Fálkinn - 01.11.1940, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
Sænska kvenfólkið iðkar flestar sömu íþróttir og karlmenn og eru meistaranafnbætur veittar
fyrir bestu afrek i þessum íþróttum, bæði í flokkum :kvenna og karla. Hjer á myndinni að
ofan sjest tíu kílómetra kappganga sænskra kvenna um sænsku kvenmeistaranafnbótina.
ár, fyrir að hafa selt gistihúsi í
París falsaða ávísun.
— Var þaS líka út af kvenmanni?
----- Já.
— Já.
— Hefir þú nokkurntíma verið
kvæntúr?
— Nei, jeg hefi fengið mig full-
saddan af kvenfólkinu.
Rússinn sat og starði út í bláinn.
Augun voru daufleg og úr þeim varð
ekkert lesið.
— Við erum vinir þínir samt,
sagði hann loksins. — Jeg fer sjálf-
ur í kaupstaðinn. Það er jeg, sem
ræð hjerna.
Saunt var í veiði allan daginn.
Hann konf ekki heim fyr en eftir að
dimt var orðið. Gamli maðurinn sat
við ofninn og reykti pípu sina. Hann
brosti til Saunts þegar hann kom
inn i stofuna, en sagði ekki neitt.
Dagarnir fikruðust áfram. Saunt
vissi ekki, hvað gamli maðurinn
liafði sagt dóttur sinni. En hann
átti eftir að verða þess vísari með
raunalegu móti.
Þegar gamli maðurinn bjóst til
að fara í kaupstaðinn næst, sagði
hann Saunt frá áformum sínum.
Það voru fimm mánuðir siðan Saunt
hafði flúið úr námunni og þeir
höfðu hvorki heyrt lögregluna nje
sjeð. Gamli maðurinn ætlaði að selja
varning sinn fyrir peninga út í
hönd í þetta skifti, og fara svo i
námuna og vita hvernig i öllu lagi
og koma síðan heim daginn eftir.
Saunt reyndi til að fá, hann ofan
af þessu.
— Það verðurðu auðvitað að "gera
ef til þess kemur, sagði Rússinn. En
við Martushka viljum ekki vera án
þin. Vertu sæll, vinur!
Saunt forðaðist ungu stúlkuna.
Hann var lengst af deginum uppi
í skógi og kom ekki heim fyr en
undir kvöldverð. Hún tók á móti
honum brosandi. Hann tók báðum
höndum mjúkt um kinnar henni, en
varaðist að horfa í augun á henni.
Svo benti hann á svefnlierbergis-
dyrnar hennar.
— Lofðu mjer að vera einum,
sagði hann. — Góða nótt!
DÓNDI kom lilaupandi út úr skóg-
inum kvöldið eftir. Hann sagði,
að gamli Rússinn lægi nær með-
vitundarlaus uppi í skógi, uppi und-
ir fjallsrótum. Þau fóru með bónd-
anum — gamli maðurinn hafði ver-
ið stunginn á hol með hnífi, aftan
frá, og peningunum, sem hann liafði
haft meðferðis, hafði verið stolið.
Hann var í andarslitrunum og þau
gátu ekki bjargað lionum. Þau sátu
hjá honum þangað til hann var
skilinn við. Rjett áður en hann tók
andvörpin sagði hann.
—• Við Martushka erum vinir
þínir.
Hann hafði verið i námunum og
var rjett kominn heim.
Martushka sagði ekki neitt. Hún
horfði á andlit látins föður sins og
tárin hrutu niður kinnarnar.
Þau grófu hann bak við bæinn,
sem hann hafði sjálfur bygt, og
gerðu ofurlítinn hrauk á gröfinni að
kínverskum sið og skreyttu hana
með pappírsræmum, sem blöktu í
andvaranum. Martushka hjálpaði
honum við þetta, án þess að láta
bugast.
Saunt hafði afráðið, hvað hann
skyldi gera. Þau höfðu reynst trygg-
ir vinir og liann var ákveðinn í,
hvað gera skyldi.
Þegar þau komu inn í bæinn aft-
ur, reyndi hann að útskýra fyrir
lienni áform sitt. Hann taiaði við
hana á einkennilegum blendingi úr
ensku og frönsku, sem hún hafði
nolckurnveginn lært að skilja.
Hann útskýrði fyrir henni, að hún
ætti að fara til Muchwang og leita
uppi enska konsúlinn þar, og þar
mundi hann liitta hana. Hann gæti
ekki orðið henni samferða, þvi að
allir, sem kæmu inn í bæinn væru
rannsakaðir vandlega af varðmönn-
unum, og þeir mundu ekki sleppa
honum inn í bæinn. Hann yrði að
laumast leynigötur inn í bæinn, að
næturþeli. Svo ljetu þau konsúlinn
gefa sig saman og síðan færu þau
til San Francisco. Hún yrði að taka
saman dótið sitt og ferðbúa sig undir
eins ....
Saunt hafði ekki augun af henni
meðan hún var að taka dótið sitt
saman. Hann vissi, að enski konsúll-
inn átti góða og hjálpsama konu,
sem mundi láta sjer ant um Mart-
ushku. Hún mundi segja henni af
manninum, sem ætlaði að koma og
giftast henni. Líklega mundu þau
senda mann upp i kofann, en liann
mundi ekki finna neitt, ekki einu
sinni likið hans, því að Saunt hafði
íhugað ráð sin vel. Konsúllinn hafði
verið í Cambridge með Saunt, og
hann langaði ekkert til að lála þenn
an gamla fjelaga sinn þekkja sig
aftur.
