Fálkinn - 30.08.1940, Blaðsíða 9

F Á L Ií I N N
9
KVIKMYNDAFRJETTIR
líka — og svo nákvæm, að jeg
gæti þekt manninn innan um
þúsundir.
— Já, en það kemur okkur
ekki að neinu haldi, sagði hertog-
inn af Savigny mæddur.
— Jú, hver veit nema það
dugi samt, hrópaði hesthúsmað-
urinn. — Nú kemur strið bráð-
um — flestir ungir heldri menn
ganga í herinn til þess að vinna
sjer frægð og frama í viðureign-
inni við fjandmennina — ýmsir
munu að vísu draga sig i hlje og
ciga náðuga daga í höllum sín-
um, en sá sem nam á burt dótt-
ur yðar hágöfgi, var svo fífl-
djarfur og svo mikil hetja, að
liann mundi ekki sætta sig við að
sitja lieima. Ef jeg hefði verið
liirðmaður og liðsforingi og fengi
að halda mig á sömu slóðum og
hann skyldi jeg undir eins þekkja
hann aftur og sanna á hann sekl-
ina.
Það hýrnaði yfir hertoganum.
Nú datt honum alt í einu nokkuð
í hug.
— Jæja, sagði hann — jeg er
svo mikill áhrifamaður við liirð-
ina að mjer er í lól'a lagið, að
koma því svo fyrir. - .Teg skal
tala við konunginn á morgun
skaltu vei'ðá barón .Tean de---
ja, hvað eigum við að kalla þig?
Til dæmis de la Frontiére.
— Já, barón Jean de la Fronl-
iére, kapteinn i konunglega
-----já, þú getur vist setið á
hesti og kant taumhaldið, úr því
að j)ú getur setið á lendinni —
gott! — þá segjum við: kap-
teinn i riddaraliði konungsins!
AíJ LIÐU margir mánuðir
þangað til liinn ungi barón
og kapteinn kom aftur úr stríð-
inu — og sá sem aftur kom var
ekki framar kapteinn heldur of-
iirsti, og lil launa fyrir frækileg-
an sigur, sem hafði unnist fyrir
persónlegt þor og snarræði hans
var baróninn ekki framar barón
lieldur markgreifi.
Hann var ])ví. nærri því ó-
þekkjanlegur þegar hann kom í
heimsókn til velunnara síns, her-
togans af Savigny, til þess að
gera honum grein fyrir árangr-
inum af njósnum sírium meðal
foringjanna í konunglega hern-
um. Hann kom ekki gangandi
heldur í vagni með fjórum hest-
um fyrir og ásamt þjóni í ein-
kennisbúningi, sem spurði, hvort
herloginn vildi veita markgreif-
anum viðtal.
Nú? spurði hertoginn af
Savigny derringslega, og ljet
metorð markgreifans ekkert á
sig fá. Hefir hrappnum orðið
nokkuð ágengt. Hefir hann kom-
isl að hver sá seki er?
— Já, vðar hágöfgi, svaraði
liann. .Teg hafði frá því fyrsta
grun um, hver sá seki væri, rölc-
sluddur grunur minu fór i þá
átt, að sökudólgurinn væri skó-
arasonur einu á búgarði yðar
hágöfgi, greindur strákliugur,
sem stundum fjekk að leika sjer
við dóttur yðar, þegar þau voru
lítil. Hann hjet Jean, þessi strák-
ur. Jean Benoil og varð síð-
ar liesthúsmaður í Versailles. Eitt
kvöld lTjetti hann, að engill barn-
æsku hans, liinn fjarlægi æsku-
draumur hans hans, væri á grímu
dansleik í hallargarðinum i Ver-
sailles — og þá tók hann Bayard
úl úr hesthúsinu — fór i munka-
kufl og inn í danssalinn, innan
um alt aðalsfólkið — já, sögu-
lokiu þekkið þjer svo hertogi
nei, þó ekki öll. .Teg hefi gleymt
að segja yður, að Diönu var lcom-
ið fyrir hjá móður minni, og þar
liður henni vcl og hefir lært að
baka og hrasa og mjólka kýr.
