Fálkinn - 23.08.1940, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
Sólarlag ú Akranesi.
Steindór Sigurðsson: Við lifum eitf sumar. —
Á LEIfl NORÐUR í ÆFINTÝRALÖND SÍLDARINNAR
AÐ er vitanlega ekki í frásög-
ur færandi þó að maður einn
g'óðviðrismorgun dembi rakáhöldun-
um sínum niður i handtösku, ásanit
tveimur skyrtum og einhverju fleiru
drasli og leggi svo af stað niður á
liafnarbakka, staðráðinn í því að
þurka af fótum sjer ryk hinna reyk-
vísku gatna og halda norður fyrir
land.
En venjulegast sest maður þá inn
í reykingasal á einhverju miiliferða-
skipinu, kemur föggum sínum fyrir í
svefnklefa, hefir kvatt kunningja,
vini og vandamenn, tilkynt þeim
ferðaáætlunina o. s. frv. Og undan-
tekningarlítið er maður þá að fara
til einhverra ákveðinna staða og í
einhverjum ákveðnum erindum, eða
að minsta kosti í vei skipulagða
skemtiferð, sem áður hefir verið
undirbúin um lengri tíma.
Hitt er vafalítið sjaldgæfara og
vafalítið hneykslanlegt framferði 1
augum ráðsettra borgara að þjöta
fyrirvaralaust um borð í fiskiskip,
sem er að fara i síldarleit, án þess
að kveðja kóng nje prest, án þess
að þekkja nokkurn lifandi mann
um borð, — án þess að hafa nokk-
urt takmark eða tilgang fyrir aug-
um en þann, en komast eitthvað
langt i burtu í nýtl andrúmsloft. —
Og til að kóróna þetta flan, er svo
pyngjan galtóm, höfuðið þungt og
kverkarnar þurrar ....
En hvað sem öllu þessu líður, fer
einhver kitlandi galsi um hug manns,
eins og æfinlega, þegar liin lokk-
andi æfintýri óvissunnar stór eða
smá, verða á vegi manns. Maður
liefir á tilfinningunni að vera svo-
lítill strákhvolpur á blússufötúm, sem
stelst að lieiman, niður í fjöru eða
upp í fjall til að leita að einhverju
æfintýri, — hlakkandi og hálfsmeyk-
ur i senn.
Og þó að maður sje i finu fötun-
um sínum og buxurnar sjeu rifnar
að aftanverðu, brosir maður framan
í sólskinið í Bankastræti og fólks-
strauminn, sem rennur í látlausri
hringiðu umhverfis klukkuna á Lækj-
artorgi.
Hún er á mínútunni 12 þennan
blíðviðrismorgunn, vorið 1939.
Fólkið streymir út frá skrifstofun-
uin, bílarnir þjóta livíslandi fram-
hjá og kunningjunum bregður fyrir
hjer og þar í mannþrönginni. —
Maður verður órór og lúkandi og
nemur staðar eitt augnablik. —
Þarna fer einn, sem rnaður þarf að
tala við áður .... og þarna fer
annar....
Samtalið, sem maður hefir átt við
skipstjórann á sildveiðaskipinu, l'yr-
ir nokkrum dögum, rifjast upp.
„.... og yður er velkomið að fá
að fljóta með. — — En fyrst og
fremst er alveg óákveðið, hvenær
við förum, — það verður ekki á-
kveðið fyr en samdægurs — og svo
getur tiðið vika og jafnvel liálfur
mánuður, áður en við komum að
landi. Við ætlum ekki tii hafnar
fyr en við höfum fengið síld.“
„Alt í lagi. — Jeg kann ágætlega
við mig á sjónum.“
„Svo er algerlega óvíst, hvar við
leitum hafnar á Norðurlandi.“
„Ágætt. Þá veit maður það
ekki heldur. —“
Og svo hefir maður ekkert liugs-
að fyrir þessu frekar, fyr en þenn-
an morgun klukkan 11, að maður
frjettir að skipið eigi að fara kl.
12,30.
Teningunum er kastað. — Og mað-
ur beygir niður í Hafnarstræti —
niður að höfninni ......
Lagt úr höfn.
Sólskinið blikar og brotnar á
spegilfleti hafnaririnar, flæðir
yfir iippfylljriguna og yfir stál-
gráan skrokkinn á litla línuveið-
aranum, sem nú er að losa fest-
ar og leggja af stað norður i
sildina.
Jeg stekk um borð á siðasta
augnabliki, klifra upp á báta-
dekkið og dreg mig í hlje. Skips-
höfnin er öll á þiljum uppi
og á hafnarbakkanum stendur
mannþyrpingin meðfram allri
skipshliðinni, vinir og vanda-
menn, sem komnir eru til að
kveðja, sjómenn af öðrum skip-
um, sem eru ekki ennþá lögð af
stað norður, og eitthvert slangur
af fólki, sem forvitni og tilviljun
hafa bætt við í hópinn.
Vinirnir og vandamennirnir,
konur og börn, — systkyni og
foreldrar, standa á blábrúninni.
Skipið er að síga frá og bilið,
sem myndast milli bakkans og
skipsins, boðar sumarlangan að-
skilnað. Þegar út á liöfnina er
komið, er kallað og veifað. Svo
leysist mannþyrpingin á bakk-
anum sundur og týnist í smá-
liópum inn í götusundin upp af
uppfyllingunni. — Sumir skips-
mannanna líta upp í síðasta sinn
.... kona snýr sjer við á bakk-
anuin og veifar. — Og augna-
bliki síðar eru svo allir önnum
kafnir við störf sín.
.Teg hefi á meðan setið á af-
viknum stað sem áhorfandi, því
að jeg átti þar engan að kveðja.
Og hver veit nema þeir sjeu far-
sælaslir, þegar öll kurl koma til
grafar, sem engan þurfa að
kveðja og engum að heilsa.
Svo tek jeg að virða fyrir mjer
skipsmennina. Allir eru þeir mjer
ókunnir, en jeg sje, að meiri
hluti þeirra eru ungir inenn,
jafnvel unglingar innan við tví-