Fálkinn - 12.04.1940, Blaðsíða 8

8
FALKINN
Falleyri maður o<j
kona en þaú voru
ekki til í fíuauu-
<iuil ....
SANTIAGO - ® Panðinð
Smásaga EÍtir Halger HarthErn.
o
c
Hann hugsaði ekki um neitt annað en flug
— en þá kom hún - Þau urðu samferða í
mótlætinu og eftir það hugsaði hann umfleira
ClLVER GÖNDOR“ átti aö leggja
upp klukkan 10.15. Flugstjór-
inn hafði látið stimpla skjölin og
kom vaggandi út að vjelinni með
hóp af farþegum á eftir sjer. Isidro
Garcia Ijét 4500 hestöflin í hreyflun-
um þremur mala og flugvjelin nötr-
aði eins og ólmur hestur. Olían, ben-
sinið, stýrið — alt var athugað gaum
gæfilega. Klukkurnar bornar saman.
Síðan var lilið á síðasta veðurkort-
ið, sem einn starfsmaðurinn rjetti
honum inn um gluggann. Alt var í
lagi. Isidro Garcia var afar aðgæt-
inn. Hann hafði flogið fyrir þetta
flugfjelag í tvö ár og var orðinn
stýrimaður á áætlunarleiðinni Santi-
ago— Panama, þó ekki væri hann
nema 23 ára gamall. Hann átti marga
keppinauta, sem álitu, að þeir hefðu
nú staðið nær að fá stöðuna, fyrir
aldurs sakir og reynslu. En þeir gátu
ekki neitað því, að Isidro var óvenju-
lega duglegur flugmaður og einna
mest afhaldinn af öllum flugmönn-
um fjelagsins. Hann var ungur, dökk-
ur á hár og grannur. Hann var bein-
línis heillandi þegar hann vatt sjer
út úr stýrissæíinu á vjelinni eftir
lendingu, í hvítum flugmannabún-
ingi, með Ijereftsbúfu á svörtum
kollinum. En það var eins og hann
la'ki alls ekki eftir aðdáunaraugum
kvenfóiksins þá eða endranær. Þeim
fjell það þungt mörgum stássmeyj-
unum i Santiago og Panama, að hann
skyldi ekki hafa auga fyrir rieinu
nema flugvjelum.
Farþegarnir voru ses’tir í sæli sín,
póstsekkjunum hafði verið komið fyr-
ir. Slormurinn lemur á gluggunum.
„Góða ferð! Góða ferð!“ Það er veif-
að með blómum og höltum. Þetta er
alveg eins og þegar stóru farþega-
skipin eru að leggja úr höfn. En
btira í smáum stíl. Flugsljórinn,
Pierre Nlalon, sem er risavaxinn
Frakki, er sestur við liliðina á Isidro.
„Burt með hjólaklossana!“ kallar
hann, en lyflir hendinni um leið, því
að kallið heyrisl ekki fyrir hávaðan
um i hreyflunum. Yjelin þeytisl fram
völlinn fyrir ofurafli hreyflanna og
liður í loftinu eftir skitmma stund.
Hún flýgur i hring yfir völlinn og
það er eins og „Silver Gondor“
bráðni saman við glitrandi loflið.
En drunurnar Irá hreyflunum verða
lægri.
„GBY - GBY! GBY! Hjer er „Sil-
ver Condor“. Óskum síðustu veður-
frjetta.“ Þetta kall barst um loftið.
.Yæstii stöð svarar. Símritarinn um
borð stingur seðli með svarinu fram
I til flugstjórans. En undir þeim
blasa við endalausir hryggir Gord-
illi-fjallanna. Og i fjarska i vestri
sjer yfir Kyrrahafið.
Okumaðurinn situr á kerru sinni
með stóran og gauðslitinn stráhalt
á höfðinu. Ökudýrin láta hausana
slúta og kerrulestirnar mynda langa
röð. Sex uxar eru fyrir hverri kerru.
