Fálkinn - 23.08.1940, Blaðsíða 13

F Á L Ií I N N
13
KROSSGÁTA NR. 344
Lúrjelt. Skijring.
1. skordýr, (i. öfgafullar, 12. ílát, 13.
óSagot, 15. hnoðri, l(i. sigaði, 18 hirt-
ir, 19. fornafn, 20. otað, 22. yfirburSi,
24. skagi. 25. til littanda. 27. spekingur
28. tækifæris, 29. lipur, 31. fæða, 32.
sljetta, 33. viður, 35. bandið, 30.
skemtistaðurinn, 38. lindýr, 39. straum
urinn, 42. gólfi, 44 mannsnafn, l>f.,
45. flýtinn, 48. nem, 49. dýr, 51. ílát,
52. jðkli, 53, heppnum, 55. sannfær-
ing, 56. fjelag, 57. snikjur, 58. á í
Asíu, 60. þegar, 61. skeri niður, 63.
skips, 65. fengurinn, 66. aðalsmanns.
Lóðrjett. Skýring.
1. undanhald, 2. laut, 3. kvik-
myndafjelag, 4. sull, 5. plantan, 7.
spil, 8. heiðurinn, 9. hali, 10. forsetn-
ing, ll.-segl, 12. klunni, 14. þjóð, 17.
fjelag, 18. kvenmannsnafn, 21. eðli-
legt, 23. frelsun, 24. auðkenni, 2(i.
nískunös, 28. haldast í hendur, 30. á-
kvað, 32. kanta, 34. trje, 35. ínynni,
37. hróss, 38. draugur, 40. hit, 41.
hryggðar, 43. rensliu, 44. vatn, 45.
tireykja, 47. ríkis, 49. viðgerðin, 50.
dans, 53. goði, 54. muldur, 57. tóm,
59. höfðuðborg í S.A., 62. samteng-
ing, 64. fangamarlc.
LAUSN KR0SSGÁTUNR. 343
iLárjett. Ráöning.
1. storlca, 6. vothey, 12. flýtur, 13.
Pamirs, 15. læ, 16. aðal, 18. liags, 19.
lá, 20. eða, 22. afarill, 24. óin, 25 tifa,
27. skæri, 28. Óðni, 29. traðk, 31. ant,
32. ógagn, 33. rank, 35. ylur, 36. land-
nemar, 38. iblá, 39. Atli, 42. Rósól,
44. sjá, 40. telja, 48. óðal, 49. skatt,
51. gjár, 52. kar, 53. skurfum, 55. atl,
56. Ág., 57. hnút, 58. snák, 60 K.A.,
61. rollur, 63. gnógar, 65. tróðið,
66. flipar.
Láðrjelt. Ráðning.
1. slæðir, 2. Tý, 3. ota, 4. ruða, 5.
krafs, 7. opali, 8. tagl, 9 HMS, 10. ei,
11. yrling, 12. fletta, 14. sáning, 17.
Laka, 18. hirt, 21. afar, 23. ræningjar,
24. óðar, 26. Aðalból, 28. ógurleg, 30.
knall, 32. ólatt, 34. kná, 35. yma, 37.
brókar, 38. ísar, 40. ilja, 41. karlar,
43. óðagot, 44. skut. 45. álfs, 47. jálk-
ar, 49. skúri, 50. tungl, 53. snuð, 54.
máni, 57. hló, 59. kóp, 62 L.R., 64.
Ga.
„Afsakið, jeg er ekki með sjálfum mjer i
dag,“ sagði hann. „Veslings Dennet gamli,
að vísu vorum við ekki vinir, en þó allvel
kunnugir. Hræðilegur dauðdagi! Og svo
sögðu þeir mjer það svo ógætilega. Jeg er
aldeilis utan við mig síðan.“
„Hvenær sáuð þjer hann síðast?“ spurði
Roger í fullkomnu grandaleysi.
Maðurinn þaut upp eins og' naðra.
„Hvern fjandann sjálfan eruð þjer að yf-
irheyra mig?“ spurði hann og liendur hans
titruðu. „Jeg hefi mist gamlan kunningja
voveiflega hann var myrtur, myrtur fá-
ein skref frá húsinu, sem við bjuggum háðir
i, og svo komið þjer og spyrjið mig hvenær
jeg hafi sjeð hann síðast? Eruð þjer kannske
lögreglumaður í dularklæðum?“
Roger reis á fætur. „Jeg held það sje rjett,
að við förum, hr. Padgham,“ sagði hann.
„Jeg sje að þjer eruð ekki í standi til að
tala um viðskiftamál í dag. Hvað það snertir,
að jeg sje lögreglumaður, þá er það þvætt-
ingur.“
Padgham virtist nú lieldur kyrrast, en var
þó en þá óstyrkur og tortrygginn. Hann
starði yfir á þilið hinum megin og tautaði
eittlivað fyrir munni sjer. Roger sneri sjer
að fjelaga sínum.
„Við skulum ekki ónáða herra Padgham
meira, Jimmie,“ sagði hann. „Við liöfum hitt
á óheppilegan dag.“
Padgham leit nú á þá.
„Komið hingað,“ hrópaði hann. „Um hvað
viljið þjer tala við lögfræðing. Jeg er ekki
opinber málaflutningsmaður lengur. Kæri
mig ekki um það. Jeg fæst við annað núna:
hlutafjelagalöggjöl'. Þið viljið fá einhvern,
sem er slyngur i samningagerð, geri jeg ráð
fyrir. Þetta er sá hesli, sem þið getið fengið.“
Hann skrifaði nafn lögfræðiskrifstofu einn-
ar í Lincolns Inn á miða og fjekk þeim.
