Fálkinn - 05.07.1940, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
„EKKERT BULL nnnCY“,
Eftir J, P. Longham
fjAÐ kom liljóð frá George
Moybray neðan úr djúpi
liægindastólsins við arininn í
klúbbnum:
„Jeg get ekki fallist á þetta
tískuslúður um kvenfólkið. Hlut-
verk konunnar er að lilýða mann
inum sínum.“
Tommy litli Weaver hló upp-
gerðarhlátur um leið og liann
svaraði stóra Moybray: „Er þetta
ekki úrelt skoðun?“
Og piparsveinninn McColl bætti
við: „Jeg held, að það sje rjettar
að snúa því við: „Hlutverk
mannsins er að hlýða konunni
sinni.“
George ljet sem liann heyrði
ekki piparsveininn, en leit fyrir-
litlega til Weavers. „Auðvitað
hlýðir engin kona með virðingu
fyrir sjálfri sjer þjer.“ sagði
hann. „En það gegnir öðru máli
um mig.“
„Heldurðu því fram, að kon-
an þín geri altaf það, sem þú seg-
ir?“ greip jeg nú fram í.
„Vitanlega,“ sagði George og
sneri að mjer stóru, rauðu and-
litinu. „Jeg læt hana Nancy aldrei
komast upp með neitt bull.“
„Og hún hlýðir þjer altaf?“
spurði jeg vantrúaður.
„Auðvitað,“ sagði hann örugg-
ur. „Annars lifði liún til lítils.
Jeg er gamaldags eiginmaður,
það skaltu reiða þig á. Maður,
sem eiginkonan getur dáðst að
og verið undirgefin. Það er á-
slæðan til, að hjónaband okkar
er svo farsælt.“
Jeg hafði aldrei sjeð frú Moy-
bray. En nú langaði mig til að
sjá hana og tala við hana. Jeg
gat nefnilega ekki hugsað mjer
sæmilega greinda konu, sem feng
ist til að hlýða. George í einu og
öllu, og þessvegna sagði jeg með
mesta sakleysissvip:
„Jeg er viss um, að konan þín
er bæði töfrandi og aðdáunar-
verð — en, hm . .. .“
Hann beit á eins og soltinn
urriði:
„Þú trúir ekki, að hún hlýði
mjer?“
„Jeg á erfitt með það,“ sagði
jeg.
„Gott og vel!“ sagði hajm.
„Láttu þá sjá, að þú þorir að
standa við það. Viltu veðja um
þetta?“
„Já, við skulum veðja svolitlu
að gamni okkar,“ sagði jeg.
„Það er þá ákveðið mál,“ sagði
George. „Látum oklcur nú sjá —
já, nú veit jeg það. Við skulum
undir eins fara heim og komast
að, hvað Nancy hefir hugsað sjer
að gera í kvöld. Svo ætla jeg að
stinga upp á alt öðru. Og jeg skal
veðja fimm pundum um, að hún
gerir það, sem jeg sting upp á.
Ertu sammála?“ — Jeg samþykti
boðið.
Nancy var lítil og ljósliærð
með falleg blá augu. Altof góð
lianda George, fanst mjer, og
auk þess svo liæg, að hún ljet ekk-
ert á sjer bera. Jeg fór að verða
hræddur um að tapa veðmálinu;
einustu sárabæturnar voru þær,
að hafa kynst Nancy. Hún tók
mjer brosandi.
„En hvað það var gott að þú
lcomst, George. Mig langar svo til
að þú komir í samkvæmið til
Scrutten-Gaythorpe í kvöld.“
„Ekki til að nefna,“ urraði
hann. Það kom ofurlítill lcipr-
ingur í andlitið, eins og hún ætl-
aði að fara að gráta. En liún hark
aði það af sjer og reyndi að brosa
i staðinn. En þó komu kiprurnar
i munnvikin aftur þegar hún
sagði:
„Þú ætlar þó víst ekki að fara
í cocktail-þjórið hjá Farringdon?
Hann smelti saman lófunum
og sagði: „Jú, það er einmitt það,
sem jeg ætla mjer, og þangað
komið þið líka, þú og Jack. Hann
er lijartanlega velkominn þang-
að lika.“
Hún starði raunalega í eldinn
eina eða tvær sekúndur, líkt og
barn, sem reynir að muna leksí-
una sína. Svo leit hún upp og
livíslaði:
„Jæja, úr þvi að þig langar til
þess, þá stendur ekki á mjer.“
„Það er ákveðið mál, að við
förum þangað. Öll þrjú.“
Mig langaði óstjórnlega til að
gefa honum utanundir, en hark-
aði af mjer. Hún hneigði sig
þjónslega og fór upp til að hafa
fataskifti.-------
Nancy var alls ekkert móðguð
þegar við komum i samkvæmið.
