Fálkinn - 11.04.1941, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VHCSSVU
LES&HbURHIR
Ljósrauði kuðungurinn.
Æfintýri.
— Það suðar í honum, eins og þeg-
ar alda brotnar við sandinn! sagði
Leifur og lijelt kuðungnum upp að
eyranu á sjer.
— Má jeg hlusta, sagði Veiga og
rjetti út hendina til að ná í kuð-
unginn, og bróðír hennar rjetti
henni hann. Þetta var nú ekki venju-
legur snúinn kuðungur og ekki held-
ur skel, heldur eitthvað svona mitt
á milli.
Börnin höfðu fundið hann niðri í
fjörunni snemma morguns, áður en
nokkur önnur börn komu niður að
sjó. Þarna lá hann í sandinum, stór
eins og mannshnefi, skínandi fagur
og ljósrauður í dpið, en nærri því
livítur að utan og með djúpum gár-
um. Hvorugt þeirra systkinanna hafði
nokkurntíma sjeð svona fallegan og
einkennilegan kuðung og ekki held-
ur svona stóran.
— Við skulum hafa hann með okk-
ur, þegar við förum aftur heim til
Reykjavíkur, og við skulum láta'hann
standa uppi á skáp. Við höfum hann
til endurminningar um sumarfriið og
veruna hjerna! sagði Veiga.
Leifur hafði ekki neitt við þetta á-
form að athuga, svo að hann kink-
aði bara kolli og hjelt kuðungnum
aftur upp að eyranu og hlustaði. Jú,
jú, það suðaði ennþá inni í honum
— það var eins og hann væri að
syngja undurfallegt lag, en hann gat
bara ekki heyrt, hvaða lag það var.
Þau fóru með kuðunginn heim og
mamma þeirra dáðist að honum og
sagði, að hann væri ógn fallegur.
Og eftir að þau voru háttuð um
kvöldið stóð liann á borðinu milli
rúmanna þeirra, og þau sáu hann
bæði, því að tunglið skein á hann.
— Leifur, getur þú sofnað? sagði
Veiga og reis upp við dogg í rúm-
inu.
— Nei, jeg er glaðvakandi! svaraði
bróðir hennar lágt. — Mjer finst jeg
heyra einhvern, sem er að gráta.
Heyrir þú það ekki líka?
— Jú, það er einmitt þessvegna,
sem jeg get ekki sofnað. Hver held-
ur þu, að þetta geti verið?
Þau fóru varlega fram úr rúm-
unum og læddust á tánum út að
glugganum. Þau sáu vel yfir garðinn
fyrir utan gluggann og bak við hann
sá yfir fjörðinn og út á sjó — yfir
spegilsljett hafið — og það var það-
an, sem gráthljóðið kom. Þar var
einhver, sem grjet svo beisklega.
— Eigum við að fara niður í fjöru
og sjá, hver það er, sem er að gráta?
hvíslaði Veiga, og Leifur kinkaði
kolli. Þau voru ekki nema sex og
sjö ára og voru alls ekki neinir ofur-
hugar, en úr því að tunglið skein
svona glatt, þá gat það ekki verið
neitt hættuspil að fara út — og ekki
var kuldinn!
Þetta var i rauninni spennandi —
alt var svo hljótt, og fuglarnir sváfu
víst eins og aðrir — það var eins og
húsið, garðurinn og blómin svæfu
— en þó að hafið væri sljett, þá var
það Samt ekki alveg kyrt. Sjórinn
sefur víst aldrei.
— Heyrðu, sjáðu! Þarna situr vist
lítil telpa niðri i fjöru; hvíslaði Leif-
ur og benti. . «
Veiga horfði og horfði — loks
liristi hún höfuðið og sagði:
— Þetta er ekki telpa — þetta
er hafmey!
Og þetta var alveg rjett hjá Veigu
litlu.
Að ofanverðu var þessi vera alveg
eins og lítil telpa, með sítt liár, en
að neðanverðu var hún með fisksporð,
alveg eins og hafmeyjan, sem þau
höfðu sjeð mynd af í bók, sem þeim
var gefin i fyrra.
Og það var hún, sem var að gráta
og þau flýttu sjer til hennar til að
hugga hana.
