Fálkinn - 05.07.1940, Side 12

12
FALKINN
Leyndardómar ==Zi
" MATSðLUHÚSSINS
SPENNANDI SKÁLDSA6A EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM.
iil.
„Það liggur miði til yðar á hillunni, hr.
Ferrison,“ sagði Jósep við hann, þegar hann
kom til Palace Crescent mn kl. (> næsta dag.
„Gleymið ekki að hengja lvkilinn vðar á
snagann, áður en þjer farið upp.“
Roger Ferrison leit hvast á liann.
„Hvcrsvegna er það nauðsynlegt, að jeg
liengi lykilinn minn þarna?“ spurði hann.
Jósep virtist verða hálfklumsa við ])á
spurningu.
,,.Teg ællaði alls ekki að móðga vður, sir,“
sagði hann afsakandi. „Þetla er hara hús-
venja og frúin gengur fast eftir, að henni
sje framfylgt. Það er á ýmsan hátt þægilegl,
að geta sjeð hverjir eru heima, hara með því
að líta á lyklasnagana.“
Ferrison tók lykilinn upp úr vasa sínum
og hengdi á snagann nr. l(i.
„Þá er það í lagi,“ sagði hann. „En segið
þjer mjer —- hlýða allir ibúarnir þessnm
fyrirmælum frú Dewar?“
„Menn eru yfirleitt mjög reglusamir um
þetta og hengja oftasl lykla sína upp óðara
og þeir kóma inn.“
„Einmitt það. En ef þeir fara aftur út á
kvöldin?“
,Þá er auðvelt að iaka lykilinn aftur.“
„En sjeu þeir nú lengi fram eftir nóttu
úti og þrevttir og utan við sig þegar þeir
koma heim?“
„Alveg sama. Þeir vilja i lengstu lög fram-
fylgja settum reglum.“
Roger datt i hug það, sem hann hafði sjeð
nóttina áður, ætlaði að fara að tala um það,
en fansl maðurinn vera tortrygginn á svip-
inn, svo að hann þagði yfir því.
„Látum oss vona, að jeg verði jafnathug-
ull um þetta og hinir,“ sagði hann. „En þetta
hlýtur að vera níisskilningur með brjefið til
mín, Jósep, enginn þekkir heimilisfang mitt
nema fjelagi minn, og jeg var með honum
rjett áðan.“
„Miðinn er frá frúnni.“
Roger brá. Hafði hann nú eitthvað gert af
sjer? Ef hann yrði nú rekinn á dyr? Hann
iMirð að fá fult fyrir sjö pundin sín. Hann
reikaði að hrjefahillunni, tók miðann og las.
Hann reyndist að vera mjög meinlaus.
Iværi hr. Ferrison!
Viljið þjer gera svo vel og líla inn
lil mín allra snöggvast, ef þjer komið
heim fyrir kl. 6Y2 í kvöld.
Yðar einlæg.
Hanna Dewar.
„Er frú Dewar í skrifstofu sinni?“
„Já, það er hún og verður hálftíma enn-
þá.“
Roger skaut renniluirð lil hliðar, gekk
inn ganginn og drap á dvr skrifstofunnar.
Frú Dewar sat við skrifborðið við bókhald.
Hún lagði pennann frá sjer, þegar hann kom
inn.
„Gerið svo vel að setjast stundarkorn,
herra Ferrison,“ sagði liún.
„Jeg geri ekki ráð fyrir að dveljasl hjer
lengi inni, frú Dewar,“ sagði Roger og tylti
sjer á einn revrstólinn. „Jeg' vona, að jeg
hafi ckki gerst brotlegur við neinar liús-
venjur."
,Hrcint ekki, lierra Ferrison, jeg er viss
um, að þjer hafið hreytt nákvæmlega eftir
þeim. Nei, jeg vil hiðja yður að gera mjer
smá-greiða.“
Frú Dewar virtist annars ekki vera kona,
sem oft bæði menn að gera sjer greiða. En
hún var dálítið hikandi og sú breyting i
framferði hetmar sýndi, að eitthvað var í
liúfi.
„Þjer kyntust ungfrú Quayne í gær-
kvöldi," byrjaði hún.
,,.Iá,“ svaraði Roger slultlega.
„Ungfrú Quayne,“ lijelt frúin áfram, „er
mjög mikils vifði lijer i húsinu og allir
aðrir leigjendur mínir meta hana mikils. Ef
til vill hafa þeir fulmikið dálæti á henni. Ör-
kuinl ungfrú Quayne liafa gert hana mjög
viðkvæma.“
„Einmitt það.“
„Hún bauð yður með sjer i kvikmynda-
hús í kvöld, en þjer afþökkuðuð. Hún gerði
þetta í viiiáttuskvni, af þvi að þjer voruð
nýkominn.“
„Mjer finst Jtella mjög vingjarnlegt af
henni,“ svaraði Roger. „En sem stendur er
mjer ómögulegt að þiggja nokkurt hoð.“
„Leyfist ntjer að spyrja hvernig á því
stendur.“
Roger hrukkaði ennið lítillega. „Er þetta
ekki dálítið skrítin spiirning?“ sagði liann.
„Þarf jeg að segja nánar frá en það, að jeg
kæri mig ekki um að þiggja boð?“
Frú Dewar var nú ekki jafn stirnuð á
svip og vant var. Kuldaleg augu liennar voru
jafnvel biðjandi, er hún leit á liann.
