Fálkinn - 30.08.1940, Blaðsíða 10

10
F Á L It 1 N N
VNCS/Vtf
kEANbURHIIt
Páskaegg sem kjúklingur
Það er auðvelt að búa til svona
páskakjúlding. Vængir, haus og stjel
er ldipt úr þunnum pappa og teikn-
að með fáeinum strikum. Eggið er
látið iiggja á pentudúkshring, en af
því að það á að vera heitt þegar
það er jetið, verður alt „skrautið“
að vera tilbúið fyrirfram.
Að reka nagla.
Það kann að þykja einfalt verk
að reka nagla, en þó niá gera það
bæði vel og illa. Hafðu eftirfarandi
ráð:
a. Rektu naglann ekki heint niður,
jjví að þá dregst hann upp.
h. Rektu hann á ská, því að ])á
fær hann betra hald.
c. Hnyktu hann, ef að mikið reynir
á hann og og hnokkahnyktu hann
helst því að annars rjettist hnykk-
ingin og maður getur rifið sig á
henni.
d. Stunduin þarf að kafreka nagl-
ann og kítta yfir svo vel fari.
Þegar nagli er rekinn í enda á
fjöi, er hætt við að hún rifni. Þess-
vegna verður að bora fyrir naglan-
um að klípa oddinn af naglanum.
f. Ef þú neglir eitthvað, sem á að
takast sundur aftur, er best að liafa
pappa undir hausnum á naglanum,
svo að liségt sje að komast undir
liausinn á hönum með nagibit.
Efnilegur snáði.
Þessi saga er frá Finnlandi. Mað-
ur nokkur var að fara til vígstöðv-
anna .og kona hans og þriggja ára
sonur fylgdu honum á brautarstöð-
ina. „Pabbi, má jeg' ekki fara í stríð-
ið,“ sagði snáðinn. „Hvað ætlarðu
að gera þangað?“ sagði móðir hans.
„Berjast fyrir föðurlandið," sagði
stráksi montinn. „Hvað ætli þú herj-
ist, sem ekki einu sinni getur lmepl
upp um þig huxurnar." „Það getur
vel verið,“ sagði stráksi, „en tii hvers
eru þá Eotturnar?“
S k r í 11 u r.
ItlTHÖFlJNDUIUNN SVÆFÐUfí.
Haiui miðár alve</ rjéll. ,le<j
þarf ekki annað en þnjsta á i/ikk-
inn!
Það gleður mig að hitta yður,
Elías. ,Teg liefi heyrt svo margl um
yður.
Svo, já, en það getur enginn
sannað neitt.
Dæmalaust ertu í fallegum föt-
um! Blessaður, gefðu mjer heimilis-
fang skraddarans þins!
,Iá, það skal jeg gera með því
möti, að þú lofir að gefa honum
ekki heimilisfang mitt.
- Já, skilurðu Pjetur vav að
f/eru lilraun — hann hjelt Ijósmyncia-
vjelinni á höfði. . . .
—- Heldurðu að það vœvi ekki
betva, Olga, að við kegplum Ivö
blöð framvegis?
Vinnukonan okkar heyriv svo
illa. ...I
Og ef jeg lala meðan jeg ligg
í votinu, þá bið jeg alla viðstadda
að muna, að öll nöfn, sem jeg nefni
evu gerfinöfn, en snerta alls ekki
neina núlifandi menn.
Málarinn: — Hvað er það, sem
þú dáist mest að við myndir mínar?
— Að þú skulir gela selt þær.
Lalli var ekki meira en svo vakn-
aður, er hann reikaði frá rúmstokkn-
um og rjctti hendina út eftir spegl-
irium. í ógáti tók hann hárhurstanh
til að spegla sig í.
— Hvað er að sjá þetta! Jeg má
víst til að raka mig áður en jeg fer
á skrifstofuna!