Fálkinn - 28.08.1942, Qupperneq 9

F Á L K I N N
9
hennar minkuðu óðfluga.
Loks spurði hún gistihúseig-
andann hvort hann ,gæti ekki
vísað lienni á rólegt matsölu-
hús þar sem hún gæli dvalið
með drenginn. Hún sagði hon-
um hreinskilnislega að hún
hefði ekki efni á að búa á gisti-
húsinu lengur.
Hún fjekk ávísun á matsölu
og flutti þangað. En það kom
brátt á daginn að matsalan
varð of dýr líka, og allir þekkja
leiðina sem peningalaust fólk i
London verður að fara frá ó-
dýru herbergi og í annað enn
ódýrara. María varð að selja
það sem hún gat við sig losað
og svalt oft til þess að gela
haft mat handa drengnum. Hún
reyndi með öllu móti að fá sjer
einliverja atvinnu en hún var
öllum staðháttum ókunnug og
eyddi peningum i auglýsingar
eftir atvinnu, sem ekki gálu
komið að neinu gagni. Eflir
þrjá mánuði var hún komin i
tóma kvistherbergið, sem hún
stóð i núna og hafði ekki meiri
fatnað en svo, að hún rjett gal
klætt kuldann al' drengnum.
Það eina seljanlega sem þau
áttu eftir var fiðlan gamla frá
afa Pietro, sem Pietro litli var
farinn að leika fullvel á, og
að spila á fiðlu var það skemli-
legasta sem hann vissi. í dag gat
hún ekki leynt hann því lengur,
að nú hefði hún ekki meiri
peninga til að draga fram lífið.
Hún hafði ekki nema eitt ein-
asta pund og það átti að fara
í húsaleiguna, svo að hún liafði
ekkert fyrir mat. Hún liafði
meira að segja reynt að syngja
á götunum og látið Pietro litla
leika á fiðlu, en fólkið liafði
bara sussað á þau, og Pietro
var þreytlur og hræddur við alt
þetta ókunna fólk. Það var ekki
annars kostur en að segja Piel-
ro að nú yrði hann að missa
fiðluna sína og þrátt fyir öll
mótmæli lians og kveinstafi
hafði hún tekið fiðluna og far-
ið með liana í skriflabúðina,
sem hún hjelt að mundi borga
best fyrir liana. En þegar á átti
að herða hafði hún snúið frá
án þess að gera alvöru úr á-
formi sínu.
Nú sagði hún Pietro að klæða
sig sem fljótast. Hann átti slil-
in flauelsföt, sem hann hafði
oft notað góðu da,gana í Italíu
forðum, en þá voru þau fallcg
og ný. Sjálf fór hún í slitnu
kápuna og vafði slæðunni um
höfuðið á sjer. Pietro fór i
þykkan frakka utanyfir og svo
sagði hún honum að nú ætluðu
þau á stað, þar sem þau mundu
fá mat, en þegar þau kæmu
þangað þá yrði hann að halda
sjer nærri henni og gera alveg
eins og hún segði honum. Svo
tóku þau slrætisvagninn til
Piccadilly aftur. Glóandi Ijós-
hafið þar liafði svo mikil áhrif
á drenginn, að liann gleymdi
að honum var kalt og að liann
var svangur.
Þegar liann kom að upplýsta
anddyrinu tók María upp eina
pundsseðilinn sem hún álti,
kevpti tvo aðgöngumiða og Svo
fóru þau inn í upplýstan sal,
þar sem fáránlega klætt fólk
var að dansa jazz.
Pietro tók fast í liendina á
móður sinhi og starði undrandi
á grímuklædda fólkið, pierrola,
kolumbínur, sigauna og domi-
noa og alt fólkið, sem þarna
var samankomið á þessum stóra
grímudansleik. Sumt af fólkinu
horfði með forvitni á þessa ein-
kennilegu gesti þegar þau gengu
rólega inn og settust við lílið
borð. Drengurinn virtist alt of
ungur til að eiga heima á svona
samkomu og fötin þeirra voru
sannarlega undarleg, í svona
samkvæmi að vera. En það voru
margir sem höfðu klæðst ein-
kennilega til þess að vinna tiu
punda verðlaunin, sem heitið
liafði verið fyrir besta búning-
inn.
Klukkan tíu átti að bvrja að
dæma um búningana.
— Mainma, hvislaði Pietro.
Littu þarna inn i liinn endann
á salnum. Jeg sje að það situr
fólk þar og er að horða. Getum
við ekki farið þangað og borð-
að líka. Jeg er svo svangur.
— Komdu, sagði María og
tók í böndina á honum, og
leiddi lianiK að skenknum og
bað um kaffi, sem þau tóku
með sjer að borðinu, sem þau
liöfðu setið við.
Framreiðslustúkan, sem af-
greiddi þau, rak augun í litla
drenginn og þótti þetta óvenju-
legur 'gestur á veitingahúsi í
London. Og hún braut heilann
iiin hvað það væri, sem konan
geymdi undir kápunni sinni.
Hún var altaf að koma að borð-
inu til þeirra og spyrja livort
drenginn langaði ekki i meira
og afleiðingin varð sú, að Piet-
ro át sig saddan.
Alt í einu þagnaði hljóðfæra-
slátturinn og nú kom maður
fram á sviðið og tilkynti. að nú
ætti búningasýningin að hefjast.
Tveir karlmenn og tvær konur
komu fram og settust hjá hon-
um og nú gengu allir gestirnir
í röð fram hjá þeim og þeir
sem vildu gálu staðnæmst á
sviðinu og gert eitthvað til að
skemta gestunum með.
