Fálkinn - 12.04.1940, Blaðsíða 12

r A L K 1 N N
12
^©1
SUNDRUÐ HJÖRTU
Pm)0^be
5káldsaga zííir Blank Eismann
23.
3BE=3@|
'áájstSlcai
„Enið þjer Ijráðum búiiar með þetta af-
rit ?“
„Jeg á ekki eftir nema örfáar línur.“
„Flýtið yður þá, jeg stend hjer og l)íð
eftir yður.“
Furða Natösju vfir þessari gerbreyttu
framkomu varð svo mikil, að hún gat ekki
neitað sjer um að spyrja, í hálfum hljóðum:
„Hefir eitthvað gengið yður á móti, dokt-
or Eysoldt ?“
En hann greip fram í fyrir henni:
„Flýtið vður jeg þarf að nota afritið
undir eins.“
Hún sneri sjer fljótt við og sagði skelkuð:
„Þjer ætlið vonandi ekki að —“
En hann varnaði henni máls.
„Jeg ])arf ekki að standa vður skil á
livað jeg geri.“
Natasja starði agndofa á liann i nokkrar
sékundur. Varir hennar bærðust hún
ætlaði að spyrja liann að einhverju en
gat ekki komið upp nokkru orði. Og þegar
hún sá hve augun í honum voru reiðiíeg
settist hún aftur við vjelina og skrifaði á-
fram með skjálfandi höndum.
Hann skálmaði fram og aftur um gólfið
meðan liann beið. Leil hornauga til henn-
ar aftur og aftur. Mesl langaði hann til að
taka i báðar axlirnar á henni, horfa í augu
henni og spyrja:
„Er það satt, að þú hafir gert mjer svona
mikil vonbrigði?“
Hann herti upp hugann og einsetti sjer að
gera það. Færði sig nær borðinu.
1 sama bili tók hún örkina út úr ritvjel-
inni, stóð upp og rjetti honum hana.
Hann tók við henni og las hana í snatri.
Hann hafði af ásettu ráði varast öll óþörf
orð og setningar, i lýsingunni á þessu nýja
lyfi sínu. Lýsingin var svo stutl og laggóð,
að hún náði ekki nema yfir tvær vjelritað-
ar blaðsíður. En eigi að síður þessar
tvær síður voru svo mikils virði, að hon-
um datt ósjálfrátt i hug, hvílikt feikua fje
útlendingar mundu vilja borga fyrir að
eiga þetta blað, og koma nýjunginni úl á
heimsmarkaðinn.
Grunur hans til Natösju vaknaði á ný.
„Látið þjer mig hafa hraðritunarupp-
kastið yðar, ungfrú Franzow.“
Hreimurinn í rödd hans var heinlínis
meiðandi. Hún rjetti honum uppkastið án
þess að segja eitl einasta orð.
„Og kalkerpappírinn, sem þjer höfðuð á
milli.“
Hún starði á hann, eins og hún skildi
ekki hvað hann sagði. Svo tók hún arkirnar
tvær, sem lágu hjá vjelinni og lagði ]iær
ofan á afritið og uppkastið.
Áður en Natösju gafst timi til að spyrja
sagði hann:
„Jeg þarf ekki meira á vður að halda i
dag, ungfrú.“
Það var eins og hann ællaði að segja
eitthvað meira, en í stað þess strauk liann
sjer um ennið og fór út.
Natasja starði á dyrnar, sem lokuðust
eftir liönum og muldraði:
„Hvað getur gengið að honum?“
Hún fann ósjálfrátt, að þessi einkenni-
lega breyting, sem á honum var orðin, lilaut
að vera Sonju Jegorowna og Nikita Osin-
ski að kenna.
Þegar liún kom út á ganginn liilli lmn
aftur Peukerl gamla, sem var mikið niðri
fyrir og þurfti enn að segja ýmislegt.
„Fanst yður ekki á doktornum, að liann
væri reiður, vegna þess, að jeg tilkvnti ekki
gestina?“
Natasja ypti öxlum.
„Kanske jeg veit það ekki —“
„Jeg held, að liann sje fokvondur. Hann
skelti hurðinni, og ]iað gerir hann ekki
nema þegar eitthvað mikið er að. Það var
leiðinlegt, að þetta skyldi einmitl vilja lil
i dag, því að jeg ætlaði að biðja doktorinn
um, að lofa mjer að verða fjarverandi í
tvo daga, lil að vera viðstaddur skírn barna-
barnsins mins. Viljið þjer ekki leggja gott
orð inn fyrir mig, ungfrú Franzow? Allir
segja, að þjer þúrfið ekki annað en að
ympra á einhverju ])á geri doktorinn
það undir eins.“
Ilún bandaði þreytulega frá sjer hendinni.
„Það skuluð þjer ekki gera yður von um,
Peukerl. Doktorinn sagðist ekki þurfa á
mjer að halda frekar i dag, og hvorl jeg - “
Hún ætlaði að segja: „.... og það er
mjög vafasamt, hvort jeg kem á morgun.“
En hún þagði og flýtti sjer burl.