Hertoginn af Savigny i'eyndi
að drepa liann með augnaráðinu
eu ungi maðurinn ljet j)að ekkert
á sig fá og hjelt áfram hrosandi:
— Kæri tengdafaðir. Diana de
la Frontiére, dóttir vðar, situr
uiðri í vagninum og bíður þess
að fá að lala við föður sinn elsku-
legan viljið ])jer lofa henni að
koma inn?
Já, lirópaði gamli maðurinn
glaður og sló á öxlina á lionum.
Hún er þá lieil á húfi. Segið
þjer lienni að flýta sjer að korna
til hans pabba síns!
Offita og lundarfar.
Fe'itasti maöuv heimsiiis og litli
kirtillinn.
Eins og menn vita er alt stærst
og mest í Ameriku — „biggest in
the world“. Og auSvita'ð eiga Banda-
i-ikin líka feitasta mann heimsins,
eða a. m. k. vita menn ekki um
neinn annan feitari.
Þessi óhamingjusami maður lieitir
Harry Hichards, og ef hann stígur á
vog, þá verður sú að geta sýnt 370
kg., ef hún á að geta sýnt, hversu
pungur hann er. Reyndar er hann
heldur ekki mjög stuttur, meira en
2 metrar á hæð. En Harry er ekkert
hættulegur maður, ])ví að eins og
margir feitir menn, er liann mjög
góðlyndur.
En hvervegna verða menn svona
feitir o.g hversvegna eru þeir, sem
svona feitir verða svona góðlyndir
og oftast er? Svo mætti þó virðast,
að menn yrðu geðvondir og önugir
af þvi að dragast með þetta spik.
Það er — auk matgræðginnar •—
lítill kirtill, sem á h.jer rnikla sök.
Neðan við heilann er líffæri nokk-
urt, sem heiladingull nefnist, hann
hefir mjög mikilsverðum störfum að
gegna, þvi að hann stjórnar svo að
segja alveg feitlagni Iíkamans, með
vökva, sem hann gefur frá sjer. Yökvi
])essi fer lit í blóðið. og hefir áhrif
á fituefni þau, er likamanum ber-
ast. Sje starf hans eins og það á að
vera helst holdafarið i hæfilegu á-
standi. En sje kirtillinn of afkasta-
mikill eyðast fituefnin svo ótt, að
viðkomandi manneskja verður litið
meira en skinnið og heinin, hversu
mikið, sem liún hámar i sig. Sje
kirtillinn aftur á móti of linur í
sókninni gerist hið gagnstæða. Fit-
an safnast saman og afleiðingin
verður - menn eins og Harry
Ricliards.
En vitanlega á kirtiltctrið ekki
alla sökina. Mr. Richards hefir vist
aldrei gcrt sjer mikið far um að
grenna sig. Og nú er víst orðið of
seint fyrir hann að hugsa um slikt.
Charles Laughton byrjar
sjálfstæða kvikmyndafranxleiðslu
Snildarleikarinn enski, Charles
Laughton, lxefir nú gengist fyrir
stofnun kvikmyndatökufjelags i Lon-
don og er sjálfur aðalmaðurinn í
því. Fyrsta myndin er „Jamaica-
kráin“ (Iamaica-Inn). Þetta er mjög
Lögregluspœjurinn Roberl Newlon
og uðalsmaðiirinn og bófinn
(Charles Laughton).
áhrifarik mynd, sem gerist á klelta-
strönd Cornwallsskaga, og fjallar
um óhugnanleg rán í strönduðum
skipum. Ræningjarnir lialda sig á
skuggalegri krá á hæðum uppi og
er veitingamaðurinn leiðtogi óald-
arflokksins. í krána keinur svo korn-
ung stúlka, sem er í ætt við konu
veitingamannsins, og vonar liún að
eignast þarna heimili. Áður en langt
um liður tekur slærsti jarðeigandi
hjeraðsins og jafnframt friðdómari,
hana í sína vernd. Hann er leikinn
af Charles Laughton, og er sjer-
kennilegur og kvenhollur aðalsmað-
ur, sem óskar ])ess eins að njóta
lífsins í sem rikustum mæli.
