Fálkinn - 05.07.1940, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
með alvarlegri mál en hænsna-
þjófnað og flakk og þessvegna
fanií liann talsvert til sin.
Nú var læknirinn kominn, en
hreppstjórinn fór að rannsaka
kommóðlma. í efstu skúffunni
var alt í hrærigraul, en engir pen-
ingar voru þar. Hinar skúffurn-
ar höfðu ekki verið opnaðar.
Morðinginn liafði verið kunnug-
ur og vitað hvar peningarnir
voru.
Svo komu nokkrir menn úr
gæsluliðinu og þeir lögðu til, af
símað væri í bæinn eftir hjálp
og fjelst hreppstjórinn á það með
f semingi, en hann liefði helst vilj-
að fjalla um málið einn. „Betur
sjá augu en auga,“ sagði hann
^ hugsandi.
Og nú var Bardau fulltrúi
sendur, lögregluspæjari, sem
liafði upplýst ýmis flókin mál.
Hann kom einn í litla gráa bílnum
sínum og settist að á kránni
„Chez Pére Lapin“, þar sem hann
liitti sjer til mikillar furðu gaml-
an kunningja sinn og einskonar
starfsbróður — Jean Tulipe. Þeir
höfðu oft starfað saman og þó
að þeir væru oft ósammála og
ertu livor annan, þá báru þeir
jafnan virðingu og hlýjan hug
Hivor til annars.
"JV/TEÐAN Bardau fulltrúi hraut
uppi i rúmi sínu í gaflher-
herginu með hláröndóttu glugga-
tjöldunum, þrammaði Tulipe út
þjóðveginn. Þó að bæði væri rok
og rigning liafði liann ekki eirð
í sjer til að bíða þangað til full-
trúinn vaknaði. Áhugi hans var
vaknaður, og haiin varð að skoða
húsið, sem morðið hafði verið
framið í.
Gamla slagkápan hans var eins
og fjaðrafolc í rokinu og hann
varð að halda barðastóra brenni-
vínshattinum sínum með báðum
liöndum. Begnið buldi á andlit-
inu á honum og gömlu aspirnar
meðfram veginum, sem setja svo
einkennilegan svip á umhverfið,
svignuðu í vindhviðunum. Veg-
urinn var eitt svað og fjaðrastíg-
vjelin skrikuðu í leirnum.
Hús frú Montvoisin lá eitt sjer
og liáar aspir alt i kring. Þetta
var liátt liús í barok-stil, frá önd-
verðri 18. öld. Síðari eigendur
liöfðu gert ýmsar breytingar á
því og meðal annars sett á það
bratt helluþak og marga liáa
reykháfa. Var húsið niðurnítt að
sjá. Sandsteinsslcrautið var veðr-
að, hliðin og ljóskerin ryðguð og
múrinn kringum húsið og garð-
inn missíginn og mosavaxinn.
Það var líkast gömlum kastala.
Járnhliðið var jafnan læst, eins
og gamla konan byggist við hætt-
um utanfrá. Það var óhugsandi,
að morðinginn hefði getað klifr-
að yfir þennan múrgarð til þess
að komast inn í húsið. Jean Tulipe
var sammála fulltrúanum um
það. Morðinginn hlaut að vera
innan veggja hússins.
Tulipe tók í ryðgaðan klukku-
streng og nú buldi í stórri bjöllu.
Húsið var niðurnítt.
Eftir dálitla stund bólaði á hin-
um virðulega Marcel bryta og
svo lireppstjóranum, sem liafði
sest að í húsinu uin sinn. Marcel
heilsaði stutt og spurði hátíðlega
um erindi gestsins, en lireppstjór-
inn, sem þekti Tulipe, gat ekki
leynt gremju sinni að fullu.
Góðan daginn, herra minn
— svo að þjer eruð kominn lika.
Það er auðsjeð, að þeir halda, að
við getum ekki gert neitt sjálfir
hjer í Serviers. Fyrst er okkur
sendur þessi Sherlock Holmes frá
París — þessi Bardau fulltrúi, og
svo skýtur glæpamálasjerfræð-
ingnum Jean Tulipe upp.
Jean Tulipe brosti góðlátlega
og rjetti hreppstjóranum hend-
ina. — Sannast að segja liefir
enginn sent mig. Jeg kem liingað
af sjálfsdáðum — sannast að
segja af forvitni og til þess að
læra. Þjer getið auðvitað rekið
mig út ef þjer viljið. En ef það
truflar yður ekki í starfinu, þá
þætti mjer vænt um, að fá að líta
inn í liúsið og tala við fólkið.
— Þjer megið ekki misskilja
mig, monsjör Tulipe. Jeg sagði
þetta vitanlega í gamni. Þjer get-
ið farið hjer um livar sem þjer
viljið og talað við hvern sem þjer
viljið. En jeg býst ekki við, að
þjer finnið neitt, sem yður þykir
matur í. Málið er að kalla upp-
lýst. Þessi Bosalie ....
Er búið að taka hana fasta?
— Nei, ekki enn. Fulltrúanum
fanst rjettara að láta það bíða,
þó að við liöfum nægar ástæður
til að gera það. En við höfum
vörð í húsinu. Enginn má fara út
hjeðan nema með leyfi.
Þeir voru komnir inn i anddyr-
ið og Tulipe skimaði kringum
sig, en Marcel tók við rennblaut-
um frakkanum lians og hattin-
um.
—- Er eldakonan í herberginu
sinu ?
— Nei, hún er eitthvað að dútla
í eldhúsinu. Það er gæsluþjónn
þar til að hafa gát á henni, ef
hún skyldi reyna að strjúka ....
-----eða reyna að lauma eitri
i matinn! Jean Tulipe brosti, en
lireppstjórinn skildi ekki, að
hann var að gera gys að honum.
