurfa að fljúga með ungfrú Cos-
tello? Þjer eruð svo húgsandi."
„Nú, eruð það þjer, Malon? —
nei, nei, — jeg hlakka til. Hafið
þjer skoðað vjelina? Þetta er prýðis
gripur.“
En Malon drap titlinga og gaf i
skyn, að það væri nú ekki minna
vert uni ungfrúna en flugvjelina.
Hvort hann, Garcia, vissi ekki, að
senorila Costella væri dóttir forrika
olíukongsins, Federica Costello?
En þetta virtist ekki liafa nein
áhrif á Isidro. „Hafið þjer skoðað
hreyflana, Malon?“
Vjelar, hreyflar! Malon gat ekki
varist brosi og hristi hftfuðið. Var
þessi strákur úr steini þegár kven-
fólk var annarsvegar? — „Þjer kom-
ið okkur út úr húsi lljá kvenfólkinu,
Garcia!“
Tm kvöldið sátu þau Isidro og
Dolores Costello bogin yfir upp-
dráttunum á svölunum á gistihúsinu.
Þau reiknuðu og reiknuðu. Þeim kom
saman um að fara sönni leið og á-
ætlunarflugvjelarnar og taldist svo
tii, að þau yrðu sex daga á leiðinni
til Montevideo. Þau ákváðu að leggja
upp daginn eftir, og komast til Bu-
oneventura fyrst. Á átta tímum ættu
jnm að geta komist til Guayaquil.
Þar urðu þau að vera nætursakir.
Næsti áfangastaðurinn var Lima. Og
svo framvegis.
Isidro var kominn út á flugvöllinn
í býtið daginn cftir. Þau liöfðu kom-
ið farangrinum fyrir í vjelinni, en
hann var ekki mikill. Hann Ijet
hreyflana ganga til þess að reyna þá.
Alt var i besta standi. Dolores hafði
náð i körfu með ávöxtum, kassa með
is, og smurt brauð. Pierre Maíon og
Cassandre konni út á flugvöllinn með
blómvönd handa senoritu Dolores.
Hjólaklossunuin var kipt lrá og
hreyflarnir suðuðu. Og flugskýlin og
mennirnir urðu minni og minni.
Og óumræðileg ununartilfinning gríp
ur Isidro eins og altaf þegar hann er
köminn á loft. Hann svifur um tí-
brána óháður þyngdarlögmálinu.
Hann virtist ekki taka neitt eftir ])vi,
að Dölores borl'ir á hann aðdáunar-
auguni .... Fijúga, fljúga - liann
er aðeins fullkomlega sæll þegar
hann flýgur.
Þau fljúga yfir hafið og ekkerl er
fegurra en það. Isidro hlustar á
stimpilslögin í báðum hreyflunum.
Hann mundi hafa heyrt hvc lítið
sem verið hefði að. Dolores horfði
hugfanginn kringum sig. Aldrei hcf-
ir hún notið þess eins vel að fljúga
og núna. Hreyflarnir druna ogdruna.
Dolores hefir tekið við stjórninni
uin sinn. Isidro situr brosandi við
liliðina á henni. Eftir einn klukku-
tima eiga þau að lenda. GuayaquiU
AC eru þreýtl þegar þau koma á
Hotel „San Franco“. En þau
hressast er þau hafa laugað sig og
fara nú niður í borðsalinn. Það er
dúkað borð handa þeim við einn
stóra gluggann út að svölunum. Fyr-
ir þau ein. Smokingföt Isidros fara
eins og þau sjeu steypt á hann. Allir
horfa á þau þegar Dolores sest við
borðið í græna sifon-kjólnum sínum.
Það var óneitanlegt, að glæsilegri
maður og kona voru ekki til i Guaya-
quil.
Vindsnældurnar suða og undur-
samlegur blómailmur leikur um vil
þeirra. Hljóðfæraslátturinn heyrist í
fjarlægð frá hvita turninum í appel-
sinulundinum. Og sjávarniðurinn
heyrist i fjarska. Loftið er kynjum
blandið eins og hljóðfæraslátturinn
og það er eins og töfrar gripi dans-
fólldð. Isidro dansar líka. Við Dol-
ores. Þau dansa eins og Suður-Ain-
erikumönnum einum er lagið. Söng-
maðurinn syngur angurblítt og lokk-
andi. Öll hljóðfærin þegja. Hann
syngur einn og leikur á gitar undir.
