Fálkinn - 11.04.1941, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Francis D. Grierson:
i bsI^B^be
Framhaldssaga.
Toma M§ið.
LeyuUögregluisaga.
^4. bg=^gr^--. • ic=-•

J
Hún hristi höfuðið. „Jeg get það ekki,“
svaraði hún.
„Hversvegna ekki ?“
„í fyrsta lagi vegna þess, að jeg er heið-
arleg. Lögreglan munui veiða það upp úi
yður, áður en þjer vissuð af.“
„Nei, svo vitlaus er jeg nú ekki,“ svaraði
liann móðgaður. „Auk þess ætla jeg ekki
að hafa neitt saman við lögregluna að sælda
framvegis.“
„Það megið 'þjer ekki gera,“ sagði hún
áköf. „þá mundu njósnararnir verða enn
ákafari að ná í yður. Sjáið þjer ekki, að
þá mundi lögreglan undir eins sjá, að þjer
hefðuð talað við mig. Það var líka heimska
af mjer, að lofa yður að hitta mig.“
„Það megið þjer ekki segja,“ sagði hann
biðjandi. „Jeg er að sökkva í jörðina af
blygðun; jeg skil vel, hvað þjer eigið við,
og jeg skal fara afar varlega til þess að
Ijósta ekki neinu ujjp um yður. En segið
mjer hvernig jeg get hjálpað yður.“
„Viljið þjer svara því, sem jeg spyr yð-
ur um, án þess að spyrja mig, hversvegna
jeg spyrji að því?
„Já látið þjer það koma.“
„I fyrsta lagi, hvað skeði eftir að jeg fór
frá „Carriscot“?“
Jack sagði frá komu Blyths fulltrúa og
manna hans og hvað þeir gerðu, og Eva
hlustaði á með athygli.
„Hvað gerðist svo síðdegis í dag?“ spurði
hún, og Jack sagði henni frá því.
„Grunar Blyth fulltrúa mig?“ spurði hún.
„Hann álítur að minsta kosti, að þjer
vitið ýmislegt um málið, sem honum væri
gott að vita líka,“ svaraði Jack.
„Þjer eruð viss um. að hann hafi ekki
veitt yður eftirför hingað?“ spurði hún.
„Hárviss. Þjer megið treysta þvi, að jeg
hafði gát á öllu.“
Hún hugsaði sig um, og Jack notaði tæki-
færið til að spyrja.
„Þjer hafið auðvitað lesið blöðin?“ sagði
hann, „og þjer vitið, að Cluddam hefir
arfleitt yður að eignum sínum?“
„Jú,“ sagði hún.
„Ætlið þjer ekki að gera kröfu til
þeirra ?“
Hún hló napurt. „ Hefir Blyth beðið yð-
ur um, að spyrja mig að þessu? Það er
vitanlega ágæt beita.“
Hann svaraði engu og hún iðraðist eftir
að hafa sagt þetta, og hallaði' sjer að
honum.
„Afsakið þjer,“ sagði hún biðjandi. „Jeg
veit varla sjálf hvað jeg segi.“
Hann tók um hendina á henni.
„Það gerir ekkert til,“ sagði hann. „Jeg
geri ekki kröfu til að skilja þetta; það eina
sem jeg veit er, að jeg ber fult traust til
yðar. Það getur vel verið að fólk segi, að
jeg sje fífl, en mig gildir það einu. En tim-
inn líður. Hvað eigum við að gera?“
„Það veit jeg ekki ennþá,“ sagði hún.
„Viljið þjer gera svo vel að bíða þangað
til jeg læt yður vita.“
„Já meðan jeg hefi orð yðar fyrir því,
að þjer hverfið ekki aftur. Hvar eigið þjer
heima núna?“
„Það get jeg ekki sagt yður.“
„En þjer getið ekki hlaupið úr einu
skúmaskotinu í annað, eins og villikanína.
Hversvegna komið þjer ekki heim, þangað
sem jeg bý? Yður mundi falla ágætlega við
hana móður mína.“
„Já, en það er ekki sennilegt, að móður
yðar fjelli vel við mig. Þetta er vel boðið,
en þjer verðið að fara skynsamlega að.
Hvað haldið þjer að frú Vane segði, ef þjer
bæðuð hana að fela flóttamanneskju fyrir
lögreglunni?“
„Hún mundi gera það með gleði, undir
eins,“ sagði hann óbifanlegri trú ásfang-
ins manns. En hún hrosti angurblítt og dró
til sin hendina.
„Þjer verðið að láta mig um hvað gera
skal,“ sagði hún og stóð upp. „Þjer hafið
verið mjer meiri stoð en yður grunar. En
þjer megið ekki reyna, að leita mig uppi,
þvi að það er hættulegt. Jeg veit hvar þjer
eigið heima og jeg lofa að láta yður vita,
ef eitthvað verður að, sem þjer getið hætt
úr. Annaðhvort geri jeg yður boð með
Grace eða jeg síma sjálf. Það er best að
jeg taki mjer dulnefni. John er gott.“
„John Brown,“ sagði Jack. „Það minnir
á augun yðar og hárið.“
„Nú verð jeg að fara,“ sagði hún. „Grace
fer að halda ....“
Hún rjetti honum hendina og hann tók
fast um mjóu, löngu fingurna.“
„Við sjáumst aftur,“ sagði hann.