Newton cr maður nefndur, hann
er lögreglunjósnari og gengur i ræn-
ingjaflokkinn tii að afla lögreglunni
En liann tekur þclta lieldur ekki
svo m.jög nærri sjer og er jafnan
glaður og reifur.
Þetta var nú fyrri ’spurningin. En
hvernig stendur nú á því, að istru-
helgirnir eru svona góðlyndir, að
maður eklci segi góðglaðir.
Þar til er því fyrst að svara, að
menn eru ekki góðlyndir af þvi að
þeir eru feitir, heldur að þeir eru
feitir af ])vi að þeir cru góðlyndir.
Þeir taka öllu með ró, hugsa sig
vel um áður en þeir framkvæma
— og þeir
„gera það oftast með ógeði í dag,
sem unt er á morgun að gera.“
Aflciðingar svona lnigsunarháttar
verða oftast kyrð og góð hvíld
og fita.
Reyndar hafa fleiri kirtlar áhrif
á alt þctta. Frá nýrnahettunum kem-
ur efni, scm ríkulega streymir til
vefjanna, þegar vöðvarnir starfa og
efni þetta dregur fituna frá vefjun-
uin inn í blóðið einskonar „skot-
færi“ fyrir vöðvana og starl' þeirra.
í Yale-háskólanum í Ameriku hafa
verið gerðar tilraunir með hund og
upplýsinga. Eftir ýmisa æsandi at-
burði tekst honum að sanna, að að-
alsmaðurinn hefir lílca ýmislegt ó-
hreint í pokahorninu.
Eyðinierkurboi'gin.
Þegar taka , átti kvikmyndina
„Hetjur þrilita fánans“ urðu allir
karlmennirnir og þar að auki 1000
aðstoðarmenn að halda sig á Kali-
forníu-eyðimörkinni í fimm vikur
samfleytt. En á eyðimörku þessari
fóru margar myndatökurnar fram.
Hjer var reist stóreflis tjaldaborg og
Garg Cooper ú sokkaleislunum í
kvikmyndinni „Hetjur þrilita
fánans". (fíeau Geste).
ekki minna en 136 hús. En þetta
var kvenmannslaus bær, þvi að hin-
ar tvær leikkonur kvikmyndarinnar
leika ekki í eyðimerkurþáttunum.
Myndin fjallar um ])rjá enska
bræður, sem gengu inn i útlendinga-
hersveit til þess að hindra það, að
einn þeirra yrði sakaður um þjjófn-
að á mjög merkilegum og dýrum
safir. Og um þenna safir snýst
myndin að miklu leyti.
kött. Þau voru sett í búr og hafl
skamt á milli, svo að allur þcirra
meðfæddi fjandskapur, hvort við
annað, gæti notið sín sem hcst. Þó
gátu þau ekki náð hvort í annað.
Þegar svo dýrin djöfluðusl sem mest,
urruðu og hvæstu hvorl framan i
annað, var gerð á þeim hlóðrann-
sókn, og kom þá í l.jós, að óvenju
mikil fituefni voru í blóðinu. Af
þessu var dregin sú ályktun, að svip-
að mundi gerast hjá mönnuni, nefni-
lega, að bráðlyndi og ergelsi, ýki
mjög starfsemi nýrnahettanna og ])á
cyddust fituefni likamans mjög. —
Mjög fúllyndir menn eru lika oftast
holdgrannir.
Ætli það væri þá heppilegt að
stöðva starfsemi nýrnahettanna?
Nei, alls ekki. Hjer er meðalhófið
heppilegast eins og víðar. Maður,
sem hefir eðlilega starfandi nýrna-
l'.ettur, er venjulega fjörugur og at-
liafnasamur, en sá, sem hefir þau
l.jeleg er dauflyndur og hættir til
að vera of rólegur. Og við sjáum
það á skinninu honum Harry Ric-
hards, hversu óskemtilegt það er, ef
nýrnahetturnar gern ekki skyhlu
sina.