Fálkinn - 01.11.1940, Blaðsíða 15

F Á L K I N N
15
»Kæri herra Roosevelt«
Franklin Roosevelt er maður al-
þýðlegur eins og landsfeður eiga að
vera. I útvarpsræðum sínum hvetur
hann oft hlustendurna til að senda
sjer línu og segja sjer „hvernig það
gangi“. „Ef þið hafið einhverjar
óskir fram að bera, þá skrifið mjer
og ef þið viljið hafa eitthvað öðru-
vísi, þá látið mig vita“, hefir hann
sagt.
Og vitanleg'a hefir hann verið tek-
inn á orðinu. Enginn Bandaríkja-
forseti hefir fengið viðlika mikið af
brjefum og Roosevelt fær. Hann fær
að meðaltali 7000 brjef á dag, einn
daginn fjekk hann 48.000 og i ann-
að skifti —- það var eftir útvarps-
ræðu —- fjeklc hann 200.000 brjef.
Þessvegna skyldi maður halda, að
Roosevelt iðraðist eftir hvatningu
sína. En póststjórnin hefir gott af
frímerkjasölunni.
Sjö þúsund brjef á dag! Setjum
svo, að hann gæti opnað og lesið
eitt brjef á hverri mínútu — hann
gæti samt ekki komist yfir nema 440
brjef allan sólarhringinn, þó að hann
neytti hvorki svefns nje matar. Og
þá má nærri geta, hvernig færi, ef
hann ætti að svara öllum þessum
hrjefum sjálfur. Þessvegna verður
manni að brosa að sumum setning-
unum í þessum hrjefum: „Lesið þjer
nú þetta brjef sjálfur, en látið skrif-
arann ekki gera það.“ Eða: „Jeg
gleymdi að minnast á svolítið í brjef-
inu mínu til yðar á dögunum. Viljið
þjer taka það og lesa það aftur og
athuga. . . . “
En meiri hlutinn hefir þó ekki
skilið orð forsetans svona hókstaf-
lega. Flestir búast ekki við svari.
Brjefin eru mestmegnis þakklæti eða
hvatningarorð, svo sem: „Við undir-
ritaðir kjósendur í Þykkvabænum
styðjum stefnu yðar af alefli. Haldið
áfram eins og þjer liafið byrjað;
það getur hugsast, að þjer gerið
skyssur, en hver gerir það ekki?“
Svo slæðast auðvitað betlibrjef og
hótunarbrjef innan um, en þau eru
fá. —
Meðan fjárhagsörðugleikarnir voru
sem mestir ves.an hafs urðu ýmsir
til þess að senda stjórninni gjafir í
barnslegri einfeldni sinni til þess að
bjarga ríkinu og fylgdu jafnan brjef
með: „Hjer með sendi jeg nokkra
gamla gutlpeninga. Þjer skuluð nota
þá, ef þeir geta komið að gagni,“
skrifar einn. Tólf ára gamall dreng-
,ui skrifar: „Jeg heyri sagt, að ríkið
vanti fje. Hjerna eru 50 cent, sem
liann frændi gaf mjer, þegar jeg var
eins árs. Þjer megið eiga þá. Jeg
hefi ekki sagt neinum, að jeg sendi
þá.“ Gömul kona hafði tint saman
skart sitt, hringi, eyrnahringi, tvö
,úr og fleira — alt úr gulli, og skrif-
ar með: „Þetta er alt og sumt, sem
jeg hefi getað sparað saman. Það er
ekki inikið, en jeg vona þó, að það
nægi i einhverja holuna. Jeg dáist
að stjórn yðar....“
Þau brjef, sem tekin eru til at-
hugunar hljóða t. d. svona:
„Jeg hefi aldrei skrifað neinum
forseta áður. En núna, þegar jeg
lieyrði hvatningu yðar í útvarpinu,
datt mjer í hug að grípa pennann.