Hún hikaði sem snöggvast. „Já, sjáumst
aftur,“ sagði hún lágt.
Og á næsta augnabliki var hún Jiorfin út
í rökkrið.
VII. KAPlTULI.
Blyth fulltrúi var í versta skapi
Og það var jafn mikið sagt um jafn ró-
lyndan mann og hann. En það sem verra
var: það var við sjálfan sig, sem honum
gramdist. Hann starði áhygjufullur á púlt-
ið sitt, þar sem skjölin i „Carriscot“-málinu
lágu. Þetta var orðið stærðar safn — skýrsl-
ur sjálfs hans og samverkamanna hans í
málinu.
Hann tók kalda pípuna, barði úr henni
öskuna og tróð í hana aftur. En tóbakið
gat ekki einu sinni huggað hann og hann
lagði pípuna frá sjer og fór að labba um
gólf í skrifstofu sinni, þó að gólfrúmið
væri alls ekki mikið.
Sannleikurinn var sá, að þetta mál hafði
farið í taugarnar á honum. Hann var að
vinna verk, sem liann sá að mundi eyði-
leggja framtíð hans í „Yardinum“. Fjár-
hagslega gerði þetta lionum ekkert til; faðir
hans mundi ekki verða öðru fegnari en
hann kæmi aftur til „Foliat“. En Barry
hafði einsett sjer, að hverfa ekki frá starf-
inu, ef hægt væri, fyr en hann hefði náð
miklu æðri stöðu, en hann hafði nú. Fram
að þessu hafi alt gengið vel. Hann liafði gert
skissur og hann hafði verið heppinn, en út-
koman liafði verið honum i hag og liann
hafði áunnið traust yfirboðara sinna.
Hann hrökk við þegar skrifarinn harði
á dyrnar og kom inn.
„Mr. Dale er tilbúinn til að taka á móti
yður, sir,“ sagði maðurinn.
Barry axlaði sín skinn og fór inn í stóra
bjarta skrifstofu, vistlega að húsgögnum,
þar sem maður sat og skrifaði við stórt
skrifborð. Hann leit upp og kinkaði kolli.
„Setjist þjer, Blyth,“ sagði hann. „Jeg
skal koma undir eins.“
Hubert Dale, næstvaldur í stofnuninni
átti eitt sameiginlegt með Barry. Hann var
metnaðargjarn. Og metnaður hans stefndi
í tvær áttir. I fyrsta lagi vildi hann verða
æðsti maður lögreglu höfuðborgarinar. I
öðru lagi, og það lá nær í þessu sambandi,
vildi hann gera Scotland Yard að færustu
glæpamálalögreglunni í veröldinni. Og þenn
an metnað sinn taldi hann vera skref i átt-
ina til liins fyrri.
Þessvegna var Dale altaf á veiðum eftir
duglegum mönnum og Blyth var einn
þeirra, sem liann hjóst við miklu af. Hann
hafði mætur á góðum aga, en vildi þó eklci
láta hann ganga svo langt, að liann dræpi
persónuleg einkenni einstaklinganna. Hann
var afar kurteis, og undir venjulegum
kringumstæðum enda gamansamur, og afl-
aði það honum vinsælda hjá undirmönn-
um hans.
Hann lagði nú frá sjer pennann og liorfði
hugsandi á Blyth.
„Merton hefir sagt mjer, að þjer ósk-
uðuð að tala við mig. Hann benti mjer á,
hvert erindið mundi vera. Og jeg verð að
segja yður það hreinslcilnislega, að mjer
fellur illa að heyra þetta. En mjer finst þó
ekki nema rjett og sanngjarnt, að gefa
yður tækifæri til, að reifa málið fyrir mjer,
frá yðar sjónarmiði.“
Barry hneigði sig lcurteislega.
„Jeg er yður mjög þakklátur, sir, að
gefa mjer þetta tækifæri. Mjer er sjálfum
ljóst, að það er einkennileg tillaga, sem
jeg ber fram.“
„Mjög,“ svaraði 'Dale þurt.
„En jeg vona, að mjer takist að sýna
fram á, að jeg hefi gildar ástæður til þess,
að koma fram með þessa tillögu. Hún er
í sambandi við „Carriscot“-málið. Án þess
að jeg sje kominn í strand þar, þá er það
þó eitthvað í þá áttina.“
Dale lmyklaði brúnirnar.
„Jeg kann ekki við að lieyra svona,“
sagði hann.
„Og jeg kann heldur ekki við, að biðja
yður um, að hlusta á það, svaraði Blyth.
„Merton hefir lesið allar skýrslur inínar