Fálkinn - 23.08.1940, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
1-JÚN var dóttir fátækasta
mansins i bænum svo að
hún var altaf illa og aumingjalega
til fara. Hárið á henni var svip-
laust og lirokkið reifi um höf-
uðið á henni og hún var full af
dökkum freknum i andlitinu.
Augun voru stór, en svo undar-
lega Ijós .... eða var það kan-
ske eldrauði liturinn á hárinu,
sem lók frá þeim litinn?
Hún lijel Britta Strand, en hún
var aldrei kölluð annað en
„Freknufíflið“, og tólf ára kropp
urinn engdisl eins og ánamaðkur
i kvölum, þegar strákarnir í
þorpinu öskruðu uppnefnið á
eftir henni.
á við, þá þroskaðist lijá henni
hatur og andstaða gagnvart þeim
sem höfðu gerl henni lífið ó-
bærilegt fram til þessa. í laumi
fjekk hún sjer áhurð og ilmvötn
sem gáfu henni sljett og fallegt
hörund. Freknunum gat hún
ekki náð af, en nú óprýddu þær
hana elcki lengur.
Það var engan sem grunaði
að Britta ætlaði ekki að vera í
litla þorpinu að eilífu, fyr en hún
fór til höfuðstaðarins einn grá-
an nóvemberdag, fyrirvaralítið
og þegjandi. Hún bar í brjósti
sjer von og eftirvæntingu um
framtíð, sem mundi gefa henni
uppreisn .... og hefnd!
nú ekki lengur svoleiðis, að hún
láti bjóða sjer slílet!
— Er .... er hún gift? spurði
Vagn og gat ekki haft af henni
augun.
— Ekki svo jeg viti. Þó hún á
liinn bóginn hafi vísl fengið
nægileg tilhoð. En jeg þekki
fólkið sem hún er með, og jeg
get kvnt vkkur aftur ef þú vilt.
— Já, það vil jeg sannarlega
sagði Vagn og stóð upp.
Vagn og Britta hittusl oft eftir
þetta kvöld, og lionum lærðist
smámsaman að skilja, að hún
gevmdi sjálfri sjer eitthvað. Og
það sem í fyrstu hafði verið á-
— Vera þin! sagði liún hægt.
.Tæja, Vagn, það vil jeg með einu
skilvrði! .... því að liann
pabbi þinn biðji mig um að
koma. Jeg' heimta ekkert af þjer,
l)ara af honum.
Jeg læt hann skrifa þjer
slrax.
Samt sem áður liðu nokkrir
dagar áður en brjefið kom. Hinn
ríki Johansen gat ekki sjeð að
það væri nokkur ástæða til þess
að biðja hana að koma. Hann
sendi venjulegt brjef og bauð
henni lieim, en Brilla var ekki
ánægð með það. Að síðustu ljel
gamli maðurinn eftir. Vegna þín
sagði hann í brjefinu til Vagns.
— Misheppnuð hefnd. —
Henni fansl það vera allra
verst þegar Vagn Johanson var
meðal þeirra, sem öskruðu á
eftir lienni. Vagn var sonur góz-
eigandans Johansons, sem átti
stóran og fínan búgarð fyrir ut-
an þorpið. Foreldrar hans liöfðu
harðbannað honum að leika sjer
við krakkana í þorpinu, en Vagn
stalst í burtu hvenær sem hann
sá sjer fært, frá stóra húsinu
með fínu stofunum. Það vantaði
þar dálítið, sem liann ekki gat
verið án: Leikfjelaga.
— Þar kemur freknufiflið!
hrópaði Vilhelm sonur Bloms
malara, og benti á Brittu, sem
var að fara heim i kotið; Britta
íiorfði hræddum augum á dreng-
ina, sem slóðu fyrir henni, —
eins og hundelt lamb.
— Nú er hún að revna að
blikka þig, Vagn! sagði Vilhelm
hlæjandi og háðslega.
- Uss! svaraði Vagn og hnoð-
aði snjókúlu. Hann liafði þennan
ótta allra liálfstálpaðra drengja
við það að fjelagarnir hjeldu
að hann væri að hugsa um
„stelpur“. Hann miðaði vel, að-
allega til að sýna hinum strákun-
um hve fær hann væri, og hitti
Brittu á bak við eyrað. Hún
kæfði niður kveinið og flýtti sjer
heim.
Þannig leið tíminn. Vagn fór
á þessa fínu skóla sem ekki voru
til í þorpinu, en Britta var kyr.
En það var þrái i lienni, og hana
langaði til að hefna sín fyrir
ofsóknir drengjanna. Hún stund-
aði skólann al' alefli, og reyndi
að læra eins mikið og hún gat.
Og þegar hún kom úr skólanum
fjekk hún búðarstúlkustarf i
þorpinu, og hún komst að raun
um það, að það sem var mesti
þröskuldurinn á liennar vegi,
var að hún kunni ekki að brosa.
Og svo lærði hún það.
En jafnframt því, sem hún
varð viðkunnanlegri í viðmóti út
Það li'ðu nokkur ár í mótlæti
og afneitun. Hún hafði fyrst
fengið slöðu í kjólaverslun sem
saumakona, en j)á tók eigandinn
alt í einu eftir henni, og gerði
liana að fvrstu afgreiðslustúlku
í versluninni. Hún þroskaðist í
vinnunni og reynslu og skilningi.