Jeg sá liana seinna sitja í Chest-
erfieldsófa og vera að tala við
laglega, dökkhærða stúlku. Jeg
l'ærði mig nær sófanum, í von
um að fá að tala við hana undir
f jögur augu, ef stúlkan færi. Sett-
ist bak við sófann til þess að vera
viðbúinn að taka sætið undir eins
og það losnaði. Þær töluðu lágt
saman, en rödd Nancy var svo
skýr, að jeg beyrði hvert orð,
sem hún sagði.
„. .. . jeg bjóst ekki við George
heim í dag og þessvegna varð
jeg að beita lægni. Jeg stakk upp
á, að við færum til Scrutton-Gay-
tliorpe.“ Hún ski-íkti um leið og
vinstúlkan líka og hjelt svo á-
fram:
„Hann aftók það vitanlega und
ir eins. Svo grátbændi jeg hann
um, að fara ekki til Farringdons,
og þá fór hann auðvitað liingað.“
„Er liann altaf svona öfugsnú-
inn ?“
„Já, altaf, góða. George er frá
fyrri hluta Victoríuskeiðsins, ó-
svikinn húsbóndi á sinu heimili,
sjerðu.“
„Og þú lætur liann kúga þig
svona ?“
„Skilurðu mig ekki. Ef mig
liefði langað til Scrutton-Gay-
thorpe, þá hefði jeg vitanlega
stungið upp á að fara til Farring-
don. Það er svo auðvelt að stjórna
honum George: það er sama, hvað
jeg segi — hann gerir altaf þver-
öfugt. Og þessvegna óska jeg alt-
af þess mótsetta við livað jeg vil.“
„Og hann heldur altaf, að það
sje hann sem ráði?“
„Já, einmitt.“
„Ætlarðu suemma heim í
kvöld ?“
„Nei, alls ekki. Og þessvegna
ætla jeg að biðja hann um það?“
Svo skellihlógu þær l>áðar. Þeg-
ar hún stóð upp kom hún auga
ú mig.
„Við sltulum koma og finna
George,“ sagði hún og tók undir
liandlegginn á mjer.
Við fundum hann í xnestu
- makiixdum yfir bláum cocktail.
Nancy sagði þreytulega:
„Mjer finst við ættum að vera
komin heim klukkan fimm.“
Hann bljes út túlann, leit á
mig og sagði skipandi:
„Jeg held nú ekki. Við verðum
lijerna til klukkan sex.“
Nancy ypti öxlum og andvarp-
aði: „Jæja, eins og þú vilt.“
Þegar hún var farinn brosti
h.ann hreykinn og og bætti við:
„Jeg held, að þú skuldir rnjer
fimm pund, lasm! Er ekki svo?“
Jæja, ekki vildi jeg koma upp
um Nancy og þess vegna varð
jeg bráðlega fimm pundum fá-
tækari.
„Þú átt vndislega konu,“
sagði jeg.
„Jeg er yndislegur eiginmað-
ur,“ svaraði hann.
Svo rákumst við óviðbúið á
Tomnxy litla Weaver með ógur-
lega stórt briggskip, senx reynd-
ist vera konan hans. Tommy
kynti okkur og við fórunx að af-
greiða cocktail á ný.
„Þjer þekkið vist alla, sem
lxjer eru staddii-,“ sagði jeg.
Frú Weaver leit á nxig xxieð
vanþóknun og svaraði kuldalega:
„Niei, jeg þekki ekki alla, senx
hjer eru, og langar ekkert til
þess lieldur. Jeg ber enga virð-
iixgu fyrir cocktail eða fólki, sem
drekkur cocktail. Mig hafði lang-
að xxieira til að vera lxjá Scrutton-
Gaytliorpe í kvöld, það er vina-
fólk okkar, senx heldur sam-
kvæmi.“
„Hvei*svegna fóruð þjer þá
eklci þangað?“ spurði jeg.
Frú Weaver yjxti öxlum og
sagði mæðulega:
„Við fórum ekki þangað, af
því að hann Thomas langaði
meira að koma hingað. Hann er
svo ákveðinn. Þegar hann segir
PRÁ SEVILLA.
Myndin er frá vorhátið í Sevilla:
Þrjár senoritur ganga um strætin í
þjóðbúningum.
SJÁLPBOÐALIÐAR í FINNLANDI.
Víða að komu sjálfboðaliðar til
Finnlands. Hjer sjest foringi amerík-
önsku sjálfboðaliðanna i liðskönnun.
„SECURIT“-gólfflísar
framleiddar af
H.f. Stapi.
Söluumboð
J. Þorláksson & Norðmann.
i
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
eitthvað, þá meinar hann það.
Ef jeg ljeti það ekki eftir honum,
þá væri lifið nxjer óbærilegt.
Vitið þjer livað jeg lield: Þessir
litlu menn eru allra nxanna óvið-
ráðanlegastir.“