Finnur Isidro hættuna finnur
hann þræðina, sem vefjast fastar og
fastar að hjarta hans? Röddin er
ekki föst fyrir þegar hann segir:
„Dolores, flugmenn verða að njóta
hvíldar þegar þeir eru í langferðum.
Eigum við ekki að hætta þegar næsti
dans er úti?“
En það reyndist enginn hægðar-
leikur að sola. tsidro sal lengi út á
svölunum og hlustaði í næturkyrð-
inni. Var það niðurinn í briminu?
Hugsanir hans voru á við og dreif
eins og maurildin í appelsínulund-
inum. l>að var eins og ]ninga ilm-
rika loftið hefði blaiuiasl saman við
blóðið i hoiuim. Það voru sömu sval-
i.rnar fyrir utan herbergi þeirra
beggja. Áðeins limveggur á milli.
Ilann sá ekki veruna, sem var hiniun
megin. Þvi að Dolores gat ekki sof-
ið heldur. Þráin var í þeim báðum
og dimm hitabeltisnóttin ylir þeim
báðum, ilmandi og niðandi. Hún
var í blóði þeirra beggja.
Lima var komin að baki
])eim. Veðrið var yndislegt. En það
var alveg óvenjulegur svækjuhiti
]>arna yfir fjöllunum, ])ó að svalt
væi’i ennþá ofar, þar sem þau voru.
Hressandi vindblær kom inn um
opinn gluggann. Dolores hafði lekið
við stjórninni en tsidro lá npp i
liornið og svaf. Hún sá ekki litla mó-
gráa skýið, sem gægðist upp yfir
sjóndeildarhringinn. Það óx fljó’.ar og
fljótar. Loks var það orðið eins og
veggur. Og nú var all of seint. I einu
viðbragði tók Isidro við stjórninni.
Hann lækkaði flugið. En hvergi var
lendingarstað að sjá. Fjallsnýpur og
ásar. Urðir. Hreyflarnir öskruðu, það
hvein í þeim ])egar liann beitli vjel-
inni upp á við — hann ætlaði að
reyna að komast upp fyrir óveðurs-
skýin. En i sama bili er fellibylur-
inn undir. yfir þeim og á hlið. Eld-
ingarnar skera loftið, þrumurnar
berg'mála þúsundfall i klettunum.
Skýin velta i kringum þau eins og
mórauð ull. Það brakar í vjelinni,
og luin kastast upp og niður. Isidro
heldur dauðahakli í stýrisleininn
eins og hann sje stirnaður. Og Dol-
or.es situr eins og steingerð við
hliðina á lionuni. En það er ekki
hræðslan, sem hefir náð valdi á
henni. Hún starir eins og heilluð á
aðgang höfuðskepnanna, hún dáir
nndrakraft þeirra og hina óbifanlegu
ró Isidros.
I—I ÚN hljóðar um leið og hún opn-
x ar varirnar. Isidro lokar fyrir
bensínleiðsluna með snöggu hand-
taki. Hann kippir stýristeininum
liart aftur á bak. Alt i einu sjer hún
jörðina undir sjer. Att hringsnýst —
það er úti um þau.
All er roflaus sorli kringum hana.
Þegar luin rankar við sjer sjer hún
fyrsl andlit. Smámsaman skýrast
andlitsdrættirnir fyrir henni. Þetta
er Isidro Garcia. Hún hefir verið
lögð á klæði. Og höfuðið á henni
hvílist i fangi tsidros. Og nú færðisl
bros yfir brúnl andlitið á honum.
„Þetta verða flugmenn líka að læra,
Dolores.“ Hún 'horfir undrandi í
kringum sig. Ó, mi man hún ]>að.
Flugvjelin!
Þau gátu ekki lnigsað til að halda
áfram fluginu fyrst um sinn. Grind-
in tindir vjelinni hafði brotnað i
mjel. Það var mesta mildi, að tjónið
skyldi ekki verða meira, ])vi að þau
höfðu lent í urð og undir tuttugu
stiga horni. Og hún og Isidro
voru þau ómeidd? Guði sje lof! Hún
gat að minsta kosti hreyft handleggi
og fætur. Og Isidro var vist alheill.
Nei, hún gat ekki stigið i annan fót-
inn. Hún hafði vist snúist um öklann
eða eitthvað þesskonar. lsidro vatt
ís úr kassanum í dúk og batt um
fótinn.
