Fálkinn - 30.08.1940, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
KROSSGÁTA NR. 345
Lárjett. Skýriny. j
1. norðurlandaþjóð, (!. austur-1
landaþjóð, 12. göfug, 13. dauðans.
matur, 15. fæði, 16. meltingarfæra,/
lii. hrúgu, 19. þegar, 20. lítil, 22.1
verkmann, 24. skelfing, 25. truflana,
27. fóðraður, 28. ógæfa, 29. eldstæðis,
31. skel, 32. tryltri, 33. svæði, 35.
færi, 36. kort, 38. fjelag, 39. starf, 42.
dynk, 44. greinir, 46. skilningarvita,
48. viðbót, 49. fægir, 51. kveðja, 52.
leynilögregla, 53. sveigar, 55. ringul-
reið, 56. orusta, 57. vindur, 58. jörð,
60. eining, 61. fjallsliryggurinn, 63.
skera af, 65. sverfur, 66. hljóði.
Lóðrjett. Skýring.
1. káfar, 2. líkamshluti, 3. mótmæli,'
4. hljóðs, 5. augnablika, 7. hrjúfur,
8. brátt, 9. fornafn, 10. frumefni, 11.
l'ljóts, 12. farartæki, 14. sivalir, 17.
göfga, 18. dauða, 21. drykkur, 23.
meðalgöngumaðurinn, 24. fjörugt, 26.
liti, 28. eitur, 30. bragð, 32. ekki
lanaðs, 34. á í Þýskalandi, 35. frelsi,
37. klaufskar, 38. kláruðu, 40. flanir,
41. snyrtara, 43. grúfðir, 44. kallar,
45. þefa, 47. fylgja, 49. hita, 50. vot-
ar, 53. mar, 54. sviku, 57. gufuskipa-
fjelag, 59. stafur, 62. l'rumefni, 64.
einkenni.
LAUSN KROSSGÁTU NR. 344
Lárjett. Ráðning.
1. flugur, 6. stækar, 12. kláfur, 13.
írafár, 15. ló, 16. atti, 18. agar, 19.
sú, 20. att, 22. liðsmun, 24. nes, 25.
ulan, 27. Njáll, 28. lags, 29. fimur,
31. ala, 32. hefla, 33. trje, 35. ólin,
36. leikhúsið. 38. maðk, 39. iðan. 42.
flóri, 44. Pál, 46. asann, 48. læri,
49. bolar, 51. trog, 52. Oki, 53. hólpn-
um, 55. trú, 56. F.I., 57. hetl, 58.
Amur, 60. er, 61. sneiði, 63. briggs,
65. aflinn, 66. barons.
Lóðrjelt. Ráðning.
1. flótti, 2. lá, 3. UFA, 4. gutl, 5.
urtin, 7. tígul, 8. æran, 9. kar, 10. af,
11. rásegl, 12. klaufi, 14. Rússar, 17.
Iðja, 18. Alma, 21. tamt, 23. sáluhjálp,
24. nafn. 26. nurlari, 28. leiðasl, 30.
rjeði, 32. hliða, 34. eik, 35. ósi, 37.
oflofs, 38. Móri, 40. nart, 41. angurs,
43. lækina, 44. poll, 45. lana, 47. Nor-
egs, 49. bótin, 50. rumba, 53. Heði,
54. murr, 57. bil, 59. Rio, 62. ef,
64, G. N.
lielsl fara inn strax og hringt er. Og munið
það, að enda þóll að jeg viti, að þjer þurfið
að fara einhvernlíma, þá megið þjer ekki
hraða yður alt of mikið af stað til að sækja
elju mina. Ó, hve jeg hata hana!“
„Þá skal jeg taka vagn,“ sagði hann.
Dyrnar inn til frú Dewar voru opnar, j>eg-
ar hann gekk fram hjá, og hann hevrði hana
kalla á sig.
„Eitl augnablik, hr. Ferrison,“ sagði liún.
„Gerið svo vel að koma inn og lokið dyr-
unum.“ Hann lilýddi og beið þess óþolin-
móður bvað hún segði.
„Þjer vitið sjálfsagt, að yður er stefnt sem
vitni í réttarhöldin út af dauða Dennets of-
ursta?“ sagði hún.
„Bjóst við því,“ svaraði bann.
„Þau eru ákveðin kl. 3 á morgun,“ sagði
hún.
„Þetta var mjög leiðinlegl fyrir yður,“
sagði hann. „Er annars nokkuð nýtt að
frjetta í málinu?“
„Nei, ekki jjað jeg veit; Eins og er, er jeg'
hræddusl um Jóseph veslinginn. Hann er
mjög taugaóstyrkur og er nú mjög truflað-
ur. Mánuðum saman hefir hann sparað sjer
saman aura fyrir skammbyssn, og liefir nú
nýlega keypt bana. Lögreglan fann Iiana i
skápnum bans í nótt. Sáuð jrjer liana nokk-
urs staðar í nótt? Vonandi ekki.“
„Frú Dewar,“ sagði Roger alvarlega. „Verði
jeg yfirheyrður, eins og lítur út fyrir, jiá verð
jeg að vinna eið að því að segja sannleik-
ann.“
„Auðvitað, þér sáuð liana þá ekki?“
„Jeg sá hana. Hún lá við hliðina á honum,
aðeins nokkra Jjumlunga frá liendinni á hon-
um. Það leit út fyrir, að hann svæfi, en born
af teppinu, sem hann svaf á, var lagt yfir
hyssuna, eins og til þess að hún sæist ekki.“
„Sáuð þjer nokkuð atlnigavert við liana?“
„Já, svo var,“ sagði hann. „Fvrsta skotinu
hafði verið hleypt af.“
„Nýlega ?“
„Það gel jeg ekki sagt um.“
„Var nokkur púðurreykur í eldhusinu ?“
„Ekki varð jeg þess var.“
„Þá má vel vera, að skýring Joseps hafi
við rök að styðjast,“ hjelt hún áfram og
horfði með eftirvæntingu á hann. „Hann
.segist hafa skotið fjæsta skotinu af i vegg-
inn til að reyna byssuna, og hafi síðan
gleymt að hlaða liana aftur.“
„Mjer þykir ekkert ólíklegt, að það geti
verið satt,“ viðurkenndi Roger.