„Herra Ferrison,“ sagði hún. „Afkoma
þessa liúss er að miklu leyti komin undir
dutlungum ungfrú Quayne. Jeg held, að allir
aðrir Ieigjendur mínir viti það. Þeir gera alt,
sem Ivægl er, til þess að halda henni í góðu
skapi. Hún er mjög æsl, vegna neitunar yð-
ar í gærkvöldi.“
,,Já, en kæra frú Dewar,“ mótmælti hann.
„Jeg get fullvissað yður um, að mjer er
ómögulegl að fara mcð lienni.“
„Hversvegna?“
Hann reis upp til hálls, en seltist jafn-
Iiarðan og rak upp smáhlátur.
„Nú, jæja þá —■ en jeg' er ekki viss um,
að mjer sje það heppilegt að svara spurn-
ingu yðar. í fyrsta lagi hefi jeg engin föt til
að fara í, þessi föt, sem jeg er í, eru yfirleitt
þau einu, sem jeg á. Jeg er líka á þrotum
með nærföt og skyrtur. Þessi sjö pund, sem
jeg greiddi vður, voru næstum einu pening-
arnir, sem jeg átti eftir. Ef jeg ekki kem því,
sem jeg vinn að, í framkvæmd innan eins
mánaðar, þá er jeg alveg kominn í hundana.
Jeg gæti ekki einu sinni keypt leikskrá handa
ungfrú Quayne. Ekki leigt bifreið. Ekki boð-
ið henni neina hressingu eftir sýninguna.
Hvernig á jeg að taka við boði ungrar stúlku
undir slikmn kringumstæðum ?“
„Er það ekki annað,“ sagði frú Dewar og
henni ljclli greinilega.
„Nei, það er ekki annað. En er það ekki
nóg ?“
„Þetta er þá einskonar metnaður,“ sagði
hún. „Jeg skil vður, einu sinni var jeg líka
stór upp á mig, meðan jeg hafði kjarkinn.
er ekki hægt að fá yður til að ganga fram
hjá þessu sjónarmiði, bara í þetta sinn. Ung-
frú Quavne er ekki eins og flestar aðrar
stúlkur.“
Hann hugsaði sig um skamma stund og
hló svo. „Alt er þetta hjegómi,“ sagði hann.
„En ef ungfrú Quayne endilega vill hafa mig
með þegar svona stendur á þá er mjer
sama í þetta sinn.“
„Viljið þjer vera svo góður, herra Ferri-
son,“ hað hún, „að ganga við á herbergi
hennar og segja lienni, að þjer viljið koma
með? Það er herbergið hjerna við hliðina á,
sömu megin. Henni hefir ekki liðið vel í dag'.
Stúndum líður henni mjög illa. Þetta nnm
ekki tefja yður mikið.“
Hann reis lipp skjótlega. Var ekki neitt
hrifinn af þessu hlutverki. „Jæja ])á, jeg
skal gera það, úr því að þjer óskið þess.“
Han ngekk út úr skrifstofunni, drap á
næstu dyr til vinstri og var strax sagt að
koma inn.
Hajm varð mjög undrandi þegar hann
steig inn fyrir þröskuldinn. Þarna var alt
öðruvisi en Iiægt var að húast við í Palace
Crescent. Fætur hans sukku niður í mjúkt
tvrkneskt gólfáklæði. Húsgögnin i hreinuni
Lúðviks fimtánda stíl. Á horðinu voru tveir
stórir blómvendir, og stór bókahlaði. Eldur
brann glatt á arni, enda þótt komið væri
lrain í maí. Flora Quayne liafði hvílt á legu-
bekkiuim, en reis nú upp og rjetti hendurn-
ar út á móti honum.
„En hvað það var vingjarnlegt af yður,
herra Ferrison, að lita inn til mín. Jeg' skil
])að svo, að yður haf'i snúist hugur um bíó-
ferðina, er ekki svo? Eða viljið þjer fara í
söngleikhús eða leikhús livað sem þjer
viljið. Setjist þjer þarna í stólinn, nema þjer
viljið lieldur sitja hjerna og halda í hendina
á mjer.“
Hann hörfaði undan óframfærinn og ljet
fallast i djúpan stól.
„Ef þjer kærið vður um það í raun og
veru, ungfrú Quayne,“ sagði hann, „þá vil
jeg með ánægju koma. í einlægni, jeg þekl-
ist ekki boð yðar sökum þess, að jeg á eng-
in önnur föt en þessi og verð að setja á
mig síðasta hreina flibbann minn. Jeg get
greitt bifreiðina og leikslcrána, en meira
ekki. Kvöldverður á eftir er með öllu úti-
lokaður. Jeg' mundi hafa glaður tekið boði
yðar, ef jeg hefði getað sjeð fyrir þessu öllu,
eins og vera ber.“
Hún hló bliðlega.
„En hve þjer eruð mikið flón,“ sagði lnin.
„Þetta er alt saman hjegómi. Jeg skal
vera tilbúin hálftima eftir matinn. Hafið
engar áhyggjur út af útgjöldunum. Jeg hcfi
mina eigin bifreið. Þerna mín fvlgir mjer
jafnan í leikhús, svo að smáútgjöld og snún-
inga annast hún. En mig tekur sárt að heyra,
að yður gengur illa núna. Jeg geri varla ráð
fyrir, að þjer kærið yður um að snæða við
mitt horð í kvöld?“
„Mjundi yður þykja miður, ef jeg neita?“