María og Pietro voru síðusl
i röðinni. Þegar þau voru kom-
in fram fyrir dómarann fór
Pietro úr kápunni, tók fiðluna
og setti hana upp að hökunni
og fór að spila fallega gamla
ítalska þjóðvisu en María söng
með.
— Götusöngvarar! Þetta er
fallega leikið! hvíslaði fólkið
sín á milli.
— Þei, þei!
Þegar lagið var úti kvað við
lófaklapp um allan salinn. Það
var ekki um að villast að þau
mundu fá verðlaunin.
Einn maðurinn á sviðinu hjelL
ræðu fyrir þessum einkenni-
legu gestum og önnur konan
rjetti Maríu tíu pundin og hún
þakkaði fyrir en Pietro hneígði
sig djúpt.
María reyndi að sleppa út
■svo að lítið bæri á, en þá rjeð-
ist að henni blaðamaður sem
vildi fá að vita hvað hún hjeti.
því að hann ællaði að skrifa
um liana í blaðið sitt.
-- Verð jeg að segja til nafns
míns? spurði María hrædd.
-7- Það er auðvitað ekki
nauðsynlegt, frú, en----. Hann
þagnaði og varð svo einkenni-
legur í framan.
— Afsakið þjer frú, en viljið
þjer leyfa mjer að spyrja yð-
ur einnar spurningar — það
er ekki fyrir blaðið — eruð
þjer María Lewis og þetta Piet-
ro sonur yðar?
— Hvernig — hvernig getið
þjer vitað hvað við heitum. Við
erum ókunnug hjer.
— Yður er óhætt að treysta
mjer, frú. Við skulum koma
okkur hjeðan út úr þrengslun-
um og svo skal jeg segja yður
hvernig í öllu liggur. Það lieyr-
ist ekki mannsins mál lijerna
fyrir glymnum í hljómsveitinni.
Það er betra að tala saman
frammi í anddyrinu.
— Viljið þið lofa mjer að
bíða hjerna stundarkorn. Jeg
hugsa að þjer iðrist ekki eftir
það síðar. Jeg liefi frjettir
handa yður, en jeg verð að
vfirgefa yður snöggvast vegna
áríðandi erindis.
María var forviða. Hún hjelt
i hendina á Pietro og lofaði
að bíða.
Blaðamaðurinn, Vernon Lee
hjet liann, flýtti sjer í næsta
síma og kom aftur eftir nokkr-
ar mínútur.
— Þjer vitið víst ekkert,
sagði hann — að maðurinn yð-
ar hefir verið að auglýsa eftir
yður og syni yðar í blöðnnum
í margar vikur!
— Maðurinn -— maðurinn
minn? Meredith!
— Já. Við þekkjum alla for-
söguna, all þangað til þjer hurf-
uð. Hann sagði fúslega frá öllu,
sem gæti orðið til þess að þið
findust. Fyrsta matseljan sem
þjer fluttuð til eftir að þjer fór-
uð úr gistihúsinu hafði týnt
heimilisfanginu yðar og við það
tapaðist sporið. Jeg geri ráð
fyrir að þjer hafið ekki komið
nema sjaldan úl, nema þegar
þjer voruð að flytja á milli, og
að þjer hafið átt heima í þeim
hluta borgarinnar, sem blöð
eru ekki lesin í, úr því að eng-
inn hefir orðið til þess að get'a
upplýsingar um yður og ia
verðlaunin, sem heitið var fyr-
ir það.
— En maðurinn minn! Hefir
hann heitið verðlaunum fyrir
að finna okkur. Hvar er hann?
Hvar liefir hann verið allan
þennan tíma.
— Iiann varð fyrir bifreiðar-
slysi sama daginn sem hann
fór frá ykkur heim til sín.
Hann misti minnið og fjekk
það ekki aftur fyr en fyrir hálf-
um mánuði. Læknarnir hjeldu
að þetta áfall hans mundi riða
föður hans að fullu, en það
hafði alveg gagnstæð áhrif.
Hann hafði ekki veitt sjúkdómi
sínum neina mótspyrnu, af ]iví
að hann hjelt að hann liefði
mist son sinn fyrir fult og alt.
Þegar liann heyrði, að nærri
hefði legið að sonur hans hefði
týnt lífinu er hann var að flýta
sjer heim til hans — —■ Æ,
fyrir gefið þjer, sagði Vernon
Lee þegar liann sá að María
skalf af hræðslu og heyrði að
Pietro fór að gráta. — Maður-
inn yðar nær fuliri heilsu aftur
undir eins og hann hefir end-
urheimt ykkur. Það lá við að
hann ætlaði að sleppa sjer af
hræðslu. Hann setti sig undir
eins í samband við Scotland
Yard. Og undir eins og lianii
komst á fætur fór hann lil
London og hefir verið hjer sið-
an. Faðir hans er með honum
og er nærri því eins bágur og
hann. Myndin af yður hefir
staðið i öllum blöðum — þess-
vegna var það, sem jeg þekti
vður.
Hann leit á klukkuna. Við
getum vist farið út núna, hann
ætti að vera kominn.
Meredith Lewis hoppaði út úr
bifreið og kom hlaupandi upj)
þrepin.
— Maria! Og Pietro! var all
sem hann gat sagt er liann
þrýsti þeim að sjer. Hvar
hafið þið verið? Og hvað hafið
þið gert?
—- Guði sje lof að þú erl
lifandi -— og vilt sjá okkur!
hvíslaði Maria.
— Vil sjá ykkur! Komið þið
nú með mjer til pabba! Þá
hittið þið mann sem vill sjá
ykkur.
— Pabbi! Jeg passaði hana
fvrir þig, sagði Pietro og rjetli
fram fiðluna.