Fálkinn - 01.11.1940, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
Marcel Benoit:
Kaup kaups
OSIANE liafði reist málara-
grindina sína spottakorn frá
veginum, og málaði í óða önn.
Henni var nautn í því að mála.
Hún hafði getað gert alt mögu-
legt annað, hefði hún viljað, til
dæmis alls ekki neitt, þvi að hún
var dóttir ríks súkkulaðikaup-
manns. En það vildi hún ekki,
hún vildi vinna fyrir sjer sjálf.
Hún elskaði listir, og þar sem
hún hafði hæfileika til þess, þá
lagði hún stund á málaralist.
Hún valdi sjer kunningja meðal
listamanna og hagaði lífi sínu
eins og þeir. Sem listakona kall-
aði hún sig Josiane Benard, þótt
hún í raun og veru hjeti Bemard.
Þetta litla r, gerði það að verk-
um, að hún slapp við að heyra
þetta eilífa: Ah......... dóttir
súkkulaðikonungsins!
Bernard gamli var ekkjumað-
ur, og elskaði dóttur sína mjög.
Hann Ijet hana sjálfráða, þótt
honum væri það á móti skapi.
Hann hafði áður verið óbreyttur
verkamaður, en var nú einn rík-
asli maður landsins, og hann
hafði hugsað annað fyrir dóttur
sinni. Hans heitasta ósk var að
dóttir hans giftist aðalstitli, en
þar mætt hann hinni horðustu
mótspyrnu hjá Josiane. Hún vildi
ekki giftast titli, heldur manni
eftir sínu eigin höfði.
Josiane var einmitf að liugsa
um alt þetta, þegar hún 'heyrði
ógurlegt brak og bresti á bak við
sig.
Það var einhver, sem hafði ek-
ið bílnum sínum á trje við veg-
inn.
Jósiane hljóp til og sá ungan
mann skreiðast út úr vagninum.
— Hafið þjer meitt yður? kall-
aði hún upp.
— Nei, það held jeg ekki!
Hann þreifaði á sjer öllum og
brosti, og aðgætti svo bílinn.
— Jæja, jeg hefi sloppið vel
út^úr þessu, og bíllinn hefir held-
ur ekki orðið fyrir neinum veru-
legum áföllum.
Hann liló eins og drengur, og
hláturinn smitaði Josiane.
-— Hvemig gátuð þjer nú ekið
svona um hábjartan daginn.
— Það er von að þjer spyr jið!
En það var nú annars yður að
kenna.
— Mjer? Hvernig þá það?
— Auðvitað! Fyrst þjer vor-
uð þarna, þá gat jeg ekki stilt
mig um að horfa á yður. Eins og
þjer vitið, þá getur stundum
komið fyrir, að maður gleymi
öllu í kringum sig!
Hann fylgdi henni eftir þegar
liún snjeri aftur að málaragrind-
inni^inni.
— Það er mjög fallegt, þetta
sem þjer eruð að mála þarna.
Nú iðrast jeg ekkert eftir, að jeg
skyldi stansa.
t— Litirnir eru ef til vill nokk-
uð harðir.
— Það má vel vera. En þjer
hafið hæfileika.
— Eruð þjer sjálfur málari?
— Nei, sagði liann hlæjandi,
svo að skein i allar tennurnar. —
Jeg hefi ekki hugmynd um hvern
ig á að halda á pensli. En mjer
þykir mjög gaman að málverk-
um. I fyrsta lagi af því að mjer
þykja listamenn mjög aðlaðandi
fólk, óg ekki síst þegar þeir líta
út eins og þjer, ungfrú. En hvað
sem því líður, þá þykir mjer
vænt um að jeg skyldi ekki
drepa mig.
— Já, þá hefði jeg aldrei feng-
ið að heyra hvernig yður litist á
myndina mína.
— Nei, það er satt. En þjer
hefðuð kanske líka helst viljað
komast hjá þvi?
Hún hló ertnislega og svaraði
ekki. Svo hjelt hún rólega áfram
að mála, til þess að missa ekki
af hinum fögru litum sólseturs-
ins. Hann.beið rólegur og horfði
á hana. Við og við skiftust þau
á örfáum orðij^n.
Alt í einu hætti hún og byrj-
aði að taka saman áliöldin.
— Farið þjer aftur til Tours?
Hún sagði honum, að liún byggi
þar ein á gistihúsi.
— Hvar? spurði hann.
—Hversvegna spyrjið þjer?
— Af því að jeg 'ætla að búa
þar líka.
— Heyrið þjer nú! Þjer getið
alveg eins gert yður það Ijóst
strax, að þjer þurfið ekki að
gera yður neinar vonir mjer við-
víkjandi.
— Verið þjer nú ekki að gera
yður slíkar hugmyndir um mig.
Mjer geðjast vel að yður sem
íjelaga, blátt áfram. Og það er
sem slíkur, að jeg vil lialda við
kunningsskap við yður. Ekkert
annað.
