Fálkinn - 30.08.1940, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
7
Mark Hellinger:
ÆTTARDRAMB
AÐ var komið langt frani á
lianst, og stormurinn feykti
visnuðu laufinu í óðum dansi
eftir götunni. í miðri götunni
voru nokkrir drengir að leika
sjer að fótbolta. Þeir öskruðu og
flugust á. Tveir sótugir karlar
stóðu við vagn og voru að af-
ferma síðustu kolapokana.
Neðan frá stöðinni komu tveir
miðaldra menn gangandi. Annar
þeirra, sá sem gekk nær akbrau t-
inni, var heldur lítill vexti. Hann
hafði kringlótt andlit, sem átti
auðvelt með að brosa. Strax og
maður sá þennan mann, varð
manni Ijóst, að þessi maður var
góður að eiga að vini. Maður gal
sjer til, að ef bann ætti börn,
þá mundu þau halda framúr-
skarandi upp á hann.
Hinn maðurinn var í bærra
lagi og hreyfði sig með vissum
virðuleik. Hann var þó iíka besta
skinn að sjá, en bar ineð sjer að
hann hafði áhyggjur. Hann var
sjerfræðingur í áliyggjum. Ef
hann elcki hafði neinar, þá hjó
hann sjer þær til. Hann var af
þeirri tegundinni, sem ergja sig
yfir því i þrjá daga, ef skrif-
stofustjórinn glevmir að hjóða
góðan dag.
Ekkert slæniur liiaðiir, en
maður, sfem elskaði áhyggjur.
Þessir tveir menn voru gamlir
vinir. Þeir liöfðu búið i sama
húsi fyi'ir tuttugu og sjö árum.
Þá liöfðu þeir kynst. Og þá höfðu
þeir þekt fátækt og mótlæti. Kon-
ur þeirra höfðu verið vinkonur,
gert hvor annari smágreiða og
hjálpað hvor annari þegar börn-
in voru að koina.
Þessar tvær fjölskyldur voru
þannig gamlir kunningjar, og
þó höfðu þær ekki sjest síðast-
liðin tíu ár. Nú liöfðu þessir tvfeir
hitst á hrautarstöðinni af tilvilj-
un, og nú reyndu þeir í samræð-
um sínum að brúa þessi tíu ár.
rf- Já, sagði litli maðurinn,
konan mín og jeg fluttum liing-
að fyrir þrem vikum. Það er
merkilegt, að við skulum ekki
hafa rekist á fyrr. He.fi r þú búið
lijerna iengi, Joe?
í tvö ár, svaraði hái maður-
inn. í desember verða það tvö
ár. Mildred og jeg eigiuii dálítið
liús á Einfeld Boulevard.
Hafið þið keypt hús, spurði
litli maðurinn með aðdáun í
röddinni. Það var svei mjer þá
myndarlegt, Joe. Stella og jeg
höfum aldrei komist svo liátt að
eignast Iiús, — annars hefir okk-
ur nú gengið vel þessi síðustu
ár. Þú verður að bjóða okkur að
koma og líta á höllina við tæki-
færi.
Joe kinkaði kolli:
- Já, það geturðu reitt þig á.
Mildred verður himinjifandi við
að sjá þig og Stellu aftur. Þú
getur ekki imyndað þjer hve oft
við höfum talað um ykkur.
Hann þagnaði sem snöggvast. —
Við höfum nú annars eignast
marga góða kunningja hjer,
Frank. Og við eigum peninga á
banka, liúsið er þegar borgað og
við höfum híl og stóran garð . .
— Það er naumast, sagði
Frank, öldungis hiessa. -t- Og
livernig líður dóttur þinni, Anna-
hell hjet lnin?
Joe snarstansaði. Hann lagði
hendina á öxlina á vini sínum.
— Heyrðu Frank, sagði hann
lireinskilningslega. — Gerðu það
fyrir mig, að nefna aldrei lienn-
ar nafn, hinir nýju vinir okkar
þekkja hana ekki, og Mildred og
mjer finst, að það komi þeim
heldur ekki við, skilurðu?
— Já, auðvitað, sagði Frank.
Jeg skal muna eftir að segja
Stellu frá því áður en við kom-
um til ykkar. Jú, jeg skil.
Þeir gengu áfram. Frank var
nokkurnveginn ljóst hvernig mál-
ið horfði við. Hann mintisí þess,
að Annahella hafði hlaupist að
heiman sem ung stúlka, með ein-
hverjum gömlum miljónamær-
ing. Blöðin höfðu skrifað eitt-
hvað um það —1- „ung skrifstofu-
stúlka giftist gömlum miljóna-
mæring“, og yfirskriftir af líku
tagi. Joe og Mildred höfðu tekið
sjer það mjög nærri, og hið
fyrsta, sem þau höfðu gert, var
að fyrirbjóða Annahellu að stíga
nokkru sinni fæti sinum í þeirra
hús framar. Það sem hún liafði
gert var ófyrirgefanlegt, ósain-
rýmaiilegt ættarstolti Joes gamla.
