Fálkinn - 30.08.1940, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Kristen Gundelach:
IVrapiHiriiiii
AÐ VAR GRÍMUDANSLEÍK-
UR i hallargarðinum í Ver-
saillcs. ASall Frakklands var aS
skemta sjer, klæddur i fáránleg-
ustu búninga, margir sem lijai-S-
menn og ástleitnar lijarömeyjar,
sumir sein goð frá Olympsfjalli
og aðrir sem frægar persónur
fvrri alda. Fornöld, riddaraöld
og endurfæðingaröld runnu þarna
saman í eitt og innan um skaul
upp tyrkueskum sjóræningjum
eða bófum frá Korsika í sunmi-
dagafötunum sínum. í bjarman-
um frá logandi viðsmjörsskálum
og mislitum pappírsljóskerum,
en þó mest frá ibyggnu tunglinu
í fyllingu, steig æskan prúðan
dans við óma strengleiks, flautu
og skógarhorns, og undir trján-
um, þar sem hvorki skíma ljós-
kera nje mána náði til, var
mörgu hlýju orði hvislað að
fallegu eyra.
Þegar fór að iiða á nóttina var
konungurinn farinn að hera
hringum setta hendina f'yrir
munninn og geispa svo iítið bar
á. Það mátti sjá á honmn, að
hann var að húa sig til þess að
fara að hátta, en áður en liann
færi skeði óheyrður atburður,
einsdæmi í sögu Frakklands. Það
var tilkynt að fegursta hirðmær-
in hefði verið numin á burt af
sjálfum dansleiknum, svo að
segja fyrir nefinu á konungin-
um. Auk liinna prúðbúnu tyrk-
nesku sjóræningja og helgidags-
klæddu bófa frá Korsika bafði þá
verið þarna einn raunverulegur
illræðismaður, bófi i anda og
sannleika.
Hertoginn af Savigny kom óð-
ur og uppvægur lil konugs og
gat varla komið upþ orði fyrir
mæði:
— Sire, Diana dóttir mín er
horfin — fyrir svo sem klukku-
tíma vakti j)að gremju mína, að
hún stóð svo lengi á tali við
mann einn i munkakufli — og
fyrir hálftíma varð mjer órótt
er jeg sá hvorki liana nje mann-
inn i kuflinum meðal dansfólks-
ins. Fvrir skömmu fór jeg að
athuga þetta nánar — og nú er
það komið á daginn, að bryn-
tröllamennirnir þrír, sem áttu að
halda vörð við hliðin út að skóg-
inum hafa sofnað á vcrðinum
útúrfullir og þar erii ný för eft-
ir hest á harða hlaupi.
Nú voru gerðir út riddarar á
úrvalsgæðingum - en bófinn
fífldjarfi iiafði fengið gott und-
anfæri og hestur hans var enn
fljótari en liestar eftirreiðar-
mannanna. Auk þess urðu þeir
að staðaldri að hafa gát á höf-
förum ræningjahestsins og það
var enginn hægðarleikur og tafði
þá. Því að stígurinn var ekki all-
staðar jafn gljúpur, sporin sáust
mismunandi vel, og trjákrón-
urnar viða svo þjettar, að tungls-
ljóssins naut ekki. Samt kom það
fram þegar birti af degi, að leit-
armennirnir höfðu farið rjetta
leið. Þeir heyrðu hest lmeggja
rjett lijá sjer — og sjá þarna
stóð bráðfallegur eldishestur
bundinn við beykitrje. Munka-
kufl lá á lmakknum.
Leitarmenn þektu undir eins
hestinn, það var einn af hestum
konungsins, uppáhaldsgæðingur
konungsins, sem liafði vcrið stol-
ið úr hesthúsunum i Versailles.
Tóku þeir hestinn með sjer og
sneru við til Versailles.
