Fálkinn - 30.08.1940, Blaðsíða 4

4
F A L K 1 N N
Steindór Sigurðsson: Við lifum eitt sumar. —
k LEIÐ NORÐUR í ÆFINTÝRALðND SÍLDARINNAR
Dagur á Akranesi.
Jeg fer að tygja mig til land-
göngu. — Þarna í þorpinu, með
litlu marglitu húsum innan um
stóra dökkgræna fleti kartöflu-
og kálgarðanna, þar býr gamall
vinur minn, sem jeg lilakka til
að heimsækja. — Annars er jeg
ókunnugur á Akranesi.
Jeg geng í hægðum mínum
gegnum þorpið. Mjer finst það
fremur tilkomulítið, — sviplitið,
en'þó hlýtt og blítt og hjart, —
vingjarnlegt eins og feiminn,
dreymandi unglingur, sem hrosir
framan í sólskinið.
En dvöl mín í landi verður
stutt. Kunningi minn er ekki
heima. Hann hefir brugðið sjer
til Reykjavikur um morguninn.
— Jeg rölti hálf-vonsvikinn um
borð aftur, og eyði því, sem eftir
er af deginum, við að draga kola
við skipshliðina. Veiðarfærin eru
ýmist öngull eða háfur, sem jeg
og þeir skipsmenn, sem taka þátt
í þessari atvinnu með mjer, fá-
um lánað hjá litlum drengjum
úr landi. — Þetta er ágætis
skemtun, og þess á milli eyði
jeg tímanum við að horfa á
strákana ofan úr þorpinu, sem
stöðugt flykkjast niður í skipið
og æða þar fram og aftur, kátir,
djarfir og óstýrilátir, — troða
sjer inn í hvern krók og kima
og þvælast fyrir öllum og alslað-
ar íneð hrópum og kölJum.
Um livöldið kynnist jeg Jcá-
etubúum. Jeg liefi þegar um dag-
inn byrjað þessa viðkynningu við
suma þeirx-a. En við Icvöidhoi’ðið
lilaðið vistum Iiefst hún fyrir al-
vöru. Skamt frá mjer situr stýri-
maðurinn, mjer hefir orðið star-
sýnt á liann fyr um daginn, alt
frá því við lágum við hafnar-
hakkann í Reykjavík. — Mjer
finst, að svona lxafi íslendingur-
inn litið út í huga Gríms Thom-
sens, þegar hann kvað: „Þjettur
á velli og þjettur í lund.“ —
Samanrekinn, veðui'barinn sjó-
víkingur. — Nú veit jeg, að þetta
er gamall og valinkunnur Reyk-
vikingur, togaraskipstjóri í mörg
ár og sigldi íxieð skip sitt alla
heimsstyrjöldina síðustu. Andlit-
ið er dökkbrúnt og mjög stór-
skorið. Nú er lxann nokkuð við
aldur og feitur mjög, því hefir
það vakið undrun mína að sjá,
hve hreyfingar lians voru ljetl-
ar og öruggar við vinnuna á þil-
farinu. Á liafnarbakkanum liafði
mjer fundist, að liann mundi
tæplega sjálfbjai'ga um að kom-
ast um boi'ð i skipið. Nú situr
hann þarna kátur og reifur yfir
kjötkássunni og hlýr hýrusvip-
ur mýkir hrikalega andlitsdrætti
hans. — En á liinar ákaflega
hreiðu hei'ðar hans vii’ðist mjer
sem skráð sje liðinna ára frægð-
arsaga um óteljandi sigra í við-
ureign við æðisgengið liaf og
vinda.
Svo er það skipstjórinn, slór-
vaxinn, virðulegur maður, fá-
orður, en vingjarnlegur, — alveg
eins og mjer finst að skipstjórar
eigi að vera við horð sitt.
Og þarna kynnist jeg fyrst 1.
vjelstjóra. Ungur maður, hár og
grannur, fölleitur í andliii, stilli-
legur í framkomu og svo prúð-
mannlegur í fasi og viðmóti, að
manni finst, að hann gæli verið
alinn upp í veislusölum. Síðar i
þessu ferðalagi myndast með
okkur kunningsskapur, sem var-
ir enn.
Annar vjelstjóri er kátur og
fjörugur karl, sem jeg hefi sjeð
þeytast um gólfið í „Guttó“ á
„görnlu dönsunum“, — löður-
sveittan og Ijómandi af ánægju
Alt eru þetta Reykvikingar.
Það er hann líka, kyndarinn,
sem gefið liafði sig á tal við
mig á leiðinni. Hann hefir stund-
að með mjer kolaveiðarnar af
miklu kappi um daginn, iðandi
af lífsfjöri og áliuga. Hvar sem
liann kernur á skipinu fylgir
honum kátína og glaðværð.
Svo líður þetta kvöld. Sumir
fara í land til að „lyfla sjer
upp“; — aðrir ganga tímanlega
lil livílu. Jeg fylgi dæmi þeirra
og „skríð í kojuna“ saddur og
sæll....
— Næsta morgun vakna jeg
við liróp og köll. Yinnan við fram
skipunina er byrjuð á ný, en jeg
tek lifinu rólega; ligg og les langt
fram á morgun.
Þegar jeg svo um síðir kem
upp á þilfarið, blasir við mjer
sama sjónin og daginn áður.
Glampandi logn og glaðasólslcin,
— masandi og hlæjandi iða af
starfsglöðu fólki, og skellandi
mótorbátar, sem koma og fara.
Jeg dreg að mjer morgunloftið
í löngum teygum og sest upp
á bátadekk til að viðra mig í
sólskininu.
Alt í einu hrekk jeg upp. Ein-
hversstaðar neðan úr iðrum
skipsins stígur geysilega há og'
skær söngrödd, — stígur hærra
og hærra upp í háloftið og sól-
skinið. Sumt af fólkinu i vinn-
unni, sleppir saltfiskunum úr