Afspyrnuna lægði jafn snögglega
og hún liafði komið. Aftur var him-
ininn orðinn heiður og blár. Og
fjöllin gul og brennandi.
Það voru meira en 100 kilómetrar
að næsta þorpi, Juquio. Þau vonuðu
að rekast á bóndábæ á leiðinni. Því
að það var ekki girnilegt að eiga að
liggja úti.
Isidro vafði kápurnar þeirra sam-
an, stakk brauðinu, sem afgangs var,
svolitlu af ávöxtum og súkkulaðiplötu
i vasana. Þau hjeldu af stað. En
þeim miðaði hægt álram í urðinni.
Og hana verkjaði meira í fótinn en
hún hafði búist við. Hún varð að
halda um hálsinn á Isidro og styðj-
ast við hann. En þau Ijetu ekki hug-
fallast fyrir því.
WÓLIN var farin að nálgast fjalla-
^ lindana. Eftir klukkutima mundi
nóttin vera komin yfir þau. Og' eng-
inn mannabústaður sjáanlegur nærri.
Isidro reyndi að finna einlivern
stað, þar sem best væri að verjast
næturkuldanum. Hann lagði kápurn-
ar þeirra milli tveggja stórra steina
og þau borðuðu það sem þau áttu af-
gangs, Það var eins og sólin færi
með alla hlýjuna með sjer. Kuldinn'
skreið út úr skuggum fjallanna. Þau
lágu sem fastast saman til ])ess að
lialda á sjer hitanum. Ivaidar stjörn-
ur blikuðu á himinhvolfinu ylir
þeim. Úlfar ýlfruðu í fjarska. Nóttin
leið hægt hin kalda fjallanótt.
En ftllum nóttum fylgir morgunn.
Bleikur bjarmi færðisl upp á liimin-
hvolfið. Og siðan sterkur roði, sem
varð að eldi á himninum. Fyrstu
geislarnir náðu til þeirra. Sólin var
komin á fætur. Það var kominn
dagur.
Þeim veittisl allerfitt að stíga i
fæturna aftur, því að þau hftfðu
fengið harðsperrur. Isidro gekk upp
á hæð til þess að kanna umhverfið.
Hann var að skima eftir vegi eða
mannabústað. En liann sá alt ann
að. Hann sá moldreyk leggja upp bak
við hæð. Og var það ekki nautsösk-
ur, sem hann heyrði?
ESTAMADURINN lyftir þungum
^ staur, oki uxans. Það er áliðið
dags. Vögnunum er ekið saman i
hring. Og svo er kveikt bál. Þetta
verður síðasta bálið i liessari ferð-
inni, því að á morgun verða þeir
konniir heim til sín. llann verður
kominn heim til Cintu, konunnar
sinnar. Og litli kubburinn hann
Pedro situr á hnjenu á honum og
leikur sjer að trjehestinum, sem
liann hafði keypt handa honum í
Lomas. Og Cinta breiðir út fina
sjalið, sem hann er með handa
henni. Nú situr hann við bálið og
dreymir. Hinir rabba saman og
reykja. Það glamrar i banjó. „La
eucaracha, la cucaracha, ya no
quire eaminar". Rftdd syngur í
myrkrinu. Steinuglan gargar. Það er
nótt. Og' uxarnir urala.
Snemma morguns sýður vatnið í
koparkfttlunum yfir eldinum. Öku-
þórarnir eru að jeta maisgrautinn
sinn. Uxarnir baula og stynja.
„Porce de dios!“ Er það vitlaus
maður, sem kemur hlaupandi þarna
olan brekkuna? Ökumennirnir verða
svo forviða að þeir gleyma grautn-
um og nautin reka upp ftskur. „Hæ,
halló“. Það er Isidro, sem baðar út
öllum önguni. Foringinn, Paolo,
spyr hann, hvort hann hafi vilst í
fjöllunum og Isidro segir honum í
fáum orðum hvernig i öllu liggur.
Og skömmu síðar sitja þau Isidro
og Dolores á kerru Paolos með
hrennheitan maisgraut í krús.
Hvildin og maturinn gerbreyta
]>eim. Kvalirnar i fætinum á Dolor-
es hurfu. Þau sofnuðu bæði.
Vegurinn bugðast óendanlegur um
fjallaskörðin. En þegar dagur var
að kvöldi kominn hillti undir fyrstu
Frh. á bls. 13.