Þetta var eini árangurinn af
leitinni. Ifitt varð óráðin og dul-
arfull gáta, hvað orðið var af
grcifadótturinni Diönu af Sav-
igny. Dagarnir liðn og ekki frjetl
ist neitt af Iienni. Hertoginn, fað-
ir hennar var harmi lostinn -—
máske hafði hún verið svift líl'i,
máske sat hún einhversstaðar i
fangelsi, máske — og það var
eiginlega sennilegast - - faldi liún
sig einhversstaðar, yfirkomin af
blygðun eftir meðferð ræningj-
ans á henni.
pN ÞAD HRÆRÐIST fleira en
'*~J örvæntingin i brjósti liins
volduga hertoga, hann var bólg-
inn af óstjórnlegri lieift og krafð-
ist þess, að allir þeir, sem á nokk
urn hátt væri hægt að kenna um
Iivarf dóttur hans, yrði af lífi
teknir, jafnvel þó að ekki væri
nema vangá um að kenna. Iíon-
ungurinn gat ekki orðið við
kröfu hans livað bryntrölla-
mennina snerti, því að þeir höfðu
þegar verið hýddir fyrir svik-
semina, og það kom í hága við
alt lieilbrigt lögfræðivit að refsa
fyrir sama glæpinn tvisvar sinn-
um. — En þeir sem höfðu unnið
sjer til óhelgi og ekki fengið refs-
ingu skvldu af lífi teknir. Fyrst
og fremst hinn fífldjarfi konu-
ræningi, en auk hans Jean Renoil
hesthúsmaður, sem hafði haldið
vörð nóttina sælu í graðhestahúsi
konungs og látið múta sjer til
þess að afhenda konnræningjan-
um besta hestinn í hesthúsinu.
Það var enginn vafi á, að honum
hafði verið mútað, því að Jean
Benoit lá ekki útúrfullur á verð-
inum eins og hinir nei, hann
hafði flúið hann vissi á sig
skömmina og var liorfinn.
UIKU EFTIR þessi tíðindi bar
^ það við, að Louis af Savig-
ny var tilkynt, að manngarmur
einn illa til fara og ræksnislegur
stæði við hallardyrnar og hæði
um að fá að tala við hertogann í
tilefni af hvarfinu. Hann taldi
sig geta gefið upplýsingar, sem
máli skiftu.
ITonum var þegar lileypt inn.
Þetta var þegar til kom stór
maður og gildvaxinn með leiftr-
andi augu liefði liann ekki ver
ið svona skítugur og skeggjaður
og illá til fara, mundi hafa verið
hægt að kalla hann laglegan
mann.
Og karhnenni var hann að
minsta kosti, því að fyrstu orðin
sejn hann sagði voru þessi:
Jeg veit að það kostar mig
lif mitt að sgja frá því, en jeg
er Jean Benoit hesthúsmaður
konungsins. En ef yðar hátign
vill hinkra ofurlítið við með að
hengja mig, þá getur verið, að
jeg geti gefið þær upplýsingar
sem duga til þess að finna Diönu
af Savigny aftur og koma henni
óhultri til föður síns.
— Nú jæja, sagði hertoginn
livast og kuldalega, frá hverju
liefir þú þá að segja, sveinstauli?
— Nóttina sælu, hóf .Tean Ben-
oit máls, kom þrekvaxinn
maður í munkakufli inn i liest-
húsið þar sem jeg var ú verði
— hann kom lil mín ofurhæglæt-
islcga og' sagði lágt: Friður vcri
með þjer! — já, en Iiann sagði
það vitanlega á látínu: „Pax
tibicum!“ —- en i sama augna-
hliki og hann sagði „cum“
greiddi hann mjer hnefahögg á
vinstra gagnaugað, svo að jeg
fjekk sannarlega frið um tima
— já, yðar hágöfgi sjer víst að
jeg er blár á vinstra gagnauganu
ennþá! En það er lalsvert harð-
m á mjer hausinn, yðar hágöfgi,
jeg lá ekki mjög lengi í rotinu
og þegar jeg raknaði við sá jeg
að hásinn hans Bayard var tóm-
ur. Drottinn minn! hugsaði jeg',
hvar er liinn göfugasti af öll-
um graðhestum konungsins, hvar
er Bayard?
.Teg riðaði út og leitaði lil aust-
urs og vesturs og klukkutíma síð-
ar fann jeg loksins Bayard. Hann
hneggjaði vinalega þegar jeg
kom til hans þar sem hann stóð
bundinn við trje i skóginum, fyr-
ir utan eitt hliðið. Þrír hrjótandi
varðmenn lágu í grasinu. — Hvað
er á seyði, Bayard? spurði jeg.