Alt í einu tók Joe til máls
aftur:
— Það ætti nú ekkert að gera
til þó að jeg talaði um það við
þig, Frank. — Eftir að Annabella
var lilaupin frá okkur, leið okk-
ur Mildred afleitlega. Alt gekk á
afturfótunuin fyrir okkur. Fyrir
jólin varð jeg atvinnulaus, og hús
éigandinn vildi ekki hlusta á
fleiri afsakanir. Hann ætlaði að
henda okkur út, sagði hann. En
daginn fyrir jóladag þá kom
brjfef frá Annahellu, og i hrjef-
inu var ávísun, og þú getur rjett
reitt þig á, að það voru peningar,
sem komu í góðar þarí'ir. Við
horguðum alla þá húsaleigu, sem
við skulduðum og jeg fór úl og
keypti stóra gæs!
Frank vissi ekki hvað segja
skyldi.
— Það .... það var svei mjer
gott, sagði hann.
— Já, sagði Joe, en lierra minn
trúr, það er nú til fólk, sem ekki
þarf að horfa í peningana ....
reyndar stóð ekki þessi dýrð
lengi. Mánuði seinna var alt orð-
ið öfugt aftur. Mildred var lasin
og þurfti á læknishjálp að lialda,
og jeg leitaði að vinnu þar til
mjer lá við að ganga af göflun-
um. En einmitt þegar alt var sem
svartast, þá lcom aftur ávísun
frá Annahellu. Þá gat nú verið,
að jeg tæki mig saman! Jeg horg-
aði alla reikningana okkar og
kom Mildred til læknis. Hann
talaði við mig undir fjögur augu
og sagði mjer hreinlega, af ef
Mildred yrði ekki skorin upp, þá
mundi hún verða blind.
— Hvaða voði! sagði Frank í
meðaumkunartón. — En hvað
gerðir þú þá?
— Já, hvað gat jeg gert? spurði
Joe. — Uppskurðurinn kostaði
sjö hundruð dollara, og jeg átti
ekki sjö hundruð cent! Jeg lá
vakandi i rúminu og vissi ekkert
hvert jeg ætti að snúa mjer. En
þá var það, á afmælisdegi Mild-
red, að aftur kom ávísun frá
Annabellu. Þúsund dollara ávís-
un. Ó, mjer lá við gráti þá. Jeg
ætlaði varla að trúa því. .Teg sat
víst í heilan ldukkutíma og hara
góndi á ávísunina. Hún gerði
líka sitt gagn. Mildred var skorin
upp, og augun í henni eru svo
gott sem ný nú. Auðvitað verð-
ur hún að ganga með gleraugu,
en livað gerir það?
Mjer þykir vænt um að
lieyra það, .Toe, sagði litli maður-
inn. — Mildred er góð kona.
-— Já, það er bæði vist og satt,
sagði Joe. — Nú, eftir þetta fóru
ávísanirnar að koma reglulega
frá Annabellu, og það endaði
með því að jeg liætti að leita
eftir vinnu. Jeg hef raunar ekki
unnið neitt síðan — ef satt skal
segja. Annabella sendir oklcur
500 dollara á mánuði og það er
nóg fyrir okkar smávægilegu
þarfir.
Þær upphæðir, sem Joe hafði
nefnt, liljómuðu næstum ótrú-
lega í eyrum Franks. Hann
glenti augun upp á vin sinn.
— .Tú, jú, sagði Joe, — við gát-
um keypt húsið og okkur líður
prýðilega. Við förum vestur að
hafi á liverju sumri, og i fyrra
fórum við til Evrópu ....
Þeir staðnæmdust á götuhorni.
— .Tæja Joe, sagði Frank. —
Það gleður mig að heyra, að þjer
gengur svo vel, og þakka þjer
fyrir að þú sagðir mjer hvernig
i öllu lá. Við Stella skulum gæta
þess að minnast ekki á Annahellu
þeg'ar við komum til ykkar.
Segðu mjer eitt .... kemur
Annabella ekki og lítur til vkkar
einstöku sinnum?
.Toe rjeltist upp:
— Hvað meinarðu maður?
sagði hann hnej'kslaður. Það
mundum við Mildred aldrei þola!
Við skrifum lienni ekki einu
sinni. Eftir þá hegðun, sem hún
levfði sjer á sínum tíma þegar
hún hljóp burt með þessum ríka
karli .... eftir slíka fádæma
óhlýðni, þá höfum við altaf skoð-
að hana sem dauða og grafna!
Segulmögnuðu sprengjurnar, sem
Þjóðverjar nota, ollu mönnum mikl-
um óhug i fyrstu, en nú segjast
Bretar hafa fundið upp ráð við
þeim. Hjer sjest Georg Englakon-
ungur vera að skoða eina slíka
sprenaiu.
DUFLIÐ SPRINGUR.
Þessi mynd sýnir að það er eng-
inn smáræðis kraftur, sem liggur
fólginn i tundúrskeytunum. Takið
eftir skipunum, sem sjást til ldiðar.
SANDPOKAR
sjást nú víða í borgum í Evrópu,
meira að segja hjer i Reykjavík.
En myndin sýnir, hvernig sandpoka-
dyngjurnar í Viborg litu út í finsk-
rússneska stríðinu.