Fálkinn - 12.04.1940, Blaðsíða 10

10
F A L K I N N
VMCS/Vtf
LE/£MbURMIR
.
yLjgfi/m ISgglPg^Il
IPJlll m - :

HÚSGÖGN í BRÚÐUHÚSIÐ.
Hjer sjáiö þið einkar lagleg brúðu-
húsgögn, sem þið getið búið til sjálf
Málin á uppdráttunum í mynd b
eru i millimetrum, en auðvitað er
hægt að smíða húsgögnin stærri eða
minni, bara með því að margfalda
eða deila í ötl málin með sömu tölu.
Borðið er smíðað úr 4 mm kross-
við. Fjórir borðfætur, eins og — B
—, eru sagaðir út. Borðplatan — P
er alveg kringlótt. Neðri platan
U — er sýnd með punktalinum
ofan ó — P — og hana á að fella í
hökin, sem söguð eru í borðfæturna
— B —, en kringlótta platan — P —
á að leggjast í hökin, sem eru efst
á borðfótunum. Borðinu er fest sam-
an með linu og svo er politúr eða
glæju lakki strokið yfir það, svo sem
tvisvar sinnum.
Svo eru 3 hægindastólar og 1 sófi.
Trjegrindurnar innan i eru smíðað-
ar úi' 6 mm. krossvið og eru klædd-
ar flauelspjötlum eða slíku.
íni. Þetta er fallegt og er mjög svip-
að skinni.
Neglið nú fyrst eina slíka ræmu
(7 mm. breiða) um bakið eins og
sýnt er á — 1 —. Strengið ræmuna
vel. Síðan er tauræma negld (eða
límd) neðan á bakstykkið — 2 —,
er lögð utan um það og svo fest aftan
á að neðan. Límið síðan tau ó innri
hlið liliðarstykkjanna tveggja —• 3.
— Saumið tvö stykki — S — saman,
limið klæði á þau öðrum megin (set-
an — 4 —) og strengið gúmmíræmu,
13 mm. langa um kantinn, og festist
um leið i bakkantinn. Stólunmn er
fest saman með grönnum nöglum,
sjá — 5 — Límið tau á hliðarnar
utanverðar — L —og strengið að
lokum 7 mm. gúmmíræmu um jað-
arinn á hliðarstykkjunum, og er
endum ræmunnar fest undir botn-
inn. Fjórar þunnar krossviðarspýt-
ur, h. u. b. 7 x 7 mm., eru negldar
undir stólana sem lappir. Fullsmíð-
aðúr stóll sjest á — 6 —. Sófanum
er tyit saman á svipaðan hátt.
Húsgögnin verða fallegri, ef þið
uotið ijósara efni í ytra áklæði en
hið innra, í setur og bök.
8 stykkj, nákvæmlega eins og
I, —, eru söguð út, 3 bök — H — í
slólana og G stykki eins og — S —
(sem er sýnt i punktalinum á —
R), þau eru notuð í setur stóianna,
stm þurfa að vera tvöfaldar, bak í
sófann X — og tvöföld seta i
hana Y (í punktalinuna á X).
Til að klæða armbríkur og slíkl
er notuð skinnlíking, sem búin er til
úr ræmum, sem klipt eru út úr gam-
alli hjólhestaslöngu, (helst rauðri).
Ilreinsið gúmmíið fyrst með bens-
SKÓLASAGA.
Einhver hafði brotið eina rúðuna
i skólastofunni með snjókúlu. Kenn-
arinn hafði grun um, hver framið
hefði afbrotið og þessvegna ávarp-
aði hann nemendurna frá kennara-
borðinu, liárri og myndarlegri röddu:
„Hver ykkar braut rúðuna, ef jeg
mætti spyrja?“
„Ekki jeg, ekki jeg,“ gullu strák-
arnir við einni röddu. Aftast í stof-
unni sat Pjesi. Hann virtist vera
utan við sig og svaraði engu. Kenn-
Nr. 595. Adamson hittir markiö.
S k r f 11 u r.
Pabbi! pabbi! Hann Jún hjerna
hinumegin spyr, huort hann megi
el.ki líta á útvarpstœkiö okkar.
Rjetta leiðin til jjess að verða
grannur er sú, að borða sex sinn-
um á dag, segir dr. Garfield Duncan
i Philadelphia, og hefir boðskapur-
inn að vonum vakið hinar mestu
deilur. Dr. Duncan segir, að sex
litlar máltíðir sjeu jafn óbrigðular
til að safna ekki fitu, eins og tvær
stórar máltíðir sjeu óbrigðular til
þess að hlaða á sig spiki.
Skipstjórinn (sem er sestivr í helg-
an stein): — Ja, nú er þaö bara
'lugginn, hann er ekki í samræmi
viö hitt, skrattinn á honum.
Frægasti stærðfræðingur nútímans,
Albert Einstein höfundur afstæðis-
kenningarinnar, fjell við inntöku-
prófið í tekniska háskólann í Ziir-
ich. Hann var 10 ára gámall ])ó.
Maðurinn, sem síðar þoldi saman-
burð við Newton og Kopernikus,
varð að lesa upp og la>ra betur, áður
en hann náði prófi.
arinn gekk lil hans og spurði: „Hví
svarar þú ekki, Pjesi?“
„Jeg heyrði bara ekki, hvað þjer
spurðuð um,“ svaraði Pjesi.
„Það var svei mjer skrítið, lags-
maður! En við skulum nú athuga
málið og gera tilraun. Nú sest jeg
hjerna í sætið þitt, en þú gengur
upp að kennaraborðinu og segir
litthvað við okkur.“
Pjesi gekk rösklega upp að kenn-
araborðinu og sagði hátt og skýrt:
„Hver ykkar var það, sem fjekk
vel úti látinn löðrung hjá ungu fim-
leikakenslukonunni núna á síðasta
skólaballi?“
Allir nemendurnir svöruðu: „Ekki
jeg, ekki jeg.“ En — kennarinn svar-
aði engu og varð því að viðurkenna,
að það heyrðist hreint ekki vel
þarna ó öftustu bekkjunum.
Þetta er, hikk, breiðasta járn-
brautarsþórið, sem jeg hefi nokk-
urntíma gengiö yfir.