Henni lærðist að gera það, sem
Smásaga EÍtir
hafði lýtl hana þegar hún var
litil, að prýði nú. Hinn föli litar-
hátlur var nú búinn að fá sjer-
kennilegan, finlegan blæ, og
rauða liárið, sem hafði komið úl
á henni tárum þegar hún var
lítil, lá nú eins og gullin króna
um hið háa og fallega enni. Aug-
un voru altaf ljós, en nú lá i
þeim falinn eldur sem kveikti í
hjörtum karlmannanna.
Það voru margir sem gáfu
Brittu undir fótinn, en hún hjelt
sjer á mottunni. Hún vildi bara
eitt .... Hefnd.
Eftir að Vagn Johanson liafði
tekið stúdentspróf fjekk hann
slöðu í stjórnarráðinu, og hann
hafði þegar tapað öllu sambandi
við fæðingarþorp sitt þegar hann
af tilviljun hitti Vilhelm Blom,
son malarans á veitingahúsi. Þeir
settust við borð saman og spjöll-
uðu um liðna daga, en all í einu
sag'ði Vilhelm:
— Nei, sjáðu, nú koma fleiri
lieiman að .... sjáðu fólkið sem
sest þarna á rnóti okkur!
Beint á móti þeim settust fjór-
ar persónur, tveir menn og' tvær
stúlkur. Vagn hort'ði án þess að
skilja neitt.
Þú þekkir hana ekki?
spurði Villielm ákaft. Sjerðu
ekki að það er Britta .... Britta
Strand!
Freknufíflið? sag'ði Vagn
ósjálfrátt.
— Já, reyndu nú að kalla liana
það! hló hinn. — Britta, hún er
köf ást við fyrstu sýn frá hans
liepdi, snerist smám saman upp
í eldheitar tilfinningar og virki-
lega ást, til jjessarar undarlegu
stúlku, og honum fanst jietta svo
guðdómleg tilfinning, að hann
var farinn að óttasl að hún
mundi ekki endast ....
Vagn hafði gott kaup, og með
Ivar Thunharg
því, sem hann fjelck a'ð heiman
gat hann leyft sjer að eyða tölu-
verðu. En Britta varð samt undr-
andi jægar hann eitt kvöldið
bauð upp á kampavín.
Hefirðu unnið í happdrætt-
inu, spurði hún.
Nei, en það verður að
drekka kampavín við öll hátíð-
leg tækifæri! Þú hefir ekki spurt
um liversvegna tækifærið sje há-
(íðlegt!
- Jeg' spyr ekki um neitt.
Trúlofun okkar sagði hann.
— Trúlofun? át hún upp eftir
® honum lágt.
Britta .... jiú veist vel að
jeg elska þig. Viltu vera mín
alla æfi?
Britta svaraði ekki strax. Vagn
reyndi árangurslaust að lesa eitt-
hvað úr augum hennar, en liún
lijelt þeim leyndum undir liinum
einkennilega þungu augnahárum.
Lengi hafði hún búið sig undir
þetta augnablik .... uú gat hún
fengið hefndina. Vagn vissi ekki
neitt um Jiað, að Vilhelm hafði
haldið loforð sitt og komið þvi
þannig í kring að þau skyldu liitt-
ast, og nú var bara sí'ðari lielm-
ingur hefndarinnar eftir.
— Þú segir ekki neitt
sagði Vagn jægar þau höfðu selið
jægjandi nokkra stund. Britla
leil upp, og ljósið í augum lienn-
ar blindaði hann. Þau ljómuðu,
þessi undarlegu og' þó svipmiklu
augu .... en Jjað var eins og
kaldur geislinn frá jöklinum J)eg-
ar sólin skín á hann.
Svo óku Jjau af slað, einn af
síðustu dögum febrúarmánaðar
lieim til gamla Johansons. Þau
óku í bílnum hans Vagns inn í
litla Jmrpið Jjar sem Jiau höfðu
alist upp, og Britta færði sig frá
Vagni um leið og Jjau óku inu
um liliðið. Hún var hrædd um
hann heyrði að hún hafði hjart-
slátt.
Hann lók utan um hana og
kjrsti hana bak við eyrað.
Fyrirgefðu elskaii mín,
hvíslaði liann.
Hvað .... livern fjandann
meinar ])ú? spurði liún i fáti.
- Jeg er að biðja j)ig að fyr-
irgefa þessa snjókúlu, sem jeg
kastaði í J)ig einmitt lijerna. En
j)ú ert nú líklega búin að gleyma
j)ví!
Britta bliknaði .... hún blikn-
aði svo, að Vagn stansaði bif-
reiðina.
Hvað er þetta Britta? sag'ði
hann og' tók faslar utan um hana.
Reiddistu við mig?
Reiddist! . . . . svo bugaðist
hún. Hún fór að gráta, ekki í
æsingu eða ákaft gráturinn
rann eins og lækur sem brýst í
gegnum snjóskafl í vorleysing-
um.
Vagn skildi ekki neitt, einung-
is J)að, að hann varð að láta hana
gráta í friði. Og þegár hún var
hætt, J)á sýndist honum augun
ennþá fallegri, nú ])egar tárin
liöfðu þvegið þau.
— Því hefirðu aldrei minst á
])essa snjókúlu fyr? spurði hún.
Honum var strax ljóst, að með
snjókúlunni meinti liún alt ....
latæka æsku, armæðu, og alla
stríðnina, bara af því að Imn var
rauðhærð, freknótt og klunna-
leg.
Af því að jeg vildi ekki
minna j)ig á neitt sem jeg áleil
að þú mundir vilja glevma.
Vagn .... jeg verð að segja
þjer nokkuð. Jeg er ekki eins og
þú heldur .... jeg er vond ....
Frh. ú bls. Ui.