„Þjer skuluð ekki segja, að jeg hafi senl
yður,“ hætti liann við. ;,En þetta eru ágætir
lögfræðingar.“
Roger stakk miðanum í vestisvasa sinn.
„Þakalc yður kærlega fyrir, hr. Padgham,“
sagði liann. „Þetta greiðir eflaust fyrir okk-
ur. Jeg -voua, að þjer verðið liressari i
bragði, þegar við sjámnst næst.“
„Rlessaðir, liugsið þjer ekkert um þessa
duttlunga í mjer,“ sagði Padgham. „ Jeg
sendi skrifarann minn í hurt, gat ekki þolað,
að neinir væru i kringum mig. Jeg get ekki
gleymt honum Dennet gamla, anga karlin-
um.“
Þeir fjelagar kvöddu og fóru. A leiðinni
niður sagði Sark og var órótt innanhrjósts:
„Jeg lel mig svo sem engan snildarspæjara,
lagsmaður, en væri jeg það og vildi fá að
vita hverjir það voru, sem káluðu Dennet
ofursta, — þá lield jeg að jeg yrði forvitinn
um það, hvar þessi manngarmur var eftir
miðnættið.“
XI.
Þegar Roger Ferrison kom heim í Palace
Crescent um kvöldið, var hann i nýjum
skóm og' lijelt á brúnum pakka undir hend-
inni. Þetta var einni stund eftir máltíð. Rog-
er hengdi lykilinn á sinn stað og var á leið
að stigánum, þegar grænu dyrnar lukust
upp og Flora Qavne kom út, með aðeins
einn staf og studdi sig við vegginn með
hinni hendinni.
„IJr. Ferrison,“ kallaði liún blíðlega,
„leggið pakkana frá yður svo litla stund og
komið inn á lierbergi mitt sem snöggvast.
Mig langar til að tala við yður.“
Roger hlýddi samstundis, enda var hann
í of góðu skapi til að geta neitað nokkrum
um nokkurn hlut.
„Hví herið þjer pakkana yðar heim sjálf-
ur,“ spurði hún. „Jeg hjelt, að karlmenn
gætu ekki þolað slikt. Hvað er í þcim? .Teg
er svo forvitin.“
„í öðrum eru tvenn ný föt. í liinum skyrt-
ur, hindi og nærföt. Svo er jeg i nýjum
skóm, eins og þjer sjáið.“
Hún hló kyrrlátlega. „Þjer eruð einkenni-
legur. Eruð þjer vanur að haga aðdráttum
yðar svo?“
„f gær um þetta leyti,“ sagði liann, „var
ekki úllit fyrir,að jeg gæti nokkurntíma keypt
nokkurn hlut. Við liöfum verið heppnir í dag,
jeg og fjelagi minn. Við liöfum fengið vænan
skilding i'yrir seldar vörur og höfum báðir
eytt því.“
„Voruð þjer virkilega svona fátækur,"
sagði hún blíðlega. „Þjer voruð stoltur í
gærkvöldi. Jeg hefði gjarnan viljað lána yð-
ur peninga. Peningar eru mjer einskis virði
nema jeg geti látið einhverja njóta þeirra
með mjer.“
„Það er fallegt af yður,“ sagði liann.
„Gerið svo vel og liringið þessari hjöllu,“
sagði hún.
Hann lilýddi. Þetta var lítil horðhjalla úr
bronze, einkennileg i lögun. Þernan kom
])egar inn. Hún bar bakka, sem á stóð vin
og glös.
„Þjer hafið sjálfsagt ekkerl á móti því að
fá einn Apéritif?“ sagði Flora. „Jeg hlandaði
þennan stjöl rjett áður en þjer komuð. Hann
er óhristur.“
„Jeg er mjög feginn, sjáið þjer bara! Ann-
ars hefi jeg ekkert vit á stjöl.“
„Yður fellur þessi ábyggilega vel í geð,“
sagði hún. „Mig langar til að biðja vður að
gera mjer greiða, kæri vinur, en fyrst verð-
um við að skála.“
Þau skáluðu liátíðlega. Roger fanst hann
aldrei hafa bragðað hetra. Hún hló dált þeg-
ar hún sá hve hrifinn liann varð af drykkn-
um.
„Mig langar til að hiðja yður að að gera
mjer greiða," endurtók hún.
„Jeg get nú tæplega neilað eftir þetta,“
sagði hann og svo mintist hann alt i einu
þess skugga, sem nú hvíldi yfir liúsinu. „.Teg
hefi nefnilega verið svo heppinn sjálfur i
dag, þrátt fvrir það, að dagurinn hyrjaði
liálf óheillavænlega.“
„Væri yður ekki sama þótt þjer gleymduð
þeirri óheillavænlegu byrjun?“ sagði hún
hiðjandi. „Það var einmitt það, sem jeg ætl-
aði að biðja yður um. Frú Dewar er of stolt
lil þess að biðja leigjendur sína nokkurs og
þessvegna bið jeg liennar vegna. Flytjið ekki
hjeðan vegna þessa hryllilega máls og talið
ekki meira um það en þjer megið til. —
einkum ekki við kvöldverðinn núna.“