Martushka horfði á hann og það
var tilbeiðsla i augunum.
— Við sjáumst á morgun, sagði
hann ljúgandi og kysti hana inni-
lega. Hann fylgdi henni upp að
skógarjaðrinum, en sneri svo við,
heim að tóinum kofanum.
Það greip hann einhver óskiljan-
leg ókyrð þarna í kofanum, sem
hún hafði alist upp frá bernsku.
Hann hafði staðráðið að svifta sig
lífi, svo að það var tilgangslaust að
pína sig á einverunni þarna í kof-
anum. Skammbyssan, báturinn og
liungi steinninn — alt var til reiðu,
en hann gat ekki slitið sig burt úr
kofanum. Hjer hafði’ hann fundið
sjálfan sig í fyrsta skifti á æfinni —
uppgötvað, að jiað voru þó taugar til
í honum ennþá.
Það var orðið dimt og enn var
hann í stofunni, þuklaði á þvi, seni
hún liafði snert á og reyndi að sjá
lífið frá hennar sjónarmiði. Loks af-
rjeð hann að lifa eina nótt enn. Og
hann svaf eins og steinn um nótt-
ina.
C ÓLIN var komin hátt á loft þeg-
ar hann vaknaði við, að hendi
var stutt á öxlina á honum. Hann
spratt upp og lijartað ætlaði að
springa af angist er hann sá, að
tveir menn stóðu við rúmið.
— Þetta er Saunt, það er ekki um
að villast, sagði sá yngri.
Saunt vatt sjer fram úr rúminu
og fór að klæða sig. Þetta voru
ekki lögreglumenn, að minsta kosti
ekki sá yngri, þvi að hann var Mat
Rogers, flutningsmaður hjá námu-
fjelaginu. Hann reyndi að átta sig á
jiessu, en ]>að var ómögulegt -—
'honum kom það eitt i liug, að mikil
lieppni væri það, að Martushk i
skyldi vera farin.
— Þjer vitið vist, að það hefir
verið leituð að yður dauðaleit í
marga mánuði, sagði sá eldri.
— Jeg skal koma með ykkur orða-
laust, sagði Saunt. — Þessi kona —
frú Duquesne — —
— Var það ekki það, sem jeg
hjelt, sagði Rogers kampakátur. —
Jeg sagði, að Saunt mundi hafa flú-
ið undan kerlingargerpinu, jiví að
hann liafði engin frið fyrir henni.
— Jeg skil ekki, hvað þið eruð
að tala um, sagði Saunt.
— Þjer skuluð spara yður allar
áhyggjur, kunningi, sagði Rogers og
brosti. Frú Duquesne er farin heim
til Belgíu. Hún datt af hestbaki eða
niður stiga rjett eftir að þjer voruð
horfinn. Að minsta kosti sagði mað-
urinn hennar það. Svo var hún hjá
okkur hálfan mánuð með glóðarauga
og hálfsnúin úr hálsliðnum. Og svo
sendi maðurinn hennar hana lieim.
Saunt góndi á Rogers eins og
sauður.
• — Hver sagði ykkur, að jeg væri
hjerna? spurði hann.
.—Við fundum nokkrar Hnur, sem
við þektum rithöndina yðar á — hjá
stúlku, sem var leitað á í Muchwang.
Og miðinn var gamall merkiseðill
frá námunum. Það var stutt, en
nægði samt. Við urðum að skoða
seðilinn, en stelpan ætlaði að klóra
úr okkur augun á meðan ....
Saunt tók við miðanum, sem eldri
maðurinn rjetti honum. Það kom
kökkur í liálsinn á honum og liann
var skjálfraddaður, er hann spurði:
— Hvar er hún núna?
— Hjerna úti í bifreiðinni, svaraði
Rogers. — Hvað ætlið þjer fyrir
yður?
— Við förum til Muchwang með
ykkur, ef þið viljið lofa okkur að
vera samferða. Konsúllinn þar á að
— -— gefa okkur saman. Hann ]iagn-
aði um stund til að reyna að ná
valdi á lilfinningum sínum. — Biðjið
— biðjið hana um, að koma inn sem
snöggvast.
Hann var einn í stofunni, þegar
liann heyrði ljett fótatak hennar inn
gólfið.
— Martushka! sagði hann lágt.
Og meðan liann hjelt henni i faðini
sjer, þá flaug í liug honum, að liún
hefði farið og leitað uppi miðann,
sem hann hafði þeytt út í loftið
kvöldið góða — hún hafði geymt
hann eins og dýrmæta eign. Hún
hafði skilið það, sem hann sagði, og
fylgt ráðum lians. Og miðinn liafði
sameinað þau aftur.
Viskumolar
Eftir Oscar Wilde.
Nautnin er það eina, sem við eig-
um að lifa fyrir. Ekkert eldist fyr
en hamingjan.
Það eru aðeins smásálirnar, sem
þekkja sjálfa sig.
Sannindi hætta að vera sannindi,
þegar fleiri en ein manneskja trúir
þeim.
Við próf spyrja fíflin um fleira
en vitringarnir geta svarað.
Gamalt fólk trúir öllu, miðaldra
íólk tortryggir alt, ungt fólk veit
alt.
Að elska sjálfan sig er upphaf
skáldsögu, sem endist æfina út.
IVIVfVIV/V
Ættingjar eru leiðindahyski, sem
ekki hefir minstu hugmynd um,
hvernig það á að lifa og lieldur ekki
snefil af skilningi um það, livenær
það á að deyja.