Fálkinn - 25.07.1941, Side 12

12
FÁLRI'NN
Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.

Toma hú§ið.
Leyuilög,i,eg:Iu$ag:a.
28. Bg==iBE
J
Morð eða sjálfsmórð?
Rak verslun í Yest End.
Mr. Julius Rowland, alkunnur forn-
gripasali og eigandi alþektrar verslunar
í West End, fanst dauður á heimili sínu
í morgun, með kulu í höfðinu. Skamm-
hyssa lá hjá líkinu .....“
Marrihle smjattaði á kaffinu. „Hvað haf-
ið þjer í þessu fati, Durand?“ spurði hann
ldýlega. „Nýru — að var ágætt. Og gerið
svo vel að rjetta mjer glóðarbrauð.“
XV/. KAPÍTULl.
Nónblöðin gerðu sjer mikinn mat úr því,
sem gerst liafði í „Carriscot“málinu, það
er að segja eins mikinn og þau gálu án
þess að brjóta prentfrelsislögin, en furðu
mikinn þegar á það var litið, að blöðin
vissu næsta lítið um málið. Richard Page
var leiddur fyrir dómara. Blyth fulltrúi frá
New Scotland Yard bar vitni um handtök-
una og krafðist gæsluvarðhalds, svo að
lögreglan gæti safnað gögnum. Ákærði var
spurður hvort haún hefði nokkuð að al-
huga við fangélsunina, og svaraði því, að
það hefði hann ekki, og að það mundi
sennilega ekki verða tekið tillit til, ])ó
að hann hefði athugasemdir að gera um
hana. Dómarinn ljet síðari atliugasemd-
ina eins og vind um eyrun þjóta og spurði,
hvort ákærði óskaði lögfræðilegrar að-
stoðar, og ákærði svaraði þvi, að vinir
hans mundu sjá fyrir þeirri hlið málsins.
Dómarinn gat þess, að úr því að málið
væri svona vaxið, gæti það viitanlega
ekki komið til mála, að láta hann lausan
gegn tryggingu, og kvað upp úrskurð um
að ákærði skyldi settur í gæsluvarðhald.
Akærði hvarf svo úr salnum, og frjetta-
ritararnir skrifuðu „Endir“ undir grein-
ar sínar og fóru út til að fá sjer öl, sem
þeir skrifuðu á reikning blaða sinna, und-
ir einkenninu „Rannsóknir“.
Barry Blyth fór inn til Ricliard Page
eftir að hinu stutta rjettarlialdi var lokið,
og nú var pilturinn talsvert viðtalsþýðari
en áður, þegar liann hafði verið hand-
tekinn.
„Ef jeg get hjálpað yður með eitthvað,
þá skuluð þjer láta mig vita,“ sagði Barry,
og Diek leit talsvert forviða á hann.
„Það er fallega sagt,“ svaraði hann.
„Mjer væri kært að fá að tala við liana
systur mína.“
„Jeg liefi komið því i kring. Hún kem-
ur hingað ásamt málaflutningsmanni yðar
innan skamms. Sannast að segja var það
jeg, sem ráðlagði henni, að koma ekki í
rjettinn.“
„Hversvegna?“
„Henni liefði ekki fundist það þægi-
legt, haldið þjer það?“
„Nei, en jeg á bágt með að skilja,
hversvegna þjer . . . .“
„Hversvegna skyldi jeg ekki haga mjer
eins og mannleg vera? Nei, þjer eigið
máske bágt með að skilja það, en þetta
er nú samt satt. Mjer virðist, að ung
stúlka, sem horfir ekki í, að vilja taka
á sig sökina í morði, til að frelsa bróður
sinn, eigi það skilið, að maður veiti henni
athygli.“
„Já, það verð jeg nú að segja," sagði
Dick. „Heyrið þjer, það er eins gott að
jeg segi yður . ..."
Blyth bandaði með hendinni. „Það
skuluð þjer ekki gera,“ lók hann fram í.
„Talið þjer við málaflutningsmanninn yð-
ar, áður en þjer segið mjer nokkuð, ann-
ars segir hann, að jeg hafi reynt að rekja
úr yður garnirnar.“
„Hvað varðar mig um málaflutnings-
manninn,“ sagði pilturinn þrár. „Jeg er
að segja yður, að jeg hefi ekki drepið
Cluddam. Jeg hataði hann nógsamlega
lil að drepa hann, það skal jeg jála, en
jeg gerði það nú ekki. Jeg fór mjög
snemma út þennan morgun, og liafði ekki
hugmynd um atburðinn fyr en jeg las
um hann í blöðunum.“
Að vísu var Blyth starfsmaður lögregl-
unnar, en hann var ekki nema maður
samt, og þessvegna gat hann ekki slilt
sig um að spyrja:
„Hversvegna strukuð þjer þá?“
„Getið þjer ekki sett yður i mín spor?