Bykið þy-rlast upp og það marrar i
hjólunum. „Carajo, svona silfurfugl
ætti jeg að eiga,“ hugsaði Paolo öku-
maður, „þá þyrfti blessunin hún
Ginta min ekki að vera svona mikið
ein.“ Og vagnarnir siga áfram með
rykferilinn og óskir Paolos i eftir-
dragi.
|\J Ú liggur vel á Isidro. Hann er
aldrei verulega glaður nema
þegar hann er uppi I loftinu, langt
fyrir ofan jörðjna. Hann mælir olíu-
hirgðirnar, bensínbirgðirnar. „GBY
GBY! „Silver Gondor" bjer. Ósk-
um að Ienda.“ Farjjegarnir vita varla
af þegar hjólin snerta jörðina. Vjel-
in rennur svo sem hundrað metra
eltir vellinum. Farþegarnir stíga út.
Pósturinn er afhentur. Nýir farþeg-
ar koma inn, nýr póstur. Ferðinni
er haldið áfram með Gordillafjöll á
aðra hönd og hafið á hina. Arica,
Piscu, Peru hverfa. - Lending, lyft-
ing, lending, lyfting. Og nú út á
sjóinn, sem glitrar langt niðri. Grann
ir, hvítir gárar — öhlufaldarnir —
liða áfram óendanlega. í fjarska
blánar fyrir ströndinni, fjöllunum.
Eins og örlitlar flugur líða skipin
áfram. Loflið er eins og fljótandi
gull. Isidro ræður sjer varla fyrir
fögnuði. Nú liður að síðustu lending-
unni. Franuindan breiðist blár Pan-
amaflóinn með ógrynnum af græn-
um eyjum og hólnnun. Trollope, San
José, Las Palmas. Fiskibátar, perlu-
kalarar, strandferðaskip. Þetta eru
eins og gimsteinar þarna að ofan.
Pierre Malon flugstjóri flýgur i
boga, og eftir fáar mínútur brunar
„Silver Gondor“ upp að flughöllinni
i Panama.
„Halló, Isidro Garcia!“ Hörunds-
dökkur maður i hvittun Ijereftsföt-
um bendir Isidro að koma til sín.
Þetta er forstjóri flugfjelagsins Miguel
Gassandre. Það var hann, sem hafði
sjerstaklega mælt með Isidro til starf-
ans, þegar stýrimannsplássið losn-
aði. Þegar jjeir komu inn i flug-
mannaskálann var Pierre Malon kom
inn þangað og sat og var að tala
við unga stúlku í flugbúningi.
„Viljið þjer taka að yður að fljúga
vjel einn til Montevideo," spurði
Gassandre hann. „Þetta er einkaflug-
vjel,“ hjelf hann áfram. „Afsakið þið
jeg gleymdi alveg að kynna ykk-
ur.“ llnga stúlkan, seih hafði verið að
tala við Malon, stóð nú upp og
rjetti Isidro brúna, granna hendina.
„Senorite Dolores Gostelle, eigandi
flugvjelarinnar.“ 5Ieð þessum orðum
dró Gassandre sig í hlje og ljet stúlk-
una um að gefa Isidro nánari upp-
lýsingar. Hún hafði nýlega fengið
2-hreyfla Dragon-Moth-vjel frá Eng-
landi. Sjálf hafði bún flugpróf, en
taldi það of áhættusamt, að hún færi
ein í þessa löngu ferð. Gassandre
forstjóri hafði verið svo hugulsam-
ur að bjóða henni stýrimann. Meira
að segja, einn af þeim duglegustu,
sí m fjelagið hefði hafði liann
sagt.
Isidro Garcia hafði jalnan verið
alveg sama um kvenfólk. Flugvjelin
hans var það eina, sem hann gat
lnigsað um. En ]>ó liafði þessi stúlka
i flugbúningnum einhver áhril' á
hann. Honum geðjaðist óvenjulega
vel að henni þegar i slað. Máske
var það hreinskilnin í augnaráði
hennar, sem olli þessu eða lát-
le.ysi heniiar, þegar hún rjetti hon-
um hendina.