Fálkinn - 30.08.1940, Blaðsíða 5

F A L K I N N
5
Fiskþurkun á Akrnnesi.
rökkvaðs kvölds í faðmi gnæf-
höndum sjer og fer að lilusta.
Hinar fagurlokkuðu dætur Skag-
ans uppi á bryggjunni færa sig
nær og' mæna niður í skipið. —
Jeg er liálf-forviða, — útvarp,
— grammofónn, —- flýgur í hug
mjer, og jeg iieyri sömu orðin
fara spyrjandi meðal fólksins.
—- En í sömu andránni koma
einliverjir hlykkir í sönginn, sem
sverja liann úr ætt við þessi
menningartæki. — Röddin þagn-
ar, en byrjar svo augnabliki síð-
ar glymjandi af fögnuði:
„Jósep, Jósep, hágl á jeg að
' bíða“.
Og nú þyrpist hópur af ung-
um stúlkum ennþá nær vjela-
rúminu, — þvi að þaðan neðan
úr niðamyrkrinu virðist þessi dá-
samlega sönglist lcoma.
Jeg flýti mjer ofan af l)ála-
dekkinu og niður á aðáí-þilfarið.
„IJvað er þetta?“ spyr jeg ein-
hvern skipverja.
„Það er kyndarinn okkar!“ er
svarað drýgindalega.
Og nokkrum augnablikum
siðar gægist kolsvart og hros-
Ijómandi andlitið á káta kyndar-
anum upp úr vjelarúminu, og
„síðustu tónarnir deyja“ út í
sólskinið og morgunloftið. —
Kátínan dansar í augum lians.
Nokkrir skipsf jelagár hans
koma að í þessu.
„Kvenfólkið vill fá meiri
söng!“
„Taktu eitt lag til!“
„Láttu okkur fá „Kátir voru
karlar“.
„Nei, kvenfólkið vill fá „Kol-
brún“.
En i stað þess að syngja út
i sólskinið, hverfur liinn svarti
Caruso niður í hálfrökkur vjel-
arinnar.......Og svo augnabliki
síðar hljómar „Kolhrún“ með
rykkjum og ringjum um alt skip-
ið, þvert og endilangt.
Og svo leið þessi dagur á Akra-
nesi við sólskin og söng.
Seint um kvöldið kveðjum við
svo þorpið á Skaganum. Þá er
skollin yfir kafniðaþoka, svo að
varla sjást nokkrar skipslengdir
framundan. En það er stafalogn
og það, sem sjest af liaffletinum,
blikar eins og fægður silfur-
skjöldur, sem öðruhvoru andar
gráleitri móðu yfir.
Og svo líður nóttin....
Að leiðarlokum.
Tveir sólarhringar eru liðnir
frá því við kvöddum Akranes.
— Við erum komnir norður fyr-
ir alla „firði“. Tvo daga og eina
nótt höfum við dvalið í Dýra-
firði. — í hinu litla vestfirska
þorpi. Þingeyri, höfum við skil-
ið eftir saltfisksfarminn. Saga
þeirra tveggja sólskinsdaga er
anriars staðar skráð, og saga hlá-
andi háfjalla meðan dansað er í
barnaskólahúsinu og dynjandi
hljómar harmonikunnar hrönn-
uðu loftið i vornæturkyrðinni.
Og angan hinnar vestfirsku
jarðar er enn fyrir vitum mjer,
þegar hevgl er fyrir IJorn og
norður í æfintýralönd síldarinn-
ar. — Og nú er sama spurning-
in í hugum allra: „Sjest sild?“
Dag og nótt standa einliverjir
á verði uppi i brúnni og skima
Frh. á hls. H.