— Mætti jeg fá að líta inn í
lverbergið hennar?
— Gerið þjer svo vel. Þjer far-
ið þessa leiðina. En þar er ekk-
ert, sem að lialdi kemur — við
höfum rannsakað lierbergið. Hún
hlýtur að hafa falið morðvopnið
annarsslaðar.
— Það var mjög skynsamlegt,
lautaði Jean Tulipe.
Herbergi Rosalie var uppi und-
ir þaki. Þetta var snoturt her-
bergi með rósóttum veggpappír
og útsýni yfir sljettuna, úr glugg-
anum. Saumakassinn liennar
stóð á litlu borði — gljáfægður
kassi með mynd af Notre Dame-
kirlcjunni á lokinu. Þar var og
önnur askja nieð skeljum og
kuðungum. Jean Tulipe opnaði
hana — hún var fóðruð með
rauðu flaueli og spegill í lokinu.
— Þetta hefir hún víst fengið
hjá sjómanni einhverntíma, taut-
aði hann. — Það er ekki fallegt
að vera að gramsa í dótinu kerl-
ingarinnar, en kanske hefir hún
samt gott af því.
Hann leit á ýmis brjef og mynd
ir, sem voru í öskjunni — einu
þeirra stakk liann í vasann.
— Nei, þjer hafið rjett að
mæla, hreppstjóri. — Hjer er
ekkert merkilegt!
— Sagði jeg það ekki!
Jean Tulipe sneri sjer að bryt-
anum: — Hve lengi liafið þjer
verið hjerna, Marcel?
— Bráðum í fjörutíu ár, mon-
sjör! Hann svaraði hægt og form
lega og það mátti sjá á andlitinu
á honum, að honum var svona
slettirekuskapur ekki geðfeldur.
— Má jeg spyrja yður nokk-
urra spurninga? Þjer getið slept
að svara þeim ef þjer viljið. Jean
Tulipe liorfði fast á gamla þjón-
inn. — Vissuð þjer, að frú Mont-
voisin geymdi peningana sína i
kommóðunni í svefnherberginu
sínu? Það var eins og Marcel
yrði ofurlítið fölari og rödd hans
ofurlítið hikandi. — Nei, mon-
sjör. Það vissi jeg ekki.
— Hm. — vissuð þjer kanske
ekki, að frúin átti peninga?
— Nei, monsjör, jeg þekti ekki
neitt til fjárhags frúarinnar.
— Og þó liafið þjer verið
lijerna í fjörutíu ár! — En með-
al annarra orða: — Hvert farið
þjer þegar þjer flytjið hjeðan?
Eigið þjer nokkuð til að lifa af?
Hefir frúin ekki ánafnað yður
neitt eftir sinn dag?
— Jeg veit ekkert hvert jeg
fer. Jeg hjelt — frúin hafði
minst á það einu sinni — að hún
mundi ánafna mjer einhverja
fjárupphæð. En það hefir ekki
orðið.
Það kom vonbrigðasvipur á
andlitið á gamla manninum.
— Nú, svo þjer hjelduð það.
Ilm! ofurlitla fjáruppliæð. Og
þjer sögðuð áðan, að þjer vissuð
ekki til að frúin ætti peninga.
— Ef þjer þurfið ekki að
spyrja mig um fleira, monsjör,
þá vil jeg gjarnan fá að fara.
Jeg verð að liugsa um verkin
mín. Hann hneigði sig.
Jean Tulipe fór fram í eldhús.
Honum þótti gaman í eldliúsum
og var sjálfur vel að sjer í mat-
reiðslu. Og Rosalie, sem stóð
þarna og var að flytja smjerdeig,
virtist vera fyrsta flokks elda-
kona. Eldhúsið var stórt og livít-
kalkað, með bogamynduðu lofti,
eldavjelin var gljáfægð og reyk-
hetta yfir. Þarna var brauðalykt
og móreykur samanblandað.
Hvarmarauð augun í Rosalie
lýstu skelfingu er hún sá gestinn
koma. Eri Jean Tulipe brosti svo
alúðlega, að lienni hægði.
— Ah, posteikur! Það er upp-
áhaldsmaturinn minn. Og jeg sje
að þjer kunnið að búa til deigið
í þær. Tíu til fimtán sinnum
verður maður að leggja það sam-
an og fletja það út — þá verða
lögin þunn eins og pappír.
Rosalie fjekk ósjálfrátt traust
a honum þegar hún sá, að hann
kunni að búa til posteikur. Og
nú fór Tulipe að spyrja hana,
hvað hún hygðist fyrir.
— Minnist þjer ekki á það —
jeg hefi ekki gert neinar fram-
tíðaráætlanir. Jeg veit ekkert
lwað um mig verður. Ef til vill
stinga þeir mjer í tugthúsið —.
Hún fór að gráta.
— Ætli það væri ekki hyggi-
legra, að segja alt sem þjer vit-
ið? Þjer haldið einhverju leyndu
fyrir lögreglunni og með því ger-
ið þjer sjálfa yður grunsamlega.
— Já, en jeg liefi sagt alt sem
jeg veit. Fulltrúinn hefir spurt
og spurt — hann var að spyrja
mig í alla nótt, svo að jeg vissi
loksins ekki mitt rjúkandi ráð
og einu sinni varð hann reiður
og fór að hrópa. Jeg var svo
lirædd við hann -— hann vill láta
hálshöggva mig fyrir það, sem
jeg liefi ekki gert.
— Vissuð þjer hvar frúin
geymdi peningana sína?
— Já, auðvitað. Það vissum við
öll.
— Og Marcel líka?
— Já, það var liann sem sagði
mjer það. Hann þóttist viss um
að hún hefði ánafnað honum
Frh. d bls. Vc.