Fálkinn - 23.08.1940, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
lugt. Og þegar kemur út á ytri
höfnina og fariö er aö „talca upp“
nótabátana, lieyri jeg þaö á
skrafi skipverja að þó nokkrir
þeirra liafa aldrei verið á síld-
veiðum fyr. Allir eru þeir þó
meira og minna vanir sjómensku
að einum undanskildum, 18—19
ára pilti, sem aldrei hefir fvi' á
sjó komið, nema sem farþegi á
milliferðaskipum. Seinna fæ jeg
að vita, að hann liefir nýlokið
4. bekkjarprófi við Mentaskólann
á Akureyri. Og nú ætlar hann
að fleyta sjer á síldinni gegnum
5. bekk næsta vetur.
Vinnunni við bátana er lokið.
Gufuvjelin hyrjar að stynja þung-
an, svo hraðar og hraðar, grái
stálskrokkurinn kippist við og
skipið skelfur og nötrar undir
fótum mjer. Svo fer það af stað
og stefnið ristir silfurgljáandi
sæflötinn sundur. Skriðið eykst,
— — innan stundar æðir sól-
glitrandi hvítfossinn aftur með
kinnungunum.
Það horfir á Akranes.
Karlamir þyrpast umhverfis
„kabyss“dyrnar aftur á, seilasl
þar um og koma, svo aftur út
á dekkið, með rjúkandi kaffi-
könnur og slá sjer niður lijer
og þar, sem þægilegast er að
sitja á þilfarinu, eða standa og
halla sjer makindalega upp að
einhverju og spjalla saman.
Skipstjórinn kallar til mín.
„Kaffi!“
Jeg er orðinn einn af liópnum.
Við erum komnir til sjós og var
verður hver og einn að bjarga
sjer sjálfur. Hjer er engin „elsku
mamma“, og engir hvítjakkaðir
veitingaþjónar, með brilliante í
hárinu til að dansa á tánum um-
hverfis mann. Jeg olnhoga mig
gegnum þvöguna við eldhús-
dyrnar, næ mjer i gríðarmikla
lcönnu, sem liangir þar á krók
og svo fyllir kokkurinn hana af
ilmandi kaffi. — Sykur og kex
í stórum dollum .... „Hjálp-
aðu þjer sjálfur.“
Jeg sest út á þilfarið. Alt um-
liverfis mig suðar glaðværð og
kátína. Jeg virði fyrir mjer öll
þessi brúnu og veðurteknu and-
lit. Mjer liafði fundist eitthvað
þunglamalegt og stirt yfir þess-
um lióp, meðan við vorum að
losa festarnar og fara frá liafn-
arbakkanum, en það hefir ó-
efað verið missýning, því að nú
snætir mjer eitthvað frjálslegt
og óþvingað i augum og svip
þessara masandi og hlæjandi,
hrúnbörkuðu náunga, sem eru
að leggja af stað norður í æfin-
týralönd síldarinnar.
Jeg sje, að það horfir enn á
Akranes. Jeg gef mig á tal við
piltinn, sem situr við hlið mína
og fæ að vita um fyrsta áfang-
ann í þessu ferðalagi. Hann hefir
heyrt, að við eigum að fara „upp
á Skaga“, og taka þar saltfisk i
skipið. Svo eigi að fara með fisk-
inn til þurkunar eittlivað vestur
á land. Meira veit liann ekki. —
Við erum svo sem ekki enn
komnir í síldina, enda liggur
ekkert á, — engar síldarfrjettir
að norðan enn og í dag er 20.
júní. -— „Ætli maður sjái nokkra
hröndu fyr en um miðjan næsta
mánuð!“ segir einliver ofur-góð-
látlega við mig. — Hm! — Jeg
á þá kanske eftir að vera svo
sem 3 vikur hjer um borð! —
Alt í lagi. — Svo herst talið að
öðru.
Kaffililjeinu er lokið. Skips-
mennirnir dreifast um þilfarið
og byrja að fást við ýmisleg
störf, en jeg rölti af stað til að
skoða skipið. Það heitir „Hug-
inn“, Imuveiðari, hygður 1907,
einn af fyrstu línuveiðurunum,
sem til landsins komu. Þetta
frjetti jeg alt seinna. En þar er
ekki sjerlega greiður gangur um
þilfarið að þessu sinni. Fram-
dekkið og aftur fyrir mitt skip
er alt sundux'liólfað með mjaðm-
arháum skilrúmum, fyrir síld-
veiðina. Jeg gefst því brátt upp
á því að ldifra úr einu hólfinu í
annað og lield mig aftur við
vjelarúmið og eldhúsið. Þar fyr-
ir aftan er reist allstór tjaldbúð,
sem er ætluð fyrir borðsal handa
liásetunum. Undir eldhúsinu er
káetan, þar sem yfirmennirnir
— að skipstjóranum undanskild-
um, sem hýr undir brúnni, —
lcokkurinn og kyndarinn eiga að
liafa sitt sumarheimili. Þar eiga
þeir að borða og búa næstu mán-
uði. — Þarna frjetti jeg, að mjer
sje einnig ætlaðul’ samastaður á
leiðinni. Jeg lít allra snöggvast
niður. Þar sjest engin sála, all-
ir uppi á þilfari við störf. Mjer
liálfleiðist. — Svo fer jeg upp á
þilfar aftur, halla mjer út fyrir
boi'ðstokkinn á stjórnhorða og
góni upp á Kjalarnesið, sem teyg-
ir sig út i sólskinið og vorblið-
una. Framundan er blár Skag-
inn og þar mótar fyrir húsa-
þyrpingunni, sem færist óðfluga
nær.
Upp úr vjelarúminu kemur nú
lágvaxinn, kolsvartur og livat-
legur náungi. — Jeg hafði veitt
honum eftirtekt áður og sjeð
hann kveðja fríða, unglega konu
á liafnarbakkanum. Síðan hefi
jeg sjeð lionum bregða fyrir einu
sinni eða tvisvar og það hefir
vakið eftirtekt mína, hve mikil
unggæðisleg kátína og fjör er i
augum og hreyfingum lians.
Hann er þó sýnilega kominn á
fullorðinsárin og á góðum vegi
með að verða hersköllóttur. Mjer
finst líka að jeg kannist við
andlit lians. Sú gáta leysist fljótt.
Hann gengur til min þar sem jeg
ligg fram á borðstokkinn.
„Höfum við ekki sjest í stúk-
unni „Verðandi“?
Jú, — nú man jeg það. Þar
eða einhvers staðar annars stað-
ar innan „Reglunnar“ hefi jeg
sjeð liann .... Og samviskan
kippist ofurlítið við, þegar mjer
verður litið framan í þennan
kátínufulla og lcolsvarta „bróð-
ur“. — En það eru nú svo marg-
ir mánuðir síðan þetta var....
Og svo förum við að skrafa
um veðurhlíðuna og síldveiða-
horfurnar.
Hann er þarna öllum ókunn-
ur eins og jeg, en svo er víst um
flest skipverja. Og þannig er það
víst oft á vorin, þegar lagt er af
stað norður í síldina. Menn úr
öllum áttum týnast ofan í ein-
hvern dall við hafnarbakkann í
Reykjavík, einn hliðveðursdag,
hver með sinn sængurfatapoka.
Frh. á bls. ík.
Siglufjörö'ur.