Þjer vitið um fleiri en einn, sem vissu
um hvernig mjer var til Cluddams, og ef
það hefði frjetst, að jeg hefði hafst við
í húsinu, hefði jeg verið dálaglega stadd-
ur. Við Eva töluðum um þetta, og svo
varð það úr, að jeg strauk til Frakklands.“
Það var barið á dyrnar. Það var varð-
þjónn, sem sneri sjer að Blyth og sagði, að
fólk væri úti og spyrði eftir fanganum.
„Lálið það koma,“ sagði Blyth, og Eva
Page kom inn, ásamt gráhærðum manni,
rjóðleitum og með falleg augu.
Eva kinkaði kolli kuldalega til Barry,
sem heilsaði henni alúðlega, og kysti svo
bróður sinn.
„Jeg kem með mr. Maxwell, Dick,“ sagði
hún. „Hann vill tala við þig.“
„Þjer bjuggust víst ekki við að sjá mig?“
sagði sá gráhærði.
„Nei-ei, ekki gerði jeg nú það,“ sagði
Dick. „Eftir að þjer urðuð ósáttir við
pabba.“
„Hvaða bull — jeg varð alls ekki ósáttur
við hann,“ tók Maxwell fram í. „Hann hjelt
að jeg hjeldi Cluddam annan mann en
hann var, og þessvegna fjekk hann öðrum
mál sín, eins og hann liafði fullan rjett til.
En við skulum ekki minnast á það. Eva
liefir sagt, að þjer munduð gjarnan vilja,
að jeg yrði verjandi yðar.“
„Jeg væri yður mjög þakklátur fyrir
það.“
„Þá segjum við það. Því miður var jeg
að lieiman í gær og kom of seint til að
mæla i rjettinum i morgun.“ Hann þagði og
leit hvast á Barry. „Þetta mun vera Blyth
fulltrúi, jeg lieiti Mavwell, James Maxwell,
í lögfræðingaskrifstofunni Maxwell Cart-
wright og Maxwell, Lincolns Inn.“
„Jeg hefi þann heiður að þekkja skrif-
stofu yðar mjög vel, og veit hvilíks álits
hún nýtur,“ sagði Barry liæversklega.
„Þakka yður fyrir það,“ svaraði Max-
well. „Jeg geri ráð fyrir, að engar hömlur
verði lagðar á, að jeg fái að tala við skjól-
stæðing minn,“ sagði Maxwell.
„Vitanlega ekki.“
„Gott þá máske. .. . “
Hann leit íbygginn til dyranna og Barry
brosti. „Jeg ætti kanske að taka það fram,
að jeg kom hingað einungis til að spyrja
mr. Page hvort hann óskaði að ía hingað
föt og þvi um líkt.‘“
„Mjer datt ekki í hug, að gefa i skyn, að
þjer væruð kominn hingað til þess að halda
3. stigs yfirheyrslu yfir honum," sagði Max-
well þurlega. „Hve langt gæsluvarðhald
báðuð þjer um?“
„Átla daga. En vitanlega má framlengja
það, ef þörf gerisf
„Já, einmitt.“
„Jæja, þá ætla o fara. Verið þjer
sælir, Page — sælar, ungfrú Page og sælir
mr. Maxvell.“
Gæslufanginn kvaddi.
Mr. Maxwell kinkaði kolli.
Eva sagði ekki neitt.
Og Barry hvarf út úr dyrunum. Það var
ofurlítið gat á hurðinni, svo að varðmað-
urinn gæti sjeð hvað fram fór inni, þegar
hann vildi.
„Góði Dick,“ sagði Maxvell. „Þetla er
ljóta málið, sem þjer hafið lent í.“
Page kinkaði kolli.
„En ætli okkur takist ekki að bjarga yður
út úr því,“ sagði málflutningsmaðurinn.
„En mjer finst rjett að segja yður, að það
er ekki nóg, að þjer haldið því fram, að
þjer sjeuð saklaus. Við verðum að sanna,
að þjer sjeuð saklaus. Eða við verðum að
minnsta kosti að gera öðrum ómögulegt
að sanna, að þjer sjeuð sekur. Og nú lield
jeg, að það sé best, að þjer segið mjer,
hvað þjer höfðust að í húsinu, og annað
það, sem varpað geti ljósi yfir, hver drepið
hefir Cluddam.“
Dick Page liristi höfuðið.
„Ilvað morðingjann snertir, þá hefi jeg
ekki fremur liugmynd um, liver hann er
en þjer hafið, og þó lilýt jeg að liafa verið
í húsinu, þegar morðið var framið. Þjer
vitið, hvernig faðir minn lenti i klónum á
Cluddam,“ hjelt liann áfram, „það var ein
af ástæðunum til, að við faðir minn urðum
ósáttir. Jeg liefi altaf halað Cliuldam og
jeg var viss um, að hann mundi koma okk-
ur á vonarvöl. En faðir minn vildi hvorki
heyra þetta nje skilja. Annars er óþarfi að
fara nánar út í það; jeg skal ekki leyna
því, að það var fleira, sem við vorum ósam-
mála um. Svo fór jeg að heiman og flakk-
aði um. Síðan kom jeg heim aftur og spurði