— Hm! Fjelagi. Ætli það sje
nú bara af fjelagslyndi, að ung-
ur maður veltir trjám um koll,
af því að hann er að góna á
eftir ungum stúlkum? — —
Þau borðuðu miðdegisverð
saman á gistihúsinu í Tours.
Hann sagðist heita Jean Darcy,
foreldralaus umferðasali fyrir út-
varpstækjaverksmðju. Áður en
þau skildu, lofaði liún honum að
hitta hann aftur daginn eftir á
sama stað.
Næsta hálfan mánuð hittust
þau á hverju kvöldi þegar dags-
verkinu var lokið. Það var al-
drei minst einu orði á ást, og
ljet hún, sem hún væri hrifin af
því, en með sjálfri sjer var hún
ef til vill dálítið vonsvikin. Þau
hittust aftur í Pai-ís og hann
kom á hverjum degi upp á mál-
arastofuna hennar, og þau voru
altaf jafnánægð með livors ann-
ars fjelagsskap. En hann hafði
aldrei neina hugmynd um, að
liún væri „dóttir súkkulaðikon-
ungsins.“
Dag nokkurn þegar hann kom
upp í málarastofuna á öðrum
tima lieldur en hann var vanur,
hitti hann fyrir nokkrar ungar
stúlkur, sem voru frænkur Josi-
ane, og án þess að vita það,
komu þær öllu upp um ætterni
hennar.
Svo fóru þær og hann varð
einn með Josiane. Hún varð eyði-
lögð, þegar hún þóttist geta ráð-
ið af hinum dimma svip hans
að samband þeirra værl búið að
missa hina gömlu stemningu.
— Hvað gengur að þjer? sagði
hún, og reyndi að tala með sínu
venjulega látbragði. — Hvað
koma þessar upplýsingar okkar
kunningsskap við ?
— Mjög svo .... og f jandinn
liirði það! Nú, svo að þú ert
dóttir súkkulaðikóngsins og erf-
inginn að öllum miljónunum.
Hversvegna hefir þú blekt mig?
— Hversvegna? Vertu nú skyn
samur, Jean. Það getur þó ekki á
neinn hátt hindrað okkur í því
að vera kunningjar, þar sem þú
þekkir mig einungis sem málara.
— Nei, ef jeg hefði bara htið
á þig sem málara.
Undrandi horfði liún á hann.
— Hvernig leist þú þá á mig?
Spurningin var óþörf, liún las
svarið alt of greinilega i hinum
áhyggjufulla andlitssvip lians,
og hún gat ekki betur sjeð en
að honum lægi við. gráti.
— Nú, þegar alt er ónýtt hvort
sem er, þá get jeg vel sagt það:
Sem þá stúlku, sem jeg ætlaði að
giftast með tímanum ....
— Lofaðu mjer því að koma
aftur á morgun, og alt verði eins
og áður milli okkar, sagði Josi-
ane brosandi, um leið og hún
fylgdi lionum til dyra.
Þegar hann kom til hennar
daginn eftir, sagði hún umsvifa-
laust:
— Jeg þarf að gera játningu.
Jeg liefi sjálf farið bónorðsför til
pabba — fyrir þina liönd. Nú er
alt í lagi ....
— Er það satt, en þa. . . .
— Það er mjer sama um.
Hann hefði hvort sem er aldrei
fengið mig til þess að giftast ein-
hverjum aðalsmannssyni.
Jean varð hugsandi noklcur
augnablik. Svo sagði liann ertn-
islega:
— Maður á aldrei að segja
aldrei, stúlka mín, og jeg er
lnæddur um að þú verðir að
gera eins og pabbi þinn vill ....
— Aldrei að eilífu! sagði hún
hrygg og reið. — Hvernig getur
þú ráðið mjer til annars eins.
— Jú, sjerðu. Jeg vildi líka fá
stúlku, sem væri eflir minu höfði
og nú á dögum eru það svo
margar stúlkur,sem giftast vegna
HÚSNÆÐISLAUS!
Hjer er ein móðirin, sem mist
hefir hús og lieimili við sprengju-
árásir i stríðinu.
STÆRSTI TÓPAS-STEINN
í heimi er um þessar mundir til sýn-
is á Harvard-háskóla i U.S.A. Hann
fanst suður í Brasilíu og er talinn
100 miljóna ára gamall.
Ástin er eins og landfarsóttirnar,
því hræddari sem menn eru við
hana því auðveldar smitast þeir af
henni.
Chamford.
Þjóðfjelagið er samansett af tveim-
ur stjettum: þeim, sem hafa meiri
mat en matarlyst, og þeim, sem hafa ,
meiri matarlyst en mat. I
Chamford.
Upphaf og endi ástarinnar er oft
hægt að þekkja á því, að fólk verð-
ur vandræðalegt þegar það er saman.
La Bruyére.
nafnsins svo .... jeg er d’Arcy
greifi.
Nú var komið að Josiane að
reka upp stór augu. Svo hallaði
hún höfðinu upp að öxl hans og
sagði:
— Það verður þá að hafa það.
Mjer er alveg sama — bara ef
jeg hef þig. En skrítið er það
nú samt, að pabbi skyldi fá sitt
fram — þrátt fyrir alt.