Hún opnaði dyrnar og ljet liann ganga á
undan sjer út.
„Þakka yður fyrir, Ferrison,“ sagði hún.
„Við sjáumst við miðdegisverðinn, vona
jeg?“
„Já, auðvitað“, sagði hann.
XII.
Þegar Roger kom niður i dagstofuna
skömmu fvrir máltíð var J>ar enginn nema
hr. Padgham, sem stóð fyrir framan arininn
og las í kvöldblaði. Hann lagði jjað frá sjer
jjegar ungi maðurinn kom inn.
„Jeg vonaðist eftir að sjá yður í kvöld,
hr. Ferrison," sagði hann. „Jeg er hræddur
um, að yður og vini yðar hafi fundist jeg
eitthvað skrítin í dag.“
„Ójá, en það gleður mig að sjá, að þjer
eruð búnir að ná yður aftur,“ svaraði Roger.
Það var satt, Padgham virtist hafa náð
sjer prýðilega. Hann stóð nú með hendur
fyrir aftan bak.
„Þetta morð fór fjandalega með mig,“
sagði hann. „Morð, svona rjett utan við dyrn-
ar bjá manni. Þar að auki var þetta ná-
kunnugur maður, sem við umgengumst dag-
lega. Það setur mann alveg út af standi,
ekki satt? Ekki af }jví, að við værum svo
miklir kunningjar, enda eru þessir fyrver-
andi liðsforingjar altaf hálf-erfiðir til skaps-
munanna.
„Jeg Jjekti hann svo að segja ekkert,“ sagði
Roger.
„Dularfullur náungi,“ sagði hinn.
„En ef til vill kemur eittlivað fram við
rjettarhöldin, sem skýrir Jjetta. Hver veit
nema Jjetta sje sjálfsmorð.“
„Ekki virtist Jjað vera skoðun læknisins,
að svo gæti verið, enda var ekkert vopn ná-
lægt,“ sagði Roger. „En svo jeg viki að öðru,
jeg og fjelagi niinn fórum til máláflutnings-
skrifstofunnar, sem þjer bentuð okkur á.
Þeir eru nú fulltrúar okkar.“
„Ágætt,“ sagði Padgham ánægður. „Prýð-
isgóð skrifstofa — fvrsta flokks. Þjer megið
ekki balda, að mjer Jjætti lítið til tilboðs
vðar koma, hr. Ferrison. En sökin er sú, að
jeg er hættur að taka að mjer máí, og tek
Jjví ekki að mjer nein ný. En Jjað var vin-
gjarnlegt af yður að detta Jjað í hug að leita
mín. Má jeg ekki bjóða yður sherry-glas?“
Þeir liringdu á Joseph, sem flýtti sjer að
uppfylla ósk þeirra. Joseph leit út fyrir að
hafa náð sjer eftir ósköpin um morguninn.
Hann var rólegur vel. Samt var enn eins og
óttaglampi í augum lians.
„Borða ekki allir hjer heima eins og vant
er, ,Toseph?“ spurði Padgham.
„Býst við Jjví,“ svaraði þjónninn „Jeg veit
ekki til að neinir hafi tilkynt fjarveru sina
nema ungfrú Packe."
„Sko, Jjarna koma Jjau,“ sagði Róger og
leit til dyratjaldanna, sem dregin voru til
hliðar. „Þarna höfum við Barstowe og Bern-
ascow, Clewes-systur, Jjær gömlu og elsku-
legu jómfrúr. óg þarna kemur Luke.“
„Prýðilegur maður, Luke,“ sagði Padge-
ham. „Þurfi Jjetta hús einhvers við, Jjú er
hann jafnan boðinn og búinn.“
Lulce virtist liegða sjer mjög nákvæmlega
eftir ástæðum. Hann var heldur alvarlegri
en vaiít var, nokkru fölvari, Jjegar uánar
var aðgætt, en ekki var liann neitt niður-
dreginn. Hann hjelt á kvöldblaði í hendinni
og var síðan með kauphallartíðindumnn upp.
„Leiðinlegt, livað Jjelta hefir verið mikill
óhappadagur á kauphöllinni,“ sagði liann.
Roger var sama um alt kauphallarbrask
og tók Jjví ekki Jjátt í umræðunum. Alt i einu
fann hann, að einhver tók í handlegginn á
honum og sneri hann sjcr við. Það var yngri
Glewes-systirin, hin sjötuga jómfrú, sem
horfði á hann leiftrandi augum.
„Hr. Ferrison,“ sagði liún hvíslandi. „Hváð
álitið Jjjer um Jjelta óhugnanlega mál?“
„Jeg er nú að reyna að glevma Jjví“.