Hí-hí-hí, hneggjaði hann hvisl-
andi — og jeg skildi, að eitthvað
væri á seyði. En áður en Bayard
og jeg gátum talað meira saman
um málið, kom stór maður í
munkakufli með unga hjarðmey
í fanginu, vatt sjer upj) í hnakk-
inn og reyndi að láta Bayard
hlaupa, en hann hreyfði sig ekki.
Hann var staður.
En þegar jeg tylti mjer var-
lega upp á lendina á klárnum,
svo að nnmkurinn varð ekki var
við, og klóraði Bayard á stert-
inum, fyrst þá tók hann undir
sig stökk. .Teg er ennþá með liarð-
sperrur í krikunum al' því, að
það fór svo illa um mig þarna
— .Teg varð að glenna mig svo
mikið. En þegar fór að birta af
degi klóraði jeg Bayard kunn-
ingja mínuin aftur á stertinum
og nú varð hann staður og jeg
rendi mjer hljóðlega ofan af
lendinni á honum og tókst að
finna mjer felustað í kjarrinu
án þess að sá kuflklæddi tæki
eftir mjer.
Nú var ekki hægt að aka Ba-
yard úr sporunum og sá kufl-
klæddi varð þessvegna að fara af
haki með sitt fríða herfang í
faðminum. Hann batt hestinn við
trje, fleygði kufli sínum í hnakk-
inn og fór svo gangandi inn i
skóginn og bar og dró stúlkuna
með sjer. .Teg elti þau lengi vel
en þá kom bóndi með mykju-
hlass' á vagni, munkurinn, sem
nú var klæddur sem aðalsmaður
keyj)ti af honum hestinn, settisl
á hann herhakt með stúlkuna
fyrir framan sig og hjelt áfram
á harða hrokki og þar skildi með
okkur, því að jeg gat ekki hrokk-
að eins hart.
— Hvernig leit hann út, þessi
hrappur? spurði hertoginn af
Savigny.
— Janun, byrjaði hesthúsmað-
urinn óðamála, það skal jeg segja
yður, yðar hágöfgi — jeg lók vel
eftir ásjónunni á honum, svo að
jeg mundi þekkja hann aftur
hvar sem jeg sæi hann — .Teg
man upp á hár hvernig liann lít-
ur út. Hárið var móskolótt, ef
jeg man rjett — nei,lcanske var
það ofurlítið jarpleitl nei,
þegar jeg hugsa mig vel um, þá
var það víst hjer um hil svart.
Fyrirgefið þjer, yðar hágöfgi, jeg
gaf mjer ekki tíma til að athuga
háralitinn.-----
— En andlitið? spurði hertog-
inn óþolinmóður.
— Já, andlitið, því get jeg nú
lýst eins og ásjónunni á sjálfum
mjer. Hann var með beint nef
og við nasrótina, svo sem þuml-
ungsfjórðung frá henni, sitl
hvoru megin, voru augun — og
undir nefinu, já, svona þrjá
þumlungsfjórðunga undir nös-
unum, var maðurinn með munn
.— hann hefir verið svo sem
tveggja þumlunga breiður - og
svo fyrir neðan munninn kom —
— Hvaða þvaður er þetla! lók
hertoginn af Savigny fram i,
þessi lýsing getur átt við alla,
það er venjan að menn sjcu með
nef, augu og munn — nei, þjer
verðið að nefna eilthvað sjer-
stalct, eitthvað ákveðið, sem hægl
er að þekkja manninn á. Nefnið
þjer auðkenni á honum eða citt-
livað sjerkennilegt.
Nú hugsaði .Tean Benoit sig
lengi um og loks sagði hann:
Hefði jeg verið listamaður
])á hefði jeg getað málað ásjón-
una á glæpamanniiíum nákvæm-
lega eins og hún var, svo að allir
gætu þekt hann aftur — en jeg
kann eklci að teikna — mvndin
af honum er eklci til nema í aug-
unum á mjer — en þar er hún