Fálkinn - 11.04.1941, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Þorstabrunna
mœtti kalla lindir þær, sem komið
hefir verið fyrir á ýmsum alrnenn-
ingsstöðum erlendis, þar sem margir
fara um eða þurfa að bíða, svo sem
á járnbrautarstöðum. Eru þetta leiðsl-
Ur frá vatnsveitunni, þannig útbún-
ar, að ef þrýst er á hnapp, gýs upp
örmjó spræna af vatni, en maður
setur munninn yfir. En til þess að
svo verði, þarf að styðja á hnapp,
sem er á skálinni, er kringum vatns-
hununa er. Sumstaðar er vatnsbunan
látin lialda áfram viðstöðulaust, en
þar sem vatn er ekki ótakmarkað, er
þetta þó ekki gert. Nú hefir raftækja-
verksmiðjufjelagið „Western Eletric"
gert umbót á svona tækjum. Undir
eins og maður beygir yfir stútinn á
vatnsleiðslunni, þá stendur bunan
upp úr honum. Og þegar aðkomu-
maðurinn hefir svalað þorsta sínum
og rjettir úr sjer aftur, hættir brunn-
urinn að hunal — Það vantar ekki
að tæknin geri það sem liún getur til
þess að heimska þetta aumingja mann
kyn, sem á eftir að búa við hana
ókomnum öldum. Bráðum koma víst
tæki til þess að forða því, að við
gerum í buxurnar. Því að ein syndin
hýður annari heim.
er miðstöð
verðbrj efaviðskiftanna
KVEN-VERKFRÆÐINGAR Á PÓSTHÚSINU.
Kvenverkfræðingar hafa tekið að sjer eftirlit og viðgerðir á
aðalpóst- og simastöðinni í London, til þess að karlmennirnir
geti komist í herþjónustu. Hjer er verið að setja tvær stúlkur inn
í tilhögunina á einu af hinum stóru skiftiborðum stöðvarinnar.
ífcfe
í hverju pundi af fitu í manns-
líamanum eru um 800 metrar af æð-
um. Maður með 50 pund af fitu hef-
ir þannig í líkamanum um 40 kiló-
metra langar æðar — fitunnar vegna.
Eini bærinn í lieimi, sem aðeins
iifir á þvi að hýsa vitfirringa, er
Gheel i Belgiu (2Ó.000 ibúar). Um
það bil hvert einasta heimili í þess-
mn bæ hefir opinberau styrk til
þess að hýsa einn eða tvo vitfirringa,
með því skilyrði, að heimilisfólkið
umgangist þá eins og þeir væru al-
heilir og sjái um, að þeir liafi fult
frjálsræði, en þó að gát sje höfð á
þeim. Er þetta fyrirkomulag á Gheel
hið mannúðlegasta, sem nokkursstað-
ar i heimi er iiaft við sinnisveikt
fólk.
f Bandarikjunum hefir það upp-
götvast, að sumir heyrnarlausir menn
fá skyndilega heyrnina aftur, ef þeir
verða fyrir snöggum mismun á loft-
þrýstingi. Þessvegna er farið að nota
flugvjelar til þess að gefa mönnum
heyrn. Þeir eru teknir upp í flugvjel
og flogið með þá upp í háloft og síð-
an steypir vjelin sjer niður undir
jörð. Við loftþrýstingsbreytinguna fá
margir heyrnina.
Solnbörn komið
09 seljið FÍLKANN.
og jafnvel liann játar, að jeg hafi ekki for-
sómaS neitt.“
Dale hrosti. „Jafnvel hann, þaS er gott,“
sagSi liann.
„ÞaS var ekki meining mín, aS gagnrýna
yfirboSara minn, sir,“ flýtti Barry sjer aS
bæta viS.
„Jeg skil hvaS þjer áttuS viS. Merton er
maSur, sem ekki er auSvelt aS gera til
hæfis, og gleymir ekki, aS þaS er þess-
vegna sem hann er orSinn aSalfulltrúi og
einn af duglegustu starfsmönnum Scotland
Yard..“
„ÞaS skil jeg mætavel. ÞaS vakti aSeins
fyrir mjer, aS sýna ySur, aS jeg hefi ekki
slegiS slöku viS.“
„Agætt. HaldiS þjer áfram.“
„Nú er jeg kominn í ládeySu. Jeg hefi
lent í hringiSu, án þess aS komast úr spor-
unum.“
„HafiS þjer náS í stelpuna?“ spurSi Dale,
sem hafSi sett sig vel inn í öll atriöi
inálsins.