— Af hverju ertu að gráta, litla
liafmey? spurði Veiga og kom var-
lega við bera öxlina á lienni.
Litla hafmeyjan, ‘ sem ekki var
nema barn, leit upp, ósköp raunaleg
á svipinn og sagði:
— Jeg rata ekki heim! Jeg hefi
týnt kuðungnum minum, sem jeg
nota sem leiðarstein. Ef jeg finn
hann ekki aftur, þá villist jeg i þang-
skógunum þarna niðri á hafsbotni
og hver veit nema það komi kol-
krabbi og taki mig!
Þetta var hræðileg tilhugsun. Veiga
vissi vel, hve hættulega það var að
villast i skógi — en þó var það smá-
ræði lijá hinu. Að hugsa sjer að vill-
ast í þangskógunum dimmu, sem eru
fullir af allskonar fiskum og svo
kolkröbbum og ýmsum óargadýrum
í þokkabót. — Hvernig leit þessi
kuðungur út? Getum við ekki hjálp-
að þjer til að leita að honum, sagði
Leifur.
— Hann var ljósrauður i opið og
skínandi fagur að utan, með djúpum
gárum. Og svona stór! Hafmeyjan
sýndi stærðina með höndunum. Börn-
in horfðu hvort á annað, og svo
sögðu þau bæði í senn:
— Við fundum hann! Bíddu svo-
litið, þá skal jeg sækja hann fyrir
þig-
— Það var ljómandi gott, sagði
liafmeyjan og andlitið varð eitt bros.
Og Leifur hljóp heim til að sækja
kuðunginn, en Veiga talaði við haf-
meyjuna á meðan.
— En hvað það er skrítið, að við
skulum geta talað saman, sagði Veiga.
— Það var heppilegt, að það skyld-
um einmitt verða við, sem fundum
kuðunginn, og að við skyldum heyra,
að þú varst að gráta.
— Skelfing þótti mjer vænt um, að
þú skyldir heyra til mín og að þið
skylduð finna kuðunginn minn, sagðí
hafmeyjan. En nú kom Leifur með
hann og fjekk henni hann.
— Ykkur má ekki gremjast, að jeg
tek hann frá ykkur, sagði hafmeyj-
án. — Jeg veit vel, að ykkur lang-
aði til að eiga hann, en þetta er
leiðarsteinninn minn. Jeg skal senda
ykkur eitthvað fallegt í staðinn. Ver-
þið nú sæl, og þakka ykkur fyrir
hjálpina.
Svo hljóp hún út í sjó og var horf-
in von bráðar. Og börnin fóru að
sofa. Morguninn eftir sögðu þau
mömmu sinni, hvað fyrir þau hefði
borið, en hún hjelt, að þau hefði
bara dreymt þetta, þó kuðungurinn
ccp^RiöttT p. i e. ecðt
Adamson keypti sjer hundablistru.
S k r í 11 u r.
Harmsaga bananasalans: — Hún
elskar mig — hún elskar mig ekki
— hún elskar mig — hún ............
— Mundu nú aö kaupa síðasta
blaðið af Garðyrkjutiðindum oy
koma með það!
— Nú er jeg loksins kominn,
kaupmaður, til þess að borga reikn-
inginn minn, sagði prófessorinn.
— Þakka yður kærlega fyrir. —
Pjetur, gáið þjer að hvað prófessor-
inn skuldar.
— Jeg finn það hvergi í þessari
bók.
— Nei, það er í bókinni „óvissar
skuldir“.
— Nú jæja, stend jeg þar, kaup-
maður? Þá er best að það dragist
dálítið að borga. Verið þjer sælir.
væri horfinn. En þegar þau komu
niður i fjöru fundu þau bæði nokkuð
skrítið. Veiga fann stóran mola af
rafi, sem hún ljet gera hjarta úr
síðar, og Leifur fann Ijómandi fal-
legan og sjaldgæfan stein, sem hann
notaði siðar fyrir brjefapressu.
— Þetta er áreiðanlega það, sem
hafmeyjan lofaði okkur! hvíslaði
Veiga að bróður sínum.
— Hvernig verða baunirnar í ár?
— Ef þetta veður helst býst jeg
við að þær verði hnöttóttar, eins og
vant er.
Ctbreiðið Fálkannf