Jeg ætla að skrifa yður viðvikjandi
atvinnuleysinu og því, hvernig at-
vinnubótavinnunni er skift. Jeg er
giftur og á tvö börn, en aðrir, sem
eru ógiftir, hafa fengið vinnu, en jeg
enga. Getur þetta verið rjett, herra
forseti? Viljið þjer gera svo vel að
athuga það og sjá hvort nokkuð er
hægt að gera.“ Neðst á blaðinu stóð
skrifað með barnshendi: „Góða nótt,
herra forseti".
Þegar svona bér undir er málið
rannsakað og fært til betri vegar ef
unt er. Því að öll brjef eru iesin.
Það er ekki. forselinn sem les þau
og eklci heldur einkaritari lians,
heldur sjerstök skrifstofa, sem ekki
gerir neitt annað en lesa brjef og
svara þeim. Aðeins örfá brjef eru
látin ganga áfram til einkaritaranna
og af þeim kemur það fyrir um ein-
slaka, að þau koma fyrir augu for-
setans sjálfs. En allur fjöldinn er
afgreiddur í brjefadeildinni.
Þetta eru amerískir sjálfboðaliðar, sem berjast vilja
fyrir Bretland. Þeir fóru yfir landamærin frá Banda-
ríkjunum til Canada og Ijetu þar skrá sig í herinn.
Oft getur íslenski vet-
urinn verið kaldur,
enda hafa þessir
bresku hermenn gert
ráð fyrir því, eins
og sjá má á klæða-
burði þessara þriggja
bresku sjóliða, sem
staddir eru í litlu
sjávarþorpi lijcr c
landi. Kápurnar sem
þeir eru í, eru fóðr-
aðar innan með
gæruskinni.
FRÁ HOLLANDI.
Þessi mynd er frá Marken, sem
er eyja í Hollandi. Þaðan er flutt
mikið af heyi, sem þykir ágætt. Er
]>að flutt þaðan á prömmum, eða
rjettara sagt var, því að ekkert vit-
um vjer nú, hvort þessi atvinnuveg-
ur viðgengst ennþá, eftir að stríðið
sliall yfir Holland.
r+J />J />/ />> /»
Forðist allar röksemdaleiðslur.
Þær eru altaf dónalegar og geta
verið sannfærandi.
Kvenfólk hefir dásamlegt hugboð
um alla hluti; það tekur eftir öllu
öðru en því, sem augljóst er og sjálf-
sagt.
Oscar Wilde.
Þýsk flugvjel, sem hefir verið skoiin niður á Englands-
strönd. Hermaðurinn bendir á skotgöt á „nefinu“ á henni
Aðmírálar,
sem ekki eru sjómenn.
í EngJandi geta menn orðið að-
mirálar án þess að kunna nokkuð
til sjómensku. Þeir þurfa ekki einu
sinni að hafa tekið ísfirskt punga-
próf.
Þannig er um aðmírál einn, sem
búsettur er i Edinburgh. Hann er
aðmiráll Forthflóa-árinnar, Borgar-
stjórinn i London er lika aðmíráll
hafnarinnar í London. Þegar hann
fer á skipi eftir Themesá, mcð fán-
ann við hún, eru öll nálæg skip
skyldug tii að lieilsa með fána sín-
um og herskipin að skjóta af fall-
byssu. Hertoginn af Argyli er að-
míráll yfir vesturströnd Skotlands
og Suðureyjum, Hjaltalandi og Orkn-
eyjum og friðardómarinn í Argyll er
vara-aðmíráll. Líka er aðmíráll fyrir
stærsta vatnið í landinu, Locli Neagh.
Það er greifinn af Donegal, sem er
stór-aðmiráll yfir þessu vatni, og
gengur tignin í erfðir.
Hvernig væri að við eignuðumst
nokkra aðmirála hjer á landi, því
að nú er orðið svo mjkið af prófess-
orunum. Það væri ekki óvirðulegt
heiti að vera aðmíráll Faxaflóa,
Þingvallavatns eða Ölfusár.
er miðslöð verðbrjefavið-
skiftanna.
fitbreiðið Fálkann!