Peukert sneri lúðulakalegur lil baka á
sinn slað í anddyrinu að stofu Eysoldts og
hlustaði áfjáður eftir livoru hljóði, sem hær-
isl innan úr stofunni.
Sonja hafði tekið brosandi á móti dokt-
ornum, er hann kom inn aftur og hafði
spurt hann:
„Jæja, rættist grunur þinn var hún
horfin ?“
„Nei, hún hafði farið inn i herhcrgið sill
til að afskrifa uppkastið.“
Og án þess að hugsa út i það sýndi liann
henni, að það væri afskriftin, sem lnmn
var með i hendinni.
Sonja tók undir handlegginn á honum
og sendi honum hýrt augnaráð.
„Þetta er vist merkilegt verkefni, sem
])ú hefir lokið við, Walter?“
„Mjög merkilegl," svaraði liann án þess
að láta sjer detta í hug, að liann var að segja
frá dýrmætasta leyndarmálinu, sem liann
átti. Hugur lians var gagntekinn af hinum
skyndilega grun, sem hann hafði fengið á
stúlkunni, sem hann elskaði og Iiafði ætlað
að taka sjer fyrir konu.
„Heyrðu, Walter, jeg held þ'jer veiti ekki
af að hvila þig eftir þelta erfiði, sem þú
hefir lolcið við. Komdu með mjer, við
skulum aka út í Lido — tvö ein.“
Osinski ljest vera eins og flón og benti
kjánalega á blöðin, sem Eysoldt var með í
hendinni og sagði brosandi:
„Jeg botna ekkert i neinu svona, en hvern-
ig er hægt að kalla þetta litla hlað, sem
doktorinn er með í hendinni, stórl og merki-
legt verk? Jeg hjelt að þau orð þýddu, að
verkið væri stórt og umfangsmikið."
„Vinnan, sem liggur hak við þetla litla
hlað er hæði stór og umfangsmikil,“ svar-
aði Eysoldt.
„Ójá, hvaða vil liafa bændur á agúrlui-
salati?“ sagði ösinski.
„Jæja, við skulum nú ekki vera að ski-afa
meira um þetta,“ sagði Sonja. „Nú segirðu
hifreiðarstjóranum að koma hingað með
Mereedes-bifreiðina þína, og svo ökum við
upp í sveil, og hugsum ekki meira um þetta
stórvirki þitl í dag. Er það ekki, vinur?“
Hún reyndi að hafa liann á valdi sínu,
með svörtum neistandi augunum, og nú
lmrfu hrukkurnar úr enninu á honum og
hún sá, að lnin var að vinna hug á lionuin.
„Þá verður mjer ofaukið,“ sagði Osinski
og hrosti, eins og hann væri að reyna að
taka ])essu vel. „Og þá sling jeg upp á því,
að málið, sem jeg ætlaði að spjalla yið
yður um, bíði þangað til í annað skifli.“
Það hafði svo margt gerst þessa stuttu
stund, að Eysoldt hafði alveg gleymt, að
spvrja Osinski að erindinu. Hann lmeigði
sig og flýtti sjer að segja, að liann væri
reiðubúinn til þess, að tala við lnmn um
erindið undir eins.
En Sonja gerði gælur við liann og sagði:
„Nei, Walter, þessu sem Qsinski vildi,
liggur ekkert á. Jeg skal segja þjer seinna,
hvað ])að var. Þú manst víst, að þú lofaðir
mjer einu sinni hálsfesti úr brilliöntum, og
nú kom Osinski með heilmikið af gimstein-
um með sjer frá Amsterdam, svo að okkur
datt í hug, að þig langaði til að sjá þá.“
Evsoldt kinkaði kolli eins og leikbrúða.
Hann hafði alveg gleymt þessu loforði.
Hann hafði yfirleitt alveg gleymt Sonju í
margar vikur, eu aðeins dreymt um einka-
rilarann sinn.
„En sem sagt geta þessir gimsteinar heðið
þangað til seinna,“ sagði Sonja. „Hristu nú
af þjer allar áhyggjur og lieilabrot og við
skulum vera kát og glöð eins og fyrrum
daga. Þú liefir vanrækt mig óforsvaranlega
núna lengi, svo að þú getur ekki neitað
þessari bón minni.“
,,.Tá.“ Eysoldt kiptist við og augu þeirra
mættusl. „Já, jeg fer með þjer til þess að
gleyma öllu þvi, sem liggur að baki. ög ])ú
skalt fá fallegustu brilliantana, sein þú ósk-
ar þjer.‘“
Hún kom yfir hann eins og vima, þessi
ósk um að láta deyfast af Sonju Jegerowna
og reyna að gleyma i faðmi hennar öllum
vonunum, sem hann hafði gerl sjer um
eiginkonu og yndislegt heimili.
Sonja klappaði saman lófunum og faðm-
aði hann að sjer. Svo kysti hún hann fast
á munninn, og hirti ekkert um, að Osinski
var nærsíaddur.
„Jeg vissi, að þú gasl ekki gleymt mjer!“
sagði hún sigri hrósandi. „Þetta verður
indæll dagur. Jeg er svo sæl svo sæl, að
jeg gæti faðmað að mjer allan heiminn!“