„Nei, sir, jeg verS aS játa, aÖ þaÖ hefi
jeg ekki. Viö höfum alveg mist sjónar at'
henni, eftir aS hún slapp frá okkur á veit-
ingahúsinu.“
„Og livaS er um þenna unga mann —
Vane?“
„ÞaS er ekkert gagn í honum. Jeg gat
sjeS, aö hann hafSi orSiÖ skotinn í stelp-
unni — vitanlega. ÞaÖ var teikning af henni
á málaragrindinni hans, en jeg er sann-
færSur um, aS hann hefir ekki hugmynd
um, livar hún heldur sig, fremur en viS.
Jeg hefi vitanlega haft gætur á honum, en
eftir þetta, sem bar viS á veitingahúsinu,
og heimsókn hans ásamt Martin, þangaS
sem hún átti lieima, virSist þaS vera til-
gangslaust, aS binda mann dag og nótt til
*aS líta eftir honum.“
„ÞaS er jeg nú ekki eins viss um,“ svar-
aSi Dale. „Jeg held aS þaö sje best, aS líta
eftir honum fyrst um sinn. Jeg liefi vitan-
lega aöeins skýrslur ySar aö stySjast viö,
og svo þaS, sem Martin hefir sagt mjer.“
„Ágætt, sir. Jeg skal sjá um aS þaS verSi
gert.“
„Hafiö þjer komist aÖ nokkru um æfi-
feril stúlkunnar?“
„ÞaS er næsta lítiS. Peters, sem var skrif-
ari hjá Cluddam, várS okkur ekki aÖ miklu
liSi. ÞaS merkilega var, aS ekki fanst eitt
einasta pappírsblaS í koffortinu, sem hún
skildi eftir, sem liægt væri aS verSa nokk-
urs visari af um foreldra hennar. ÞaS fanst
ekki heldur neitt þeim viSvíkjandi í skjöl-
um Cluddams.“
„ÞaS sannar bara þaÖ, aö hún hefir tek-
iS þessi skjöl.“
„Einmitt, sir. Þegar jeg nota orÖiS
merkilegt, þá meina jeg ekki, aS þetta
væri óeÖlilegt. Jeg liefSi máske fremur átt
aS nota orÖiS eftirtektarvert,
„Nú, og hvaS er þaS, sem þjer viljiS
núna ?“
„Jeg vildi biSja ySur leyfis, aö mega
spyrja dr. Marrible ráSa“, svaraöi Blyth.
Dale hallaSi sjer aftur á bak í stólnum
og horföi hvast á fulltrúann, sem ekki Ijet
bilbug á sjer finna.
Varalögreglustjórinn opnaSi öskju, sem
stóS á borSinu, tók sjer sígarettu og ýtti
öskjunni til Blyths.
„FáiS þjer yöur sígarettu ef þjer viljiS,“
sagöi hann mjög umsvifalaust, og Barry
tók boSinu þakksamlega.
Svo stóS Dale upp og gekk fram og aft-
ur um gólfiö, en hvorugur sagSi neitt.
„Blyth,“ sagSi hann loksins, „jeg vona,
aö þjer sjeuS svo skynsamur, aS þaS stígi
yöur ekki til höfuSs, aS jeg segi ySur aS
þaS er aSeins vegna þess aS viS Merton
höfum veriö mjög ánægSir meS störf ySar
hingaS til sem jeg tek í mál, aS ræöa tillögu
ySar viS ySur. Jeg er ekki viss um nema
þaS sje skylda mín aS segja ySur, aS þaö
er ySur lílcast, meS bölvaöan stórbokka-
skapinn, aS hera fram svona kröfu, eins og
þjer hafiS gert.“
„Þjer vitiS vel, aS þaS er ekki þannig
meint,“ svaraSi Barry brosandi, og Dale
kinkaSi kolli.
„ÞaS veit jeg,“ sagöi liann, „og þjer
getiS tekiS þaS sem hrós, aS jeg tek í mál
aS rökræSa þaS viS yöur, i staS þess aS
fleygja ySur út. En hlustiS þjer nú á, þjer
vitiS vel, aS" viS erum ekki vanir, aS láta
utanaökomandi fólk starfa fyrir okkur.
AnnaS mál er, aö nota sjer aSstoS sjerfræS-
inga, eSa læknavísindamenn, eSa vopna-
smið og þar fram eftir götunum. ÞaS er
ekkert að segja viS því. En ef viS ættum
aS fara aS nota einkanjósnara, af því aS
viS getum ekki ráðið við verkefni okkar
sjálfir, gætum viS eins vel beðist lausnar
undir eins. SkiljiS þjer ekki, maSur, hvaS
lögreglustjórinn mundi segja, eða dóms-
máláráðherrann, eða almenningur, ef viS
legðumst svo lágt.“
„Það sje jeg vel,“ sagði Barry rólega,
„en þaS var von min, aS geta bent á leiS,
sem hægt væi’i aS fara, án þess að nokkur
vissi, nema þjer, Morton og jeg.“